เคสรักเคสร้าย

เคสรักเคสร้าย

แนวเรื่อง อีโรติกโรมานซ์

เขียน ฟองหอม

#โลมารอน

กลิ่นคาวของเลือดคือสิ่งที่ปลุกให้ฉันตื่น..

ฉันได้กลิ่นมันทุกครั้งพร้อมกับความทรงจำบางช่วงที่หายไป

มีเพียงเสียงผู้หญิงอยู่ในหัวที่ฉันพอจะจำได้เป็นสิ่งสุดท้าย..

เสียงที่ เหมือนกับเสียงของฉัน

พร่ำบอกว่าฉัน… ควรให้เธอออกมา

•••••

“โลมาอยากได้น้ำ.. ค่ะ”

“โลมาตัวนี้ จะจมน้ำเอานะ”

“น้ำเยอะพอที่โลมาจะจมเลยเหรอ”

“..ก็มากพอที่จะสำลักได้”

หมอรอน

จิตแพทย์หนุ่มที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนของพี่ชาย กำลังจะเข้ามามีบทบาทในชีวิตของเธออย่างเต็มตัว หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น..

โลมา /เอวา

สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม มักจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นคาวของเลือด และความทรงจำช่วงนึงมักจะหายไป มีเพียงเสียงในหัวของเธอ ที่คอยพร่ำบอกว่าเธอ..

“ลุกขึ้นแล้วไปกับฉัน”

“พี่จะไม่พาโลมาส่งตำรวจใช่ไหม โลมาไม่ได้ฆ่าพวกนั้นจริงๆนะ พี่ต้องเชื่อโลมานะ! พี่รอน!”

📌นิยายเรื่องนี้ จัดทำขึ้นเพื่อความบรรเทิง ไม่มีเจตนากล่าวหาหรือล่วงเกินบุคคลใดอาชีพใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เสพเพื่อความเพลิดเพลินและความสนุก และขอความกรุณา ไม่สาดคำพูดแย่ๆใส่กันเพียงเพราะนิยายเรื่องนี้ไม่ถูกจริตของคุณ..

📌สงวนลิขสิทธิ์…

ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พ.ศ. 2537 ห้ามมิให้ผู้ใดละเมิด ไม่ว่าจะคัดลอก ดัดแปลง หรือทำซ้ำก็ตาม หรือใช้ส่วนหนึ่งส่วนใด โดยเผยแพร่หรืออ้างอิงโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร หากฝ่าฝืน มีโทษสูงสุดตามกฎหมาย

______________

INTRO

ฉันไม่ชอบที่แคบๆ ไม่ชอบการถูกรีดเค้นบางอย่างในสิ่งที่ฉันไม่รู้ ไม่มีคำตอบ ฉันก็ไม่รู้ว่าทุกคน..ต้องการอะไรจากฉัน..

จะอยากรู้ความเจ็บปวดที่ฉันเจอไปทำไมกัน.. เขาจะถามฉันไปอีกสักกี่ครั้ง

ฉันบอกไปตั้งหลายครั้งว่าฉันจำอะไรไม่ได้สักนิดหลังจากที่วูบไป

หญิงสาวนั่งกุมมือตัวเองแน่นขนัด เล็บคมจิกนิ้วมือจนเป็นรอยเต็มไปหมด ร่างสูงจับตาเฝ้ามองจากนอกห้องสอบตรวจ

“..หมอคิดเหมือนกันไหมครับ” รอน ชายหนุ่มวัยสามสิบ ยืนมองบทสัมภาษณ์ของคนไข้ผ่านห้องกระจกใสตรงหน้า ก่อนจะถอดแว่นกรอบใสออก นวดคลึงที่สันจมูกก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง มือประสานกันนิ่งพิงริมฝีปาก หญิงสาวที่ถูกรีดเค้นความเจ็บปวดอยู่ในระยะสายตาของเขาเสมอ

“..ถามให้ลึกกว่านี้”

“..แล้วถ้า”

“ผมต้องการรู้ ตัวตนของเธอ”

หมอรอนให้คำตอบกับแพทย์ผู้ช่วยออกไปเช่นนี้ ก่อนที่คำถามข้อต่อไปกำลังจะเริ่มขึ้น แพทย์ผู้ช่วยอย่าง การณ์ ออกน้ำเสียงที่นุ่มราวกับประโลมจิตใจ สวนทางกับคำถามที่จะเอ่ยอย่างชัดเจน

“..แล้วคุณ ทำร้ายผู้ชายคนนั้นจนปางตายทำไม”

นัยต์ตาของหญิงสาวที่หวาดหวั่น สั่นระริกและสับสนนานหลายนาที ก่อนจะมีจังหวะที่ผิดไป ผันเปลี่ยนเป็นแววตาก้าวร้าวขึ้นมาทันควัน รอนสังเกตอาการได้ดี อาการแบบนี้ เธอกำลังปกป้องตัวเอง..

“..ก็มันอยากทำร้ายโลมาทำไม”

“….”

“พวกคุณก็เหมือนกัน ถ้าคิดจะทำร้ายโลมา.. ต่อให้เป็นหมอ ฉันก็จะฆ่าพวกคุณให้หมด!”

ไมโครโฟนถูกเลื่อนจ่อริมฝีปากทรงสวยของรอน สายตาคมขลับ กำลังล้วงความลับนัยต์ตาลึกลับของหญิงสาว เธอตรงหน้าเเววตาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ไร้ซึ่งความอ่อนหวานอย่างที่เขาเคยเห็น

“..เธอคือใคร?”

“ฉันชื่อเอวา”

“….”

“จัดการผู้ชายจนปางตายมาแล้วสี่คน เป็นพวกผู้ชายที่คิดจะทำร้ายโลมา ก็ช่วยไม่ได้.. โลมาอ่อนแอเกินไป ก็ต้องเป็นฉันที่ต้องออกมาจัดการให้ทุกที”

“….”

“ถามอีกสิ สิ่งที่อยากจะรู้”

“….”

“ฉันหนะ.. อยู่ตรงหน้าแล้วนะ”

“Dissociative Identity Disorder”

“..อ่า โรคหลายอัตลักษณ์” รอนพูด มันก็คือโรคสองบุคลิกที่เราสามารถเข้าใจกันตามประสาคนทั่วไปนี่แหละ เอาเข้าจริงก็สำหรับคนบางที่เป็นโรคนี้ อาจจะมีตัวตนมากกว่าสองตัวตนด้วยซ้ำ มันเป็นกระบวนการทางจิตใจ เมื่อพบเจอเรื่องที่รุนแรงและกระเทือนจิตใจหนักๆ กลไกของจิตจะสร้างตัวตนอีกตัวตนที่เข้มแข็งกว่าร่างต้น เพื่อปกป้องความอ่อนแอที่มี

“ฉันมีกันแค่สองคน ไม่ต้องเสียเวลาหาตัวตนอื่นเพิ่ม” สาวน้อยอ่อนหวานในสายตาของรอน แปรเปลี่ยนเป็นหญิงสาวที่ฉายแววตาร้ายกาจ เย็นชาและเต็มไปด้วย.. ความเจ็บปวดและอาฆาต เอวารับรู้การมีอยู่ของตัวเธอและโลมาที่เป็นร่างต้น แต่กับโลมา.. เธอไม่รู้อะไรเลย

“ถ้าไม่อยากให้ฉันออกมา ก็ช่วยบอกให้ยัยโลมาเข้มแข็งให้ได้สักทีสิ” ลิ้นบางดันกระพุ้งแก้มตน เงยหน้าบางจังหวะราวกลับพยายามแสดงท่าทางที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

“…เคยคิดจะฆ่าคนพวกนั้นไหม ” รอนถามต่อ การประโลมอาจไม่มีความหมาย ประโยคที่ว่าทำให้สาวสวยแววร้ายแค่นยิ้มจนแสยะ ลิ้นที่ดันกระพุ้งแก้มลามเลยเป็นเลียริมฝีปาก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าหาคนเป็นหมออย่างรอน ติดเพียงแค่กระจกบางคั่นขวาง เธอยื่นหน้าเข้าใกล้กระจกกั้น หยักยิ้มมุมปาก เลียริมฝีปากอีกครั้ง

“..ก็อยากนะ”

“..การมีอยู่ของเธอ ..ชนวนมันคืออะไร” สายตาของรอนเข้มเขม็ง เขาจ้องไปยังนัตน์ตาที่เกรี้ยวกราดอย่างไม่ลดละสายตา ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนผันเป็นอ่อนโยน

เขาจับจังหวะได้แล้ว

“..ผู้ชาย คนนั้น” น้ำเสียงสั่นระริก “คนที่อยู่ในตัวฉัน บอกว่าเป็นผู้ชายคนนั้น อึ่ก”

“..เคสนี้ ฉันดูเเลเอง” แฟ้มการสอบคำถามถูกวางลง รอนเดินเข้าไปในห้องที่รายล้อมไปด้วยกระจก ก่อนจะใช้มืออุ่นๆของเขาจับไหล่บางๆ หญิงสาวหลบสายตา สับสน และเต็มไปด้วยความกลัว

“..ฉันทำเธอเหนื่อยสินะ”

“….”

“หลับได้แล้ว”

เป๊าะ เสียงดีดนิ้วของรอนเหมือนมีมนต์สะกด ร่างบางสลึมสลือก่อนจะอ่อนยวบในบัดดล เขาช้อนร่างบางๆกลับไปนอนที่เตียงหยั่ง มัดมือ มัดเท้าของเธอ

ภาพของหมอค่อยๆจางและดับไป

โลมาหลับไปและตัวตนของเธออีกคน.. ก็ไม่ตื่นขึ้นมา