1 | กลิ่นคาวเลือด

ที่มาของ…

กลิ่นคาวของเลือด…

กลิ่นคาวของเลือดคือสิ่งที่ปลุกให้ฉันตื่น.. ฉันได้กลิ่นมันทุกครั้งพร้อมกับความทรงจำบางช่วงที่หายไป มีเพียงเสียงผู้หญิงอยู่ในหัว.. เสียงที่ เหมือนกับเสียงของฉัน พร่ำบอกว่าฉัน… ควรให้เธอออกมา

หัวใจที่เต้นครึกโครมไม่มีวี่เเววจะหยุด มันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อดวงตาเบิกออก ร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือด เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยและศพผู้ชายปริศนารอบๆตัว ไม่สิ.. พวกเขาแค่บาดเจ็บ สาหัส

ยิ่งไปกว่านั้น ในมือของฉัน.. คือเศษไม้ที่แหลมพอจะฆ่าคนได้

เป็นแบบนี้อีกแล้ว!

“อึ่ก!”

หญิงสาวรีบตั้งสติ เธอไม่อาจเข้าใจเหตุการณ์แบบนี้เวลาเกิดขึ้นกับตัวเอง ความทรงจำก่อนหน้าของเธอจะหายไปเสมอ เลือดที่เปื้อนตามตัวไม่อาจให้คำตอบเธอได้ว่าในช่วงเวลาที่เธอจำอะไรไม่ได้นั้น มันเกิดอะไรขึ้น

ร่างบาง ผมสีน้ำตาลสว่างพาตัวเองวิ่งหนีจากที่เกิดเหตุ มันไม่มีทางกลบหรือล้างกลิ่นเลือดที่ตัวได้ และไม่มีทางที่เธอจะกลับถึงบ้านได้โดยไม่มีคนสงสัย

โลมาพาตัวเองไปหลบอยู่ในซอกหลืบของตึกร้างข้างๆที่ปิดตัวลง นั่งกอดเข้าและร้องไห้ เธอสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น และหวาดกลัวผู้คน.. โดยเฉพาะ ผู้ชาย

ครืด ครืด~

“อึ่ก! ฉันไม่ได้ทำนะ ฉันไม่ได้เป็นคนทำพวกนั้นนะ.. ฮึ่ก” จะตายหรือเปล่านะ ฉันพูดกับสายที่โทรหาฉัน มันคือพี่เซบัส พี่ชายของฉัน..

“ฉันไม่ได้ทำนะ ทุกคน อึ่ก!”

โลมากดปิดเครื่องเมื่อไม่กล้ารับสายจากอีกฝ่าย นั่งกอดตัวเองในความมืดอย่างไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง ก่อนที่ร้องเท้าผ้าใบจะมาหยุดอยู่ตรงหน้า สาวน้อยที่นั่งหลบมุมในหลืบซอกค่อยๆเงยหน้าแกมความหวาดกลัว ก่อนที่จะแทบร้องไห้ออกมา เมื่อเห็นใบหน้าของเจ้าของรองเท้าผ้าใบสีขาว

“ฮึ่ก! พี่หมอ!”

“…..”

“ละ โลมาไม่ได้ทำนะ! โลมาไม่ได้ทำ!”

“…..”

“พี่ต้องเชื่อนะ! ฮึ่ก!”

หมอรอนในชุดออกกำลังกายที่ดันผ่านมาแถวนี้พอดี ค่อยๆนั่งยองๆต่อหน้าหญิงสาว น้องสาวของเซบัสเพื่อนรักของเขา เขาใช้มือจับคางน้อยๆของเธอ สายตาคมกริบสำรวจร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือดและเสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ย

“..เกิดอะไรขึ้น”

“ฮึ่ก โลมาจำไม่ได้.. ภาพสุดท้ายคือคนคนนั้น มันกำลังจะข่มขืนโลมา แต่โลมาไม่ได้ฆ่านะ! โลมาจำได้แค่นั้น แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีก.. แต่ว่า เศษไม้นี่.. มันเหมือนกับไม้ที่ปักที่ผู้ชายคนนั้นเลย!”

ในขณะที่โลมากำลังกระวนกระวาย สับสนและมึนงง..

“ลุกขึ้น”

“อึ่ก!”

“ลุกขึ้นแล้วไปกับฉัน”

“พี่จะไม่พาโลมาส่งตำรวจใช่ไหม โลมาไม่ได้ฆ่าพวกนั้นจริงๆนะ พี่ต้องเชื่อนะ! พี่รอน!” โลมาตื่นตระหนก เธอแทบจะกราบเท้ารอนซะด้วยซ้ำไป แต่คนเป็นหมอกลับแน่นิ่ง เขาประคองร่างที่เปื้อนเลือดทั้งตัวของโลมาถอดเสื้อยืดเพียงตัวเดียวที่มี สวมมันให้กับน้องสาวของเพื่อน

“..ไอ้บัสรู้หรือยัง”

“พี่เซบัสโทรมาค่ะ แต่ว่าโลมาไม่ได้รับ”

“โทรกลับไป แล้วบอกว่าอยู่กับฉัน” พี่หมอยื่นโทรศัพท์มือถือของเขาให้ฉัน ก่อนจะหันซ้ายขวาราวกับดูต้นทางเพื่อความแน่ใจ

รอนพาโลมาออกจากที่เกิดเหตุ เขาเสียสละเสื้อตัวเดียวให้กับเธอ ร่างกายเปลือยเสื้อผ้ากำยำเกินกว่าจะเป็นร่างกายของหมอ ผิวขาวสะอาดแยงตา ไรผมสีดำ และข้อมือที่เต็มไปด้วยเส้นเลือด

“พี่รอน โลมาไม่ได้ทำนะ=[”

“…ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”