Semua Bab เคสรักเคสร้าย: Bab 1 - Bab 10

เคสรักเคสร้ายแนวเรื่อง อีโรติกโรมานซ์เขียน ฟองหอม#โลมารอนกลิ่นคาวของเลือดคือสิ่งที่ปลุกให้ฉันตื่น.. ฉันได้กลิ่นมันทุกครั้งพร้อมกับความทรงจำบางช่วงที่หายไป มีเพียงเสียงผู้หญิงอยู่ในหัวที่ฉันพอจะจำได้เป็นสิ่งสุดท้าย.. เสียงที่ เหมือนกับเสียงของฉัน พร่ำบอกว่าฉัน… ควรให้เธอออกมา•••••“โลมาอยากได้น้ำ.. ค่ะ”“โลมาตัวนี้ จะจมน้ำเอานะ”“น้ำเยอะพอที่โลมาจะจมเลยเหรอ”“..ก็มากพอที่จะสำลักได้”หมอรอน จิตแพทย์หนุ่มที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนของพี่ชาย กำลังจะเข้ามามีบทบาทในชีวิตของเธออย่างเต็มตัว หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น..โลมา /เอวาสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม มักจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นคาวของเลือด และความทรงจำช่วงนึงมักจะหายไป มีเพียงเสียงในหัวของเธอ ที่คอยพร่ำบอกว่าเธอ.. “ลุกขึ้นแล้วไปกับฉัน”“พี่จะไม่พาโลมาส่งตำรวจใช่ไหม โลมาไม่ได้ฆ่าพวกนั้นจริงๆนะ พี่ต้องเชื่อโลมานะ! พี่รอน!”📌นิยายเรื่องนี้ จัดทำขึ้นเพื่อความบรรเทิง ไม่มีเจตนากล่าวหาหรือล่วงเกินบุคคลใดอาชีพใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เสพเพื่อความเพลิดเพลินและความสนุก และขอความกรุณา ไม่สาดคำพูดแย่ๆใส่กันเพียงเพราะนิยายเรื่องนี้ไม่ถูกจริตของคุณ

“..ไหวหรือเปล่า? อาบเองได้ใช่ไหม?”“อะ อาบเองได้ค่ะ!”“ถ้าไม่ไหวก็บอก จะอาบให้ ไม่ใช่อะไร” โลมาหน้าแดง รอนมองเธอด้วยหางตา ก่อนจะหันมองเต็มหน้า เขากอดอกแค่นคิ้วมองกันแบบซื่อๆ อาบให้เหรอ.. พี่เขาเป็นหมอนี่นา คงตรวจจนเห็นอะไรต่อมิอะไรจนเป็นเรื่องปกติ“เป็นมานานแล้วหรือยัง ที่จำอะไรไม่ได้ แล้วตื่นมาพร้อมกับคนบาดเจ็บรอบตัว”“พะ พี่ถามเหมือนรู้เลย!”“ตอบ”“..ก็ หลายปีแล้วค่ะ” รอนพยักหน้า เขาใช้มือถืออัดวิดิโออยู่ข้างๆ ยืนกอดอกแล้วยิงคำถามใส่รัวๆ“เคยถูกทำร้ายตอนเด็ก?”“…ก็”“รุนแรงแค่ไหน”“…ก็”“ฉันวินิจฉัยให้เธอไม่ได้ ถ้าคำตอบของเธอมีแต่คำว่า ก็ ก็”“….”“ว่าไง”“..พี่รู้ว่าโลมาเป็นลูกบุญธรรม”“….”“ก่อนจะถูกส่งไปอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า ก็เคยเกือบจะถูกขมขืน ตอนนั้น..7ขวบ”“….”“แต่ไม่สำเร็จหรอกนะ! ตอนนั้นจำได้ว่าจู่ๆก็เหมือนลืมอะไรไปชั่วขณะ.. จำได้อีกที โลมาก็อยู่ที่โรงพยาบาล” มือถือเหมือนจะอัดวิดิโอต่อไป ฉันเข้าใจว่ามันคือหนึ่งในวิธีรักษานั่นแหละ คนตรงหน้าฉันคือพี่รอน เป็นหมอจิตแพทย์แถมยังเป็นเพื่อนกับพี่เซบัส พี่ชายนอกสายเลือดของฉันพี่รอนนิ่งไปเลย ฉันไม่เข้าใจหรอกว่ามันคืออะไรไอ้การที่อยู

ยุงกัด ยุงรุม ยุงตอม ผิวสวยๆของฉันด่างพร้อยหมดแล้วนะ ป่านนี้แล้วทำไมพี่เซบัสยังไม่มาสักที ทุกทีก็ไม่เคยปล่อยให้ฉันรอนานขนาดนี้นี่นา ถึงแม้ว่าจะต้องรอก็เถอะจะให้รอต่อไปก็ไม่ไหวแล้วนะ ขืนยังรออีกสิบนาทีพรุ่งนี้ได้แอดมิดเข้าโรงพยายามเพราะเป็นไข้เลือดออกแน่ๆคิดได้แล้วโลมาก็พาตัวเองเดินไปยืนรอที่ฟุตบาทข้างถนน หวังให้มีแท็กซี่หลุดมาสักคัน ไม่นานเลยที่รถแท็กซี่ขับมา หน้าป้ายเขียนว่าว่างพอดีด้วย ฉันเลยรีบโบกมือเรียกกระจกถูกเลื่อนลง“ไปซอยสิบสองไหมคะ”“ไปครับ” โอเค วันนี้ฉันไม่ต้องถูกยุงรุมจนตายละ พี่บัสนะพี่บัส เป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องสุดๆโลมาเปิดประตูรถและกำลังจะหย่อนตัวลงเข้าไปด้านใน แต่กลับถูกรั้งแขนจากใครบางคน พร้อมกับปิดประตูแท็กซี่แทนฉันปึก ปึก “ไปเลยครับ” เสียงนั่นบอกคนขับแท็กซี่ที่หน้าเซ็งเพราะถูกดึงลูกค้า “ทำไมไม่รอ?”“เอ๊ะ?” นี่พี่รอนนิ ทำไมถึงได้.. “พี่มารับโลมาเหรอ?”“ก็เธอบอกให้ฉันมารับ”“..ไม่ โลมาบอกพี่บัส”“..เมา?”“..ก็ ไม่ขนาดนั้น” พี่รอนมาในชุดหมอเลยด้วย“ถ้าไม่ได้เมาก็น่าจะรู้ว่าคนที่โทรให้มารับคือฉันไม่ใช่ไอ้บัส” โลมาค้างสตั้นแล้วมองรอนที่ยังคงอยู่ในชุดหมอ แสงไฟข้างท

โลมานั่งตัวเกร็งเพราะทำตัวไม่ถูก มั่นใจไปแล้วล้านเปอร์เซนส์ว่ารอนรู้ซะแล้ว ความลับที่เคยแอบชอบ.. ของเธอ “พร้อมจะรับการรักษาแล้วหรือยัง” พี่รอนควงมาลัยเข้าซอยบ้านของฉัน พี่เซบัสไม่อยู่บ้านจริงๆสินะเนี่ย รถก็ไม่อยู่..“..มันจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”“เธอคิดว่าอะไรคือปัญหาสำหรับตัวเองละ?”“..ก็ ความจำที่หายไป ก่อนที่จะตื่นขึ้นมาเจอกับเลือดตามตัว”“….”“โลมากลัว กลัวว่าสักวัน.. โลมาจะกลายเป็นฆาตกรโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย โลมาไม่ได้อยากฆ่าคน ไม่ได้อยากฆ่าใคร” ความกังวลแผ่ซ่านไปถึงฝ่ามือ โลมานั่งจิกมือบีบมือตัวเอง รอนเป็นหมอที่พยายามเก็บพฤติกรรมทุกอย่างได้ดี“พรุ่งนี้ก็เข้าไปที่โรงพยาบาลก็แล้วกัน แจ้งกับแผนกว่าหมอประจำตัวคือฉัน”“….”“ก็จะเริ่มการรักษาตั้งแต่พรุ่งนี้เลย”“..อื้ม แล้ว นี่โลมาต้องเตรียมตัวไงบ้างคะ?”“นอนให้พอ พักผ่อนเยอะๆ”“..แค่นี้เหรอคะ?”“เป็นคนไข้ต้องเตรียมตัวอะไรอีกละ?”“…ก็”“หมอต่างหากที่ต้องเตรียมตัว” พี่รอนจอดรถที่หน้าบ้านฉันนิ่งๆ กดปลดเบลล์ที่ฉันคาดให้ด้วยนะ“ถึงแล้วละ”“…พี่รอน”“?”“รบกวนด้วยนะคะ” แม้ตอนแรกและอาจจะตอนนี้ด้วยที่ยังไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ ไอ้อากา

ทำมาเป็นเอาฉันเป็นไม้กันหมา..ที่จริงก็แค่รำคานเธอคนนั้นไม่ใช่หรือไง ฉันหันกลับไปหาพี่รอนที่ยืนกอดอกมองฉันอยู่หน้าห้องตรวจ“..มาทำให้รู้สึกดีแล้วก็ใช้ประโยชน์กันซะเดี๋ยวนั้น ขี้ขลาดชะมัดเลย” โลมาบ่นอุบก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเค้าน์เตอร์ พยาบาลเสือสาว นัยต์ตาสวย~(แล้วจะร้องเพลงเพื่อ?==^)“นี่ ของฉันค่ะ พี่รอนให้เอามาให้” พยาบาลเสือสาวที่กระโปรงจะแหกถึงลำไส้มองหน้าฉันแบบไม่ค่อยญาติดี แล้วฉันควรทำตัวไง? ฟ้องสภากาชาติไทยหรือกรมการแพทย์อะไรสักอย่างดีไหม แต่งเครื่องแบบไม่เรียบร้อยสุดๆ แต่มีพี่รอนยืนมองอยู่ข้างหลังแบบนี้.. ถ้าฉันเป็นไม้กันหมาได้ไม่ดีนี่ เขาจะเลิกรักษาฉันหรือเปล่า“สักครู่ ค่ะ” ตบท้ายประโยคแบบนี้ไม่ต้องลงท้ายคำว่าค่ะก็ได้นะเอาจริงครืด ครืด~ มือถือสั่นเป็นระวิง โลมาหันกลับไปมองเพราะคิดว่ารอนเป็นคนโทรมา แต่ไม่ใช่“ว่าไงคะ พี่ชายยยยยย” โลมาลากเสียงกึ่งประชด เซบัสโทรหาเธอด้วยเสียงสะลึมสะลือ(ลืมบอก ว่าจะไม่กลับบ้าน~)“โทรมาป่านนี้ถ้าหนูกลายเป็นศพก็ไม่ต้องแปลกใจเลย ทิ้งกันอีกแล้วนะ ทีหลังบอกหน่อยสิจะได้ไม่ต้องห่วง จำไม่ได้หรือไงก่อนแม่เสียแม่บอกว่าไง แม่บอกว่าให้เราสองคน”(อ่าๆ ก็ม