ตอนที่5ท่านเจ็บข้าเจ็บ

"เป็นไปไม่ได้... ข้าไม่มีทางรู้ด้วยซ้ำว่ามันมีพิษ ข้านึกว่าข้าแทงท่านเฉย…สักจึก" 

อินหลัวเบิกตากว้าง ข้าจะรู้ได้ไงก็ข้าไม่ใช่จ้าวอินหลัว ไอ้ที่พูดไปก็เพื่อเอาตัวรอดทั้งนั้น แต่หมอนี้เหมือนจะเชื่อคนยาก จ้าวอินหลัวเอ๊ย จ้าวอินหลัว ไปทำเขาทำไมเนี้ยะ 

"แน่นอนว่าเจ้าไม่รู้" เขากระซิบเสียงเบาแต่หนักแน่น 

"เพราะสามีของเจ้า อ๋องชั่วตระกูลซ่งนั่นต่างหาก ที่เล่นไม่ซื่อ เขาอาบพิษไว้ในมีดสั้นเล่มนั้น เพื่อให้เจ้ากลายเป็นมือลอบสังหารโดยไม่รู้ตัว...และข้า... ต้องรับพิษนั้นไปทั้งร่าง"

จ้าวอินหลัวพูดอะไรไม่ออก ลมหายใจสะดุด ร่างกายสั่นเล็กน้อย หลี่เจินหรงยิ้มเย็น เหยียดมุมปากอย่างผู้ควบคุมเกมทุกอย่างไว้แล้ว

"เจ้าว่า เจ้าสมควรถูกลงโทษหรือไม่...เพราะเจ้าคือผู้ลงมือ เจ้าคือภรรยาของคนที่วางแผนและเจ้าจะต้องชดใช้มัน... ด้วยความทรมาน เจ็บแทนข้า…ครึ่งหนึ่ง...แต่อย่าได้ตายไป" 

หลี่เจินหรง กระซิบชิดใบหูอินหลัว

"ข้าจะไม่มีทางให้เจ้าตายง่ายดายจะต้องอยู่ทรมานกับข้าก่อนเพื่อชดใช้สิ่งที่อ๋องชั่วสามีเจ้าและเจ้าทำกับข้า"

อินหลัวใจเต้นแรงจนแทบแตกเป็นเสี่ยง หายใจไม่ทัน มือสั่น สัญชาตญาณเดียวที่สั่งนางในยามนี้คือ หนี แต่ไม่ทันพ้นขอบกระโจมเสียงฝีเท้าหนักก็ดังตามติดมา

เงาร่างวูบผ่านข้างกาย มือแข็งราวคีมเหล็กตะปบเข้าที่ต้นแขน ก่อนที่ร่างของนางจะถูกเหวี่ยงกลับไป

"คิดจะหนี"

เสียงทุ้มต่ำดังก้องในหู พร้อมกับแรงบีบที่ลำคอ มือของหลี่เจินหรงบีบรอบคอหอยของอินหลัวแน่นหนา จนฝ่าเท้าของนางลอยขึ้นจากพื้น

"อึก... อะ… “

จ้าวอินหลัวดิ้นรน น้ำตาเอ่อเพราะขาดอากาศ มือพยายามข่วนต้นแขนเขาแต่ก็ไร้ผล ใบหน้าของอ๋องหลี่เจินหรงเยือกเย็นไร้แววความเมตตา แต่ในขณะที่เขากำลังจะออกแรงบีบมากขึ้น...

ตึก... ตึก... ตึก...

เสียงชีพจรของเขาเองดังในหู ปวดแปลบกลางอก ความร้อนพุ่งจากภายในราวไฟสุม

"อึก..."

มือที่บีบคออินหลัวคลายออกอย่างฉับพลัน ร่างของจ้าวอินหลัวร่วงลงพื้นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของเจินหรงที่ทรุดตามลงมา

“แฮ่ก... อึก... อ๊ากกกกกกก”

เสียงคำรามต่ำๆ ดั่งสัตว์บาดเจ็บขาดใจ เจ็บปวดราวถูกไฟแผดเผาจากภายใน เส้นเลือดในลำคอปูดโปน ใบหน้าซีดเซียว รอยแผลปูดแดงเลือดไหลเป็นทาง

พิษ…พิษที่นางส่งเข้าไปที่ตัวเขายังไม่ถูกถอนด้วยยาถอนพิษ อารมณ์ขุ่นมัวธาตุไฟเข้าแทรกจึงทำให้มันกำเริบ ความเจ็บปวดกำลังกลับมา กัดกินร่างเขาอีกครั้ง จ้าวอินหลัวไอแรงจนตัวโยน พอเห็นเขาทรมานจะลุกขึ้นจะเข้าไปช่วย แต่...ก็ชะงักกึก

“อ๊าาาาาาาาาาาา”

อินหลัวกรีดร้อง ร่างบิดเกร็ง เจ็บ... เจ็บเหลือเกิน กลางหน้าอกเหมือนถูกเผาด้วยเหล็กร้อน ความเจ็บปวดแผ่ซ่านราวถูกหั่นสดๆ หักกระดูก อินหลัวดิ้นไปกับพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ มือคว้าหาอากาศราวจะขาดใจ

"ยะ... ยานั่น..." อินหลัวพึมพำก่อนดวงตาจะพลิกกลับ

ยาปราณคู่รับความเจ็บปวดแทนกันครึ่งหนึ่ง เขาทรมาน...นางก็ทรมาน และสุดท้าย จ้าวอินหลัวก็หมดสติ ดวงตาหรี่ลง ทรุดร่างแน่นิ่งอยู่เคียงข้าง เจินหรงครางต่ำอย่างความเจ็บปวด

ในยามนั้น หลี่เจินหรงกัดฟันแน่นจนกรามขึ้นรูป แต่ยังดันตัวขึ้นมานั่งพิงเสาไม้ได้ในที่สุด เขาหอบหายใจ ดวงตาแดงก่ำและมองร่างอินหลัวตรงหน้า...แล้วกระตุกยิ้มเย็นชา

"เจ้าจะไม่มีวันตายจนกว่าข้าจะยอมให้เจ้าได้ตาย..." เสียงทุ้มต่ำหลุดลอดไรฟันอย่างเลือดเย็น

เสียงฝีเท้าเร่งร้อนของท่านหมอหนุ่มดังขึ้นนอกกระโจม ก่อนร่างในชุดยาวสีขาวจะพรวดเข้ามาด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อและความกังวล

"ท่านอ๋อง"

หลี่เจินหรงนั่งพิงแท่นนอน ใบหน้าเขาซีดเซียว ลมหายใจสะท้านเป็นจังหวะ ร่างกายสั่นระริก ราวกับสู้กับเพลิงไฟที่เผาผลาญจากภายใน

"อย่าฝืน"

ท่านหมอเข้ามาพยุงร่างเขาขึ้น ค่อยๆ พาเอนลงนั่งบนเตียงด้วยมือที่คล่องแคล่วแต่ระวัง

"ยานี้...จะช่วยให้ทุเลาได้ชั่วคราว อย่างน้อยก็พอให้ท่านไม่กัดลิ้นตนเองตอนเจ็บ"

เขายื่นถ้วยยาสีเข้ม กลิ่นขมฉุน หลี่เจินหรงยกถ้วยขึ้น กระดกรวดเดียว รสขมฝาดแล่นเข้าสู่ลำคอ ก่อนจะตามมาด้วยความรู้สึกแปลบๆ คล้ายลมเย็นไหลผ่านเส้นประสาทที่ถูกกรีด

ความเจ็บปวด...ค่อยๆ มลายลง แต่อีกสิ่งที่แล่นมาหลังจากนั้นคือ ความเบลอ... คล้ายเมา คล้ายฝัน คล้ายหลุดจากพันธนาการนาทีหนึ่ง

เขาสูดลมหายใจลึก รู้สึกเบาสบายเสียจนเกือบเผลอหลุดหัวเราะ หลี่เจินหรงเหลือบตามองไปทางร่างอินหลัวที่นอนแน่นิ่งบนพื้นพรม

"น่าจะไม่ต้องรีบกินยานัก…ปล่อยให้นางทรมานอีกหน่อย..." เขาพึมพำเบาๆ เสียงขาดปลายคำ มุมปากเขากระตุกยิ้มช้าๆ อย่างเคยชิน

"แต่นางก็สลบไปเสียแล้วนี่... ข้าเจ็บอยู่คนเดียว... ช่างน่าหงุดหงิด"