ตอนที่4จำคนผิดหรือเปล่า

จ้าวอินหลัวสะดุ้งเฮือก แล้วพลิกตัวลุกนั่งทันทีอย่างไว ดวงตากลมโตใสแจ๋วแบบเด็กขอของกินตอนไม่มีเงิน แหงนมองเขา พร้อมยกมือขึ้นสองข้างส่ายไปมา

"ไม่ๆๆ เดี๋ยวก่อน ท่านอ๋อง...ท่านอาจจะจำผิดคนก็ได้นะ ข้าไม่ใช่จ้าวอินหลัว ข้า...ชื่อจ้าวอิ๋งอั่ว หรือไม่ก็...หลัวอินจิ๋ว หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คนนั้น ข้าเป็นชาวบ้านบ้าเดินหลงทางมาจากหมู่บ้านข้างเขาเจ้าค่ะ ท่านอ๋อง"

นางพูดพลางชูสองนิ้วประกอบคำว่า หมู่บ้าน หลี่เจินหรงเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งตรง มองนางราวกับมองคนเสียสติ

"เจ้าจะกล้าแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทั้งที่มือของเจ้าถือมีดแทงข้า"

"อ๋ออออ มีดนั่น โอ้...ข้าจำได้แล้ว" อินหลัวดีดนิ้ว แปะ แล้วทำตาโต

"...ว่าไม่ใช่ข้า" ยิ้มฟันขาวทันที

"บางทีท่านอาจฝันไปก็ได้นะ ตอนถูกแทง ท่านอาจเมามาก่อนแล้วละเมอเห็นข้าเป็นนักฆ่าหญิงก็เป็นได้"

เขากระตุกยิ้ม...แต่เป็นรอยยิ้มที่น่ากลัว

“ใครจะลืมเจ้าได้ คนที่กล้าถือมีดต่อหน้าข้าไม่เหลือใครสักคนที่มีชีวิตรอดนอกจากเจ้าคนเดียวจ้าวอินหลัว” 

อินหลัวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ข้ามาผิดภพแน่นอน มันต้องไม่ใช่อย่างนี้สิ 

“ท่านลองคิดดูดีๆ ก่อน ข้าตัวเล็กนิดเดียวใครจะกล้าเอามีดแทงท่าน ถึงแทงได้ข้าก็ไม่มีแรงที่จะทำให้เกิดแผลด้วยซ้ำ แค่ได้ยินว่าท่านคืออ๋องโหดข้าก็ฉี่แทบราดแล้ว “

เจินหรงดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธเพราะไม่มีใครกล้าใช้คำว่าอ๋องโหดต่อหน้าเขา เจินหรงกระแทกกระบี่ไปข้างหน้า ตั้งใจให้โดนจ้าวอินหลัว ดีที่ระวังตัวอยู่ตลอดเวลาจึงหลบทัน

"เจ้าคิดว่าปากดีแล้วจะรอดหรือ"

"หากท่านโกรธ ก็แทงคืนเลยสิ...ตรงนี้เลย แทงข้าแล้วก็ช่วยพาข้าไปหาหมอด้วย"

อินหลัวเอานิ้วชี้แตะหน้าอกตัวเอง ทำหน้าลูกหมาสารภาพผิด

"แต่ข้าขอผ่อนผันไปก่อนได้ไหม เอาเป็นว่า…ไม่สิ ผ่อนก็ต้องจ่ายรายเดือน ข้าของดชำระ…"

เขาทนฟังไม่ได้แล้ว ฝ่ามือหนาเอื้อมมาจับแขนนางดึงกระชากเข้ามาหา ใบหน้าเขาโน้มลงมาชิด ดวงตาดำลึกจ้องตรงเข้าไปในดวงตาของอินหลัว เหมือนจะฟินแต่ประโยคต่อมา

"ข้าไม่จำเป็นต้องแทงเจ้าด้วยซ้ำ...เพราะเจ้า...จะต้อง เจ็บแทนข้า ทุกครั้งที่พิษในร่างข้าแผดเผา...และเจ้าจะไม่มีวันตาย จนกว่าข้าจะพอใจ"

"..."

"..."

จ้าวอินหลัวกะพริบตาปริบๆ แล้วเอียงคอเล็กน้อย พูดเสียงเบา แต่ยังมีสีหน้ากวนประสาท

"...ถ้าจะเจ็บแทนกันแบบนี้....ข้าว่าเราก็มาเป็นสามีภรรยากันเถอะ อย่างน้อยข้าจะได้รู้สึกว่าไม่ถูกเอาเปรียบเจ็บเพื่อใครไม่รู้..."

เขายังจ้องนางอยู่

"...ไม่ขำเหรอ นี่ข้าทุ่มสุดตัวแล้วนะ...โอเค...ท่านไม่ตลก แต่ข้ากลัวตาย ท่านอ๋อง ปล่อยข้าเถอะ ข้าแค่...หลงมา"

"ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก แต่เจ้ากลืนมันไปแล้ว นั่นคือ ยาปราณคู่ ครึ่งหนึ่งของความเจ็บปวดในร่างข้า... ตอนนี้แบ่งไปอยู่ในตัวเจ้าเรียบร้อย"

จ้าวอินหลัวนิ่งงัน สมองเธอไม่อาจประมวลผลทันทีได้ในวินาทีนั้น ความร้อนวาบบางอย่างแล่นผ่านกลางอก คล้ายเส้นลมปราณสั่นสะเทือน

"จะบ้าหรอ เจ้า... ทำไมไม่ถามข้าก่อน แล้วถ้า... ข้าตายล่ะ"

หลี่เจินหรงยิ้มเยาะอีกครั้ง ดวงตาของเขาเปล่งแสงเย็นเฉียบราวเหล็กกล้าชโลมเลือด

"เพราะเจ้าจะไม่มีวันตาย เจ้าจะมีชีวิตอยู่ต่อให้ต้องอยู่ในความเจ็บปวดก็ตามที"

"ว่า... ว่าไงนะ มะ...ไม่เอาาาา"อินหลัวร้องลั่น หน้าเปลี่ยนสี

"ไม่เอา ข้าไม่เซ็นสัญญาแบบนี้นะ ข้าไม่อยากตายเจ็บๆ แบบนอนดิ้นเป็นปลาทอด ข้าขอคืนยา"

จ้าวอินหลัวเอามือล้วงคออ้วก

"แค่กๆ อ่อก เอากลับออกมา ยานั่น ออกมาเดี๋ยวนี้นะเจ้าขมปี๋"

อินหลัวงอแงยิ่งกว่าเด็กโดนขโมยขนม ขณะที่เอานิ้วจิ้มลึกเข้าไปในคอเพื่อล้วงคอให้อาเจียนอออกมา แต่ไม่ทันไร…มือหนาแข็งของหลี่เจินหรงตะปบข้อมือนางไว้อย่างรวดเร็ว

"อย่าคิดโง่ๆ" เสียงของเขาเยือกเย็นเหมือนลมเหนือที่พัดผ่าน

"ยาเม็ดนั้น...ต่อให้เจ้าล้วงจนถึงไส้ ก็ไม่มีวันได้คืนมา"

ดวงตาคมกริบของเขากดมองต่ำอย่างน่ากลัว แต่อินหลัวกลับตาแดงอย่างเอาเรื่อง

"แล้วใครใช้ให้ท่านกรอกข้าเล่า ข้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายาอะไร ข้าอาจแพ้ยาได้นะเฮ้ย ข้ายังไม่เคยแม้แต่กินยาบำรุงเลือดเลยนะ ท่านอ๋อง เพราะข้าไม่มีเงิน ท่านรู้ไหมข้าจะไม่ยอมโดนหลอกใช้แบบเจ็บฟรีๆ ตายฟรีๆ” นางชี้หน้าเขา

หลี่เจินหรงโน้มตัวลง จ้องตานางในระยะหายใจรดหน้า

"ข้าบอกแล้ว เจ้าจะไม่ตาย...เว้นแต่ข้าจะตาย"

"เอ๊า งั้นก็ตายพร้อมกันเลยไหม จะได้จบๆ ฮ่าๆๆ ..." นางหัวเราะฝืดๆ แต่หยดเหงื่อเม็ดโตเริ่มไหลลงขมับ

"เจ้าบ้าแล้ว…ข้าไม่ตลก" เจินหรงกระซิบ

เจินหรงปล่อยข้อมือนางช้าๆ ดวงตาเย็นชาไร้แววปรานีเสียงของเขานั้นเย็นเฉียบ

"และเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์เลือก เจ้าต้องชดใช้...ในสิ่งที่เจ้าก่อไว้กับข้า"

จ้าวอินหลัวยังคงหอบหายใจ พยายามยันตัวลุกขึ้น แต่หลี่เจินหรงกลับเดินเข้าใกล้ พร้อมกับจ้องราวกับจะแผดเผาด้วยแววตา

"ชดใช้... กับความเจ็บปวดที่ข้าต้องแบกอยู่ทุกลมหายใจ"

จ้าวอินหลัวขมวดคิ้วแน่น 

"เจ้าพูดเรื่องอะไรของเจ้า ข้าแค่แทงเจ้า เจ้าจะเอาข้ามารับพิษแทนได้ไง นี่มันไม่…"

"อย่าบอกว่าเจ้าจำไม่ได้"

หลี่เจินหรงก้มลงจนใบหน้าเขาอยู่ระดับเดียวกับอินหลัว สายตาคมเหมือนใบมีดกรีดลึกลงในวิญญาณ

"มีดสั้นเล่มนั้น... ที่เจ้าใช้แทงข้าในวันนั้นค่ำคืนนั้น มันอาบพิษ”