5 | อย่าเล่นซี้ซั้วกับใจคนอื่นสิ

“จะกลับบ้านหรืออยากไปที่อื่น”

“..นี่พี่เลิกงานแล้วเหรอ”

“เลิกเพราะเรา”

“..ขอโทษค่ะ” โลมายกมือไหว้รอน เพราะตัวเองเป็นต้นเหตุให้รอนเลิกงานก่อนเวลา แต่จะว่าไป.. พี่เขาก็ถึงขั้นยอมเลิกงานเพื่อมารับฉันแบบนี้.. แน่นอนว่าถ้าเป็นพี่เซบัสไม่ทำแน่ๆ อย่างน้อยๆ.. ก็ต้องปล่อยให้ฉันนั่งรอ

รถหรูสีขาวเลี้ยวเข้าข้างทางอย่างไม่มีจุดหมาย คนเป็นหมอมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ

“จะไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านไหม สร่างแล้วค่อยกลับ”

“….”

“..อะไร?” โลมามองรอนตาแป๋ว

“ไม่คิดฉวยโอกาสกับหนูหน่อยเหรอ?”

“แล้วทำไมฉันต้องฉวยโอกาส”

“..นั่นสิเนอะ คงเป็นเพราะ หนูคงโดนผู้ชายลวนลามอยู่บ่อยๆ ไอ้ฉากแบบนี้ก็เลยคิดว่าพี่คงไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่น ถึงจะคิดว่าพี่เป็นผู้ชายดีๆก็เถอะ”

“ถ้าไม่ใช่น้องสาวเพื่อนก็จะทำอยู่หรอก”

“….”

“ไม่ได้ตกถึงท้องมานานแล้วด้วย ผู้หญิงหนะ”

“….”

“ล้อเล่น อยากให้ฉันทำ?”

“เปล่าค่ะ แค่ถามเฉยๆ”

“เพราะใช้ชีวิตแบบนี้ไง จะเจอแต่พวกที่ฉวยโอกาสมันก็ไม่แปลก”

“….”

“อย่าทำเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติ”

“….”

“เสน่ห์ เขามีบริหารได้หลายวิธี”

“ค่ะ พ่อออ” ด้วยความที่ฉันและพี่รอนรู้จักกันมานาน แม้จะไม่ค่อยได้คุยกันมากนัก แต่ก็อยู่ในทุกช่วงชีวิตที่เติบโตเลยนะ สำหรับฉันแล้วพี่รอนก็เป็นพี่ที่ดีมากๆคนนึงเลย และที่สำคัญ.. ก็เป็นผู้ชายคนเดียวที่มักจะทำให้หัวใจของฉัน เต้นแรงอยู่เสมอๆ

โลมามองหน้ารอนพร้อมกับหัวใจที่เต้น ตึก ตัก จนอีกฝ่ายแทบจะได้ยิน ก็ไม่รู้ว่าได้ยินไปแล้วหรือยังพี่เขาถึงได้นั่งอมยิ้มนิดๆแบบนี้

“เดี๋ยวพาไปกินโจ๊ก”

“อ้วกแน่นอนค่ะ”

“ต้มเลือดหมู?”

“ไม่รอดค่ะ”

“แล้วอยากจะกินอะไร”

“พี่”

“พี่?”

“อ๋าาา! พี่! ร้านพี่น้อง! อยู่ตรงปากซอยบ้านพี่ไง!” พี่รอนคงไม่ได้คิดอะไรไปถึงขั้นที่ว่าฉันแอบชอบเขาละมั้งเนอะ(ปลอบใจตัวเอง) ครั้งหนึ่งฉันเองก็เคยเขียนสารภาพรักพี่เขาผ่านจดหมายหน้ากระดาษยาวเป็นหางว่าว แต่สุดท้ายกล้าไม่กล้าส่งไปต้องพับเก็บใส่กรุปิดตายเอาไว้ ขี้ขลาดซะไม่มี เพื่อสิ่งที่ชอบยังไม่กล้าคว้ามันเอามาเลย ชีวิตนี้จะทำอะไรได้

โชคดีที่พี่รอนเขาไม่ได้พูดอะไร แล้วก็เลี้ยวรถจอดข้างทาง ร้านอาหารพี่น้อง เป็นร้านอาหารตามสั่งแต่จะเน้นไปทางอาหารรสจัด ภาษาบ้านๆเลยก็คือรสชาติของพวกขี้เหล้า เขาจัดว่าเด็ดคืนนี้คงต้องถอนซะหน่อย

“ไม่ได้กินอาหารเผ็ดๆมานานเหมือนกัน”

“อุ้ย! จริงสิ! พี่ไม่กินอาหารรสเผ็ดนิ เราเปลี่ยนร้านก็ได้นะ”

“มาถึงนี่แล้ว ไม่เป็นไร”

“..หนูขอโทษนะ==^”

“เธอหนะ ทำตัวให้เหมือนน้องสาวเพื่อนหน่อย จะเอาแต่ขอโทษมันก็ไม่ได้น่ารักหรอกนะ” รอนเปิดเมนูอาหาร และแน่นอนว่าอาหารที่สั่งมาจากพี่เขามันไม่ค่อยเผ็ดเท่าไหร่

“ฉันไม่ค่อยรู้ว่าอาหารเผ็ดๆแบบไหนเขาเรียกว่าอร่อย หน้าที่เธอแล้วละ”

“….”

“สั่งมาเถอะ กินได้”

“..โลมาไม่เกรงใจละนะ”

“อืม” โลมาตบหน้าตัวเองแปะๆราวกับเรียกสติ ก่อนจะไล่อาหารแซ่บๆมาเป็นตับ หมดไม่หมดนั่นก็อีกเรื่อง

“เอา.. ต้มแซ่บกระดูกอ่อนหมู แกงส้มชะอมกุ้ง ต้มยำทะเล เอาคั่วกลิ้งหมูสับด้วยค่ะ ขอเผ็ดๆแซ่บๆแบบคำเดียวสร่าง”

เมนูถูกยื่นคือพนักงานเสริฟ์ ซึ่งอาหารที่พี่รอนสั่งไปมีแต่พวก ทอดมันกุ้ง หมึกกระเทียม ปูผัดผงกะหรี่ สาบานว่านี่คืออาหารของคนเมาอย่างฉัน

“หมอนี่กินไม่เผ็ดทุกคนเลยป้ะคะ?”

“ไม่หรอก ฉันแค่ไม่ถนัดกินเผ็ดแบบปากเบริน์เฉยๆ”

ตลอดเวลาที่รออาหารจัดเสริฟ์ให้จนครบ พี่รอนก็คอยรินน้ำให้ฉันแบบไม่พัก แม้จะไม่ได้คุยอะไรกันมากหลังจากรออาหารก็เถอะ ฉันเองก็ยังหยุดมองพี่เขาไม่ได้ หรือจะมีเหตุให้ฉันต้องรื้อจดหมายสารภาพรักเป็นตับนั่น ขึ้นมาอีกครั้งนะ

“ต้มยำทะเลค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” อาหารที่สั่งถูกจัดเสริฟ์จนครบ

“พี่ลองต้มยำก่อน ถ้าเผ็ดจนกินไม่ได้ จานอื่นพี่ก็กินไม่ได้” ฉันตักต้มยำใส่ถ้วยแยกให้พี่รอน เขารับถ้วยจากฉันไปแล้วเป่าๆน้ำซุปสีเผ็ดๆนั่น แค่คำแรกที่พี่เขาตักเข้าปากฉันเองก็ลุ้นตาม

“ไหวไหม?”

“..ก็ได้”

“เยี่ยม!” เอาเข้าจริงตอนนี้ก็เหมือนจะสร่างเมาแล้วด้วยซ้ำ โลมาซดน้ำต้มยำอย่างซี๊ดซ๊าด ริมฝีปากที่เผ็ดจนเริ่มฉายความแดง ทั้งต้มแซ่บ ทั้งแกงส้ม โลมาจ้วงไม่ยั้งโดยที่ไม่ได้โฟกัสรอนสักนิดว่าเขาจะมีอาการเป็นยังไง

ข้าวในจานหายไปเกือบครึ่ง แต่คนเป็นหมอก็เริ่มเผ็ดจนต้องเป่าลมออกปาก เม็ดเหงื่อขึ้นรอบกรอบหน้า สีหน้ายับยู่เพราะความเผ็ดแต่ก็ยังกินต่อเพราะดันอร่อย

จังหวะที่ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม เลียริมฝีปากสบัดหน้าเพื่อให้ผมไปติดเหงื่อ เหงื่อมันก็ไหลไปถึงคอแล้ว

ฉันอยากจะtoldพระลักษมี อยากได้แบบนี้เป็นของตัวเอง

หล่อ น่าเอ็นดู..

“อะไร?”

"กำลัง i told พระแม่ลักษมีอยู่ค่ะ”

“….”

“เอ๊ะ!” เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ

“เผ็ดหรือเปล่าเราอะ”

“ห๊ะ?”

“ถามว่าเราอะเผ็ดหรือเปล่า”

“มะ ไม่ค่ะ! กำลังดี กำลังอร่อย” รอนพยักหน้า

“ถ้าอร่อยก็ดี”

“…..”

“คราวหน้าจะได้กิน” ตอนแรกเข้าใจว่า พี่รอนคงไม่เข้าใจคำว่า i told พระแม่ลักษมี แต่ตอนนี้เริ่มไม่มั่นใจแล้ว สมองหมอเก่งจะตาย เขากำลังจะสื่ออะไรหรือเปล่านะ คราวหน้าจะได้กิน คราวหน้าจะได้กิน

“..คราวหน้าพี่จะกินอะไรเหรอ” ความซื่อถามออกไปเพราะใจอยากจะรู้

“เราอยากให้ฉันกินไรอะ”

“….”

“แนะนำดิ”

หน้าฉันแดงหรือเปล่าเนี่ย? หรือแดงแค่ปาก? หน้าร้อนมากๆเลยตอนนี้

การซดน้ำซุปไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป การกินข้าวกับพี่รอนสองต่อสองในคืนนี้ ฉัน told ถึงพระลักษมีไปแล้วหลายร้อยสาย

แต่จะว่าไป.. พี่เขาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่บอกว่าฉันป่วยเลยสักนิด เพราะนอกเวลางานเหรอ บ้า ไม่เกี่ยวหรอก..

โลมาเคี้ยวกุ้งตัวสุดท้ายในปากจนหมด

“พี่รอนคะ”

“อืม”

“..โรคที่พี่บอกว่าหนูเป็น จะรักษาหายใช่หรือเปล่าคะ?” รอนกระดกน้ำ แล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสองเม็ด ซู้ดน้ำมูกเพราะความเผ็ด

แซ่บ.. หมอมันแซ่บ

“ไม่หาย”

“….”

“ฉันถึงบอกว่าเธอควรจะเข้าใจกับโรคที่เป็น แล้วอยู่กับมันด้วยความเข้าใจ มันมีวิธีรักษามากมาย”

“…แบบนี้ โลมาก็มีแฟนไม่ได้นะสิ”

“กลัวอะไร มีฉันอยู่ทั้งคน”

“….”

“เงียบอีกแล้วนะ”

“ก็ คำตอบของพี่มัน.. “ โลมาหน้าเห่อแดงจนเผลอสะอึก ทำให้รอนต้องเลิ่กคิ้วแล้วทิ้งทุกอย่างเพื่อมองหน้าของโลมาอยู่แบบนั้น

“..พี่คะ มองแบบนี้เขินนะ”

“เธอมองฉันแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนโต”

“….”

“มองจนฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน”

“หะ ห๊า! ปละ ปละ เปล่า เปล่านะ!” โลมาเลิ่กลักจนแก้มแดงไปถึงหู ก็น่าเอ็นดูอยู่หรอกในสายตาของรอน

“เธอจะโกหกหมอใจอย่างฉันจริงๆนะเหรอ?”

“ห๊ะ! เปล่าค่ะ ไม่ได้โกหก!”

“กินกันหน่อยไหม?”

“ห๊าาา! จะ จะดีเหรอคะ!” โลมาพรวดคำออกไปจนลืมสังเกตว่ารูปประโยคที่รอนพูดน่าจะหมายถึงของหวานหรือไม่ก็ไอติมที่เมนูในมือของเขา โลมา! เป็นบ้าอะไรเนี่ย!

“ฉันหมายถึงไอติม กินไอติมกินของหวานดับร้อนไม่ดีตรงไหน?” รอนยกเมนูให้โลมาที่นั่งตาโต ตัวแข็งไปแล้วสิบเลเวล

“เป็นถึงหมอใจก็อย่าเล่นซี้ซั้วกับใจคนอื่นสิคะ”

“….”

“..คนที่เขามีปัญหาทางใจ ..รักษาตัวเองไม่ได้หรอกนะ” โลมาทัดผมกับหลังหู รอนหรี่ตามองร่างบางๆตรงหน้าก่อนจะแค่นยิ้มพร้อมกับวางมือที่หัวน้อยๆของเธอ

“โอเค ไม่แกล้งแล้ว” รอยยิ้มของพี่รอนไม่ได้ทำให้ฉันอึดอัดสักนิดเดียว.. เขาไม่ปฎิเสธอะไรเลยทั้งที่รู้ว่าฉันรู้สึกกับเขายังไงแบบนี้.. ก็หมายความว่า พี่เขา คงจะ เอ็นดู ฉันอยู่บ้างสินะ

“..เอ็นดูกันบ้างสิคะ หนูก็ผู้หญิงคนนึงนะ” เสียงหวานพูดอ่อยๆ