ตอนที่3ข้าแค่มาผิดภพ

"เจ้าหมายความว่า…" ดวงตาหลี่เจินหรงเป็นประกาย

ไป๋อี้เฉิงสบตาเขาอย่างจริงจัง

"ยานี้เรียกอีกชื่อว่า ยาปราณคู่ ผู้ที่กินเม็ดที่สองเข้าไปจะรับความเจ็บปวดจากพิษในร่างท่านอ๋องไปครึ่งหนึ่ง...เหมือนผูกลมหายใจเดียวกัน"

“สวรรค์มีตาแล้วสินะ ดีจังมียาดีๆ แบบนี้ด้วย”

"แต่ว่า... ขอเตือนให้จดจำไว้ให้มั่น หากคนที่กินเม็ดยาคู่ตายลง...ท่านอ๋องจะต้องตายตามในเวลาไม่เกินหนึ่งชั่วยาม"

 ไป๋อี้เฉิงพูดเสียงเบาแต่ชัดทุกถ้อยคำ ยกขวดยาขึ้นด้วยมือที่มั่นคง แม้สีหน้าจะเรียบนิ่งเช่นเดิม 

"ข้าน้อยเห็นว่าท่านอ๋องรีบกลืนยาเม็ดแรกเสียเถิด ยานี้มีเพียงคู่เดียวในแผ่นดิน หากหล่นหาย ถูกขโมย หรือเคราะห์ร้ายใดเกิดขึ้น… อย่างน้อย ท่านอ๋องก็ยังได้กินยาเม็ดสำคัญไปแล้ว" ไป๋อี้เฉิงรู้ดีแก่ใจว่าหลี่เจินหรงมีศัตรูไม่น้อย

หลี่เจินหรงรับเม็ดยากลมเรียบขึ้นพินิจ แสงตะเกียงสะท้อนยาสีฟ้าหม่นจางๆ โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขากลืนเม็ดนั้นลงคอ ไป๋อี้เฉิงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง 

"ส่วนยาเม็ดที่สอง...กระหม่อมจะเก็บไว้ให้ดี และจะเลือก…" หมอหนุ่มยื่นมือจะเก็บเข้ากล่องไม้ 

"ไม่ต้อง" เสียงทุ้มต่ำตัดขึ้นมาทันควัน หลี่เจินหรงยกมือขึ้นช้าๆ หยุดการเคลื่อนไหวของเขา

"ข้าจะเป็นคนเลือกเอง"

ดวงตาของไป๋อี้เฉิงชะงักค้าง ก่อนขยับถามเบาๆ

"แล้วท่านอ๋องจะให้ใคร..เป็นผู้แบ่งรับความเจ็บปวดจากท่าน พิษในร่างของท่านเมื่อกำเริบขึ้นมาจะเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส เกรงว่าหากมีคนที่ใจเสาะตายไปเสียก่อนท่านอ๋องเองก็ไม่อาจรักษาชีวิตไว้"

"...ต้องมีเพียงหนึ่งเท่านั้นที่เหมาะกับยานี้" หลี่เจินหรงยิ้มมุมปาก ดวงตาเย็นเยียบดั่งน้ำแข็งในเหมันต์ฤดู

"ข้าไม่จำเป็นต้องดูแลคนผู้นั้น ปล่อยให้เจ็บปวด ทรมาน... ตราบใดที่ยังมีชีวิตก็พอ ขังไว้ ไม่ให้ตาย และแบกรับความเจ็บปวดของข้าครึ่งหนึ่ง"

ไป๋อี้เฉิงกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น ลำคอร้อนผ่าวราวถูกน้ำร้อนราด แค่ทอดถอนใจเบา ๆ อย่างหมดหนทาง

อ๋องโหด…ไม่เพียงแค่สังหารศัตรู แต่ยังสามารถมอบความเจ็บปวดเป็นของขวัญแก่คนที่เขา…เลือก

หลี่เจินหรงก้าวกลับมาที่กระโจมของตนหลังจากหารือกับหมอไป๋อี้เฉิง แต่ยังไม่ทันที่เท้าของเขาจะเหยียบพื้นพรมข้างใน

"ท่านอ๋อง ขอรับ ท่านอ๋อง"

เสียงทหารนายหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา ใบหน้าเคร่งเครียด

"เชลยศึก... เชลยหญิงที่ขังไว้กรงไม้ จ้าวอินหลัว นางหลบหนีไปแล้วขอรับ"

แววตาหลี่เจินหรงเย็นวาบทันควัน ริมฝีปากกระตุกเล็กน้อย

"หึ...หึ" เสียงหัวเราะต่ำในลำคอดังขึ้นพร้อมกัดฟันแน่น

"...ให้คนออกตามล่าทันที จับเป็นเท่านั้น นำนางกลับมาอย่าให้ตาย"

"ขอรับ” ทหารก้มหน้าก่อนวิ่งจากไปทันที

“จ้าวอินหลัวราวกับนกรู้ คิดหนีเอาตัวรอดหรือ ไม่มีทาง”

หลี่เจินหรงยืนอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าภายใต้เงาผมยาวพลิ้วไหวแสดงอาการไม่พอใจอย่างชัดเจน

เขาหันกลับเข้าไปในกระโจม ท่ามกลางความมืด เสียงฝีเท้าของเขาหนักแน่นแต่ไม่รีบเร่ง แต่แล้วเสียงกุกกักบางอย่างขยับอยู่ข้างหลังฉากผ้าม่าน และ...ใกล้กับตู้ไม้ คิ้วของหลี่เจินหรงขมวดแน่นทันที เขาหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว สาวเท้าเข้าไปใกล้เงานั้น มือกระชากม่านออก

"อื้อ"

จ้าวอินหลัวอาภรณ์เปื้อนฝุ่น นั่งยองๆ มือยังกำซาลาเปาอีกลูกแน่นในอุ้งมือ ดวงตาของนางเบิกกว้างอย่างตกใจเหมือนแมวที่ถูกจับได้คาหนังคาเขา จ้าวอินหลัวอ้าปากจนซาลาเปาร่วงลงพื้น คนโบราณหรือหนุ่มบาร์โฮสทำไมหล่อจัง

"..."

กำลังจะอ้าปากพูด ทว่าถูกดึงแขนขึ้นอย่างรวดเร็ว

หลี่เจินหรงหิ้วจ้าวอินหลัวขึ้นเหมือนยกกระสอบข้าว เสียงคมกระบี่ถูกชักออกจากฝักดังจนเสียว…ฟัน หลี่เจินหรงกระซิบเย็นเฉียบข้างหูด้วยเสียงที่บาดหัวใจ

"เจ้าคิดว่า... จะหนีพ้นหรือ สวรรค์ยังไม่กล้าเข้าข้างเจ้าเลย"

ริมฝีปากเขายกขึ้นเพียงเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มบางๆ เย้ยหยัน อำมหิต และ...ราวกับสนุกที่จับเหยื่อได้คามือ จ้าวอินหลัวกำซาลาเปาแน่น ไม่รู้จะตอบกลับอย่างไรดี ได้แต่มองเขาด้วยดวงตาวาวโรจน์...แต่มือยังคงกำซาลาเปาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เจ้านี่เองหรอท่านอ๋องโหด

ร่างเล็กถูกเหวี่ยงลงบนเบาะรองใกล้แท่นนอนไม้ในกระโจม จ้าวอินหลัวขมวดคิ้ว กำมือแน่น แววตาเต็มไปด้วยการต่อต้าน

"ข้าก็แค่กินซาลาเปาของท่านเองนะ"

ไม่ทันที่อินหลัวจะพูดจบ หลี่เจินหรงก็ก้มลงและหยิบขวดยาเล็กจากอกเสื้อ เม็ดยาสีฟ้าอ่อนในนั้น... เม็ดที่สองของยาปราณคู่เขาล้วงหยิบมันขึ้นมาช้าๆ ดวงตาคมหรี่ลง

"เจ้าไม่ต้องพูดมาก" เขากระซิบเย็นเฉียบ

ไม่ทันให้จ้าวอินหลัวได้หายใจ หลี่เจินหรงหย่อนเม็ดยานั้นเข้าปากอินหลัวอย่างรวดเร็ว

"อื้ออออ"

ก่อนที่อินหลัวจะทันได้พ่นมันออก ฝ่ามือใหญ่ก็แนบเข้าที่ปลายคางกระแทกเบาๆ จนยานั้นไหลผ่านลำคอในชั่ววินาที อินหลัวเบิกตากว้าง สะอึกสำลักเล็กน้อย หอบหายใจแรง มือเธอกุมลำคอด้วยความตกใจสุดขีด

"นายทำอะไรของนาย นี่มัน... มันคืออะไร"

หลี่เจินหรงยืนตัวตรง สบตาอินหลัวอย่างเหนือกว่า รอยยิ้มมุมปากโผล่ขึ้นมา... หยิ่งยโส และโหดเหี้ยม

"เจ้ากินมันไปแล้ว เจ้า...สมควรได้รับมัน เพราะเจ้าคือคนที่ใช้มีดสั้น แทงข้า..."เสียงของเขาเยือกเย็น 

"ห๊ะ"