LOGINShare
บทนำ
Last Updated:
2025-03-27 13:58:59บทนำ
‘คอยดูนะ ข้าจะให้เจ้าชดใช้ร้อยเท่าพันเท่า จู่ล่งไอ้คนไร้คุณธรรม’
จื่อรั่ว อยากจะตะโกนด่าคนที่ที่สั่งให้นางมานั่งแอบซุ่มในพุ่มไม้กลางดึกดื่น อดหลับอดนอน แถมยุงก็กัด แต่ก็ทำได้เพียงแค่ก้นด่าผู้ว่าจ้างในใจเท่านั้น เพราะหากเสียงดัง คนที่กำลังถูกนางจับตาอยู่ได้รู้ตัวแน่นอน
มือบางคว้าดึงทึ้งต้นหญ้าใบ้ไม้ที่ไม่รู้เรื่องราว เพื่อระบายอารม ไม่เขาใจว่าทำไม องครักษ์จู่ล่ง ต้องให้นางมาเฝ้าองค์หญิงเหม่ยฮวาในคืนนี้ด้วย หลังจากที่เฝ้าสืบข่าวขององค์หญิงมาตลอด 1 เดือน นางไม่เห็นว่าองค์หญิงจะมีบุรุษใดที่หมายปอง อีกทั้งองค์หญิงอายุเพียง 15 หนาวเท่านั้น เจ้านายขององค์รักษ์จูหวังสูงอยากเป็นราชบุตรเขย ถึงกับต้องจ้างวานให้นางมาคอยสอดส่องรายงานเรื่องราวขององค์หญิงเพื่อหวังพิชิตใจพระองค์ พอนึกถึงเรื่องการแต่งงาน ใบหน้างามก็สลดลงทันที
สตรีที่นั่งยองๆกอดเข่าอยู่ในพุ่มดอกกุหลาบ พยามยามทำตัวแนบชิดกลมกลืนเข้าไปในพุ่มดอกไม้ให้มากที่สุด นางคือคุณหนูจื่อรั่ว คุณหนูใหญ่สกุลจื่อ ตอนนี้นางอายุเกิน 22 แล้ว เลยวัยแต่งงานมาหลายปี ไม่ใช่ไม่มีชายใดมาสู่ขอ ตั้งแต่งเข้าพิธีปักปิ่นนางก็มีคุณชายจากหลายตระกูลมาเกี้ยวพาไม่ขาดสาย ด้วยใบหน้างดงามราวกับดอกกุหลาบที่นางพยามทำตัวกลมกลืนอยู่ แต่พอถึงคราวพูดถึงเรื่องหมั้นหมายชายหนุ่มเหล่านั้นก็มักจะหายไป บางคนไม่หายก็แต่งงานกับสตรีอื่น
เข้าใกล้การได้ออกเรือนมากที่สุดก็ปลายปีที่แล้ว คุณชายซีหาวหมั้นหมายนางสำเร็จ ไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้น แต่พอใกล้ถึงวันแต่งงาน ก็มีเหตุให้ไฟไหม้บ้านสกุลซี แม้จะมีใครได้รับบาทเจ็บ เพราะไหม้เรือนรับรองที่ไม่มีแขกพัก แต่เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ทุกคนมุ่งเป้ามาที่นาง ว่านางคือต้นเหตุ ทำให้เกิดเรื่องร้ายๆกับสกุลซี งานแต่งจึงถูกยกเลิกไป
ข่าวลือเกี่ยวกับนางมีมากมาย ดวงไร้คู่บ้างล่ะ ดวงกินสามีบ้างล่ะ ดวงอัปมงคลบ้างล่ะ
“เฮ้อ!” ร่างบางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“นั้นใคร!!!!”
อยู่ตอบให้โง่สิ จื่อรั่วคลานเข่าหนีอย่างว่องไว ไร้ภาพลักษณ์คุณหนูตระกูลใหญ่ ภาพลักษณ์อะไรกัน ชีวิตรอดสำคัญกว่าาาาาา
Related chapters
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่1
บทที่1มือบางสั่นเทาค่อยๆรับจดหมายจากแม่นม ค่อยๆคลี่อ่านด้วยใจระทึก หวังให้มันเป็นเพียงจดหมายถามสาระทุกข์สุขดิบจากบิดาเท่านั้น แต่คราวนี้ไม่ได้มีเพียงจดหมาย แต่มีคณะเดินทางมากับจดหมายด้วยแต่เมื่ออ่านไปได้เพียงไม่กี่ตัวอักษรน้ำตาก็หยดลงจดหมายจนเปียกปอน ร่างบางสั่นเทาจื่อรั่ว แม้นางนั้นจะเป็นถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลจื่อ บุตรสาวของเจ้ากรมอารักษ์ แต่กระนั้นนางก็เป็นเพียงบุตรสาวของฮูหยินรองเท่านั้น หลังจากมารดาเสียชีวิต ฮูหยินเอกย่อมไม่คิกจะปล่อยให้ลูกสาวของคนที่ค่อยทิ้มแทงหัวใจอยู่ในจวนเดียวกัน จื่อฮูหยินส่งนางมาอยู่หมู่บ้านใกล้จากเมืองหลวงทันทีที่มารดาของจื่อรั่วเสียชีวติ ตอนนี้จิ่อรั่วอายุเพียง 8 หนาวเท่านั้น จื่อฮูหยินให้เหตุผลว่านางนั้นแพ้ท้องหนัก ไม่อาจดูแลเด็กในวัยกำลังซุกซนอย่างจิ่อรั่วได้ บิดาที่เป็นเพียงที่พึ่งเดียวก็ไม่เคยคิดจะเหลี่ยวแล เพราะเกรงใจฮูหยินเอกตราบวันนั้นจนวันนี้ ก็ล่วงเลยมา 10 ปี คนตระกูลจื่อไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเยี่ยนนางเลยซักครั้ง จดหมายมาเขียนมาเพียงถามข่าวคราว และส่งเบี้ยหวัดมาให้ทุกๆเดือน แต่ไม่มีครั้งใดที่บอกให้นางกลับเมืองหลวงได้ นางเองก็หมดความหวังที่จะกลับไปแ
Last Updated : 2025-03-27เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่2
บทที่2แม่นมจางวิ่งวุ่นไปทั่วจวน สั่งงานสาวใช้และคนงาน เช็คข้าวของที่ต้องตระเตรียมขนย้ายกลับเมืองหลวง แม้ว่าคุณหนูใหญ่จะสั่งเอาไว้ว่าให้พวกสาวใช้และคณะที่เดินทางมาจากเมืองหลวงทั้งหมดจัดการ แต่นางงก็ยังไม่วางใจ“นั้นโต๊ะเครื่องแป้งของคุณหนู พวกเจ้าขนระวังๆ หน่อย หากมีอะไรเสียหาย ข้าจะให้นายท่านลงโทษพวกเจ้า” นิ้วเหี่ยวหย่น ชี้ไม่ชี้มือเป็นพันละวันเมื่อเห็น บ่าวชายสองคนยกโต๊ะที่คุณหนูใช้แต่งหน้าทำผมทุกเช้าอย่างไม่ออมแรง จนกระจกทองเหลืองบานใหญ่สั่นไหวหวิดจะล่วงหล่นลงมา หาเป็นโต๊ะเครื่องแป้งปกติแล้ว ด้วยกำลังการยกเพียงเท่านี้คงไม่เสียหายอันใด แต่สำหรับข้าวของของคุณหนูของนางนั้นเป็นสิ่งของที่ใช้งานมาแล้วร่วม 10 ปีไม่เคยได้ซื้อเปลี่ยนด้วยเบี้ยหวัดที่ถูกส่งมาให้นั้นเพียงพอสำหรับใช้ในชีวิตประวันสำหรับ หนึ่งสตรีหนึ่งบ่าวรับใช้อย่างนางเท่านั้น แม้อยู่ห่างไกลจื่อหฮูหยินก็ยังไม่เคยคิดเมตตา บุตรสาวอีกคนของสามีเลยสาวใช้ต่างพากันเบ้ปาก เชอะของเก่าๆ พวกนี้ จะให้มาทะนุถนอมอะไรหนักหนา ของใช้ในเรือนพวกนางยังดูดีกว่าเสียอีก หากไม่ได้รับคำสั่งจากนายท่าน ว่าจะต้องพาคุณหนูใหญ่กลับไปอย่างสงบที่สุด พวกนางไม่ม
Last Updated : 2025-03-27เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่3
บทที่3“ระวัง..โอ้ยช้าๆ เจ้าคะ” แม่นมจางลุ้นจนตัวโก่งแทบทุกการเคลื่อนไหวของจื่อรั่ว ทำเอาใจหายใจคว่ำตลอดเวลา รู้ดีว่าเนื้อแท้จริงแล้วคุณหนูของนางเป็นเยี่ยงไร แต่ก็ไม่เคยทำใจได้ซักหน ก่อนจะฟู่ลมหายใจออกจากปากยาวเหยียดหลังจากเห็นเท้าเรียวเล็กๆ ก้าวสัมผัสพื้นดิน“คิกๆ ข้าปีนขึ้นปีนลงแบบนี้มาไม่รู้กี่ร้อยรอบ ให้หลับตาปีนลงมายังได้เลย” จื่อรั่วเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ อดที่จะขำกับท่าทางเป็นกังวลจนเกิดเหตุของแม่นมไม่ได้“แต่ข้าไม่ชินเลย” หญิงชรารีบถลาเข้ามาปัดเศษใบไม้และกิ่งไม้เล็กๆ ออกจากเสื้อคลุมของจื่อรั่ว“เอาน้าๆ ไปอยู่เมืองหลวงใช่ว่าจะมีต้นไม้ให้ข้าปีนแบบนี้เสียเมื่อไหร่กัน อีกทั้งต่อไปเราก็คงไม่ได้อยู่กันเพียงลำพังอีกต่อไปแล้ว ต้องกลับไปอยู่ที่จวนของท่านพ่อ ดีๆ ไม่ดีอาจจะต้องย้ายไปอยู่จวนเจ้าบ่าว”“คุณหนูเหตุใดจึงดูไม่กังวลเรื่องงานแต่ง” แม่นมจางรีบดึงมือจื่อรั่วให้เดินตามเพื่อกลับจวนตอนนี้ฟ้าใกล้มือสนิทแล้วถึงแม้จะเดินเส้นทางนี้จนคุ้นชินและทุกคนต่างรูจักกันเป็นอย่างดีเนื่องด้วยเป็นเมืองเล็กๆ แต่สตรี2นางเดินกันเพียงลำพังเวลานี้ใช่ว่าจะไม่อันตราย“ช้าเร็วก็ต้องแต่ง หากจะว่าไปตามอายุแล้ว สำห
Last Updated : 2025-03-27เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่4
บทที่4หลังจากเดินทางด้วยรถม้าออกจากเมืองฝู่โจวตั้งแต่ฟ้าส่าง จนจวบช่วงเข้าวันที่ 3 ในที่สุดขบวนรถของคุณหนูใหญ่สกุลจื่อก็เดินทางมาถึงประตูเมืองหลวงจื่อรั่วคล่อยเอื้อมหลังมือรั้งให้ผ้าม่านรถม้าเปิดออก เวลานี้ล่วงเข้าสู่ยามเซิน(เวลา 15.00 - 16.59 น.) ทำให้การตรวจตราเอกสารเข้าออกเมืองเข้มงวด จึงทำให้มีผู้คนออกันแน่นขนัดอยู่ประตูเมือง ตากลมโตกวาดสายตามองผู้คนที่ยืนอยู่นอนกรถม้า มีทั้งชาวบ้าน พ่อค้าวาณิชย์ การแต่งการสีสันสดใสหลากหลาย หากไม่เห็นด้วยตาคงไม่อาจเชื่อได้ว่าบ้านเมืองเพิ่งจะผ่านพ้นกลียุคมาได้ไม่นาน เนื่องจากการกระทำอันเลวทรามผิดมนุษย์ ตำช้าเกิดที่ใครๆจะรับได้ของฮองเต้องค์ปัจจุบัน แต่ทุกคนเลือกที่จะเงียบ สงบปากสงบคำ ก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตนต่อไป หากอยากมีชีวิตรอดก็ต้องก้มหัวให้กับผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า ซึ่งตอนนี้ผู้ที่กำอำนาจสูงสุดจะไปใครไปไม่ได้‘ฮองเต้เจ้าหลง’ หากขุนนางและราษฎร์ต้องก้มหัวให้คือฮองเต้ ตัวนางเองก็ยังต้องก้มหัวให้บิดา การอาศัยอยู่ที่เมืองฝู่โจ่ว จริงอยู่สิ่งที่ได้คืออิสระเล็กๆน้อยๆ แต่มันคืออิสระที่ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยซักเท่าไร เมืองฝู่โจวเป็นเพียงเมืองเล็กๆทางต
Last Updated : 2025-03-27เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่5
บทที่5ร่างสูงใหญ่ควบอาชาผ่านป่าและภูเขาโดยไม่สนใจทิวทัศน์สองข้างทางแม้แต่น้อย ใจรีบเร่งไปให้ถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด หลังจากสอบเข้าเป็นทหารในวังมาเกือบปี ในที่สุดเขาก็ได้รับคัดเลือกให้เป็น 1 ใน 12 องครักษ์เกราะทอง เขาจึงขอลากลับบ้านเกิดเพื่อแจ้งข่าวครอบครัวหลังจากเสร็จสิ้นการคัดเลือก ซึ่งโดยปกติแล้วองครักษ์ในวังหลวงจะผลัดเวรยามกันเดือนเว้นเดือน ยกเว้น องครักษ์เกราะทองต้องอาศัยอยู่ในวังหลวงตลอด ไม่สามารถออกมาได้ตามอำเภอใจ เพราะหน่อยนี้มีหน้าที่ดูแลคุ้มครององค์ฮองเต้ตลอดเวลา เขาจึงขอกลับบ้านเกิดก่อนบรรจุเข้าหน่อยเต็มตัวจะต้องอาศัยอยู่ในวังเป็นระยะเวลานานๆ“ในที่สุดความคุณชายจูก็ทำสำเร็จ”หลิวเสวี่ยอวี้ทำความเคารพผู้มาใหม่อย่างน้อบน้อม แม้ว่าตนเองกับจูล่งจะนับถือกันเป็นสหาย แต่อย่างไรฐานะขออีกฝ่ายก็ไม่ธรรมดา“คุณชายจู” เฉิงตงทักผู้มาใหม่เช่นกัน แต่ก็อดที่จะกรอกตาปะหลับปะเหลือกกำท่าท่างของสหายที่ยืนเคียงข้างไม่ได้“คุณชายหลิว คุณชายเฉิง ข้าขอภัยที่มาช้า”ก่อนจะเมียงมองไปยังต้นผิงกั่วต้นใหญ่ที่ยืนต้นเด่นอยู่ริมเขา“ไม่ต้องกังวล ข้าตรวจสอบแล้วไม่มีผู้ใดอยู่บนนั้น”คุณชายจูรีบเบนสายตากลับ
Last Updated : 2025-03-27เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่6
บทที่6ปลายฤดูหนาวปีที่แล้วสามสหายเดินทางแยกกันมา เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจและสังเกต ด้วยทั้งสามนั้นต่างมีรูปร่างและหน้าตาโดดเด่น เป็นจุดสนใจได้ง่าย จึงเลือกเกี่ยวข้องกันให้น้อยที่สุด แล้วค่อยๆ แสร้งเป็นรู้จักกันและพบกันที่เมืองหลวง วันนี้จึงเป็นวันสุดท้ายที่คุยกันก่อนจะแยกย้ายเดินทางเข้าเมืองหลวงยามซวี ( คือ 19.00 - 20.59 น.)แม้จะเป็นวัดที่อยู่บนเขา และบริเวณนี้เป็นจุดใกล้หน้าผา แต่ก็ไม่อาจวางใจได้ ทั้งสามบุรุษจึงสวมผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้“ฮองเต้ระวังมากว่าแต่ก่อน การตรวจคนเข้าเมืองเข้มงวดกวดขัน หากไม่มีเอกสารที่ถูกต้อง คาดว่าพวกท่านทั้งสองคงยากที่จะเข้าไป” บุรุษคนหนึ่งกล่าว ก่อนจะยื่นเอกสารสำคัญที่ทางสกุลเจียวปลอมแปลงและทำขึ้นมาให้บุรุษต่างแค้วนทั้งสองคน“ข้าจะไม่ให้มันผิดพลาดแบบคราวก่อนอีก”หนึ่งในสองบุรุษยื่นมือไปรับหนังสือรับรองมากำไว้แน่น น้ำเสียงแน่วแน่มั่นคง คราวนี้พวกเขาได้ตระกูลขุนนางใหญ่ช่วยเหลือ จะไม่มีทางให้ผิดพลาดแบบครั้งก่อนอีกเป็นอันขาด เหตุการณ์นองเลือดที่สายลับจากแคว้นฉู่ ลูกน้องใต้อานัติของเขาทุกคนต้องสิ้นล้มหายใจ เหลือรอดมาเพียงตัวเขาผู้เดียว ยังวนเวียนอยู่ในความทรง
Last Updated : 2025-03-29เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่7
บทที่7จูล่งสะกดรอยตามสตรีผู้นั้นท่ามการแสงสว่างจากแสงจันทร์ ยิ่งเห็นใบหน้าของนางกระจ่างชัดเท่าใดในหัวใจยิ่งสลักเสลานางไว้ชัดเจนเท่านั้น ทุกการเคลื่อนไหวของนางถูกเขาจดจำเอาไว้หมดจนเห็นนางเดินหายเข้าไปในจวนหลังหนึ่ง ดูจากเนื้อผ้าและการแต่งการขอนางนั้นเดาได้ไม่ยากว่าเป็นคุณหนูตระกูลใดตระกูลหนึ่ง ที่เหลือตัวเขานั้นจะตามหาคำตอบเองเขาจึงสั่งให้องครักษ์ที่สกุลเจียวส่งมาให้ดูแลเขาสืบเรื่องราวทั้งหมด เพียงแค่ไม่กี่ชั่วยามเรื่องราวชีวิตของนางทั้งหมดก้เรียงรายอยู่ตรงหน้าเขา แม้จะรู้แน่ชัดว่านางเป็นใครและรู้สึกเช่นไรกับนาง ก็ไม่อาจเดินเข้าไปทำความรู้จักเกี้ยวพานางเฉกเช่นบุรุอื่นได้ ด้วยภาระหน้าที่ที่แบกไว้บนบ่ายามนี้ช่างหนักหนาเสียเหลือเกิน จึงทำได้เพียง ให้คนดูแลนางอยู่ห่างๆ ทุกครั้งที่เดินทางมายังฝู่โจวก็ทำได้เป็นเพียงแค่เงาแอบดูนางเท่านั้น เขาแล้วมันต่างอะไรกับหลิวเสวี่ยอวี้กันเดิมเคยคิดว่าสตรีที่ตรงใจของตนเองนั้นจะต้องสง่างาม จริตกริยาอ่อนช้อยเฉกเช่นเดียวกับน้องห้า แต่เขากลับมาตกหลุมรักคุณหนูจื่อรั่วตอนที่เห็นนางคายเศษผิงกัวออกจากปากในเวลาเป็นตายเท่ากัน คิดแล้วก็ได้แต่เพียงอมยิ้มออกมา ไม่ว
Last Updated : 2025-03-29เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่8
บทที่8ร่างบางยืนอยู่หน้าประตูจวนสกุลจื่อ ‘ข้ากลับมาแล้ว’ ริมฝีปากอิ่มไหวระริกยกยิ้มด้วยความยินดี ในที่สุดก็ได้กลับมา“คุณหนู นายท่านรอที่เรือนรับรองแล้วเจ้าค่ะ” แม่บ้านหม่า ออกมายืนรอต้อนรับคุณหนูใหญ่ตามคำสั่งของฮูหยิน ข่าวลือว่าจื่อฮูหยินรังเกียจคุณหนูใหญ่ที่เกิดจากฮูหยินรอง จนถึงขั้นส่งไปอยู่ต่างเมืองและไม่ยินยอมให้กลับมาอยู่อาศัยร่วมจวน กระทบภาพลักษณ์อ่อนโยนเพียบพร้อมไปด้วยจารีตประเพณีของฮูหยินไม่น้อย แม้จะกลบข่าวลือด้วยการบอกใครๆว่าคุณหนูใหญ่นั้นร่างกายอ่อนแอ เลือกที่จะรักษาด้วยอยู่บ้านเกิดมารดา จนในที่สุดวันเวลาก็กลืนข่าวพวกนั้นจนหมดสิ้น แทบไม่เคยมีใครพูดหรือถามถึงคุณหนูจื่อรั่วอีกเลย การเดินทางกลับมาของคุณหนูในครั้งนี้จะทำให้ชื่อเสียงของจื่อฮูหยินแปดเปื้อนอีกครั้งไม่ได้ จึงต้องออกมายืนต้อนรับขับสู้อย่างยิ่งใหญ่ เพื่อแสดงให้ผู้คนภายในและภายนอกได้เห็นว่าตระกูลจื่อนั้นยินดีที่คุณหนูจื่อรั่วกลับมามากมายเพียงใดจื่อรั่วลงรถม้ามาพร้อมแม่นมจาง เดินตามคนสนิทของฮูหยินเข้าจวนไป เมียงมองรอบๆตัวไปตลอดทาง จวนสกุลจื่อนั้นเปลี่ยนไปมากนั้น ใหญ่โตโออ่ากว่าตอนที่นางอยู่จนแทบจะไม่เหลือภาพเดิม ม
Last Updated : 2025-03-29
Latest chapter
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่32
บทที่32รถม้าวิ่งเข้าสู่ราชวัง จื่อรั่วถูกมัวมัวประคองลงจากรถม้า ก่อนจะส่งมือของนางทาบลงฝ่ามือใหญ่ จื่อรั่วช้อนสายตามองผ่านผ้าคุลม เอ่ยเสียงแผ่วเบา “พี่ล่ง”จูล่งแต่งชุดเจ้าบ่าว จับจูงเจ้าสาวเข้าสู่พิธี จื่อรั่วเดิมตามแรงดึงจากฝ่ามือหนาและแรงประคองจากมัวมัว ไหนราชโองการให้นางแต่งกับฮองเต้ แต่นี้จูล่ง ไม่ผิดแน่จูล่งรู้สึกได้ถึงแรงสั่นไหวของสตรีข้างๆจึงเอียงใบหน้ากระซิบลงข้างหู “ไว้เสร็จพิธีข้าจะเล่าทุกอย่างให้รั่วเอ้อร์ ฟังทั้งหมด แต่ตอนนี้เจ้าต้องใจเข้าพิธีแต่งงานของเราสองคนก่อนเถิด”จื่อรั่วช้อนสายตาตามเสียงนั้น บุรุษผู้นี้เป็นจูล่งไม่ผิดแน่ ใบหน้านี้ สายตาที่มองนางอย่างมั่นคงและจริงใจรอยยิ้มละมุนละไมที่มีให้นางเพียงผู้เดียว เป็นจูล่งของนางไม่ผิดแน่ จึงพยักหน้าตอบรับเบาๆ กระชับมือแน่น สื่อให้บุรุษด้านข้างรับรู้ว่านางเชื่อใจเขาแต่กว่าพิธีจะเสร็จสิ้นก็เรัยกว่าแทบจะพรากลมหายใจคันชั่งหยกยื่นมาหมายจะเปิดผ้าคลุมเจ้าสาว“ช้าก่อน ท่านติดค้างข้าหลายเรื่องทีเดียว ข้าควรได้ฟังคำอธิบายก่อน ท่านถึงจะมีสิทธิ์เปิดผ้าคลุมออก” “แต่ข้ากับเจ้าเข้าพิธีกันเรียบร้อยแล้วน่ะ” จูล่งโอดครวญ เขาอยากจะเห็น
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่31
บทที่31หุบเขาห่างไกล มีเรือนหลังใหญ่ตั้งอยู่ท่ามกลางแมกไม้ จื่อรั่วตื่นมาท่ามความงุนงง มือของนางถูกกุมเอาไว้ด้วยมืออันเหี้ยวย่นของแม่นมจาง จื่อรั่วจำวันนั้นได้เป็นอย่างดีเขาพานางออกจากวังมาในสภาพไร้สติ เขาทำตามที่รับปากนางเอาไว้ พานางออกมาจากวังต้องห้ามได้ แต่กลับไร้เงาของเขา แม่นมจางนำจดหมายที่จูล่งฝากเอาไว้ให้‘ขอโทษที่วางยาเจ้า การออกมาจากวังหลวงไม่ใช่เรื่องง่าย วิธีนี้รวดเร็วที่สุด ข้าต้องภาระกิจใหญ่ ซึ่งอาจหมายถึงชีวิต หากภารกิจสำเร็จข้าจะไปรับเจ้ากลับหยิ่งตู่ไปพบครอบครัวของข้า แต่ถ้าหากไม่ บุรุษที่เดินทางไปกับเจ้าเป็นคนที่ข้าไว้ใจ เขาจะดูแลเจ้ากับแม่นมจางเป็นอย่างดี’จื่อรั่วอ่านจดหมายนั้นซ้ำไปซ้ำมา อยู่หลายครั้ง ร้องไห้น้ำตารองหน้าอยู่หลายคืน จนในที่สุดนางก็ลุกขึ้นมาสำรวจรอบๆเรือน พอเบื่อก็ออกสำรวจรอบๆป่า จนได้พบว่า บุรุษที่จูล่งฝากฝังนางเอาไว้ ฝีมือวรยุทธ์ดีเยี่ยมก็แน่ล่ะ จูล่งเก่งขนาดนั้น ลูกน้องจะกระจอกงอกง่อยได้อย่างไร “ข้าจะรอท่าน”ดวงหน้างามทอดสายตาทองไปยังทางขึ้นเขา นางไม่ร้องไห้คร่ำครวญ แต่จะรอคอยบุรุษที่นางรักด้วยหัวใจที่เชื่อหมั่นว่าเขาจะทำภารกิจสำเร็จลุล่วง ไม่เป็
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่30
บทที่30ปั้ง!ฝ่ามือหนามือหนาตบลงบนพนักวางแขน บัลลังก์ทองสั่นสะเทือน“ข้าจะแต่งกับนาง ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาขวาง” จูล่งฮองเต้ โกรธจนหน้าดำหน้าแดง หัวข้อถกเถียงในท้องพระโรงวันนี้คือ การรับสนมเข้าวัง “แต่คุณหนูใหญ่ตระกูลจื่อ ไม่เหมาะสมจะเป็นฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ” แม้เจียวก้านและขุนนางฝ่ายเจียวก้าวจะสนับสนุนเขาเต็มกำลัง แต่ก็ทีขุนนางอีกหลายคนที่มองว่าคุณหนูจื่อรั่วไม่เหมาะกับตำแหน่งแม่ของแผ่นดิน“ถ้าอย่างไร รับคุณหนูใหญ่ตระกูลจื่อเข้ามาเป็นพระสนมก่อนดีไหมพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางอีกคนรีบเสนอ เพราะหลายวันที่ผ่านมาถดเถียงกันอยู่เพียงเรื่องนี้ ไม่ว่าอย่างไรฮองเต้ก็จะรับนางเข้ามาเป็นฮองเฮา“ข้าบอกแล้วข้าไม่รับสนม ไม่ว่าตำแหน่งใดๆก็ไม่รับ ข้าจะรับจื่อรั่วมาเป็นฮองเฮาเพียงผู้เดียว” ไม่ว่าอย่างไร จูล่งก็ไม่มีทางรับสตรีใดเข้าวัง“ฝ่าบาท ราชวงศ์จำเป็นต้องแตกสาขา เพื่อความมั่นคงของแคว้น ตอนนี้เชื่อพระวงค์โดยสายเลือดมีเพียงพระองค์ เหล่าอ๋องทั้งสามและองค์หญิงที่อภิเษกไปอยู่แคว้นฉู่”กงกงเดินเข้ามากระซิบกระซาบ จูล่งฮองเต้พยักหน้า ไม่ช้าก็มีบุรุษสวมชุดเกราะเดินองอาจเข้ามาภายในท้องพระโรง แม่ทัพใหญ่ซ่งเว่ยหลง เป็นคนคุ
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่29
บทที่29จูล่งสถาปนาตนเองขึ้นเป็นจูล่งฮองเต้ โดยใช้ยังคงใช้พระนามเดิมที่บิดามารดาตั้งให้ ขึ้นนั่งบัลลังก์มังกรโดยที่ขุนนางไม่มีใครคิดที่จะจะขัดขวาง วังหลังก็ถูกกวาดล้าง จูล่งฮองเต้สั่งให้ถอดถอนสนมทุกนางให้กลับบ้านเก่าพร้อมจ่ายเบี้ยรายปีให้เป็นครั้งสุดท้าย ส่วนองค์หญิงองค์ชายทุกคนถูกถอดถอนบรรดาศักดิ์พร้อมเบี้ยรายปีครั้งสุดท้ายเช่นเดียวกัน ทุกคนโชคดีที่จำนวนเหล่าองค์หญิงองค์ชายมีจำนวนไม่มาก เพราะฮองเต้หลงมีรับสั่งให้สนมตั้งแต่ขั้นผินลงไปดื่มยาห้ามครรภ์ทุกครั้งที่ทำการรับใช้พระองค์ ทรงไม่โปรดให้สนมชั้นต่ำตั้งครรภ์มังกรจูไป๋เสวี่ยขี่ม้าตามหลังคุณชายสี่และรองแม่ทัพไป๋ชู่จากเมืองลี่เจียงกลับเมืองหลวงแคว้นเว่ยทันทีหลังจากพี่สี่รีบควบม้ากลับมาส่งข่าวด่วน การยึดบัลลังก์คืนจากฮองเต้หลงสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี พี่ๆ ทั้งสี่คนได้แผลกันคนละเล็กละน้อยเท่านั้น แต่แม่ทัพหลิวเสวี่ยอวี้ บาดเจ็บสาหัสเป็นตายเท่ากัน หลังจากที่คุณชายรองดึงกระบี่ออกจากอก จนวันนี้ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาจูกูกัดกิ่นและจูฮูหยินตัดสินใจขอเดินทางแยกกับบุตรชายและบุตรสาวเพราะทั้งสองเดินทางด้วยรถม้าต้องใช้เวลา จูไปเสวี่ยขี่ม้าไปคงเดินทางถึงไ
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่28
บทที่28แม้จะต้องสังหารคนที่เคยยืนเคียงบ่าเคียงไหล่มาก่อน จูล่งก็ไม่ลังเล เขารู้ฝีมือองครักษ์ของฮองเต้ทุกคนเป็นอย่างดี แต่องครักษ์ทุกคนก็รู้ฝีมือเขาเช่นกันเมื่อถูกลุมล้อม จูล่งจึงพลาดพรั้ง ถูกปลายกระบี่จองฮองเต้แทงเข้าที่หัวไหล่ขวา ฮองเต้หลงหมายจะซ้ำอีกดาบสังหารกบฏแท่ทัพหลิวเห็นจูล่งพลาดพลั้ง จึงกระโดดเอาตัวเข้าบังจูล่งเอาไว้ แทงกระบี่สวนออกไปยังทิศทางที่ฮองเต้แทงหมายจะสังหารจูล่งกระบี่ทั้งสองเล่นจึงปักที่อกข้างซ้ายของทั้งสองฝ่ายพอดี ทั้งคู่ตึงทรุดลงไปนั่งกับพื้น“อย่าอาฆาตแค้นกันเลย คิดซะว่ามันคือเวรกรรมที่พระองค์สังหารคนที่เลี้ยงดูพระองค์” จูล่งตวัดปลายกระบี่ตัดศีรษะของฮองเต้หลงหลุดจากบ่าในกระบี่เดียวรีบไปประคองแม่ทัพหลิวเพื่อดูอาการและให้คนไปตามน้องรองมาดูอาการแม่ทัพทันทีส่วนองครักษ์ที่ยังเหลือรอดชีวิตอยู่ เมื่อเห็นฮองเต้สิ้นพระชนม์จึงวางดาบยอมจำนวน ไม่มีประโยชน์ที่จะสู้ต่อไปอีกแล้วคุณชายรองจูเหวินจางรีบฝ่าเข้ามาดูอาการแม่ทัพหลิวในทันที“แม่ทัพเอาตัวบังให้ข้า ไม่งั้นคนที่นอนอยู่ตรงนั้นอาจเป็นข้าเอง” จูล่งกล่าวบอกน้องชายเสียงเบา เขาเป็นหนี้ชีวิตแม่ทัพหลิวแล้ว หากไม่ได้แม่ทัพ คง
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่27
บทที่27หลังจากที่สำรวจเส้นทางตามแผนที่ พบกุญแจและทางเข้าตามที่จูไป๋เสวี่ยบอกอย่างไม่ผิดเพี้ยน แม่ทัพหลิวจึงวางแผนนำกองกำลังเขาเมืองหลวง โดยการเดินทางเจ้าเมืองหลวงหลายๆ เส้นทาง แยกกันมากลุ่มล่ะ 1-2คนเท่านั้น เพื่อจะได้ไม่เป็นการผิดสังเกต ผู้นำตระกูลอย่างเจียวเจี้ยก็สนับสนุนอาวุธและเสบียงอาหาร ยอมเปิดคลังเสบียงของตระกูลเพื่อช่วยเหลือในครั้งนี้ สิ่งที่ทำให้พี่น้องทั้งสี่ของสกุลจูและเขาตกใจก็คือ นอกจากจะเชื่อมไปยังพระราชวังยังมีอาวุธมากมายเก็บซ่อนเอาไว้ หากดูผิวเผินเส้นทางนี้ไม่เคยมีการใช้งานมาก่อนเพราะไม่มีรอยเท้าใดๆ เลยเงาสายหนึ่งวิ่งฝ่าท่ามกลางความมืดไปมุ่งตรงไปยังปลายทางอย่างไม่หยุดพัก บนไหล่หนามีร่างสลบไสลของสตรีนางหนึ่ง “เจ้าไม่คิดจะบอกความจริงกับนาง” หลิวเสวี่ยอวี้มองสหายที่แบกร่างจื่อรั่วที่สลบออกมาจากอุโมงค์ลับ จูล่งค่อยๆว่างร่างของนางลงบนรถม้าแผ่วเบา จุมพิตลงบนหน้าผาก ก่อนจะพยักหน้าให้องครักษ์เงาบังคับรถม้าลงจากเขาไป“ข้าฝากจดหมายไว้กับองครักษ์มู่แล้ว” นั้นคือชื่อขององครักษ์เงาที่คอยตามดูแลนางมาตลอดหลายปีอีกไม่เพียงชั่วยามจะเริ่มแผนการทั้งหมด แม้จะฝากนางไว้กับเจียวเฟย แต่กร
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่26
บทที่26จูล่งและน้องชายทั้งสามเก็บตัวอยู่ภายในจวน รอเวลาให้แม่ทัพหลิวเสวี่ยอวี้ไปส่งบิดา มารดาและน้องห้ายังแคว้นฉู่อย่างปลอดภัย แต่ก็ต้องโมโหจนลมออกหูเพียงไม่กี่วันหลิวเสวี่ยอวี้ก็กลับมาที่เมืองหยิ่งตู่“ว่าไงน่ะ น้องห้าอยู่ลี่เจียง! ทำไมไม่ไปส่งในเมืองหลวง ที่วางแผนเอาไว้ไม่ใช่แบบนี้ หมายความว่าอย่างไรคุณชายหลิว” จูล่งให้คนทุบกำแพงเชื่อมระหว่างจวนของสกุลจูกับจวนของเฉิงตง เพื่อสะดวกในการไปมาหาสู่ไม่ให้คนภายนอกสงสัย พอเขารู้ว่าแม่ทัพหลิวกลับมาแล้วจึงรีบหามาเพื่อสอบถามเรื่องครอบครัวที่ฝากฝังให้ไปส่งที่แคว้นฉู่ ระหว่างทางเจอรองแม่ทัพถึงได้รู้ว่า น้องห้าและบิดามารดาอาศัยอยู่ที่หัวเมืองใกล้ๆ นี้เอง มิน้าถึงกลับมาเร็วนัก “น้องห้าอยู่ลี่เจียง! ทำไมไม่ไปส่งในเมืองหลวง ที่วางแผนเอาไว้ไม่ใช่แบบนี้ หมายความว่าอย่างไรคุณชายหลิว” จูล่งให้คนทุบกำแพงเชื่อมระหว่างจวนของสกุลจูกับจวนของเฉิงตง เพื่อสะดวกในการไปมาหาสู่ไม่ให้คนภายนอกสงสัย พอเขารู้ว่าแม่ทัพหลิวกลับมาแล้วจึงรีบหามาเพื่อสอบถามเรื่องครอบครัวที่ฝากฝังให้ไปส่งที่แคว้นฉู่ ระหว่างทางเจอรองแม่ทัพถึงได้รู้ว่า น้องห้าและบิดามารดาอาศัยอยู่ที่หัวเมือ
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่25
บทที่25จูล่งเดินทางกลับหยิ่งตู่ทันทีที่ได้รับอนุญาตจากฮองเต้ เขาแสร้งว่าจะมากีดกันไม่ให้น้องห้ากับคู่หมั้นแต่งงานและให้ถอนหมั้นกัน ที่จริงแล้วเขาเพียงหาทางออกจากวังโดยที่ฮองเต้ไม่สงสัยต่างหากจูล่งควบม้าจากเมิงหลงมุ่งหน้าหยิ่งตู่โดยไปไม่หยุดพัก ระหว่างทางก็มีสายเงาดำคอยตามอยู่ไม่ไกล เขารู้จักลมปราณเหล่านั้นเป็นอย่างดี เหล่าองครักษ์เงาของเขาเองเมื่อมาถึงหยิ่งตู่ จึงเรียกสหายออกมาสอบสวน“เจ้ากล้าดียังไง ถึงมาสู่หมั้นหมายกับน้องห้าโดยที่ไม่บอกข้าก่อน” หลังจากมาถึงจวนสกุลจู จูล่งก็บุกมายังจวนของเฉิงตง สหายรักของหลิวเสวี่ยอวี้ ที่ปลอดตัวเป็นพ่อค้าในเมืองหยิ่งตู่“นางขอข้าแต่งงาน” หลิวเสวี่ยอวี้ตอบออกไปทันที“เจ้าจะโกหกจูล่ง ก็รอตอนข้าไม่อยู่ไม่ได้เหรอ” เฉิงตงกล่าว เพราะเข้าอยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมด จูไป๋เสวี่ยกลัวต้องถูดคัดตัวเข้าวัง บุกมาหาเขายามวิกาล ขอให้เข้าหมั้นหมายกับนาง ตัวเขานั้นรู้ดีแก่ใจว่าหลิวเสวี่ยอวี้ปักใจรักรางมาหลายปี เป็นมดแดงแผงพวงมะม่วงทำได้เพียงมองนางอยู่ในที่ไกลๆ จึงปฏิเสธนาง แต่สหายเขานั้นกลับเห็นสบโอกาสรีบอาสาขอแต่งงานแทน“ไม่ว่าใครจะขอแต่ง ตอนนี้คนทั้งหยิ่งตู่ก็รับรู้
เขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ บทที่24
บทที่24ช่วงสายของวัน เจียวเฟย นั่งชอบดอกบัวที่เก๋งในอุทยาน จื่อรั่วค่อยพัดวีดให้อยู่ไม่ห่าง หากมองด้วยสายตาคนนอกแล้ว สตรีที่เจียวเฟยนำเข้าวังมาชุบเลี้ยง เติบโตงดงามขึ้นกว่าวันแรกที่เข้ามาวังมากหนัก กริยาของนางยามสะบัดข้อมือขวนมองเสียเหลือเกิน“รั่วเอ้อร์” “พี่ล่ง” จื่อรั่วแทบจะทำพัดหลุดจากมือ นางกับจูล่งไม่เคยพบกันต่อหน้าผู้คนแบบนี้ เหตุจูล่งจึงเข้ามาหานางทั้งๆที่นางยังรับใช้พระสนมอยู่เช่นนี้เจียวเฟยโบกพระหัตถ์ให้ขันทีละสาวใช้คนอื่นๆออกไปจากเก๋ง เหลือเพียงนางและจื่อรั่ว บุรุษผู้มาใหม่เสียหน้าเคร่งเครียด“เจ้ามาตอนกลางกลางแบบนี้ ไม่กลัวใครเห็นงั้นเหรอ” เจียวเฟย หรี่ตามองเพียงเล็กน้อย ก่อนจะทอดสายตากลับไปยังบัวอยู่ที่อยู่ในสระ“ข้าน้อยไม่มีเวลาแล้ว เจียวเฟย ข้าน้อยขอยืมตัวนางซักครู่ขอรับ” ไม่รอคำตอบจูล่งก็คว้าแขนของจื่อรั่วออกจากเก๋ง จื่อรั่วกวาดสายตามองก็พบว่าขันทีและสาวใช้ทั้งหมดที่อยู่นอกเก๋งก้มหน้ามองเพียงปลายเท้าของตนเท่านั้น“รั่วเอ้อร์” เมื่อลับสายตาคนจูล่งก็รีบบอกข้อความสำคัญ “ฟังข้าให้ดี”“ท่านหายไปไหนมา ข้ารอท่านทุกคืน” แม้จะบอกให้เชื่อใจบุรุษตรงหน้า แต่นางเคยคาดหวังกับบิดา
