ตอนที่ 5 สายใยที่เริ่มถักทอในม่านหมอกแห่งความลับ

ตอนที่

5

สายใยที่เริ่มถักทอในม่านหมอกแห่งความลับ

วันรุ่งขึ้นหลังจากเหตุการณ์ความวุ่นวายในตลาดเมืองหลิงหยาง แสงอรุณยามเช้าสาดส่องลงมาอาบไล้หลังคาโรงเตี๊ยม "เหมยฮวา" ให้เป็นสีทอง หลี่มู่ไป๋ตื่นแต่เช้าตรู่ ฝึกกระบี่อยู่ในลานเงียบสงบหลังโรงเตี๊ยม ท่ามกลางสายลมที่พัดเอื่อยๆ เพลงกระบี่ของเขายังคงลื่นไหลราวสายน้ำ ไร้ที่ติและเปี่ยมด้วยพลัง ทว่าในใจเขายังคงครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มู่หรงชิงสตรีผู้กล้าหาญและเฉลียวฉลาดผู้นั้น เป็นที่น่าจับตาอย่างยิ่ง

หลังจากการฝึกฝน หลี่มู่ไป๋กลับเข้ามาในห้องพักและเตรียมตัวสำหรับการเดินทางต่อ เขาตั้งใจจะออกไปสำรวจเมืองหลิงหยางให้ละเอียดขึ้น เพื่อค้นหาเบาะแสของเสนาบดีจ้าว และอาจจะหาโอกาสพูดคุยกับผู้คนในเมืองเพื่อรวบรวมข้อมูลเพิ่มเติม แต่เมื่อเขาเดินออกมาจากห้องพัก เขาก็ต้องพบกับบุคคลที่ไม่คาดคิด

มู่หรงชิงยืนรออยู่หน้าห้องของเขาแล้ว นางสวมชุดผ้าไหมสีฟ้าอ่อน ปักลายดอกเหมยเรียบง่าย แต่กลับขับให้ความงดงามของนางโดดเด่นยิ่งขึ้นไปอีก ใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่ดูอ่อนโยนและเข้าถึงง่ายกว่าเมื่อวาน

“อรุณสวัสดิ์ ท่านหลี่อี้” มู่หรงชิงทักทายเสียงนุ่มนวล “ไม่ทราบว่าท่านกำลังจะออกไปที่ใดหรือเจ้าคะ”

หลี่มู่ไป๋พยักหน้าเล็กน้อย “อรุณสวัสดิ์คุณหนูมู่หรง ข้ากำลังจะออกไปสำรวจเมืองนี้ เพื่อสืบหาข้อมูลบางอย่าง” เขาไม่ได้บอกรายละเอียดมากนัก แต่ก็ไม่ได้ปิดบังเสียทีเดียว

“เช่นนั้น ท่านรังเกียจที่จะให้ข้าร่วมเดินทางไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ”มู่หรงชิงเอ่ยถามตรงๆ ดวงตาคู่สวยจ้องมองเขาอย่างเปิดเผย “ข้าเองก็มีธุระที่จะต้องจัดการในเมืองหลิงหยางนี้ และข้าคิดว่าการเดินทางร่วมกัน อาจจะทำให้เราปลอดภัยจากพวกอันธพาลเมื่อวานนี้ได้ง่ายขึ้น”

หลี่มู่ไป๋ครุ่นคิดชั่วครู่ การร่วมเดินทางกับมู่หรงชิงอาจเป็นดาบสองคม ด้านหนึ่งเขาอาจจะถูกดึงเข้าไปพัวพันกับปัญหาของตระกูลมู่หรง แต่ในอีกด้านหนึ่ง นางก็เป็นผู้ที่รู้จักเมืองหลิงหยางเป็นอย่างดี และอาจจะช่วยให้เขาเข้าถึงข้อมูลที่ต้องการได้ง่ายขึ้น อีกทั้ง เขาก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจที่จะได้มีสหายร่วมทางเช่นนาง

“รบกวนคุณหนูมู่หรงแล้วขอรับ” เขาตอบรับสั้นๆ แต่นัยน์ตาฉายแววเห็นด้วย

ทั้งคู่จึงเริ่มต้นการเดินทางร่วมกันในเมืองหลิงหยาง มู่หรงชิงพาหลี่มู่ไป๋ไปยังร้านค้าต่างๆ ที่เป็นของตระกูลมู่หรง และแนะนำให้เขารู้จักกับผู้จัดการร้านแต่ละแห่ง นางแสดงให้เห็นถึงความสามารถในการบริหารจัดการกิจการที่น่าทึ่ง ทั้งการพูดคุยกับพ่อค้า การตรวจสอบบัญชี และการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า หลี่มู่ไป๋สังเกตเห็นว่านางไม่ใช่เพียงบุตรสาวคหบดีที่เอาแต่ใจ แต่เป็นสตรีที่มีความสามารถรอบด้าน และยังเปี่ยมด้วยความเมตตาต่อพนักงานและชาวบ้านทั่วไป

ระหว่างทางมู่หรงชิงพยายามชวนหลี่มู่ไป๋พูดคุยมากขึ้น หลากหลายเรื่องราวถูกเอ่ยถึง ทั้งสภาพเศรษฐกิจในเมือง ข่าวสารบ้านเมือง และแม้กระทั่งเรื่องราวในยุทธภพ หลี่มู่ไป๋ก็ตอบคำถามของนางตามสมควร แต่ก็ยังคงเก็บงำเรื่องราวส่วนตัวและภูมิหลังที่แท้จริงเอาไว้มิดชิด เขาใช้ชื่อ "หลี่อี้" และอ้างว่าตนเองเป็นนักเดินทางพเนจรที่ออกท่องยุทธภพเพื่อฝึกฝนวิชา

“ท่านหลี่อี้ ดูเหมือนท่านจะมีความรู้เรื่องยุทธภพเป็นอย่างดี” มู่หรงชิงเอ่ยขึ้นระหว่างที่ทั้งคู่หยุดพักดื่มชาในร้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง “ข้าได้ยินข่าวลือมากมายเกี่ยวกับเงากระบี่เดียวดายที่มักจะปรากฏตัวเพื่อช่วยเหลือผู้บริสุทธิ์ ไม่ทราบว่าท่านเคยพบเจอเขาบ้างหรือไม่”

หลี่มู่ไป๋ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ข้าเพียงแค่ได้ยินชื่อเสียงของเขาเท่านั้น ไม่เคยพบเจอตัวจริง” เขาตอบอย่างใจเย็น แม้ในใจจะอดขำไม่ได้ที่เห็นชื่อของตนเองถูกกล่าวถึง

“ข้าเคยได้ยินว่าเขามีฝีมือกระบี่ที่ล้ำเลิศ และไม่เคยเผยใบหน้าที่แท้จริงให้ใครเห็น ท่านคิดว่าเขาเป็นคนเช่นไร” มู่หรงชิงจ้องมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ราวกับต้องการจับผิดคำพูดของเขา

“เท่าที่ได้ยินมา เขาเป็นคนที่มีคุณธรรม ยึดมั่นในความถูกต้อง และไม่หวังสิ่งตอบแทน” หลี่มู่ไป๋ตอบตามความรู้สึกที่เขามักจะยึดถือเสมอ “ส่วนเรื่องใบหน้าบางทีอาจจะเป็นความลับที่เขาต้องปกป้องเอาไว้”

มู่หรงชิงพยักหน้าอย่างช้าๆ นางสัมผัสได้ถึงความจริงใจในคำพูดของเขา และรู้สึกว่าคำพูดนั้นอาจจะสะท้อนถึงตัวตนของเขาเองด้วยเช่นกัน แม้จะยังคงสงสัยในภูมิหลังของหลี่มู่ไป๋ แต่นางก็เริ่มที่จะเชื่อใจเขามากขึ้นเรื่อยๆ

ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินผ่านย่านการค้าที่คึกคัก จู่ๆ ก็มีเสียงโวยวายดังขึ้นจากโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ เสียงนั้นเป็นเสียงของชายชราคนหนึ่งที่กำลังถูกชายฉกรรจ์สองสามคนรุมทำร้าย

“ส่งเงินค่าคุ้มครองมาให้หมด แกคิดจะเบี้ยวพวกข้าหรือไง” ชายฉกรรจ์คนหนึ่งตะคอกใส่ชายชรา

“ข้าไม่มีแล้วขอรับ ท่านโปรดเมตตาด้วย” ชายชราวิงวอนเสียงสั่นเครือ

หลี่มู่ไป๋ขมวดคิ้ว “พวกอันธพาลอีกแล้วหรือ” เขากำลังจะก้าวเข้าไปช่วยเหลือ แต่ถูกมู่หรงชิงคว้าแขนไว้

“ท่านหลี่อี้ โปรดรอสักครู่เจ้าค่ะ” มู่หรงชิงกระซิบ “พวกนี้ไม่ใช่พวกอันธพาลทั่วไปเหมือนเมื่อวาน ข้าสงสัยว่าพวกมันอาจจะเป็นคนของ พรรคเมฆาโลหิต”

หลี่มู่ไป๋ชะงัก พรรคเมฆาโลหิต เขาเคยได้ยินชื่อเสียงของพรรคนี้ มันเป็นพรรคอธรรมที่มีอิทธิพลมากในยุทธภพทางใต้ มีข่าวลือว่าพวกมันมีสายสัมพันธ์ลึกซึ้งกับราชสำนักบางคน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง องค์ชายสาม ที่เขาเองก็กำลังสืบหาเบาะแสอยู่

“พรรคเมฆาโลหิตมีสาขามาถึงเมืองหลิงหยางได้อย่างไร” หลี่มู่ไป๋ถามเสียงเคร่ง

“ข้าเองก็กำลังสืบเรื่องนี้อยู่เจ้าค่ะ” มู่หรงชิงตอบ สีหน้าของนางดูจริงจัง “ตระกูลมู่หรงของเรามีกิจการอยู่ทั่วแคว้น และเราพยายามที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพรรคอธรรมเหล่านี้ แต่ช่วงหลังมานี้ พรรคเมฆาโลหิตเริ่มแผ่ขยายอิทธิพลเข้ามาในพื้นที่ของเรามากขึ้น และดูเหมือนพวกมันกำลังพยายามจะยึดครองกิจการค้าขายบางส่วน”

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังปรึกษาหารือกัน ชายฉกรรจ์อีกคนหนึ่งก็ใช้เท้าถีบชายชราจนล้มลง เลือดไหลซึมจากมุมปากของเขา

“ไม่ไหวแล้ว” หลี่มู่ไป๋ไม่อาจทนดูต่อไปได้อีกแล้ว เขาสะบัดแขนมู่หรงชิงออกเบาๆ และพุ่งตัวเข้าไปในโรงน้ำชาอย่างรวดเร็วราวกับเงา

“หยุดเดี๋ยวนี้” เสียงของหลี่มู่ไป๋ก้องกังวานไปทั่วโรงน้ำชา ทำให้ทุกคนหันมามอง

พวกนักเลงของพรรคเมฆาโลหิตหันมาเผชิญหน้ากับหลี่มู่ไป๋อย่างไม่พอใจ พวกมันต่างถืออาวุธอยู่ในมือ ทั้งมีดสั้นและกระบองไม้

“แกเป็นใคร กล้าดียังไงมาเสือกเรื่องของพรรคเมฆาโลหิต”หัวหน้ากลุ่มนักเลงตะคอกใส่ หลี่มู่ไป๋

“ข้าไม่สนใจว่าพวกเจ้าจะเป็นพรรคใด แต่การรังแกผู้อื่นเช่นนี้ เป็นสิ่งที่ข้าไม่อาจยอมทนได้” หลี่มู่ไป๋กล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น มือของเขากำกระบี่คู่ใจแน่น

นักเลงพรรคเมฆาโลหิตไม่รอช้า พวกมันกรูกันเข้ามาโจมตีหลี่มู่ไป๋พร้อมกัน หวังจะรุมจัดการเขาให้รู้แล้วรู้รอด แต่พวกมันประเมินฝีมือของหลี่มู่ไป๋ต่ำเกินไป เพลงกระบี่ของเขาพลิ้วไหวราวผีเสื้อ แต่เด็ดขาดราวใบมีดโกน เขาสามารถหลบหลีกการโจมตีของพวกมันได้อย่างง่ายดาย พร้อมกับตอบโต้กลับอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

ในพริบตา นักเลงหลายคนก็ล้มลงไปนอนร้องโอดโอยกับพื้น บางคนถูกกระบี่ในมือของหลี่มู่ไป๋ปัดอาวุธจนกระเด็นไปไกล บางคนถูกพลังลมปราณกระแทกจนกระอักเลือดออกมา

หัวหน้ากลุ่มนักเลงของพรรคเมฆาโลหิตเห็นท่าไม่ดี มันไม่คิดว่าจะมีคนที่มีฝีมือเช่นนี้อยู่ในเมืองหลิงหยาง มันพุ่งตัวเข้าไปหาหลี่มู่ไป๋อย่างรวดเร็ว หวังจะใช้มีดสั้นในมือแทงเข้าที่จุดตาย

แต่หลี่มู่ไป๋ก็เร็วกว่า เขาสะบัดกระบี่ออกไปเพียงครั้งเดียว ปลายกระบี่ของเขาไม่ได้สัมผัสโดนตัวหัวหน้ากลุ่มนักเลง แต่แรงลมปราณจากปลายกระบี่กลับปะทะเข้ากับตัวมันอย่างรุนแรง หัวหน้ากลุ่มนักเลงกระเด็นไปชนกับเสาไม้ในโรงน้ำชาจนเสียงดัง “โครม!” มันทรุดลงกับพื้น สลบแน่นิ่งไปในทันที

เพียงไม่กี่อึดใจ กลุ่มนักเลงของพรรคเมฆาโลหิตก็ถูกจัดการลงอย่างราบคาบ ชาวบ้านที่หลบซ่อนอยู่ตามมุมต่างๆ เริ่มทยอยกันออกมา พวกเขาจ้องมองหลี่มู่ไป๋ด้วยความตกตะลึงและเลื่อมใสในฝีมือยุทธ์อันเหนือชั้นของเขา

มู่หรงชิง เดินเข้ามาหาหลี่มู่ไป๋ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความชื่นชมและแปลกใจ “ท่านหลี่อี้ ฝีมือของท่านเหนือกว่าที่ข้าคิดไว้มากนัก”

หลี่มู่ไป๋เก็บกระบี่เข้าฝัก “ไม่เป็นไรขอรับ คุณหนูมู่หรง”

“แต่การที่ท่านลงมือจัดการคนของพรรคเมฆาโลหิตเช่นนี้ อาจจะนำภัยมาสู่ท่านได้นะเจ้าคะ” มู่หรงชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวล “พรรคนี้มีอิทธิพลมาก และมักจะแก้แค้นอย่างสาสม”

“ข้าไม่กลัว” หลี่มู่ไป๋ตอบสั้นๆ "ความอยุติธรรมไม่ว่าที่ใด ข้าก็ไม่อาจทนมองดูได้" คำพูดของเขาหนักแน่นและจริงใจ จนมู่หรงชิงรู้สึกอบอุ่นในใจ

หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็ช่วยกันปฐมพยาบาลชายชราที่บาดเจ็บ และมู่หรงชิงยังได้มอบเงินชดเชยค่าเสียหายให้กับโรงน้ำชาและชายชราด้วย หลี่มู่ไป๋ยืนมองการกระทำของนางอย่างเงียบๆ เขาเห็นถึงความมีน้ำใจและความเมตตาของนาง ซึ่งเป็นสิ่งที่หาได้ยากในโลกที่เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัวเช่นนี้

การเผชิญหน้ากับพรรคเมฆาโลหิตในครั้งนี้ ทำให้หลี่มู่ไป๋ยิ่งเชื่อมั่นว่า องค์ชายสาม จะต้องอยู่เบื้องหลังการบงการพรรคอธรรมนี้อย่างแน่นอน เพราะการกระทำของพวกมันสะท้อนถึงความอำมหิตและความไร้คุณธรรมที่เขาสัมผัสได้จากข่าวลือเกี่ยวกับองค์ชายสาม

ในช่วงหลายวันที่เหลือในเมืองหลิงหยาง หลี่มู่ไป๋และมู่หรงชิงยังคงร่วมเดินทางและทำกิจวัตรต่างๆ ด้วยกัน มู่หรงชิงพาเขาไปเยี่ยมชมสถานที่สำคัญต่างๆ ของเมือง รวมถึงแหล่งข้อมูลลับบางแห่งที่นางสามารถเข้าถึงได้จากการเป็นบุตรสาวคหบดีใหญ่ หลี่มู่ไป๋ใช้โอกาสนี้ในการสืบหาเบาะแสเกี่ยวกับเสนาบดีจ้าวอย่างระมัดระวังที่สุด และเขาก็เริ่มได้ข้อมูลบางอย่างที่น่าสนใจเกี่ยวกับความเคลื่อนไหวของอดีตขุนนางผู้นั้น ซึ่งยังคงมีชีวิตอยู่และกำลังหลบซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ใกล้เคียง

ระหว่างการเดินทางและการทำงานร่วมกัน หลี่มู่ไป๋และมู่หรงชิงได้เรียนรู้ซึ่งกันและกันมากขึ้น มู่หรงชิงสังเกตเห็นว่าหลี่อี้เป็นคนสุขุม รอบคอบ มีความคิดลึกซึ้ง และมีคุณธรรมอย่างแท้จริง เขามักจะใช้สติปัญญาในการแก้ปัญหามากกว่าการใช้กำลัง แม้จะมีฝีมือยุทธ์ที่ล้ำเลิศก็ตาม นอกจากนี้ เขายังมีความรู้รอบด้าน ทั้งการแพทย์ การอ่านตำรา และแม้กระทั่งการทำอาหารง่ายๆ ที่เขามักจะทำให้กินระหว่างการเดินทาง

ส่วนหลี่มู่ไป๋เขาก็ชื่นชมในความฉลาดเฉลียว ไหวพริบปฏิภาณ และความเด็ดเดี่ยวของมู่หรงชิง นางไม่ใช่เพียงสตรีที่งดงาม แต่ยังมีความสามารถในการบริหารจัดการ ความเป็นผู้นำ และมีจิตใจที่เข้มแข็งอย่างไม่น่าเชื่อ นางเป็นดั่งแสงสว่างที่ช่วยนำทางเขาในยามที่ต้องเผชิญกับความมืดมิดในใจ

แม้หลี่มู่ไป๋จะยังคงเก็บความลับเกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเขาไว้ แต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เริ่มก่อตัวขึ้นเป็นมิตรภาพที่แน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ มีช่วงเวลาที่ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างเปิดอก แบ่งปันความคิดและความรู้สึก แม้จะไม่ใช่เรื่องส่วนตัวที่ลึกซึ้ง แต่ก็ทำให้พวกเขาเข้าใจซึ่งกันและกันมากขึ้น

วันหนึ่งขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งพักอยู่ริมลำธารนอกเมือง หลังจากเพิ่งผ่านการปะทะกับกลุ่มนักเลงของพรรคเมฆาโลหิตมาอีกครั้ง มู่หรงชิงหันมามองหลี่มู่ไป๋ด้วยแววตาที่จริงจัง “ท่านหลี่อี้ข้ามีเรื่องอยากจะถามท่าน”

“เชิญคุณหนูมู่หรง” หลี่มู่ไป๋ตอบ

“ท่านมีเรื่องอะไรที่ปกปิดข้าอยู่ใช่หรือไม่เจ้าคะ ท่านไม่ได้เป็นแค่นักเดินทางพเนจรธรรมดาใช่หรือไม่” คำถามของนางตรงไปตรงมาจนหลี่มู่ไป๋ต้องชะงัก

หลี่มู่ไป๋เงียบไปครู่หนึ่ง เขาสัมผัสได้ถึงความจริงใจในแววตาของนาง และรู้ว่าไม่อาจปกปิดนางได้ทั้งหมด แต่เขาก็ยังไม่พร้อมที่จะเปิดเผยความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา

“ข้ามีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ต้องปกปิดตัวตน” เขาตอบเสียงแผ่วเบา “แต่ข้าขอรับรองว่า ข้าไม่มีเจตนาร้ายต่อคุณหนูมู่หรง หรือต่อตระกูลมู่หรง”

มู่หรงชิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ข้าเชื่อท่านเจ้าค่ะ ไม่ว่าท่านจะเป็นใคร หรือมีเรื่องราวใดซ่อนอยู่ ข้าก็สัมผัสได้ว่าท่านเป็นคนดี และเป็นผู้มีคุณธรรม” นางยิ้มอย่างอ่อนโยน  “แต่หากวันใดที่ท่านพร้อม ข้าหวังว่าท่านจะเล่าให้ข้าฟังนะเจ้าคะ”

คำพูดของนางทำให้หัวใจของหลี่มู่ไป๋รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด นี่คือครั้งแรกที่เขารู้สึกว่ามีใครบางคนเข้าใจเขามากขนาดนี้ และพร้อมที่จะเชื่อใจเขาโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน

หลังจากใช้เวลาอยู่ในเมืองหลิงหยางเกือบสิบวัน และได้ข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับเสนาบดีจ้าวแล้ว หลี่มู่ไป๋ก็ตัดสินใจว่าจะต้องออกเดินทางต่อไป เพื่อตามหาเบาะแสที่ชัดเจนยิ่งขึ้น และตรวจสอบความปลอดภัยของเสนาบดีจ้าวด้วยตนเอง ส่วนมู่หรงชิงก็ต้องกลับไปจัดการกิจการของตระกูลที่เมืองหลวง

“ถึงเวลาที่เราจะต้องแยกจากกันแล้วนะเจ้าคะ ท่านหลี่อี้” มู่หรงชิงเอ่ยขึ้นในเช้าวันที่จะต้องจากกัน เสียงของนางแฝงด้วยความอาลัยเล็กน้อย

"ข้าต้องขอบคุณคุณหนูมู่หรงมาก ที่ร่วมเดินทางมากับข้า และช่วยข้าคลี่คลายสถานการณ์หลายอย่าง” หลี่มู่ไป๋กล่าวด้วยความจริงใจ เขาไม่เคยคิดว่าการเดินทางครั้งนี้จะได้พบกับสหายเช่นนาง

มู่หรงชิงยื่นกำไลหยกสีเขียวมรกตเม็ดหนึ่งให้เขา “กำไลหยกนี้เป็นของที่ข้าพกติดตัวมาตลอด เป็นเครื่องรางนำโชคหากวันใดท่านมีเรื่องเดือดร้อน หรือต้องการความช่วยเหลือ ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ใดในแคว้นเหลียง ขอให้ท่านส่งข่าวมายังร้านค้าของตระกูลมู่หรงในเมืองนั้น แล้วข้าจะไปหาท่านให้เร็วที่สุด”

หลี่มู่ไป๋รับกำไลหยกมาไว้ในมือ มันเย็นเฉียบ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นในใจ “ข้าจะเก็บมันไว้อย่างดี ขอบคุณคุณหนูมู่หรง” เขาเก็บกำไลหยกไว้ในอกเสื้อใกล้หัวใจ ก่อนจะล้วงหยิบ ปิ่นปักผมไม้แกะสลักรูปมังกร ที่อาจารย์เคยให้เขาไว้เป็นเครื่องราง ออกมาจากอกเสื้อของตนเอง มันเป็นปิ่นที่ดูเรียบง่าย แต่แกะสลักอย่างวิจิตรบรรจง และมีพลังบางอย่างแฝงอยู่

“ปิ่นปักผมอันนี้ อาจารย์ของข้าเคยให้ไว้” หลี่มู่ไป๋กล่าว “มันเป็นเครื่องรางนำโชคและเป็นสัญลักษณ์ของความมุ่งมั่น ข้าขอมอบให้คุณหนูมู่หรง เพื่อเป็นเครื่องหมายว่า ไม่ว่าจะมีอุปสรรคใด เราจะสามารถก้าวผ่านไปได้เสมอ”

มู่หรงชิงรับปิ่นปักผมมาไว้ในมือ ดวงตาของนางฉายแววซาบซึ้งใจ นางสัมผัสได้ถึงความหมายที่ลึกซึ้งของปิ่นอันนี้ และความผูกพันที่หลี่มู่ไป๋มีให้

“ข้าจะเก็บมันไว้อย่างดีเจ้าค่ะ ท่านหลี่อี้” นางเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ข้าหวังว่าเราจะได้พบกันอีกในเร็ววัน”

หลี่มู่ไป๋พยักหน้า เขาหันหลังกลับและเดินจากไปอย่างเงียบๆ มุ่งหน้าสู่เส้นทางที่รออยู่เบื้องหน้า มู่หรงชิงยืนมองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆ จางหายไปในความมืดมิดของยามเช้าตรู่ นางกำปิ่นปักผมไม้แกะสลักรูปมังกรไว้แน่นในมือ และภาวนาในใจให้พวกเขาได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นขึ้นจากความเข้าใจผิดและม่านหมอกแห่งความลับ กำลังค่อยๆ ถักทอเป็นสายใยที่แน่นแฟ้นขึ้น ความผูกพันที่เกิดขึ้นจากความร่วมมือและการเผชิญหน้ากับอันตรายร่วมกัน ทำให้ทั้งคู่กลายเป็นส่วนหนึ่งในโชคชะตาของกันและกันโดยไม่รู้ตัว และการจากลาในครั้งนี้ เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการผจญภัยครั้งใหม่ที่ใหญ่ยิ่งกว่าเดิม