บทที่ 4

“คุณหนู ท่านแม่ทัพและฮูหยินรออยู่ที่รถม้าแล้วเจ้าค่ะ” ลี่ถังแจ้งจางซูเจียวที่ตอนนี้อยู่ในชุดอาภรณ์สีม่วงอ่อน ขับให้ผิวพรรณนวลเนียนกระจ่างใสยิ่งขึ้น

          “อาเอินก็เรียบร้อยแล้วหรือ” จางซูเจียวสอบถามถึงชายปริศนาผู้นั้นที่นางช่วยเหลือไว้หลังจากพักรักษาตัวกับหมอหลี่ได้สองวัน คนผู้นั้นก็ฟื้นคืนสติแต่กลับไม่สามารถจดจำอันใดได้เลย          นางจึงตั้งชื่อให้เขาว่า อาเอิน

          ก่อนหน้านี้นางเห็นว่าเสื้อผ้าที่เขาสวมติดกายนั้นมีรอยขาดจนมองเห็นผิวเนื้ออยู่หลายแห่ง แต่นางก็สังเกตเห็นว่าแม้ร่างกายของเขาผอมแห้งลงเล็กน้อยจากครั้งอดีตแต่ก็แสดงให้เห็นว่ายังมีความแข็งแรงสมชายชาตรี มิได้ผอมแห้งใกล้ตาย แต่ทว่าก็มีกลิ่นสาบไม่น้อย คาดว่าคงไม่ได้อาบน้ำมาเป็นระยะนึงแล้ว ใบหน้าที่เปรอะเปื้อน ผมเผ้ายุ่งเหยิงเต็มไปด้วยคราบโคลนหมักหมม หลังจากนั้นนางจึงให้อาซื่อช่วยพาเขาไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่จนดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น

          เส้นผมดำเงาถูกรวบไว้ง่าย ๆด้วยเชือกผูกผม เผยให้เห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลาสะอาดตาแต่ก็คล้ำแดดเล็กน้อย ร่างสูงดูน่าเกรงขามจนมีประกายของความองอาจ ถือว่าโดยรวมแล้วมีเสน่ห์ไม่น้อย หากให้ตัวนางเปรียบเทียบ สามารถเทียบเคียงกับองค์ชายเจี้ยนเจี่ยงกั้วได้ด้วยซ้ำ หากไม่ได้พบอาเอินมาแต่แรกนางคงคิดว่าเขาเป็นชายสูงศักดิ์จากเมืองหลวงเป็นแน่

          “คุณหนูคิดดีแล้วหรือเจ้าคะ ที่จะพาคนไร้หัวนอนปลายเท้ากลับไปที่จวน”

          “ทำไมหรือ”

          “คุณหนูถึงกับขอท่านแม่ทัพให้คนผู้นี้ติดตามคุณหนูเลยนะเจ้าคะ” ลี่ถังพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนไม่น้อยเนื่องด้วยความเป็นห่วงผู้เป็นนายที่จะเอาคนไร้หัวนอนปลายเท้ามาดูแลตนเองทั้งที่ก็มีองครักษ์ผู้มีวรยุทธ์สูงส่งอยู่แล้วถึงสองคน

          “ไม่เป็นไรหรอก ลี่ถัง เชื่อข้าเถอะ คนผู้นี้เป็นคนดี ข้ารู้สึกได้” จางซูเจียวอดขำไม่ได้กับท่าทางของลี่ถัง

          “โธ่ คุณหนูเจ้าคะ ท่านจะใช้แค่ความรู้สึกมิได้นะ.....”

          “เอาล่ะพวกเราไปกันเถอะ ท่านพ่อ ท่านแม่รอข้านานแล้ว” ยังไม่ทันที่ลี่ถังจะเอ่ยจบนางก็ลุกขึ้นแล้วสาวเท้าเดินออกจากกระโจมไปยังรถม้า

          หน้ากระโจมหลังใหญ่ของแม่ทัพจางในตอนนี้มีขบวนรถม้าหลายคันจอดนิ่ง แม่ทัพจางเจียวจิ้น และหลิ่วลู่เสียนกำลังยืนรอจางซูเจียว โดยที่มีบ่าวรับใช้หลายคนรวมถึงอาเอินต่างช่วยกันขนข้าวของขึ้นรถม้า ในครั้งนี้จางเจียวคุนไม่ได้ออกมาส่งมารดาและน้องสาวเนื่องจากต้องพาองค์รัชทายาทชมการฝึกทหารในค่ายแทนผู้เป็นบิดา

          “ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกกับท่านแม่ต้องกลับจวนแล้ว โปรดรักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ”

          “ซูเอ๋อร์ พ่อฝากเจ้าดูแลแม่เจ้าด้วย” จางเจียวจิ้นส่งภรรยาและบุตรสาวขึ้นรถม้าพร้อมกล่าวคำอำลา

          “เจ้าค่ะท่านพ่อ”

          จางซูเจียวรับคำพลางส่งยิ้มให้บิดาและมารดาที่ยังส่งสายตาร่ำลากัน ตามด้วยลี่ถังและลู่มามาคนสนิทข้างกายหลิ่วลู่เสียน ขณะที่องครักษ์จิ้งและองครักษ์หลินขี่ม้าประกบด้านข้าง ส่วนอาเอินก้าวขึ้นไปนั่งด้านหน้าข้างคนขับรถม้า

          เมื่อพร้อมเดินทางแล้ว ขบวนรถม้าก็เคลื่อนตัวออกจากค่ายทหาร เวลาผ่านไปได้ครึ่งชั่วยาม จางซูเจียวที่เปิดม่านเพื่อมองสองข้างทางก็ปิดม่านลง พลางหันไปมองมารดาที่กำลังนั่งเหม่อด้วยสายตาคะนึงหาสามี

          “เหมือนท่านแม่จะมิได้อยากกลับจวนกับลูกนะเจ้าคะ” จางซูเจียวเอ่ยเย้ามารดา มุมปากของนางยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

          ทั้งท่านพ่อและท่านแม่ของนางต่างมีความรักให้กันและกันอย่างลึกซึ้ง ในจวนนั้นก็มิได้มีสามอนุสี่เรือนอย่างผู้อื่นเขา เรียกได้ว่าจวนตระกูลจางของนางเต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่นจากบิดามารดา

          “เจ้าล้อแม่หรือ ซูเอ๋อร์” หลิ่วลู่เสียนตอบกลับ สีหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อยก่อนจะหุบพัดในมือแล้วตีที่แขนบุตรสาวเบา ๆ

          “โอ๊ย ท่านแม่เจ้าคะ ลูกเจ็บ” จางซูเจียวโอดครวญพร้อมกับแสดงท่าทางเจ็บปวด เรียกเสียงหัวเราะจากมารดาและสาวใช้ทั้งสองบนรถม้าได้อย่างง่ายดาย “ท่านแม่ช่างใจร้ายกับลูกเหลือเกิน”

          หลิ่วลู่เสียนมองดูบุตรสาวที่เต็มไปด้วยความร่าเริงสดใสแล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้กับเรื่องที่ตนได้คุยกับสามี เกี่ยวกับชะตาชีวิตของบุตรสาว และสัญญาหมั้นหมาย เนื่องด้วยอีกฝ่ายเป็นถึงสายเลือดมังกรที่มีอำนาจชี้เป็นชี้ตายได้เพียงเอ่ยปากเท่านั้น ตัวนางกับสามีนั้นแม้จะเป็นตระกูลขุนนางใหญ่แต่ก็ไม่ได้โหยหาอำนาจถึงเพียงนั้น ผู้เป็นแม่อย่างนางต้องการเพียงแค่ให้บุตรสาวและบุตรชายใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็เพียงพอแล้ว

          จางซูเจียวเมื่อเห็นมารดาที่ตอนแรกหัวเราะกับท่าทางหยอกล้อของนางแล้วจู่ ๆ กลับมีสีหน้าเคร่งเครียดก็มองด้วยความสงสัย จากนั้นนางจึงส่งสายตามองไปยังลู่มามาเพื่อสอบถามแต่คำตอบที่ได้รับคือการส่ายหน้าที่แปลได้ว่านางนั้นมิได้รู้เรื่องราวอันใด

          “ท่านแม่เจ้าคะ มีเรื่องอะไรหรือไม่เจ้าคะ”

          “...” จางซูเจียวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงทว่ากลับไม่ได้คำตอบหรือปฏิกิริยาตอบกลับใด ๆ จากมารดา นางจึงเอื้อมมือไปแตะที่มือของหลิ่วลู่เสียนที่กำลังกำพัดหยกงามอยู่

          “ซูเอ๋อร์ มีอะไรหรือลูก”

          “ลูกเห็นสีหน้าท่านแม่ไม่ดี ท่านแม่ไม่สบายตรงไหนหรือไม่เจ้าคะ” จางซูเจียวเอ่ยถามพลางสำรวจร่างกายของมารดาด้วยความเป็นห่วง

          “แม่สบายดีลูก” หลิ่วลู่เสียนเมื่อเห็นท่าทางบุตรสาวก็อดยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้ “แม่มีเรื่องต้องคิดเพียงเท่านั้น”

          “ท่านแม่คิดถึงสัญญาหมั้นหมายของลูกใช่หรือไม่เจ้าคะ” จางซูเจียวรีบเอ่ยถามกลับทันที

          “แม่ได้คุยกับพ่อเจ้าแล้ว เห็นทีคงยากเสียแล้ว” หลิ่วลู่เสียนไม่ได้ออกปากปฏิเสธถึงสิ่งที่บุตรสาวของตนถามถึง “พ่อของเจ้าก็มิได้เห็นด้วยที่จะส่งเจ้าเข้าไปยังตำหนักบูรพา อีกทั้งองค์รัชทายาทได้เสด็จมายังค่ายทหารในครั้งนี้...”

          “ท่านผู้นั้นมากล่าวถึงสัญญาหมั้นหมายของลูกหรือเจ้าคะ”

          “ยังมิใช่หรอกลูก เพียงแต่ท่าทีขององค์รัชทายาท แม่เกรงว่า...” หลิ่วลู่เสียนมองไปยังดวงตากระจ่างใสของบุตรสาว ช่วงเวลาตั้งแต่แรกเกิดจนถึงตอนนี้ช่างผ่านไปเร็วเสียเหลือเกิน มือบางราวกับสาววัยเยาว์เอื้อมไปลูบไล้ใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาของจางซูเจียว

          “ท่านแม่ ท่านบอกข้าได้ทุกเรื่องนะเจ้าคะ” จางซูเจียวจับมือมารดา พร้อมส่งยิ้มให้

          “แม่เกรงว่า สัญญาหมั้นหมายของเจ้ากับองค์รัชทายาทนั้นเห็นทีอีกฝ่ายคงต้องการจะนำมาใช้ในเร็ววันนี้เสียแล้ว การที่ทรงเสด็จมาเยือนที่ค่ายของพ่อเจ้า เห็นได้ชัดว่าทรงมีจุดประสงค์ที่ชัดเจน ด้วยวัยของเจ้านั้นก็อยู่ในช่วงเวลาเหมาะสมพร้อมออกเรือนเสียด้วย” หลิ่วลู่เสียนกล่าวพร้อมถอนหายใจ “แม่ขอโทษนะลูกรัก แม่ไม่คิดเลยว่าคำสัญญาในวัยเยาว์ของแม่ในวันนั้น วันนี้มันจะกลายเป็นสิ่งที่มาทำร้ายเจ้า ทั้งพ่อและแม่ไม่เคยกระหายอยากได้อำนาจยิ่งใหญ่อันใดที่จะต้องใช้ความสุขชั่วชีวิตของลูกไปแลกมา แต่หากเมื่อใดที่รัชทายาทกลับจากการเยือนค่ายในครั้งนี้ แล้วกราบทูลขอให้ฝ่าบาทพระราชทานสมรส กับเจ้า ตระกูลจางของเราแม้จะยอมเอาตำแหน่งพ่อของเจ้าเข้าแลกก็คงยากแล้ว” หลิ่วลู่เสียนขบคิดถึงเรื่องราวที่ได้พูดคุยกับสามี แม้ยามนี้สามีนางจะเป็นถึงแม่ทัพแต่ก็เป็นขุนนางฝ่ายบู๊ที่ไม่ได้มีอำนาจทางการเมืองใด ๆ ทั้งสิ้น เนื่องจากการวางตัวเป็นกลางและมีเป้าหมายปกป้องแคว้นเท่านั้น

          “ท่านแม่ไม่ต้องขอโทษลูกนะเจ้าคะ เรื่องนี้ไม่มีผู้ใดคิดว่าจะเป็นเช่นนี้” จางซูเจียวเอ่ยปลอบมารดา “ลูกเข้าใจ” พลางส่งยิ้มให้

          “และท่านแม่ก็ไม่ต้องกังวลด้วยเจ้าค่ะ มาจิบชาผ่อนคลายกันดีกว่า” จางซูเจียวกล่าวพร้อมสั่งให้ลี่ถังนำป้านชาขึ้นมา “ลูกเห็นท่านแม่ดูเหนื่อยล้า ลองจิบชาปี้หลัวชุนดูนะเจ้าคะ กลิ่นหอมชวนผ่อนคลาย” ว่าแล้วก็จัดการรินน้ำชาส่งให้มารดาจิบเพื่อผ่อนคลาย

          “เป็นเจ้าที่รู้ความ” หลิ่วลู่เสียนยิ้มพร้อมรับถ้วยชาจากมือบุตรสาวมาดื่มดับกระหาย

          จางซูเจียวมองท่าทางกังวลใจของมารดาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ‘ลูกขอโทษนะเจ้าคะท่านแม่ หากลูกเป็นชายคงไม่มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น’ หากนางหาทางแก้ไขเรื่องนี้ได้เร็วคงเป็นการดี ใครว่าเกิดเป็นลูกสาวขุนนางขั้นสูงจะมีชีวิตที่สวยงาม ชะตากรรมที่สวยหรูพวกนั้นต่างต้องแลกมาด้วยเลือดเนื้อมากมายเพียงใดก็ไม่มีผู้ใดคาดเดาได้

          “ท่านแม่ไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ เรื่องทั้งหมดลูกจะหาทางจัดการเอง” จางซูเจียวจับมือมารดาพร้อมส่งสายตาแน่วแน่ให้

          “ซูเอ๋อร์เจ้าจะทำการใด บอกแม่ได้หรือไม่” หลิ่วลู่เสียนตกใจกับคำที่บุตรสาวเอ่ยว่าต้องการจัดการด้วยตนเอง “แม่ไม่มีทางเห็นด้วยหากเจ้าจะไปเสี่ยงอันตราย”

          “ท่านแม่เชื่อใจลูกนะเจ้าคะ ตระกูลของเราต้องรอดพ้นอันตรายแน่นอน” จางซูเจียวกอดมารดาก่อนจะผละออกมายิ้มบาง มือเรียวกุมมือของมารดา “ท่านแม่อย่าคิดมาก จนทำให้ร่างกายทรุดโทรมนะเจ้าคะ หากท่านล้มป่วยลง ท่านพ่อ ท่านพี่กับลูก คงไม่มีผู้ใดสบายใจ”

          “ลูกก็แค่คิดว่าหากอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดเท่านั้นเจ้าค่ะ มิได้มีความคิดซับซ้อนใด ๆ ทั้งสิ้น” จางซูเจียวกล่าวตัดบท จากนั้นจึงเอนซบไปที่ตักของหลิ่วลู่เสียนเพื่อหลบสายตาที่คาดคั้นของมารดา “ตักท่านแม่ดีที่สุดเลย”

          “เจ้านี่นะ โตเป็นสาวแล้วยังอ้อนแม่เป็นเด็กอยู่อีก” หลิ่วลู่เสียนลูบเรือนผมสีดำที่นุ่มสลวยไปมาด้วยความอ่อนโยน โดยไม่มีผู้ใดได้เห็นแววตาที่แฝงความมุ่งมั่นของจางซูเจียว