ตอนที่ 4  การเผชิญหน้าในม่านหมอกแห่งโชคชะตา

ตอนที่

4

การเผชิญหน้าในม่านหมอกแห่งโชคชะตา

เสียงอึกทึกครึกโครมจากตลาดด้านนอกโรงเตี๊ยม เหมยฮวาดึงหลี่มู่ไป๋ออกจากภวังค์ความคิด เขาวางถ้วยชาลงอย่างแผ่วเบา ดวงตาคู่คมทอดมองออกไปนอกหน้าต่างที่เผยให้เห็นความอลหม่านที่กำลังปะทุขึ้นในเมืองหลิงหยาง กลุ่มนักเลงอันธพาลกำลังทำลายข้าวของและข่มขู่ชาวบ้านอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมาย หัวหน้ากลุ่มรูปร่างใหญ่โตส่งเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งราวกับสัตว์ป่ากระหายเลือด

“พวกเจ้ากล้าดียังไงถึงมาสร้างความวุ่นวายที่นี่!” เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างชัดเจนและกังวาน ไม่ได้ตะโกน แต่กลับเปี่ยมด้วยอำนาจและออร่าที่น่าเกรงขามจนทำให้เสียงโหวกเหวกของตลาดพลันเงียบสงบลงชั่วขณะ

หลี่มู่ไป๋เลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความสนใจ เขามองตามเสียงนั้น และในที่สุด ก็ได้เห็นบุรุษผู้หนึ่งก้าวออกมาจากร้านผ้าไหมที่อยู่ไม่ไกล บุรุษผู้นั้นสวมชุดผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มสนิท ปักลวดลายเมฆามงคลอย่างประณีต บ่งบอกถึงฐานะที่ไม่ธรรมดา ใบหน้าคมคาย ผิวขาวผ่องราวหยก ดวงตาเรียวรีฉายแววเฉลียวฉลาดและสุขุมเกินวัย ผมดำขลับถูกรวบมัดอย่างเป็นระเบียบด้วยปิ่นหยกชั้นดี ออร่าของเขาดูสง่างามและเยือกเย็นในเวลาเดียวกัน เขาไม่ใช่คนในยุทธภพที่หลี่มู่ไป๋เคยพบเจอ แต่ดูเป็นผู้ดีที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี และที่สำคัญ...เขาไม่ใช่บุรุษ!

นี่คือมู่หรงชิงบุตรสาวแห่งตระกูลมู่หรง หลี่มู่ไป๋จ้องมองนางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย นางไม่เพียงงดงามไร้ที่ติ แต่ยังเปี่ยมด้วยความกล้าหาญและสง่างามที่บุรุษทั่วไปยากจะเทียบเคียงได้

“นี่มันใครกัน! กล้าดียังไงมาขวางทางพวกข้า!” หัวหน้าอันธพาลที่ยังไม่ทันสังเกตว่าคู่กรณีคือสตรีตะโกนอย่างไม่พอใจ ใบหน้าหยาบกร้านของมันเต็มไปด้วยความฉุนเฉียว

มู่หรงชิงก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกสองสามก้าว ดวงตาของนางจ้องมองหัวหน้าอันธพาลอย่างเยือกเย็น ไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย “เมืองหลิงหยางแห่งนี้เป็นเมืองการค้าที่สำคัญ อยู่ภายใต้การดูแลของตระกูลมู่หรง หากพวกเจ้ายังคงทำตัวอันธพาลเช่นนี้ ข้าจะลงโทษพวกเจ้าแทนเจ้าเมืองเอง” เสียงของนางราบเรียบแต่กลับแฝงด้วยความกดดันที่ทำให้หัวหน้าอันธพาลรู้สึกขนลุก

หลี่มู่ไป๋ยืนอยู่ห่างๆ สังเกตการณ์อย่างเงียบงัน เขารู้สึกประหลาดใจกับความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวของนางที่กล้าเผชิญหน้ากับอันธพาลร้ายกาจเพียงลำพัง เขาสัมผัสได้ถึงพลังอำนาจที่มองไม่เห็นบางอย่างจากตัวนาง ซึ่งไม่ใช่เพียงแค่กำลังภายใน แต่เป็นอำนาจจากฐานะและสติปัญญา

“หึ! นังเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม! เจ้าคิดว่าพวกข้าจะกลัวคำขู่ของเจ้าหรือไง!” หัวหน้าอันธพาลหัวเราะเยาะ ก่อนจะสั่งลูกน้อง “จัดการมันซะ! แย่งชิงของมีค่าบนตัวมันให้หมด!”

กลุ่มอันธพาลกรูกันเข้าหามู่หรงชิงอย่างรวดเร็ว หวังจะเข้าถึงตัวนางเพื่อปล้นชิง ทว่ามู่หรงชิงไม่ใช่สตรีบอบบางที่ไร้หนทางต่อสู้ นางมีวิทยายุทธป้องกันตัวในระดับหนึ่ง แม้จะไม่ถึงขั้นยอดฝีมือ แต่ก็เพียงพอที่จะหลบหลีกการโจมตีของอันธพาลธรรมดาได้ นางพลิ้วตัวหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว มือเรียวบางตวัดพัดเหล็กที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมารับการโจมตี เสียง “เปรี้ยง!” ดังขึ้นเมื่อพัดเหล็กปะทะกับกระบองของอันธพาล ทำให้อีกฝ่ายถอยหลังไปหลายก้าว

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด มู่หรงชิงสามารถต้านทานการโจมตีของอันธพาลได้หลายคนพร้อมกัน แต่ก็ดูท่าว่าจะไม่อาจยันไว้ได้นานนัก เพราะพวกมันมีจำนวนมากกว่าและไม่มีศีลธรรมในการต่อสู้ ยิ่งไปกว่านั้น นางไม่ได้เน้นการทำร้ายใคร แต่เน้นการป้องกันตัวและการหลบหลีก

หลี่มู่ไป๋เห็นท่าไม่ดี เขารู้สึกว่าหากปล่อยไว้นางอาจจะตกอยู่ในอันตราย เขาตัดสินใจที่จะเข้าไปช่วย แต่ในจังหวะที่เขากำลังจะก้าวเท้าออกไปนั้น ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

พลันเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านข้าง “นังหนูมู่หรง เจ้าบังอาจมาทำลายสินค้าของข้าได้อย่างไร”

ชายวัยกลางคนรูปร่างท้วม สวมชุดหรูหรา วิ่งออกมาจากร้านขายเครื่องประดับด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ มือของเขากำไม้หยกอันหนึ่งไว้แน่น และชี้ไปที่หลี่มู่ไป๋ด้วยความโกรธแค้น “เจ้าคือผู้สมรู้ร่วมคิดกับนางใช่หรือไม่ เป็นคนที่พวกมันส่งมาทำลายกิจการของข้า”

หลี่มู่ไป๋ชะงัก เขาหันไปมองชายผู้นั้นด้วยความงุนงง เขาเพิ่งมาถึงเมืองนี้และยังไม่รู้จักใครเลย

“ท่านเจ้าของร้านหยาง ท่านเข้าใจผิดแล้ว บุรุษผู้นี้” มู่หรงชิงพยายามอธิบาย แต่นางถูกขัดจังหวะเสียก่อน

“ไม่ต้องมาแก้ตัว ข้ารู้จักหน้าพวกเจ้าที่มาทำลายเมืองนี้ดี” ชายเจ้าของร้านหยางตะโกนด้วยความเดือดดาล “พวกเจ้าเป็นพวกเดียวกันกับที่มาข่มขู่ข้าเมื่อวานใช่หรือไม่”

ก่อนที่หลี่มู่ไป๋จะทันได้พูดอะไร อันธพาลคนหนึ่งที่หลบหนีจากการโจมตีของมู่หรงชิงไปได้ ก็ฉวยโอกาสพุ่งเข้าใส่หลี่มู่ไป๋จากด้านหลัง หวังจะใช้เขาเป็นตัวประกันหรือจัดการเขาเสีย

แต่หลี่มู่ไป๋ไม่ใช่คนที่จะถูกจู่โจมง่ายๆ เขามีปฏิกิริยาตอบสนองที่ว่องไวราวสายฟ้า เขาหลบการโจมตีของอันธพาลได้อย่างเฉียดฉิว ก่อนจะตวัดมือออกไปอย่างรวดเร็ว สะบัดแขนของอีกฝ่ายด้วยพลังที่มองไม่เห็น อันธพาลผู้นั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด กระเด็นไปชนกับแผงลอยข้างทางจนพังครืน

“หยุดเดี๋ยวนี้ อย่าทำร้ายลูกค้าของข้า” เสียงของผู้ดูแลโรงเตี๊ยมเหมยฮวาตะโกนขึ้น เขาเป็นชายชราผมขาวท่าทางใจดี ใบหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความตกใจ เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้น และรู้ว่าหลี่มู่ไป๋ไม่ได้เกี่ยวข้องกับอันธพาล

แต่คำพูดของเขาก็ไม่เป็นผล พวกอันธพาลที่เห็นพรรคพวกของตนถูกทำร้ายก็ยิ่งโกรธแค้น พวกมันหันมาโจมตีหลี่มู่ไป๋พร้อมกันหลายคน ด้วยความรวดเร็วและไร้ความปรานี

หลี่มู่ไป๋ถอนหายใจ เขารู้สึกเบื่อหน่ายกับสถานการณ์ที่วุ่นวายนี้ แต่ในเมื่อถูกเข้าใจผิดและถูกโจมตี เขาก็จำเป็นต้องป้องกันตัว มือขวาของเขาจับที่ด้ามกระบี่คู่ใจที่สะพายอยู่ด้านหลัง ดวงตาคู่คมฉายแววเยือกเย็น

“ท่านบุรุษผู้นี้ อย่าเพิ่งลงมือ” มู่หรงชิงตะโกนขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นหลี่มู่ไป๋กำลังจะชักกระบี่ออก นางสัมผัสได้ถึงพลังอันตรายที่แฝงอยู่ในตัวเขา และไม่อยากให้เกิดการสังหารหมู่ในเมืองนี้ “พวกมันมีจำนวนมาก ท่านกับข้า เราควรจะร่วมมือกัน”

หลี่มู่ไป๋ชะงัก เขาหันไปมองมู่หรงชิงด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย นางเป็นคนแรกในรอบสิบปีที่บอกให้เขาร่วมมือแทนที่จะหวาดกลัวหรือหนีหายไป

“ตกลง” เขาตอบสั้นๆ เพียงคำเดียว ก่อนจะถอนกระบี่ออกจากฝัก แสงสีเงินวูบไหวสะท้อนกับแสงไฟจากโรงเตี๊ยม กระบี่ของเขานั้นเป็นกระบี่เหล็กธรรมดา ไม่ได้วิจิตรงดงามเหมือนพัดเหล็กของนาง แต่กลับแฝงด้วยกลิ่นอายของพลังที่น่าสะพรึงกลัว

หลี่มู่ไป๋ดุจเทพกระบี่ลงมาจุติ เพลงกระบี่ของเขาลื่นไหลราวสายน้ำ แต่คมกริบดุจน้ำแข็งยามเข้าประจันบาน ทุกการตวัด ทุกการแทง ล้วนแม่นยำและเด็ดขาด เขาไม่จำเป็นต้องฆ่าใคร แต่ก็สามารถจัดการพวกอันธพาลให้ล้มลงไปนอนร้องโอดโอยได้ในพริบตา วิชาตัวเบาของเขาว่องไวราวสายฟ้าฟาด เขาเคลื่อนที่ไปมาระหว่างกลุ่มอันธพาลอย่างคล่องแคล่ว จนพวกมันจับทิศทางไม่ได้ เสียงอาวุธปะทะกันดังก้องไปทั่วบริเวณ เสียงกรีดร้องของอันธพาลที่ถูกจัดการดังขึ้นเป็นระยะๆ

มู่หรงชิงก็ไม่น้อยหน้า นางใช้พัดเหล็กเป็นอาวุธป้องกันตัวและตอบโต้ได้อย่างยอดเยี่ยม แม้ฝีมือจะไม่ถึงขั้นเทพกระบี่แบบหลี่มู่ไป๋ แต่นางก็มีไหวพริบและสติปัญญา นางคอยหลบหลีกและใช้จังหวะที่อันธพาลหันไปสนใจหลี่มู่ไป๋ในการโจมตีสวนกลับอย่างรวดเร็ว บางครั้งนางก็ใช้พัดตวัดใส่จุดอ่อนของพวกมัน หรือใช้ความเร็วในการแย่งชิงอาวุธจากมือพวกมัน และนั่นทำให้การร่วมมือกันของทั้งคู่สมบูรณ์แบบอย่างไม่น่าเชื่อ

หัวหน้าอันธพาลเห็นลูกน้องล้มลงไปนอนกองกับพื้นทีละคน ก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัว มันพุ่งเป้าไปที่มู่หรงชิง หวังจะจับนางเป็นตัวประกัน

“ระวัง” หลี่มู่ไป๋ตะโกนเตือน มู่หรงชิงหันกลับไปเผชิญหน้ากับหัวหน้าอันธพาลอย่างรวดเร็ว นางตั้งท่าเตรียมพร้อมรับมือ

“ไม่ต้องมาขัดขวางข้า” หัวหน้าอันธพาลคำราม ก่อนจะใช้กระบองใหญ่ในมือฟาดเข้าใส่มู่หรงชิงอย่างรุนแรง

มู่หรงชิงยกพัดเหล็กขึ้นป้องกัน แต่ด้วยแรงปะทะที่มหาศาล ทำให้นางถูกกระแทกจนเซถอยหลังไปหลายก้าว พัดเหล็กในมือหลุดกระเด็นไปตกไกลออกไป

ในชั่วพริบตานั้น หลี่มู่ไป๋ก็พุ่งเข้ามาถึงตัวหัวหน้าอันธพาลแล้ว กระบี่ในมือของเขาสั่นสะท้านเป็นเงา เพียงแค่ปลายกระบี่แตะต้องเพียงเบาๆ ที่ข้อศอกของหัวหน้าอันธพาล แรงปะทะที่มองไม่เห็นก็ทำให้แขนของมันกระตุกอย่างรุนแรง กระบองใหญ่ในมือหลุดจากมือกลิ้งไปกับพื้น หัวหน้าอันธพาลกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มือของมันชาไปทั้งแขนราวกับถูกไฟฟ้าช็อต

หลี่มู่ไป๋ไม่ปล่อยโอกาส เขาสะบัดกระบี่เข้าใส่หัวหน้าอันธพาลอีกครั้ง คราวนี้ปลายกระบี่จ่ออยู่ที่ลำคอของมันอย่างแม่นยำ ใบหน้าของหัวหน้าอันธพาลซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว มันรู้สึกถึงลมเย็นๆ ที่ผ่านผิวหนังจากปลายกระบี่

“ไสหัวไปซะ อย่าได้กลับมาสร้างความวุ่นวายที่นี่อีก” เสียงของหลี่มู่ไป๋เย็นชาและทรงพลัง

พวกอันธพาลที่เหลือเห็นหัวหน้าของพวกตนถูกจับเป็นตัวประกันและถูกคุกคามด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว ก็ไม่มีใครกล้าขยับ พวกมันต่างรีบถอยร่นและหนีหายไปในตรอกเล็กๆ อย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงความเงียบและร่องรอยความเสียหาย

ผู้คนในตลาดที่ซ่อนตัวอยู่ตามมุมต่างๆ เริ่มทยอยกันออกมา พวกเขาจ้องมองหลี่มู่ไป๋และมู่หรงชิงด้วยความตกตะลึงและเลื่อมใส ทั้งคู่ยืนอยู่กลางตลาดท่ามกลางความเงียบงัน หลี่มู่ไป๋เก็บกระบี่เข้าฝักอย่างสง่างาม ในขณะที่มู่หรงชิงค่อยๆ เดินไปเก็บพัดเหล็กของนางที่ตกอยู่บนพื้น

มู่หรงชิงหันกลับมามองหลี่มู่ไป๋ ดวงตาคู่สวยของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ตั้งแต่ความประหลาดใจ ความชื่นชม และความสงสัย นางไม่เคยเห็นใครที่มีฝีมือกระบี่ที่น่าทึ่งเช่นนี้มาก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ท่าทางที่สงบนิ่งและสุขุมของเขาในยามที่ต้องเผชิญหน้ากับอันตราย ทำให้เขายิ่งดูน่าค้นหา

“ท่านผู้กล้า ข้าต้องขอบคุณท่านมาก หากไม่ได้ท่านข้าคงไม่อาจจัดการพวกมันได้เพียงลำพัง” มู่หรงชิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่ก็แฝงด้วยความสงสัยในตัวตนของเขา

หลี่มู่ไป๋พยักหน้ารับเล็กน้อย”ข้าเพียงแค่ช่วยในสิ่งที่ควรช่วยเท่านั้น” เขาไม่ได้บอกชื่อของตนเอง และยังคงรักษาระยะห่าง

“แต่ท่านข้าคิดว่าท่านเข้าใจข้าผิดตั้งแต่แรก” มู่หรงชิงกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ “ข้าไม่ได้เกี่ยวข้องกับชายอ้วนคนนั้นเลย”

“ข้ารู้” หลี่มู่ไป๋ตอบสั้นๆ “ข้าเพียงแค่สังเกตการณ์อยู่เงียบๆ”

มู่หรงชิงชะงักเล็กน้อย นางสัมผัสได้ว่าบุรุษผู้นี้ฉลาดเฉลียวและช่างสังเกตยิ่งกว่าที่นางคิดไว้ เขามีอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใน และนางรู้สึกว่ามีบางอย่างดึงดูดนางให้เข้าไปใกล้เขา

“ข้ามู่หรงชิงบุตรสาวแห่งตระกูลมู่หรง ข้าขอถามนามท่านผู้กล้าได้หรือไม่” นางเอ่ยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ หวังว่าเขาจะบอกชื่อที่แท้จริงของตนเองบ้าง

หลี่มู่ไป๋ครุ่นคิดชั่วขณะ เขาไม่อาจบอกชื่อหลี่มู่ไป๋ได้ในตอนนี้ เพราะมันอาจนำมาซึ่งอันตรายแก่ตัวเขาและแก่นางเอง

“ข้าหลี่อี้ ขอรับ” เขาตัดสินใจใช้ชื่อปลอมที่ใช้ในยุทธภพตอบไป

มู่หรงชิงพยักหน้ารับ “หลี่อี้ข้าจะจดจำท่านไว้” ดวงตาของนางยังคงจ้องมองเขาอย่างลึกซึ้ง ราวกับต้องการมองทะลุเข้าไปในจิตวิญญาณของเขา

ความวุ่นวายในตลาดเริ่มสงบลง ชาวบ้านที่หวาดกลัวเริ่มกลับมาเก็บข้าวของที่กระจัดกระจาย ผู้ดูแลโรงเตี๊ยมเดินเข้ามาหาทั้งคู่ด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความขอบคุณ

“ขอบคุณท่านหลี่อี้ และคุณหนูมู่หรงมากขอรับที่ช่วยให้เมืองนี้ปลอดภัย” ผู้ดูแลโรงเตี๊ยมโค้งคำนับ

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” มู่หรงชิงตอบ ก่อนจะหันไปมองหลี่มู่ไป๋อีกครั้ง “ท่านหลี่อี้ ไม่ทราบว่าท่านมีธุระอันใดในเมืองหลิงหยางแห่งนี้? หรือท่านกำลังมองหาที่พัก”

หลี่มู่ไป๋รู้ดีว่ามู่หรงชิงกำลังพยายามสืบหาเบาะแสเกี่ยวกับตัวเขา แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจ เขาเพียงตอบไปตามความจริงครึ่งหนึ่ง "ข้าเดินทางมายังเมืองนี้เพื่อสืบหาข้อมูลบางอย่าง และกำลังมองหาที่พักพอดี"

“เช่นนั้น เหตุใดท่านไม่พักที่โรงเตี๊ยมเหมยฮวาของเราเล่าเจ้าคะ ที่นี่เป็นโรงเตี๊ยมที่ดีที่สุดในเมือง และยังปลอดภัยจากการก่อกวนของอันธพาลพวกนั้นแล้วด้วย” มู่หรงชิงกล่าวพร้อมรอยยิ้มชวนมอง นางไม่ได้เพียงเสนอที่พัก แต่เหมือนจะเสนอการร่วมทางบางอย่าง

หลี่มู่ไป๋คิดในใจ การพักที่นี่อาจจะเป็นโอกาสดีในการสังเกตการณ์มู่หรงชิง และอาจจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเมืองนี้ด้วยเช่นกัน

“เช่นนั้น ก็รบกวนคุณหนูมู่หรงด้วยขอรับ” หลี่มู่ไป๋ตอบรับด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย

มู่หรงชิงยิ้มอย่างพึงพอใจในคำตอบของเขา นางรู้สึกได้ถึงความเย็นชาที่ลดลงไปจากตัวเขาเล็กน้อย และความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นในตัวหลี่อี้ก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

ทั้งคู่เดินกลับเข้าไปในโรงเตี๊ยมพร้อมกัน ท่ามกลางสายตาของผู้คนในตลาดที่ยังคงมองมาด้วยความเลื่อมใส ปลายทางของโชคชะตากำลังนำพาทั้งสองมาพบกันในเมืองหลิงหยางแห่งนี้ ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางความไม่ไว้วางใจ การเข้าใจผิด และการร่วมมือกันโดยบังเอิญ กำลังจะค่อยๆ ถักทอเป็นสายใยที่แน่นแฟ้นขึ้นในอนาคต