บทที่ 7

หลังจากออกจากโรงพยาบาลและกลับมาถึงบ้าน ลู่รั่วซีก็เริ่มจัดการทุกอย่างก่อนจากไปอย่างต่อเนื่อง

สิ่งของที่ถูกเก็บไว้ในกล่องกระดาษล้วนเป็นความทรงจำตลอดหลายปีที่ผ่านมา

จดหมายรัก 101 ฉบับที่เธอพยายามตามจีบซางเป่ยเฉิน ซึ่งเขาตอบกลับมาเพียง 3 ฉบับ แต่เธอก็ยังเก็บรักษาไว้ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า

รวมถึงจี้พระโพธิสัตว์กวนอิมที่เขามอบให้เธอด้วย เพราะเธอเคยบอกว่าชอบจี้ที่เขาใส่ ถึงแม้เขาไม่กล้าให้เธอ แต่ก็ยังสั่งทำจี้ที่เหมือนกันทุกประการมาให้เธอ

แม้จะเล็กกว่าหน่อย แต่การได้ครอบครองพระโพธิสัตว์กวนอิมแบบเดียวกับเขาก็เคยทำให้ลู่รั่วซีดีใจอย่างยิ่ง

แต่ตอนนี้ เธอรู้แล้วว่าจี้พระโพธิสัตว์กวนอิมของเขานั้นใส่เพื่อเมิ่งหนิง เธอจึงไม่ต้องการมันอีกต่อไป

"เธอจะทิ้งจี้พระโพธิสัตว์กวนอิมที่ฉันให้เธอไปหรอ?"

เมื่อได้ยินเสียงของซางเป่ยเฉิน ลู่รั่วซีก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างเลื่อนลอย เขาไม่รู้ว่ากลับมาถึงบ้านเมื่อไหร่ กำลังจ้องมองถังขยะที่เธอจัดเก็บอยู่ด้วยสีหน้าเครียด

ลู่รั่วซีเพียงกล่าวว่า "ไม่ต้องการแล้ว"

"ทำไม?" ในดวงตาของซางเป่ยเฉินฉายแววประหลาดใจ เขาเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น "อยู่ๆ เธอน้อยใจอะไรขึ้นมา?"

ลู่รั่วซีหัวเราะอย่างขมขื่น เขาไม่รู้แม้กระทั่งสาเหตุที่เธอโกรธ

นั่นก็เป็นเพราะในสายตาของเขามีแต่เมิ่งหนิงเท่านั้น สำหรับลู่รั่วซี เขาเพียงแค่ชินกับการใช้เธอเป็นเกราะกำบังเท่านั้น

"รั่วซี เธอไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ อย่าโกรธง่ายๆ เลย" ซางเป่ยเฉินนั่งลงข้างๆ "ทิ้งสิ่งเหล่านี้ไม่ได้นะ ทุกอย่างเป็นของที่ฉันให้เธอ เธอต้องเก็บรักษาไว้อย่างดี หากไม่ชอบแล้ว ฉันซื้อให้เธอใหม่ได้ เราไปเลือกแบบใหม่กันเดี๋ยวนี้เลย"

เมื่อก่อนเขาก็เป็นแบบนี้ ดูเหมือนจะกังวลว่าลู่รั่วซีที่เป็นเกราะกำบังจะถอยห่างไป เขาก็จะให้ความสนใจเล็กน้อยเพื่อเป็นรางวัล

ลู่รั่วซีก็มีความสุขกับมันทุกครั้ง แม้กระทั่งครั้งนี้ เธอก็ยังหวั่นไหว

จนกระทั่งเลขาฯ ของซางเป่ยเฉินวิ่งเข้ามาในเวลานั้น และตะโกนว่า "ท่านประธานซางคะ แย่แล้วค่ะ! ภรรยาของท่านประธานเกิดเรื่องแล้ว!"

ภาพถ่ายของเมิ่งหนิงในงานเลี้ยงส่วนตัวที่เผยแพร่บนอินเทอร์เน็ต

ในภาพถ่าย เธอเสื้อผ้าหลุดลุ่ย กำลังคลอเคลียกับกลุ่มนายแบบชาย และยังขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักของนายแบบคนหนึ่ง ด้วยท่าทางที่ดูสำส่อนอย่างยิ่ง

ซางเป่ยเฉินทั้งตกใจและโกรธเมื่อเห็นภาพถ่ายเหล่านี้ ทว่าเมิ่งหนิงก็โทรศัพท์มาร้องห่มร้องไห้ในเวลานั้น "เป่ยเฉิน คุณอย่าเชื่อรูปถ่ายในอินเทอร์เน็ตนะ ฉันถูกวางยา คู่แข่งจงใจทำร้ายฉัน! ฉันบริสุทธิ์นะ!"

เพียงแค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้น ซางเป่ยเฉินก็ตัดสินใจที่จะเชื่อเมิ่งหนิง

การที่เธอถูกวางยาเขาก็ไม่มีทางเลือก ซางเป่ยเฉินยังคงต้องจัดการระงับความคิดเห็นในอินเทอร์เน็ตเพื่อเมิ่งหนิง

แต่รูปถ่ายได้ถูกเผยแพร่ออกไปแล้ว ไม่สามารถดึงกลับมาได้ ซางเป่ยเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกลับพูดกับลู่รั่วซีว่า "ฉันจะจัดงานแถลงข่าวตอนนี้ เธอออกหน้าแทนเมิ่งหนิงรับเรื่องนี้ไป ฉันจะบอกว่าผู้หญิงในรูปคือเธอ เพื่อคืนความบริสุทธิ์ให้เมิ่งหนิงก่อน"

ลู่รั่วซีตกตะลึง

เธอถามออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ "ความบริสุทธิ์ของเมิ่งหนิงสำคัญ แล้วความบริสุทธิ์ของฉันไม่สำคัญหรือไง?"

ซางเป่ยเฉินขมวดคิ้ว "ยังไงซะเขาก็ยังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ เรื่องแบบนี้แพร่ออกไปไม่เพียงแต่จะไม่ดีต่อเขาเท่านั้น แต่ยังไม่เป็นผลดีต่อตระกูลซางด้วย แต่เธอไม่เหมือนกัน เธอไม่มีข้อจำกัดทางสถานะ แค่อธิบายง่ายๆ ก็จะสามารถระงับความคิดเห็นเชิงลบได้แล้ว"

"แต่ฉันเป็นลูกสาวของตระกูลลู่! การทำแบบนี้จะทำให้พ่อแม่ของฉันเสียหน้า!"

ซางเป่ยเฉินทิ้งท้ายอย่างไม่พอใจ "เธอช่วยฉันครั้งนี้ ฉันจะชดเชยให้เธอ รั่วซี เชื่อฉันนะ ต่อไปฉันจะใช้ชีวิตกับเธออย่างดี" พูดจบ เขาก็สบตาเลขาฯ

เลขาฯ ตะโกนเรียกบอดี้การ์ด พวกเขาจับไหล่ของลู่รั่วซี และลากเธอไปที่งานแถลงข่าวอย่างบังคับ