ตอนที่ 4 เข้าวัง

วันรุ่งขึ้นลู่เหยียนซินถูกปลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าตรู่ ดวงตาที่ยังไม่เต็มตื่นอีกทั้งริมฝีปากเรียวบางของนางก็ยังคงหาวหวอดๆ ออกมาอย่างไม่อายเลยแม้เพียงนิด

“ลี่ถิงข้าต้องแต่งตัวเช้าถึงเพียงนี้เลยหรือ”

“เตรียมตัวไว้เพคะพระชายา ท่านยังต้องกินอาหารก่อนเข้าวังอีกหากว่าท่านอ๋องต้องคอยนานเกรงว่าพระชายาอาจจะถูกทำโทษอีก”

“ทำโทษๆ อะไรก็ทำโทษอยู่นั่นล่ะชีวิตของเขาตึงเกินไปหรือไม่นะ”

“ลุกขึ้นได้แล้วเพคะ”

“ก็ได้”

ทางด้านเรือนฉางหมิงเมื่อเห็นว่าจวนจะสายแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นนางออกมาเสียที อ๋องฉินที่กำลังจะสั่งให้ชิงอีไปเรียกนางในเวลาไล่เลี่ยกันลู่เหยียนซินก็เดินออกมาพอดี

นางสวมชุดกระโปรงสีชมพูหวานปักลวดลายดอกไม้สวยงามขับสีผิวขาวเนียนใส ที่เอวยังคาดเครื่องประดับสีเดียวกันทำให้เอวระหงยิ่งดูอรชรมากขึ้นดูอ่อนช้อยน่าหลงใหล มวยผมที่เกล้าขึ้นยังมีที่ปักผมรูปหางหงส์หยกดิ้นทองประดับอยู่เผยให้เห็นใบหน้าเล็กๆ หวานใส แก้มแดงระเรื่อเมื่อโดนแสงแดดกลับสว่างใสมีเลือดฝาดขึ้นมาทันที

“ไปกันได้หรือยังข้ามีงานต้องกลับมาทำต่อนะ”

“?”

‘เป็นเขาที่รอนางนานไม่ใช่หรืออย่างไรกัน นางมาช้ายังจะกล้าบ่นอีก’

อ๋องฉินส่ายหัวให้นางก่อนจะเดินนำหน้าไปยังหน้าประตูจวน ลู่เหยียนซินที่เดินตามออกมาก็หันซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นจะมีรถม้าอยู่เลยสักคัน

‘ไหนบอกว่ารีบ รถม้าสักคันก็ไม่เห็นจะเตรียมเอาไว้แล้วจะมาเร่งนางทำไมกัน’

ลู่เหยียนซินที่มัวแต่ชะเง้อคอมองหารถม้าอยู่นั้นไม่ทันได้สังเกตว่าชิงอีกำลังจูงอาชาประจำกายของอ๋องฉินมาทางด้านหลัง อ๋องฉินกระโดดขึ้นม้าพร้อมทั้งเอี้ยวตัวไปคว้าเอวบางของนางขึ้นมานั่งซ้อนด้านหน้าของตนเองด้วยความรวดเร็ว

“ว๊าย! ท่านจะทำอะไร” 

ลู่เหยียนซินตื่นตะหนกตกใจเป็นอย่างมาก อยู่ๆ อ๋องบ้าผู้นี้ก็คว้าเอวนางขึ้นบนหลังม้าไม่บอกกล่าวอะไรสักคำ หัวใจจะวาย

“อยู่นิ่งๆ อยากตกม้าตายหรืออย่างไร”

“ข้านึกว่าพวกเราจะนั่งรถม้าไปเสียอีก”

“รถม้าช้าไปข้ารอเจ้าแต่งตัวนานจนเกินเวลาแล้ว ฝ่าบาทกับฮองเฮาจะรอนาน”

“แล้วเหตุใดท่านไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า”

อ๋องฉินพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายออกแรงส่งควบม้าไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเลยสักนิด

คนทั้งคู่นั่งอยู่บนหลังม้าไร้การสนทนากันแผ่นหลังของนางแนบชิดกับอกแกร่งของเขา ใกล้ชิดจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนพ่นรดข้างพวงแก้มของนาง

-หน้าประตูวังหลวง-

อ๋องฉินกระโดดลงจากหลังม้าแล้วยื่นมือไปคว้าเอวบางของนางลงตามมาเมื่อเท้าเล็กแตะถึงพื้นลู่เหยียนซินก็เดินไปข้างหน้าทันที ดวงตาสุกใสมองพระราชวังที่อยู่ด้านหน้าด้วยความตื่นเต้น

“ตามข้ามาแล้วก็อย่าพยายามสร้างเรื่องให้ข้าอีก”

“ข้าจะไปทำเช่นนั้นทำไมกันล่ะเพคะท่านอ๋อง”

คำพูดประจบประแจงก้ำกึ่งหยอกล้อทำให้อ๋องฉินได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอาใจ หากไม่ใช่ว่าตอนนี้นางไม่คอยตามตอแยเขาเหมือนเมื่อก่อนวันนี้เขาคงไม่อยากเข้าใกล้หรือพูดคุยกับนางเลยสักเพียงนิด

คนทั้งคู่เดินมาถึงหน้าท้องพระโรงก็มองเห็นเฉินกงกงที่ยืนทำหน้าระรื่นอยู่ก่อนแล้ว

“ท่านอ๋อง พระชายา”

“เสด็จพ่อล่ะ”

“อยู่ในห้องทรงพระอักษรพ่ะย่ะค่ะกระหม่อมจะไปทูลฮ่องเต้เดี๋ยวนี้”

“อืม”

ในห้องทรงพระอักษรฮ่องเต้กับฮองเฮานั่งสนทนากันเพียงลำพังไร้ซึ่งเงาของข้ารับใช้ ไม่นานนักเฉินกงกงก็รีบเข้ามารายงานว่าอ๋องฉินกับพระชายาฉินมาถึงแล้วจึงรับสั่งให้ทั้งคู่เข้ามาทันที

เมื่อทั้งสองคนมาถึงก็คุกเข่าลงพร้อมกันแล้วพูดขึ้นว่า

“ลูกถวายบังคมเสด็จพ่อ เสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ”

“ถวายบังคมฝ่าบาท ฮองเฮาเพคะ”

“ลุกขึ้นเถอะ” ฮองเฮากล่าวพร้อมแย้มสรวล กาลเวลาไม่ได้ทำให้พระพักตร์และผิวพรรณของพระองค์ลดความงดงามลงเลยกลับกันยิ่งผ่องใสมากขึ้น

ลู่เหยียนซินมองพระพักตร์อันมีเสน่ห์ของฮองเฮา นางมองเห็นแววตาที่อ่อนโยนของพระนางพลันทำให้คิดถึงผู้เป็นมารดาขึ้นมาทันที

“วันนี้ที่ข้าเรียกพวกเจ้าเข้าวังเพียงเพราะจะสอบถามสถานการณ์ในจวนอ๋องของพวกเจ้า”

“เรื่องอันใดพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าแต่งงานกับพระชายาฉินมาครึ่งปีได้แล้วเหตุใดถึงยังไม่มีทายาทตัวน้อยๆ ให้ข้าอีก”

“เสด็จแม่เรื่องนี้ค่อยเป็นค่อยไปจะดีกว่าพะย่ะค่ะ”

“ค่อยเป็นค่อยไปอย่างไรกันราชวงศ์ของเรายังไม่มีทายาทเลยสักคน ทั้งรัชทายาทและอ๋องซุนต่างก็มีชายาเป็นของตนเองแล้วแต่กลับยังไม่มีผู้ใดมีองค์ชายองค์หญิงน้อยให้ข้าเลยสักคน หากข้าจะร้อนใจผิดตรงไหนกัน” 

ฮองเฮาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแห่งความผิดหวังสีพระพักตร์เศร้าหมองจนเห็นได้ชัด นางตั้งตารอทายาทขององค์ชายทุกคนมาหลายปีไม่ว่าจะเป็นองค์หญิงหรือองค์ชายก็ได้ทั้งนั้น 

ก่อนหน้านี้พระชายารัชทายาทตั้งครรภ์นางก็ดีใจจนเนื้อเต้นทั้งยังทรงคัดสรรยาบำรุงต่างๆ ส่งไปให้นางด้วยตนเองแต่ไม่นานนักพระชายารัชทายาทกลับแท้งลูกนั่นเท่ากับว่าการตั้งตารอคอยของนางก็สูญเปล่า

มาครั้งนี้อ๋องฉินที่แต่งพระชายาเข้าจวนนานนับครึ่งปีแล้วแต่กลับยังไม่มีทายาทออกมาให้นางเลยสักคน แล้วจะไม่ให้นางเคร่งเคลียดได้เช่นไรกัน

ลู่เหยียนซินมองเห็นความผิดหวังบนใบหน้าของฮองเฮาก็นึกสงสารนาง

“เจ้าได้กินยาบำรุงที่แม่ส่งไปให้บ้างหรือไม่”

แม่? ฮองเฮาถึงกับเอ่ยสรรพนามสั้นๆ แทนพระองค์ออกมาสร้างความประหลาดใจให้แก่ฮ่องเต้และฉินอ๋องเป็นอย่างมาก

“ยาบำรุงหรือเพคะ”

ฮองเฮามองเห็นสีหน้างงงวยของลู่เหยียนซินก็รู้ทันทีว่าอ๋องฉินคงจะสั่งให้คนนำไปทิ้งก่อนหน้านี้แล้ว

“เหตุใดเจ้าถึงชอบทำให้ข้าผิดหวังอยู่เรื่อยนะเยว่เหวินหมิง เจ้าอยากให้ข้าตรอมใจตายเลยหรืออย่างไร โธ่ชีวิตที่น่าสงสารของข้าๆ น่าจะแต่งเข้าบ้านบัณฑิตธรรมดาๆ ไม่น่าแต่งเข้าราชวงศ์ที่เอาแต่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันเลยป่านนี้ข้าคงได้หลานตัวน้อยๆ มากอดแล้ว”

“ฮองเฮาพูดอะไรเช่นนั้น” ฮ่องเต้กล่าวออกมาอย่างนึกเหนื่อยใจ

‘นี่นางต้องแสดงละครถึงเพียงนั้นเลยเชียวหรือ’

ฮองเฮาแสร้งทำเป็นเช็ดน้ำตาก่อนจะแอบชำเลืองมองลู่เหยียนซินเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“หากพวกเจ้าทั้งสองพยายามไม่มากพอเช่นนั้นเจ้าก็แต่งชายารองเข้ามาสักคนสิ หยางซูฉินนางตามติดเจ้ามาเนิ่นนานพวกเจ้าเองก็รักใคร่ปรองดองกันข้านั้นรู้มานานแล้ว หากชายาของเจ้าไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้เช่นนั้นก็แต่งนางเข้ามาเถอะ”

“ฮองเฮา! / เสด็จแม่!”

ฮ่องเต้เอ่ยปรามฮองเฮาก่อนจะลอบมองไปยังลู่เหยียนซินแต่สีหน้าของนางนั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด ก่อนหน้านี้นางเคยลั่นวาจาว่าจะไม่ให้อ๋องฉินแต่งชายารองโดยเด็ดขาดมาตอนนี้นางกลับนิ่งเฉยเกิดสิ่งใดขึ้นกัน

“พระชายาฉินหากข้าอนุญาตให้อ๋องฉินแต่งชายารองเจ้าคิดเห็นสิ่งใดบ้าง”

“ไม่มีความเห็นเพคะ”

อ๋องฉินเดิมที่เอาแต่ยืนฟังเงียบๆ อยู่นั้นก็หันไปมองนางทันที 

‘จะไม่มีความเห็นได้อย่างไรกันก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่านางเองหรอกหรือที่คัดค้านหัวชนฝา อย่างไรก็ไม่ให้เขาแต่งชายารองโดยเด็ดขาด’

“เช่นนั้นข้าจะออกราชโองการให้อ๋องฉินแต่งชายารองเข้ามาในจวนก็แล้วกัน”

“ลูกยังไม่อยากแต่งชายารองตอนนี้พ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ”

“เจ้าว่าอะไรนะ”

“ลูกคนแรกของข้าควรที่จะเกิดจากพระชายาเอกก่อนพ่ะย่ะค่ะ ลูกไม่อยากมีปัญหาหากว่าลูกคนแรกเกิดจากชายารองเกรงว่าจะต้องเกิดการแย่งชิงกันแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

“ที่เจ้าพูดก็ไม่ผิดอันใด”

ฮ่องเต้ฟังน้ำเสียงเยือกเย็นแล้วรู้สึกเสียวสันหลังกันเลยทีเดียว เขาซับเหงื่อเบาๆ พลางจับจ้องใบหน้าของลู่เหยียนซิน ฮ่องเต้หลี่ตาลงพร้อมเกิดความคิดอันยอดเยี่ยมขึ้นมาทันใด

“แต่งมาก็ครึ่งปีแล้วยังไม่มีทายาทสักทีเห็นทีพวกเจ้าคงไม่ให้ความสำคัญต่อเรื่องนี้กระมัง เวลานี้รัชทายาทเรียนรู้งานกับข้าที่วังหลวงยังไม่มีเวลาออกว่าราชการยังหัวเมืองต่างๆ”

“เจ้าเป็นโอรสที่เกิดจากฮองเฮาของข้าอีกคนหนึ่งดังนั้นข้าจะมอบหมายให้เจ้าไปที่ชายแดนเหนือ ช่วยแม่ทัพฮั่วขจัดภัยแล้งข้าได้ยินมาว่าที่เมืองจี้โจวเวลานี้นั้นประสบภัยแล้งอย่างหนักราษฎรอดอยากยิ่งนัก เจ้าจงไปแก้ความวิบัตินี้เสียหากแก้ไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับมาให้ข้าเห็นหน้าหรือจะกลับมาได้ก็ต่อเมื่อ….พระชายาฉินตั้งครรภ์แล้วเท่านั้น”

“เสด็จพ่อ! แก้ภัยแล้งจะไปแก้ไขได้ภายในเดือนสองเดือนได้อย่างไรกันพ่ะย่ะค่ะ”

“ทำไม? เจ้าทำไม่ได้งั้นหรือ อ๋องเทพสงครามเช่นเจ้ามีสิ่งใดที่ทำไม่ได้กัน”

“ไม่ใช่เช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะเพียงแต่ว่าหากลูกต้องเดินทางไปชายแดนเหนือไม่รู้ว่าจะใช้เวลานานเท่าใดในการช่วยเหลือชาวบ้านในครั้งนี้ ลูกเพียงแค่อยากจะทูลขอเสด็จพ่อให้พระชายาเดินทางไปด้วยก็เท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นเองหรือ ได้สิข้าอนุญาต”

ลู่เหยียนซินเบิกตากว้างนางอ้าปากค้างทันที อ๋องฉินเห็นสีหน้าของนางก็คิดว่านางคงจะไม่อยากไปที่แห้งแล้งทุรกันดานเช่นนั้น ในใจของนางคงจะทรมานยิ่งนักเขายกยิ้มพลางหันไปมองฮ่องเต้อีกครั้ง

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ ลูกรับบัญชาพร้อมออกเดินทางไปเมืองจี้โจวทันทีพ่ะย่ะค่ะ”

“ดีๆ ข้าหวังว่าจะมีข่าวดีจะหนึ่งเรื่องหรือสองเรื่องข้าก็จะรอฟังข่าว เจ้าเดินทางปลอดภัยนะลูกรัก”

ฮองเฮารีบเอื้อนเอ่ยออกมาทันทีที่ได้ยินว่าพระชายาฉินต้องตามไปด้วย ในใจก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งการที่ทั้งสองได้อยู่ใกล้ชิดกันเช่นนี้ไม่นานหรอกข้าได้อุ้มหลานแน่

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่”

ไม่มีใครสนใจลู่เหยียนซินเลยสักคนนางได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ทีตาละห้อย

“ไหนท่านอ๋องบอกว่าหม่อมฉันนั้นโง่เขลา หากต้องเดินทางไปด้วยไม่เท่ากับเป็นภาระของท่านหรอกหรือ หม่อมฉันไปด้วยจะช่วยอะไรท่านได้กันล่ะเพคะ” ลู่เหยียนซินกล่าวด้วยเสียงลอดไรฟันออกมาพลางยิ้มให้อ๋องฉินแววตาคู่หนึ่งของนางเหมือนดั่งมีดที่ต้องการแทงทะลุตัวเขาให้ได้

อ๋องฉินไม่สนใจเขารู้ว่านางโกรธแต่เขาพยายามจะให้เรื่องนี้จบอย่างไว เขาหันกลับไปมองพระพักตร์ของฮ่องเต้และฮองเฮาตามเดิม

“ไปให้กำลังใจอ๋องฉินหน่อยก็ดีสามีภรรยาควรที่จะอยู่เคียงข้างกันคิดจะทำสิ่งใดก็ควรปรึกษาหารือกันก่อนเสมอ ไปครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่าใช้เวลานานแค่ไหนข้าไม่อยากให้พวกเจ้าต้องห่างจากกันอีก” ฮองเฮาพูดขึ้นมาอารมณ์นางดีขึ้นจากเมื่อครู่มาก

ลู่เหยียนซินได้ยินดังนั้นก็รู้สึกแข้งขาอ่อนขึ้นมาทันที นางลอบมองอ๋องฉินหวังให้เขาปฏิเสธแต่ตาอ๋องบ้านั่นกลับนิ่งเฉยเสียอย่างนั้น

‘ไหนบอกเกลียดนางแล้วเหตุใดต้องนำนางไปด้วยเล่า’

“ระหว่างเดินทางไปจี้โจวอาจจะยากลำบากสักหน่อยข้าจะส่งยาบำรุงไปให้เจ้านำติดตัวไปด้วย เจ้าต้องกินดื่มทุกวันจะบำรุงร่างกายได้เป็นอย่างดีเพื่อรอรับองค์ชายองค์หญิงตัวน้อยนะเหยียนเอ๋อร์”

นางยิ้มตอบฮองเฮาด้วยสายตาละห้อยก่อนจะหันมองไปยังอ๋องฉินก็เห็นเขาลอบมองนางอยู่ก่อนแล้วมุมปากที่เหยียดยิ้มนั่นหมายความว่าอย่างไร เขาต้องการแกล้งนางเช่นนั้นหรือ

เดินทางไปชายแดนต้องพบกับความยากลำบาก ใช่สินะ! ให้คนรักของตนเองอยู่สบายส่วนข้าต้องติดสอยห้อยตามเขาไปด้วยเพื่อเอาไปทรมานความคิดของคนผู้นี้ช่างชั่วร้ายเสียจริง!

“ขอบพระทัยเพคะฮองเฮา”

ฮองเฮาทอดพระเนตรมองดูคนทั้งคู่ด้วยความปลื้มปิติยินดีอย่างยิ่ง

“เอาล่ะพระชายาฉินเจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้ามีเรื่องหารือต่อกับอ๋องฉินอีกเล็กน้อย”

“เพคะ”

คล้อยหลังลู่เหยียนซินออกไปแล้วฮองเฮาเองก็ขอตัวกลับไปยังวังหลังเช่นกัน เมื่อทั้งคู่จากไปจนลับสายตาแล้วฮ่องเต้ก็กลับมามีสีหน้าเคร่งขรึมตามเดิม

“ยามนี้ที่ชายแดนเหนือมีกลุ่มคนคอยปล้นเสบียงอาหารเงินทองของมีค่า พวกมันทั้งปล้นและฆ่าชาวบ้านเหมือนผักเหมือนปลาให้ได้มาเพื่อสิ่งที่ต้องการ ชาวบ้านนับร้อยพันต่างสูญเสียเดือดร้อนกันถ้วนหน้า”

“ความจริงแล้วข้าตั้งใจเพียงให้แม่ทัพฮั่วเป็นคนจัดการเองแต่จนตอนนี้เรื่องราวก็ยังยืดเยื้อไม่จบสิ้นทั้งภัยแล้งที่กัดกินมาเป็นเวลายาวนานอีก เจ้าไปครั้งนี้ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะช่วยราษฎรได้ไม่มากก็น้อย” ฮ่องเต้ทอดพระเนตรโอรสของตนเองที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความหวังที่เต็มเปี่ยม

“ลูกจะทำสุดความสามารถพ่ะย่ะค่ะ”

“พระชายาของเจ้านำนางไปด้วยอาจจะลำบากสักหน่อยแต่ข้ามีลางสังหรณ์ว่าในบางเวลานางอาจช่วยเจ้าได้”

อ๋องฉินส่ายหัวทันทีนางจะเป็นภาระของเขาถึงจะรู้อยู่ก่อนแล้วแต่นำนางไปด้วยเป็นการทรมานนางอีกวิธีหนึ่ง เขายิ้มด้วยความพอใจเป็นอย่างมาก

ฮ่องเต้เห็นเขายิ้มที่มุมปากก็คิดเอาไว้แล้วว่าลูกคนนี้น่าจะกำลังหาทางทรมานชายาของตนเองเป็นแน่

'เฮอะ! แรกๆ ก็แบบนี้ล่ะหลังๆ กลัวจะเหมือนสุนัขที่ขาดเจ้าของไม่ได้นะสิ ข้ารู้ข้าเห็นเพราะข้าผ่านมาก่อน ลูกข้าจะเหมือนใครถ้าไม่ใช่ข้ากัน!'

อ๋องฉินนั้นเป็นองค์ชายลำดับที่สามของฮ่องเต้เยว่เหวินเทียนแห่งแคว้นเป่ยฉี

ฮ่องเต้เยว่เหวินเทียนมีเหล่าองค์ชายองค์หญิงมากมายแต่ทายาทสายตรงที่เกิดจากฮองเฮาและพระสนมชั้นสูงมีเพียง 

องค์รัชทายาทเยว่เหวินเฉินองค์ชายลำดับที่หนึ่งและอ๋องฉินเยว่เหมินหมิงองค์ชายลำดับที่สามที่เกิดจากฮองเฮาองค์ปัจจุบัน

อ๋องอี้เยว่เหวินหลี่ องค์ชายลำดับที่สองที่เกิดจากหยางกุ้ยเฟยและอ๋องซุนเยว่เหวินจุน องค์ชายลำดับที่สี่ที่เกิดจากหลินเต๋อเฟย

อ๋องฉินผู้นี้มีความสามารถในด้านการรบที่มากฝีมือทั้งวรยุทธ์ยังล้ำเลิศกว่าผู้ใด เขากุมอำนาจทางการทหารเป็นท่านอ๋องที่ได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากฮ่องเต้เป็นอย่างมาก

ในบรรดาองค์ชายทั้งหมดคนที่มีวรยุทธ์สูงสุดคืออ๋องฉิน ทุกครั้งที่ต้องฝึกวรยุทธ์ร่วมกันกับเหล่าพี่น้องเขาก็ไม่เคยคิดจะออมมือเลยสักครั้ง

“เอาล่ะเจ้ากลับจวนไปได้แล้วไปเตรียมตัวเดินทางเสียเห็นหน้าเจ้านานไปข้าเริ่มหายใจไม่ออก”

อ๋องฉินพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วกล่าวเพียงสั้นๆ ว่า

“ทรงชรามากแล้วรักษาพระวรกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“เยว่เหวินหมิง!” ฮ่องเต้ขว้างที่ฝนหมึกมุ่งตรงไปทางเขาทันที อ๋องฉินหลบได้ทันเขาเร่งฝีเท้าออกไปจากห้องทรงพระอักษรอย่างรวดเร็วก่อนที่ฮ่องเต้จะได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจดังแว่วเข้ามาภายในห้อง

‘เจ้าลูกคนนี้นับวันยิ่งอาจหาญมากขึ้น น่าตีให้ตายเสียจริง!’