ตอนที่สอง เล่นละคร2 (กรุบกริบ)

ตอนที่สอง

เล่นละคร

“พี่หญิงใหญ่คงลืมไปแล้วว่าพวกเราเป็นสามีภรรยากัน” เฉินเทียนอี้เดินเข้าห้องนอนของหญิงผู้เคยนับถือเป็นพี่สาว

                “พี่ไม่ได้ลืม แต่นั่นเป็นเพียงข้ออ้างในการรับเจ้าเข้าสกุลเฉินเท่านั้น”

                “คงไม่ใช่แค่นั้น พวกเราเข้าพิธีแล้วย่อมต้องเป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริง หรือจะเพียงแค่เล่นละครอย่างที่อาสามกล่าวหา หากเป็นเช่นนั้นอีกไม่นานพวกเขาก็คงจับได้”

                “จับได้แล้วอย่างไร”

                “พี่หญิงใหญ่คงไม่พ้นความยุ่งยากใจอีกมาก”

                “เจ้าหมายความว่าพวกเราจะต้องร่วมหอกันจริงอย่างนั้นหรือ”

                “นี่เป็นเรื่องธรรมดาสามัญของสามีภรรยา พี่หญิงใหญ่คงไม่คิดจะแต่งข้าเพียงเอาไว้ใช้งานโดยไม่คิดจะอยู่ร่วมกันอย่างจริงจังกระมัง”

                เฉินเป่าลี่ถึงกับสะอึกเมื่อได้ยินคำกล่าวหานี้ เดิมทีนางคิดเพียงแค่นั้นจริงๆ นางไม่ได้คิดว่าจะต้องร่วมหอใช้ชีวิตคู่กับชายหนุ่มซึ่งคิดเป็นน้องชายอย่างจริงจังมาก่อน

                “ยามข้ารับปาก ข้าย่อมคิดถึงการใช้ชีวิตอย่างเช่นสามีภรรยาทั่วไป มีครอบครัว มีลูก ช่วยกันทำมาหากินสานต่อกิจการให้เจริญรุ่งเรือง” เฉินเทียนอี้จ้องตาหญิงสาวอย่างคาดหวัง

                “เอ่อ...” เฉินเป่าลี่ลังเลใจ

                “หากพี่หญิงใหญ่จะเพียงหลอกใช้ข้า ข้าคงเสียใจมาก” ชายหนุ่มก้มหน้าลงเพื่อแสดงอาการเศร้าเสียใจ

                “เอาเถอะ ก็จริงของเจ้า พวกเราเข้าพิธีกันแล้ว การร่วมหอก็เป็นส่วนหนึ่ง พี่เพียงละเลยไปเอง เช่นนั้นพี่จะจัดการให้เจ้าเอง” เฉินเป่าลี่ตัดสินใจในฐานะพี่สาวคนโต นางจะทำร้ายจิตใจชายหนุ่มผู้เปรียบประดุจน้องชายไม่ได้

                “เจ้ามานี่” หญิงสาวกวักมือเรียกชายหนุ่มให้มานั่งลงบนเตียง

                “เอาล่ะ พี่จะทำให้ครบถ้วนเอง” เฉินเป่าลี่ลุกขึ้นถอดชุดออกจนเหลือเพียงเสื้อตัวบางแล้วจับร่างแกร่งของเฉินเทียนอี้ให้ลุกขึ้นเพื่อถอดเสื้อผ้าออกเช่นกัน

                ยามนี้สองร่างเหลือเพียงชุดบางเบายืนหันหน้าเข้าหากัน หญิงสาวเริ่มเคอะเขินด้วยแม้จะเติบโตมาด้วยกัน แต่เมื่อพวกเขามีวัยเกิน10ขวบปี ก็แยกเรือนกันโดยสิ้นเชิง

                เมื่อพิจารณารูปร่างกำยำของชายหนุ่มซึ่งเคยคิดเช่นน้องชาย ยามนี้เขาสูงกว่านางมากนัก ยิ่งถอดเสื้อออกมาจนเผยให้เห็นมัดกล้ามแน่น เฉินเป่าลี่ถึงกับมือไม้สั่นยามลูบไล้หน้าท้องตึง

                “นี่เจ้าแข็งแรงเพียงนี้เชียว”

                “ข้ายังแข็งแรงกว่านี้อีก” ชายหนุ่มได้ทีคุยโม้โอ้อวด

                เขาก้มลงถอดกางเกงเพื่อให้ส่วนที่แข็งแกร่งได้หลุดออกมาให้ผู้เคยเป็นพี่สาวได้เห็นอย่างชัดเจน

                เฉินเป่าลี่เหลือกตาอย่างแตกตื่น

                เหตุใด เจ้าหนอนน้อยในยามนั้น จึงเติบใหญ่จนกลายเป็นหนอนยักษ์ถึงเพียงนี้

            นี่จะใหญ่โตเกินไปแล้ว ใหญ่ขนาดนี้จะเข้าไปในร่างของนางได้อย่างไรกัน

                หญิงสาวเริ่มหวั่นวิตก แต่ไม่อยากแสดงออกให้ชายหนุ่มได้เห็นจึงเสแสร้งหยอกล้อ

                “ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนเจ้านี่ทั้งเล็กทั้งยับย่น ยามนี้หน้าตาก็ยังคงดูไม่ได้อยู่นั่นเอง”

                “ถึงหน้าตาจะไม่งามไปบ้าง แต่ข้ารับรองว่ากินอร่อยและทรงพลัง พี่หญิงใหญ่จะต้องติดใจอย่างแน่นอน” เฉินเทียนอี้คุยโม้ขึ้นอีก

                “เชอะ...จะสักเท่าใดกัน” หญิงสาวได้แต่บ่นออกมาทั้งๆที่ในใจเริ่มหวาดกลัว

                “เอาล่ะ ไม่ต้องพูดมาก นอนลง” เฉินเป่าลี่หันไปผลักร่างแกร่งของชายผู้เคยคิดดั่งน้องชายให้นอนลงบนเตียง ซึ่งทำให้เจ้าหนอนยักษ์พุ่งขี้หน้าอย่างขึงขัง

                “จะชี้หน้าข้าทำไมนักหนา” หญิงสาวบ่นพึมพำ แล้วลงมือถอดเสื้อของตัวเองออกจนเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่างดงาม