แชร์

บทที่ 12

ผู้เขียน: เฉินเจียเสี่ยวเกอ
เฉินฝานสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ามือของฉินเย่ว์เจียวมีอาการสั่นเล็กน้อย

เมื่อหันกลับก็พบว่ามีเหงื่อเต็มหน้าผากฉินเย่ว์เจียว

ฉินเย่ว์เจียวแสดงสีหน้าท่าทางเป็นความกล้าหาญทันทีที่เห็นเฉินฝานหันกลับมา

ท่าทางดื้อรั้นของฉินเย่ว์เจียวทำให้เฉินฝานหัวเราะ

“นั่นมันเสือ จะกลัวขายหน้าทำไม ข้าก็กลัวเหมือนกัน”

เฉินฝานกุมมือฉินเย่ว์เจียวแน่น “อยู่ใกล้ข้าไว้ ไม่จำเป็นต้องฝืน พวกเราไม่ต้องเข้าไปลึกมาก แค่มองรอบ ๆ ว่ามีพวกกระต่ายป่าหรือนกป่าหรือไม่ก็พอ จับสักตัวสองตัวพวกเราก็กลับ ห้ามโลภเด็ดขาด”

ภูเขาหัวเสือเพราะว่ามีเสือ คนจึงขึ้นมาน้อย พวกเฉินฝานจับไก่ป่าได้สามตัวกับกระต่ายหนึ่งตัวได้อย่างรวดเร็ว

“สวบ!”

ฝีมือการยิงธนูของฉินเย่ว์เจียวไม่เลวจริง ๆ นางยิงกระต่ายได้อีกหนึ่งตัว

“ยิงโดนแล้ว ข้ายิงโดนอีกแล้ว!” ฉินเย่ว์เจียววิ่งไปเก็บกระต่ายอย่างดีใจ

“เย่ว์เจียว กลับมา……”

“โฮก!”

เสียงของเฉินฝานถูกเสียงโฮกของเสือกลบ

ตรงหน้ามีเสือกระโจนออกมากะทะหันตัวหนึ่ง มันจ้องเฉินฝานกับฉินเย่ว์เจียวไม่ขยับ

ฉินเย่ว์เจียวชูคันธนูขึ้นตามสัญชาตญาณ

“อย่าขยับ!” เฉินฝานตะโกนห้ามฉินเย่ว์เจียว

พุ่มหญ้าด้านหลังเสือมีความเคลื่อนไหว

นอกจากตัวที่พวกเขาเห็นตอนนี้แล้ว ยังมีเสืออย่างน้อยสองตัวอยู่ข้างหน้าพวกเขา

“ไม่ต้องกลัวและไม่ต้องขยับ” เฉินฝานพูดปลอบใจฉินเย่ว์เจียวพร้อมสังเกตท่าทางของเสืออย่างตั้งใจ

เขากับฉินเย่ว์เจียวขึ้นมาบนภูเขาหัวเสือครั้งแรกทั้งคู่ ไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์แถวนี้ จากที่เห็นเวลานี้ พวกเขาน่าจะบุกรุกพื้นที่ล่าอาหารของเสือ

โชคดีที่โชคของพวกเขาไม่ได้แย่ถึงที่สุด เพระท้องของเสือตัวนี้มีความป่องเล็กน้อย ไม่ใช่เสือหิวอาหารแต่น่าจะเป็นเสือที่เพิ่งกินอาหารเข้าไป

ที่มันแสดงตัวตอนนี้เพียงแค่แสดงสัญชาตญาณของสัตว์ในการป้องกันเท่านั้น

“เย่ว์เจียว ทำตามที่ข้าพูดนะ” เฉินฝานพยายามกดเสียงให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อป้องกันไม่ให้มันเคือง “เจ้าวางมือลง อย่าสบตากับมันแล้วถอยมาหาข้าช้า ๆ”

เมื่อรอดพ้นจากปากเสือแล้ว เฉินฝานจึงพาฉินเย่ว์เจียวออกจากภูเขาหัวเสือด้วยความรวดเร็วทันที

แม้ว่าบนภูเขาแห่งนี้มีสัตว์จำนวนมาก อาหารก็มีมาก แต่ชีวิตก็สำคัญกว่า

“ไม่มีสัตว์ล่าก็แลกข้าวสารในเมืองไม่ได้ ถึงเวลานั้นท่านก็จะ……”

ฉินเย่ว์เจียวพูดถึงตรงนี้แล้วชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็กล่าวต่อ “หรือไม่ ข้าน้อยไปที่ภูเขาหัวเสือคนเดียว ข้าน้อยไปคนเดียวฝีเท้าเบากว่า เสือพวกนั้นไม่น่าสังเกตเห็นข้าน้อย”

“กลับมา!” เฉินฝานดึงฉินเย่ว์เจียว “ข้าไม่ต้องการให้ภรรยาตายไปคนหนึ่งโดยที่ข้าเพิ่งจะทะลุมิติมาที่นี่หรอกนะ”

“ทะลุมิติ? ภรรยาตาย? ภรรยาคือใคร?” ฉินเย่ว์เจียวมองเฉินฝานด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

“ภรรยาก็คือเจ้าไงล่ะ ทะลุมิติก็คือ……หน่า! อธิบายไปเจ้าก็ไม่เข้าใจ เรื่องอาหารให้ข้าเป็นคนจัดการนะ”

เฉินฝานกับฉินเย่ว์โหรเดินไปยังภูเขาลูกอื่นพักหนึ่ง ยังไม่พูดถึงสัตว์ แม้แต่พรรณพืชก็แทบจะไม่มี

สัตว์ถูกฆ่าไปเกือบหมด ต้นไม้ขนาดใหญ่หน่อยก็ถูกคนตัดทำฟืนไปขายตามหมู่บ้านหรือในเมือง

เมื่อวานกินข้าวน้อย เช้านี้ก็เดินทางเป็นเวลานาน เวลานี้ไม่เพียงแค่รู้สึกหิวแต่ยังกระหายน้ำด้วย

“ดื่มน้ำสักหน่อยเถอะ!” ฉินเย่ว์เจียวยื่นน้ำให้เฉินฝาน

“ขอบใจนะ!” เฉินฝานรับน้ำแล้วค้างไว้กลางอากาศ

“ข้าน้อยยังไม่เคยดื่มน้ำนี้เจ้าค่ะ” ฉินเย่ว์เจียวนึกว่าเฉินฝานรังเกียจน้ำลายของนาง

เฉินฝานไม่ตอบฉินเย่ว์เจียวแต่กล่าวขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจ “เห้ย! น้ำ มีน้ำก็ต้องมีปลาสิ พวกเราจับปลากินได้ ทำไมข้าถึงคิดไม่ได้นะ! เย่ว์เจียว ที่ใดมีแม่น้ำหรือธารน้ำเล็ก ๆ หรือไม่!”

เจ้าของร่างเดิมไม่เคยทำงานใช้แรงงานตั้งแต่เด็กจนโต ที่ไหนมีธารน้ำหรือแม่น้ำหรือไม่เขาไม่เคยรู้

“มีแอ่งน้ำอยู่ใกล้ ๆ เจ้าค่ะ เพียงแต่ว่า ข้างในนั้นหนาวเหน็บ แอ่งน้ำคงก่อตัวเป็นน้ำแข็งแล้วเจ้าค่ะ” ฉินเย่ว์เจียวกล่าว

“เป็นน้ำแข็ง เป็นน้ำแข็งสิดี!” ไม่ใช่น้ำแข็ง จับปลายากกว่าอีก

“อยู่ตรงไหน พาข้าไปเร็วเข้า!”

“อยู่……” ฉินเย่ว์เจียวชะงัก “ท่าน กินปลาด้วย?”

ยังไม่พูดถึงเจ้าของร่างเดิมไม่กินปลา แม้แต่ฉินเย่ว์เจียวพวกนางก็ไม่ชอบกิน ทั้งราชสำนักต้าชิ่ง นอกจากพ่อค้าร่ำรวยกับผู้มีอำนาจเหล่านั้นชอบกิน ชาวบ้านทั่วไปไม่มีใครชอบกิน

ยุคสมัยนี้ ขาดแคลนน้ำมันและเกลือ ไม่สามารถทอดด้วยน้ำมันได้ ส่วนใหญ่จึงใช้น้ำเปล่าต้มแต่รสชาติทั้งขมและคาวและยังมีกระดูกเยอะ ทุกคนจึงยอมกินผักป่ามากกว่ากินปลา

“กินสิ ปลาอร่อยขนาดนั้น ทำไมถึงจะไม่กิน!”

มีวิธีทำปลาสิบกว่าอย่างในความคิดของเขา

“…….” ฉินเย่ว์เจียวสงสัยอย่างรุนแรงว่าสองวันนี้หูของนางจะต้องมีปัญหาแน่ ไม่เช่นนั้น เหตุใดนางถึงได้ยินคำพูดแปลกประหลาดจากปากของเฉินฝานบ่อยขนาดนี้

เฉินฝานเดินตามฉินเย่ว์เจียวมาถึงแอ่งน้ำ

คนที่นี่ไม่ชอบกินปลา ในน้ำมีปลาอยู่ไม่น้อย เฉินฝานทุบผิวน้ำแข็งจนเป็นช่องโหว่ เขาไม่ใช้อุปกรณ์ใด ๆ เพียงยื่นมือเข้าไปก็จับได้ทันที

เฉินฝานจับขึ้นมาสิบกว่าตัว หากไม่ใช่เพราะถือไม่ไหว เขายังอยากจับมากกว่านี้

เมื่อจับปลาเสร็จแล้ว เฉินฝานหาหญ้าชิงเฮาที่อยู่ใกล้ ๆ มาหนึ่งกำมือ เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่น้ำมันกับเกลือมีน้อยและยังไม่มีขิง หญ้าชิงเฮาก็คือวัตถุดิบปรุงปลาที่ดีที่สุด

ตอนที่หาหญ้าชิงเฮา เฉินฝานยังพบมันสำปะหลังป่า หรือมันสำปะหลังแกนเหลืองที่สามารถกินได้ ไม่มีพิษ

ที่แห่งนี้ส่วนใหญ่เป็นสำปะหลังแกนขาว มีพิษ คนที่นี่ถึงไม่กินมัน

มันสำปะหลังที่กินได้มีแป้งปริมาณมาก และยังมีโปรตีน กรดอะมิโน วิตามิน และน้ำตาล ถือเป็นวัตถุดิบใช้ทำอาหารหลักได้

……

เฉินฝานกับฉินเย่ว์เจียวอยู่ห่างจากเรือนค่อนข้างไกล แต่ฉินเย่ว์โหรวก็เดินกะเผลกพุ่งเข้ามา

เขาพุ่งมาทางเฉินฝาน แต่เมื่อห่างจากเฉินฝานเพียงสองสามเมตร นางกลับเปลี่ยนทิศไปหาฉินเย่ว์เจียวแทน

นางอยากมุดเข้าไปในอ้อมกอดของเฉินฝานจริง ๆ แต่นางไม่กล้าและทำไม่ได้

การเปลี่ยนแปลงและความอ่อนโยนของเฉินฝานคือสิ่งที่นางวาดฝันเสมอมา แต่นางกลัวว่าจะสูญเปล่าในตอนท้าย

“พี่สาม พวกท่านไปที่ไหนมา ไปที่ไหนมา”

ฉินเย่ว์โหรวกอดฉินเย่ว์เจียวแน่น น้ำตาไหลลงมาพราก ๆ นางทั้งโกรธและโมโห

ฟ้ารู้ดีว่าตอนที่นางตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบเฉินฝานกับฉินเย่ว์เจียว นางรู้สึกเหมือนฟ้าถล่มลงมาแล้ว เฉินฝานไม่มีวันตื่นก่อนนาง นางกลัวมาก กลัวว่าฉินเย่ว์เจียวจะลงมือฆ่าเขาตั้งแต่เมื่อคืนและเวลานี้กำลังแอบนำศพไปฝัง

เฉินฝานย่อมไม่รู้ว่าฉินเย่ว์โหรวคิดอย่างไรในเวลานี้ เขานึกว่าฉินเย่ว์โหรวร้องไห้เพียงเพราะกลัวว่าเขาจะรังแกฉินเย่ว์เจียว

“เย่ว์โหรวอย่าร้องไห้ พี่สามเจ้ายังสบายดี นอกจากจับมือนางตอนไปภูเขาหัวเสือแล้ว ข้าไม่ได้ทำอะไรนางเลยนะ”

มุมมองการมองปัญหาของผู้หญิงไม่เคยเหมือนผู้ชาย ฉินเย่ว์โหรวได้ยินแค่เฉินฝานจับมือฉินเย่ว์เจียว

“พี่สาม! นายท่านจับมือพี่ตลอดทางหรือเจ้าคะ” ฉินเย่ว์เจียวถามอย่างประหลาดใจ

นิสัยดุร้าย แสดงตนเป็นผู้หญิงแกร่งต่อหน้าทุกคนเสมอมาอย่างฉินเย่ว์เจียวพลันหน้าแดงราวกับดอกกุหลาบ นางกล่าวพึมพำ

“ที่ภูเขาหัวเสืออันตรายมาก ข้าไม่วางใจก็เลยจับมือนางไว้ ใช่หรือไม่เย่ว์เจียว”

“ใคร ใครให้ท่านปกป้องข้ากัน” ฉินเย่ว์เจียวเอามือปิดหน้าแล้ววิ่งเข้าเรือนไปราวกับหนีตาย

เฉินฝานหัวเราะ “ดูสิ พี่สามเจ้าหน้าบางเหลือเกิน”

เมื่อกลับมาถึงเรือน เฉินฝานนำกระต่ายกับไก่ป่าไปขัง สองสิ่งนี้กินไม่ได้ เพราะจะเอาไปขายที่หมู่บ้านเพื่อเอาเงิน

เมื่อขังกระต่ายกับไก่ป่าเสร็จ เฉินฝานก็ยุ่งขึ้นมาทันที

เขาสั่งฉินเย่ว์โหรวให้ไปหยิบเขียง มีดในห้องครัว จากนั้นให้ยกอ่างน้ำมาอีกหนึ่งใบ

เมื่อรับน้ำจากฉินเย่ว์โหรวมาแล้ว เฉินฝานก็นั่งลงไปและจัดการทันที

เขาเปิดท้องปลา หยิบถุงน้ำดีออก ขูดเกล็ดปลา ล้างทำความสะอาด จากนั้นยัดหญ้าชิงเฮาเข้าไปที่ท้องปลาแล้วเผาฟืนที่เพิ่งเอากลับมา เพียงรวดเดียวก็ได้ปลาเผาแล้ว

สองพี่น้องตระกูลฉินมองอยู่ข้าง ๆ อ้าปากตาค้าง

คิดไม่ถึงว่าเฉินฝานจะฆ่าปลาเป็นและยังดูช่ำชองยิ่งนัก

นี่คือ……เฉินฝานคนที่ไม่เคยใช้งานมือเท้า ไม่เอาการเอางานคนนั้นจริง ๆ หรือ!
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
ความคิดเห็น (3)
goodnovel comment avatar
sabading.dingda
ขอเตือนเรื่องเติมเงิน คนที่ยังไม่เติมเงินน่ะดีแล้วนะ มันอัพเดทวันละตอน นี่เลิกอ่านละ คุณเก็บเหรียญฟรีเอาดีกว่า เติมเงินไปก็ไม่ได้อ่าน ตัองรอมันอัพวันละตอน จะรำคาญหงุดหงิดเปล่าๆ เราเลิกอ่านละ รอเบื่อ จนลืมเรื่องราวเดิมละ ไม่ต่อเนื่อง ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ควรเอามาขายนะ เสร็จซัก 80%ขึ้นไปค่อยเอามาข่ยดีกว่า
goodnovel comment avatar
tom Promphibal
ดีจังได้อ่านนิยายดีๆชื่นชอบมากครับ
goodnovel comment avatar
Chainiwat
สนุกสนุกสนุก
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

บทล่าสุด

  • เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ   บทที่ 1315

    “อะไรนะ!?”“ตอนนี้องค์หญิงเสี่ยวฉู่พาฝ่าบาทไปที่ประตูอู่แล้วขอรับ เจ้าสิ่งนั้น ปะ ปะ...”“ปืนไรเฟิล”“ใช่ ๆ ปืนไรเฟิล ปากกระบอกปืนไรเฟิลจ่อพระเศียรของฝ่าบาทอยู่เลยขอรับ!”“หา นี่เป็นเพราะอะไรกัน?”บรรดาพี่สาวน้องสาวตระกูลฉินได้ยินข่าวขึ้นมา“กราบทูลบรรดาองค์หญิง ข้อเรียกร้องขององค์หญิงเสี่ยวฉู่คืออยากให้ท่านอัครเสนาบดีกับฝ่าบาทอภิเษกสมรสกันเดี๋ยวนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ”“เหลวไหล!”เฉินฝานพุ่งตัวออกไปราวกับพายุเวลานี้บรรดาพี่น้องตระกูลฉินที่เพิ่งแสดงท่าทีรีบร้อนทำหน้าร้อนใจกลับมีสีหน้าแจ่มใส ถึงขนาดที่นั่งลงปรึกษาหารือกันฉินเย่ว์โหรว “พี่หญิงรอง ท่านมีฝีมือดี ท่านรีบไปขวางอยู่ที่หอด้านบนประตูอู่ อย่าให้นายท่านลงมา” ฉินเย่ว์เจียว “ไม่มีปัญหา พอถึงเวลานั้นข้าจะเรียกน้องหวั่นเอ๋อร์ นายท่านหนีไม่รอดแน่”ฉินเย่ว์ฉิน “เช่นนั้นข้าจะให้พี่น้องในวังเซียวเหยาก่อนหน้านี้ไปเดินเล่นแถว ๆ ประตูอู่ให้หมดเลย จะต้องครึกครื้นเป็นแน่ รับรองว่าพี่น้องทหารองครักษ์พวกนั้นจะต้องมองสาวงามอย่างไม่หวาดไม่ไหว”สามพี่น้อง “ความปรารถนาของเสี่ยวฉู่ พวกเราในฐานะพี่สาวจะต้องช่วยอย่างเต็มที่!”เมื่อมองถนนละแวกป

  • เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ   บทที่ 1314

    “ข้าไม่ได้ขัดขืนจริง ๆ” เย่ลวี่เลี่ยก้มหน้าลง ชายสูงแปดฉื่อทำสีหน้าที่เต็มไปด้วยความท้อแท้ใจ เขาอยากขัดขืนอยู่แล้ว แต่ฉินเย่ว์ฉู่ไม่ได้ให้โอกาสนั้นกับเขาเลยตอนที่ฉินเย่ว์ฉู่บุกเข้ามาในกระโจมใหญ่ของเย่ลวี่เลี่ย ก็ยิงปืนกำจัดองครักษ์ของเย่ลวี่เลี่ยก่อนพูดแล้วก็น่าอับอาย เย่ลวี่เลี่ยที่เคยผ่านศึกมาอย่างโชกโชนตกใจกลัวรูเลือดตรงกลางหน้าผากขององครักษ์ เขาไม่เคยเห็นอาวุธที่รวดเร็วขนาดนี้มาก่อนเลยได้ยินแค่เสียงดังปัง หน้าผากขององครักษ์ก็มีรูเลือดใหญ่ขนาดนี้แล้ว ความเร็วที่แม้แต่เทพเซียนก็ทำไม่ได้ ความแม่นยำที่แม้แต่เทพเซียนก็ยังทำไม่ได้ในตอนที่ฉินเย่ว์ฉู่ยกปืนขึ้นแล้วลั่นไกอีกครั้ง เมื่อเย่ลวี่เลี่ยได้ยินเสียง เขาก็ตกใจจนสลบไปทันที หลับไปตื่นหนึ่งถึงค่อยพบว่าฉินเย่ว์ฉินยิงใส่หมวกเล็กของเขาเท่านั้นตกใจสาวน้อยจนสลบไป ไม่ว่าสือจิ่งซานผู้นี้จะถามอย่างไร เย่ลวี่เลี่ยก็ไม่บอกเขา .....ในคืนที่เย่ลวี่เลี่ยถูกจับ ข่าวก็ไปถึงเมืองหลวงแล้ว “เครื่องอัดเสียงพลังงานแสงอาทิตย์ เครื่องเสียง...” ขณะที่ฉินเย่ว์เหมยอ่านคำเหล่านี้ก็ถามเฉินฝานด้วยความมึนงงว่า “จดหมายของเสี่ยวฉู่บอกว่า นางแค่อาศ

  • เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ   บทที่ 1313

    “นางไม่รู้หรือว่าพวกเราไม่อยากลงมือจริงจัง?” “พอไปถึงค่ายทหารของชาวหู ไม่ใช่แค่โดนฆ่าธรรมดาแบบนั้นหรอกนะ” ชาวหูไม่มีทางปล่อยสตรีชาวต้าชิ่งใด ๆ ที่ตกอยู่ในมือพวกเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสตรีชาวต้าชิ่งที่หน้าตางดงามฐานะสูงศักดิ์อย่างฉินเย่ว์ฉู่ พฤติกรรมของพวกเขาใช้คำว่าเดรัจฉานมาอธิบายยังไม่พอเลย สือจิ่งซานสะบัดแขนเสื้อ “พอได้แล้ว สตรีนางเดียวไม่มีค่าพอให้เราต้องใส่ใจหรอก นางอยากตายก็ปล่อยนางไปเถิด โจวจวี่ เจ้าส่งคนไปบอกเยลวี่เลี่ยว่าให้พวกเขาเหลือศพไว้ครบถ้วน ข้าจะซื้อศพไว้ใช้ประโยชน์” ไม่ต้องให้สือจิ่งซานรอนานเกินไป วันรุ่งขึ้นทหารลาดตระเวนก็มารายงาน “ว่าไงนะ? เยลวี่เลี่ยมาด้วยตนเอง?”“ท่านแม่ทัพใหญ่ หากพูดให้ตรงคือเยลวี่เลี่ยโดนฮูหยินเล็กของท่านอัครเสนาบดีจับกุมมาขอรับ”“เจ้าพูดอีกทีสิ?”ทหารลาดตระเวนพูดซ้ำถึงสามรอบเต็ม ๆ สือจิ่งซานก็ยังไม่เชื่อไม่ใช่แค่สือจิ่งซานที่ไม่เชื่อ ต่อให้เป็นผู้ถูกจับกุมอย่างเยลวี่เลี่ยก็ไม่เชื่อเช่นกัน เขาจะโดนสตรีนางเดียวจับกุมได้อย่างไรยิ่งไปกว่านั้นสตรีผู้นี้ยังอายุน้อย พาทหารหญิงรุ่นราวคราวเดียวกันมาแค่ร้อยกว่าคนเมื่อฉินเย่ว์ฉู่พาเยลวี่เล

  • เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ   บทที่ 1312

    สือจิ่งซานยกมุมปากยิ้มคลุมเครือ “แปรพักตร์อันใดกัน ฝ่าบาทกับท่านอัครเสนาบดีเห็นอกเห็นใจกองทัพหมาป่าเรา จึงส่งสะใภ้คนเล็กมา เช่นนั้นกองทัพหมาป่าเราย่อมต้องต้อนรับสะใภ้ท่านนี้ให้ดี ๆ”“แม่ทัพใหญ่กล่าวถูกต้อง พวกเราต้อง ‘ต้อนรับ’ ให้ดี ๆ!” โจวจวี่พูดคล้อยตามทันที ไม่นานนักก็มีคำสั่งจากในกระโจมใหญ่ ให้ทหารแม่ทัพทั้งหมดของกองทัพหมาป่าเปลือยท่อนบนยุคโบราณที่จารีตเคร่งครัดอย่างยิ่ง การเปลือยท่อนบนเช่นนี้เป็นพฤติกรรมดูหมิ่นไม่ให้ความกียรติสตรีอย่างรุนแรงยิ่งกว่านั้นฉินเย่ว์ฉู่เป็นภรรยาเอกของอัครเสนาบดีขั้นหนึ่ง องค์หญิงแห่งต้าชิ่ง พระขนิษฐาแท้ๆ ของฮ่องเต้หญิงหากฉินเย่ว์ฉู่เป็นเพียงสตรีทั่วไปในยุคนี้ เกรงว่ามีแต่จะตกใจจนมือไม้อ่อนไปหมดทหารแม่ทัพทั้งหมดของกองทัพหมาป่าเปลือยท่อนบนออกจากกระโจม รอดูท่าทางตกใจกลัวจนร้องไห้โฮยกใหญ่ของฉินเย่ว์ฉู่“ผู้ชายมากมายถึงเพียงนี้ข่มขู่เด็กสาวคนเดียวจะไม่เกินไปหน่อยหรือ” มีบางคนรู้สึกว่าแบบนี้ไม่ค่อยดีนัก แต่คำพูดของเขาก็โดนคนอื่นสวนกลับทันที “เกินไปอันใดเล่า เฉินฝานเป็นคนส่งมา ให้เขาหยามพวกเราได้เท่านั้น แต่ไม่ยอมให้พวกเราตอบโต้คืนหรือ? เปลือย

  • เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ   บทที่ 1311

    เย่ว์หนูได้รับบาดเจ็บในระหว่างที่ปกป้องเฉินฝานครั้งหนึ่ง ร่างกายของนางตอนนี้จึงไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน เดิมทีเฉินฝานอยากให้หวงหวั่นเอ๋อร์ตามฉินเย่ว์ฉู่ไป มีหวงหวั่นเอ๋อร์อยู่ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่มีปัญหาเรื่องความปลอดภัยของฉินเย่ว์ฉู่ ผลปรากฏว่าฉินเย่ว์ฉู่ปฏิเสธแม้กระทั่งหวงหวั่นเอ๋อร์ด้วยฉินเย่ว์ฉู่พาทหารหญิงไปหนึ่งร้อยกว่าคน มุ่งตรงสู่ทางเหนือ บุกไปยังกองทัพหมาป่าอย่างกล้าหาญ “เจ้าปล่อยให้นางไปเช่นนี้หรือ?” คนที่ตำหนิเฉินฝาน ไม่ใช่แค่พี่น้องตระกูลฉินทั้งสามคนในจวนสกุลเฉิน แม้แต่ฉินเย่ว์เหมยที่อยู่ในวังหลวงก็รีบออกมาเช่นกันนางคิดว่าไม่ว่าอย่างไร อย่างน้อยที่สุดเฉินฝานต้องให้ฉินเย่ว์ฉู่นำกองพลมือปืนไป“เย่ว์ฉู่เป็นน้องเล็กของพวกเจ้า น้องเล็กของพวกเจ้ามีนิสับแบบไหน พวกเจ้าไม่รู้เลยหรือไร?” คำพูดประโยคเดียวของเฉินฝานทำให้พวกนางสำลักแล้วแม้ว่าฉินเย่ว์ฉู่จะเป็นน้องเล็กสุดในตระกูลฉิน ทว่าตั้งแต่เด็กจนโต นางมีความคิดของตัวเองมากที่สุด ขอเพียงเป็นเรื่องที่นางตัดสินใจแล้ว ไม่มีใครสามารถทำให้นางเปลี่ยนใจได้“แต่ว่า...” ฉินเย่ว์โหรวที่เป็นคนกังวลใจมากที่สุด ขมวดคิ้วมุ่น ดูกลัดกล

  • เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ   บทที่ 1310

    การปรากฏตัวของนาง ทำให้ทุกคนรู้สึกปีติยินดีกันมากแต่ฉินเย่ว์เจียวกลับถลึงมองสตรีผู้นั้น “พอได้แล้ว เสี่ยวฉู่เจ้าเด็กตัวแสบ แสร้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่อันใด ยังไม่รีบเข้ามาอีก?” ฉินเย่ว์ฉู่ขี่ม้าเข้ามา ขณะที่นางผ่านฉินเย่ว์เจียวยังไม่ลืมเถียงกลับว่า “พี่หญิงรอง ข้าอายุยี่สิบแล้ว เป็นผู้ใหญ่ตั้งนานแล้วนะ”ฉินเย่ว์เจียวเชิดหน้าขึ้นสูง “ไม่ว่าเจ้าจะอายุเท่าไหร่ ถึงอย่างไรในสายตาข้า เจ้าก็เป็นเด็กตลอดกาล” ฉินเย่ว์ฉู่ควบม้าตรงมาหาเฉินฝาน แล้วฟ้องเขาว่า “นายท่านดูสิเจ้าคะ พี่หญิงรองรังแกข้าอีกแล้ว นางรังแกข้ามาตลอด ท่านไม่จัดการนางบ้างหรือ?”เฉินฝานมองฉินเย่ว์ฉู่ที่สดใสมั่นใจในตัวเองตรงหน้า ภาพที่เขาเห็นฉินเย่ว์ฉู่ครั้งแรกเมื่อสิบปีก่อนฉายขึ้นมาในสมอง เกิดความรู้สึกราวกับว่าเวลาผ่านไปชาติหนึ่งเด็กสาวที่ขี้กลัวในวันวาน บัดนี้กลายเป็นโฉมสะคราญที่มีสง่าราศี เฉินฝานรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย“เหตุใดที่กลับมาตอนนี้ ไม่ต้องเข้าเรียนแล้วหรือ?” เฉินฝานถามตั้งแต่ฉินเย่ว์ฉู่อายุสิบห้า เฉินฝานก็ส่งนางไปเรียนที่โรงเรียนสตรีในเมืองเซียนตู“นายท่าน ข้าน้อยเรียนจบแล้วเจ้าค่ะ”“เรียนจบแล้ว?”“ข้าน้อยเ

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status