ตอนที่ 1 หักหลัง

“ช่วงนี้เราไม่ค่อยเจอกันเลยนะ เรียนหนักหรือไง เผื่อเวลามาให้กันบ้างสิคะ”

“โธ่ พี่จันทร์ขา น้อยใจเมลหรือไงคะเนี่ย ช่วงนี้หนักกิจกรรมค่ะเลยไม่ค่อยว่าง แต่เมลคิดถึงพี่จันทร์ตลอดเวลาเลยนะ ฟอดด~ แฟนใครน๊า ขี้งอนจังเลย”

“ไม่ต้องมาพูดดีเลยช่วงนี้เราห่างกันมากเกินไป พี่กินข้าวคนเดียวตลอดเลยนะ โทรไปก็ไม่ค่อยจะรับ แอบมีใครหรือเปล่าเนี่ย หืม?” เมลดาสะดุ้งตกใจเล็กน้อย ได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อนและทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“พี่จันทร์แสนดีขนาดนี้ ใครจะกล้านอกใจไปยุ่งกับคนอื่นคะ”

“ดีแล้วค่ะ เงินหมดหรือยัง เอาเพิ่มไหม”

“ของเก่ายังใช้ไม่หมดเลยค่ะ”

“ไม่เป็นไร บอกแล้วไงคะพี่เลี้ยงหนูได้ พี่โอนเพิ่มให้อีกสองหมื่นนะคะ อยากซื้ออะไรก็ไปซื้อ”

“ขอบคุณค่ะพี่เจ้าจันทร์”

เมลดากอดแขนแฟนสาวของเธอแน่นด้วยความรักที่อีกคนใจดีตลอดเวลา ตั้งแต่คบกันจนตอนนี้สี่ปีแล้วก็ยังเหมือนเดิมไม่เสื่อมคลาย แม้ความรักของเราจะไม่ได้ราบรื่นเหมือนคู่อื่น แต่เราสองคนก็ประคองมันมาจนถึงตอนนี้

“พี่จันทร์ เมลนวดให้นะคะ”

“อ้อนเอาอะไรอีกล่ะเรา”

“โธ่! พี่จันทร์อ่า แค่อยากเอาใจบ้างไม่ได้หรือไงคะ ชดเชยที่ไม่ค่อยมีเวลาว่างมาเจอกัน”

“ตามใจ นวดคอและหลังให้พี่ก็พอ ปวดมากเลย”

เมลดากระวีกระวาดนวดคอให้คนพี่ และก็มองคนพี่ทำงานด้วยสายตาชื่นชม จนผ่านเวลาไปสักพักใหญ่เธอก็เปลี่ยนมานวดฝ่าเท้าให้ ทำให้เห็นเอกสารที่คนพี่นำกลับมาทำที่คอนโด

“เมลเข้าไปในห้องนอนหยิบเอกสารที่วางบนโต๊ะมาให้พี่หน่อย”

“ได้ค่ะพี่จันทร์”

เมลดาลุกเดินไปทางห้องนอนและเดินไปหยิบเอกสารที่วางไว้บนโต๊ะทำงาน ด้วยความไม่ทันระวังทำให้เอกสารด้านในตกลงมา เธอก้มลงเก็บเอกสารก่อนจะเอาเข้าไปในแฟ้มตามเดิมทำให้สะดุดตากับชื่อบริษัทและชื่อเจ้าของ สองมือของเธอพลันอ่อนแรงลงมองไปยังประตูที่มีคนพี่นั่งเคลียร์เอกสารอยู่

‘พี่จันทร์รู้จักบริษัทนี้ได้ยังไง’

‘ไม่ได้รู้จักกับเจ้าของบริษัทใช่ไหม ถ้ารู้จักกันจริง ๆ จะทำอย่างไรดี ถ้าพี่จันทร์รู้เรื่องนั้นต้องตายแน่เลย’

เมลดารีบเอาแฟ้มออกไปให้คนพี่และคำตอบที่เธออยากรู้มีแต่คนนอกห้องเท่านั้นที่จะให้คำตอบกับเธอได้

“มาแล้วค่ะ พอดีเมื่อกี้เมลถือไม่ดีเลยทำให้เอกสารหล่นออกมา”

“ไม่เป็นไรค่ะ” พลางยื่นมือมารับเอกสารและเคลียร์งานต่อไป

“พี่จันทร์คะ พี่รู้จักกับเจ้าของบริษัทนี้ด้วยหรือคะ”

“อะไรนะ อ่อ! พี่ภาคินเหรอ”

“ใช่ค่ะ แค่ร่วมงานกันหรือรู้จักกัน” เจ้าจันทร์จับน้ำเสียงของอีกคนได้ ถึงแม้หน้าตาจะปกติไม่มีพิรุธอะไรแต่ถ้าฟังให้ดีจะรู้ถึงอาการร้อนรน

“ทำไมถึงถามแบบนั้น อย่าถามซักไซ้แบบนี้ พี่ไม่ชอบ”

“เมลขอโทษค่ะพี่จันทร์ เมลแค่อยากรู้เฉย ๆ” เมลดาพยายามปรับโทนเสียงให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้เจ้าจันทร์สงสัย

“เขาเป็นเพื่อนพี่ชายพี่เอง ทำไมเหรอ? หรืออยากไปฝึกงานบริษัทนั้น ได้นะพี่ไม่ติด แต่ระวังหน่อยพี่คินเจ้าชู้มากคู่นอนเยอะอย่างกะอะไรดี มีแต่สาวคลั่งรักเต็มไปหมด” แค่คำว่าเพื่อนพี่ชายก็ทำให้คนถามหน้าซีดเผือดแล้วแถมยังสนิทกันมากขนาดนี้ด้วย ยิ่งเห็นสีหน้าพี่เจ้าจันทร์ที่ยิ้มออกมาราวกับเอ็นดูทำให้เธอมองตาค้าง

“โห ขนาดนั้นเลย แล้วพี่เขาไม่คบใครจริงจังเหรอพี่จันทร์”

“พี่ไม่รู้ พี่ไม่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน แต่ถ้าคบใครอันนี้คงตอบไม่ได้เพราะไม่เคยเห็นพามาเปิดตัว แต่พวกพี่ชายเล่าว่าพี่คินชอบผู้หญิงคนหนึ่งแบบปักใจเลยนะ แต่ปิดเงียบมากทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าคนนั้นเป็นใคร”

“ว้า อดใส่ใจเลย”

“ใส่ใจกับเสือกมันต่างกันตรงไหน?”

“โธ่ พี่จันทร์อ่า”

“ในบ้านพี่คินกับห้องนอนในที่ทำงาน พี่คินหวงมากเลยนะ”

“ทำไมคะพี่จันทร์ หรือว่าโลกส่วนตัวสูง”

“ไม่รู้สิ แต่พวกพี่ชายบอกว่ามีรูปผู้หญิงคนนั้นอยู่ในห้องพวกนั้นแหละ พี่คินไม่เคยปล่อยให้ใครเข้าไป”

“แบบนี้นี่เอง”

“ทำไมถึงสนใจเรื่องของพี่คินล่ะ แพ้หน้าตาคนหล่อหรือไง”

“เปล่าสักหน่อย” เมลดาแสดงท่าทางกระเง้ากระงอดจนเจ้าจันทร์อดไม่ได้ที่จะบีบจมูกของแฟนสาวเบา ๆ

“อย่าไปสนใจเลยไม่เกี่ยวอะไรกับเรา”

“รับทราบค่ะ พี่จันทร์เดี๋ยวเมลต้องกลับแล้วนะ พอดีเมลมีธุระกับที่บ้าน พ่อพาเมลไปดูตัวอีกแล้ว ไม่ไปก็ไม่ได้แต่ไม่ต้องห่วงเมลปฎิเสธเหมือนเดิม”

“อ่อ! พี่ไม่ไปส่งนะ เดี๋ยวงานไม่เสร็จ”

“รับทราบค่า ตั้งใจทำงานนะ สู้ ๆ”

พอเมลดาคล้อยหลังจากประตูไปได้ไม่นาน เจ้าจันทร์ก็วางมือจากกองเอกสารทันที ก่อนจะพิมพ์ข้อความลงไปหาคนคนหนึ่ง

“สนุกให้เต็มที่นะเมลดา แฟนเด็กของฉันอีกไม่นานก็จะหมดเวลาสนุกแล้วสิ”

เจ้าจันทร์มองรูปของแฟนสาวด้วยความสมเพชและคว่ำกรอบรูปนั้นลงด้วยความรังเกียจ หยิบสเปรย์ปรับอากาศมาฉีดรอบห้องก่อนจะสูดกลิ่นหอมของส้มเข้าปอดพลางหลับตาลงช้า ๆ ด้วยความเหนื่อยล้า แต่หางตากลับมีหยาดน้ำใสไหลออกมา

ภาคินทำไมต้องอยากได้คนรักของคนอื่น จะไปเอากับใครก็เอาไปสิแต่ทำไมต้องยุ่งกับผู้หญิงของน้องสาวที่ตัวเองปากบอกรักนักหนา

เมลดาทำไมเธอช่างกล้าทำร้ายหัวใจของฉัน ทั้งที่รักเธอคนเดียวมาตลอด ยอมอดทนทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อความรักของเรา ทำไมถึงไม่ยอมจับมือและผ่านมันไปด้วยกัน เหตุผลอะไรถึงได้ใจร้ายใจดำกันได้ลงคอ

เจ้าจันทร์นอนน้ำตาไหลพรากอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เพราะทั้งชีวิตไม่เคยมีใครทำให้เสียใจขนาดนี้มาก่อน การตกหลุมรักใครสักคนมันง่ายมากแต่การตัดใจทำไมถึงได้ทรมานเจียนตายขนาดนี้

เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยออดอ้อน และความหลอกลวงทำให้เจ้าจันทร์ปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะลุกกลับมานั่งทำงานเหมือนเดิมและทำเหมือนว่าเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น