บทที่ 8

งานแถลงข่าวถูกจัดขึ้นอย่างเร่งด่วน ลู่รั่วซีถูกบังคับให้ยืนอยู่หน้าสื่อมวลชน ทั้งการถ่ายภาพและถ่ายทอดสด... นักข่าวชูรูปภาพในมือขึ้นมาซักถามลู่รั่วซี "ท่านประธานซางได้ประกาศข่าวล่าสุดแล้ว ผู้หญิงที่สวมผ้าปิดตาในรูปนี้คือคุณหนูลู่ใช่ไหมครับ?"

"เป็นเพราะตระกูลลู่กับตระกูลซางเป็นศัตรูกัน คุณถึงได้ใส่ร้ายภรรยาของท่านประธานซางว่าซื้อนายแบบชายใช่หรือไม่?"

"คุณหนูลู่ครับ ได้โปรดตอบด้วย ผู้หญิงในภาพใช่คุณหรือไม่!"

ลู่รั่วซีกัดฟันแน่น เธอทนไม่ได้ที่จะถูกดูหมิ่นเช่นนี้ ทำไมต้องให้เธอมารับผิดชอบเรื่องที่ทำลายความบริสุทธิ์ของเมิ่งหนิงด้วย?

ทำไมเธอต้องทนแบกรับความเกลียดชังจากคนนับพัน?

เป็นเพราะซางเป่ยเฉินไม่รักเธอ เธอจึงถูกย่ำยีทุกอย่างได้เช่นนั้นหรือ?

ลู่รั่วซีไม่ยอม เธอปฏิเสธเสียงดัง "ไม่ใช่ฉัน!"

นักข่าวต่างมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ

ลู่รั่วซีกำลังจะอธิบาย ทว่าซางเป่ยเฉินและเมิ่งหนิงก็ได้เดินเข้ามาในสถานที่จัดงานแถลงข่าวแล้ว กล้องของนักข่าวหันไปจับจ้องคนทั้งสองทันที พร้อมกับสอบถามอย่างเร่งร้อน "ท่านประธานซางครับ ภรรยาท่านประธานครับ ผู้หญิงในภาพถ่ายนั้นเป็นใครกันแน่?"

ซางเป่ยเฉินขมวดคิ้ว เมิ่งหนิงแสร้งทำเป็นร้องไห้อย่างน่าสงสาร เธอกล่าวเสียงเบา "คุณหนูลู่ไม่ผิดแน่ค่ะ ตระกูลลู่เกลียดตระกูลซางมาโดยตลอด จึงอยากจะฉวยโอกาสที่ฉันอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ มาสร้างเรื่องเกี่ยวกับความบริสุทธิ์ของฉัน..."

ลู่รั่วซีทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงตะโกนขึ้น "คุณโกหก! คุณต้องการทำร้ายฉันชัดๆ!"

ทว่าเมิ่งหนิงกลับมองไปยังนายแบบชายที่อยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ชายในรูปถ่าย

"ผมสามารถยืนยันได้ว่าผู้หญิงในคืนนั้นคือคุณหนูลู่ครับ" นายแบบชายกล่าวกับนักข่าว "เธอจงใจแต่งตัวให้คล้ายกับภรรยาท่านประธาน สั่งพวกเราไปทั้งหมดแปดคน ตลอดทั้งคืน พวกเราต่างสนุกสุดเหวี่ยงกัน เธอบอกว่าจุดประสงค์ของตัวเองคือต้องการให้ภรรยาท่านประธานต้องอับอายในช่วงไว้ทุกข์"

สถานที่จัดงานเดือดพล่านขึ้นมาทันที กล้องหันกลับมาจับจ้องลู่รั่วซีอีกครั้ง นักข่าวทุกคนต่างถามเธอ "คุณหนูลู่ครับ ตอนนี้คุณยังมีอะไรจะแก้ต่างอีกไหมครับ?"

"ทั้งพยานและหลักฐานก็อยู่ตรงหน้า คุณยังคิดจะใส่ร้ายภรรยาท่านประธานซางต่อหรือครับ?"

"คุณไม่กลัวหรือว่าการทำเรื่องแบบนี้จะส่งผลเสียต่อตระกูลลู่..."

คำถามเหล่านั้นถาโถมเข้าใส่ลู่รั่วซีราวกับคลื่นยักษ์กลืนกิน เธอส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว ไม่สบายใจ และเจ็บปวด พลางพูดซ้ำๆ ว่า "ไม่ใช่ฉัน... ผู้หญิงในภาพไม่ใช่ฉัน!"

แต่กลับไม่มีใครเชื่อในคำพูดของเธอ

เมิ่งหนิงเดินเข้าไปใกล้ลู่รั่วซีอย่างเสแสร้งและปลอบโยน "รั่วซี สารภาพผิดต่อทุกคนเถอะ เพียงแค่คุณขอโทษ ทุกคนก็จะให้อภัย"

เธอผิดอะไร? ทำไมเธอต้องเป็นฝ่ายขอโทษ?

ทว่าในวินาทีต่อมา เงาร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาตรงหน้าลู่รั่วซีและเมิ่งหนิง เขาเปิดขวดในมือแล้วสาดของเหลวใส่ใบหน้าของคนทั้งสอง พลางสบถด่าเสียงดัง "ศพของท่านประธานซางยังไม่ทันจะเย็น นังแพศยาอย่างแกก็มาหาความสำราญแล้ว แล้วฉันจะทนไม่ทำลายใบหน้าของแกแทนเขาได้ยังไง!"

ของเหลวในขวดนั้นคือกรดกำมะถัน!

ลู่รั่วซีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ในเสี้ยววินาทีความเป็นความตาย เธอเห็นซางเป่ยเฉินพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ทว่าในจังหวะที่กรดกำมะถันถูกสาดลงมา ซางเป่ยเฉินกลับสวมกอดเมิ่งหนิงไว้ แล้วล้มลงไปด้านข้างเพื่อปกป้อง

กรดกำมะถันสาดโดนหลังมือของลู่รั่วซี ทำให้แขนซ้ายทั้งแขนของเธอไหม้พุพองในทันที แทบจะเน่าเปื่อย!

บอดี้การ์ดจับกุมคนร้ายได้ในเวลานั้น เขาคือเพื่อนเก่าของท่านประธานซางผู้ล่วงลับ แล้วทนเห็นข่าวในอินเทอร์เน็ตไม่ได้จึงมายังที่เกิดเหตุเพื่อระบายความแค้นแทนท่านประธานซาง

ส่วนลู่รั่วซีคุกเข่าอยู่บนพื้น เธอเจ็บปวดจนน้ำตาไหลอาบ เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นซางเป่ยเฉินกำลังประคองเมิ่งหนิงที่ตกใจกลัวให้ลุกขึ้น

เขาถามเธอด้วยความเป็นห่วง "คุณไม่เป็นไรนะ? บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?"

เมิ่งหนิงส่ายหน้าเบาๆ "ฉันไม่เป็นอะไร แต่คุณสิ นั่นมันกรดกำมะถันนะ ถูกสาดใส่เข้าไปคงแย่แน่ คุณยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อฉันได้ยังไง..."

แต่คนที่บาดเจ็บจริง ๆ มีเพียงลู่รั่วซี

เธอมองซางเป่ยเฉินที่ยืนอยู่ข้างเมิ่งหนิงด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ในขณะนี้เอง ความรักที่เธอมีต่อเขาในที่สุดก็ถูกกัดกร่อนจนหมดสิ้น

เขาไม่สนใจชื่อเสียงของเธอ ไม่สนใจความเป็นความตายของเธอ เธอสาบานว่าจะไม่เจ็บปวดเพราะผู้ชายคนนี้อีกแล้ว!

ลู่รั่วซีกัดฟันแน่น น้ำตาไหลทะลักออกมาจากดวงตา สติของเธอเริ่มเลือนราง ดวงตาพร่ามัว แล้วหมดสติล้มลงไป