ตอนที่ 2 อยู่ใกล้แต่เหมือนไกล

เมลดาหลังจากที่ออกมาจากคอนโดของเจ้าจันทร์ก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังบริษัทของภาคิน เธอเดินเข้าไปด้านในและกดลิฟต์ไปยังชั้นที่สามสิบห้า ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกก็เข้าไปหาประธานหนุ่มทันทีไม่จำเป็นต้องให้เลขารายงาน

“วันนี้มาเร็วจังนะ คิดถึงหรือไง”

ชายหนุ่มพูดจบพลางตบขาให้มานั่ง หญิงสาวเดินมานั่งบนตักอย่างว่าง่าย สองมือของชายหนุ่มบีบไปที่ต้นขาและลูบมันไปมาพร้อมกับสายตาที่บ่งบอกความต้องการ

“คิดถึงไงคะเลยรีบมาหา พี่ภาคินไม่ดีใจหรือคะเนี่ย”

“ดีใจสิ แค่เธอมาหาก็ดีใจแล้ว อยากกินอะไรหรือเปล่าสั่งได้เลย”

“ยังไม่หิวเลยค่ะ อยากกินพี่ภาคินแทนจะได้ไหม” สายตาหวานเชื่อมออดอ้อนภาคินและซบหน้าไปบนอกแกร่ง

“หึ! แล้วรออะไรอยู่ล่ะ พี่พร้อมตลอดเวลา”

ทันทีที่ได้รับอนุญาตก็ไถตัวลงไปนั่งข้างล่างตรงกลางหว่างขาทันที สองมือเอื้อมไปปลดเข็มขัดและรูดซิปลงพลางควักท่อนเนื้อสีชมพูอ่อนที่ตอนนี้กำลังจะตื่นขึ้นมา

“มองแบบนี้ระวังขาจะหุบไม่ได้นะคะคนดี”

ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อแกมอารมณ์ดี ที่ได้แกล้งจนทำให้เด็กสาวคนนี้อ่อนระทวยกับคำหวานของเขา

“ปากหวานจังเลยนะคะพี่ภาคิน แต่ทำตรงนี้จะดีหรือคะ เข้าไปทำในห้องนอนได้ไหมคะเมลกลัวคนเปิดมาเจอ”

สายตาคมแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีที่ได้ยินและเปลี่ยนกลับเป็นแววตาที่อ่อนโยนจนอีกคนไม่ทันสังเกตเห็น ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“ไม่มีใครเข้ามาหรอก สบายใจได้”

เมลดาใช้ปากของเธอปลุกมังกรตัวน้อยให้ตื่นเต็มที่ เธอเกร็งปากห่อลิ้นและกลืนกินน้ำหวานที่มังกรพ่นออกมาไม่หยุด ทั้งดูดทั้งเลียอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่รู้ไปอดอยากมาจากไหน

แผล็บ! แผล็บ! แผล็บ!

ลิ้นเล็กละเลงตั้งแต่หัวไปยังโคน ปากก็ใช้ลิ้นเลียไม่หยุดส่วนมือก็สาวมังกรขึ้นลง ทำให้คนโดนกระทำส่งเสียงครางกระเส่าออกมา

“ลิ้นดีฉิบหาย อมลึก ๆ เลย อูยยย สอนไม่กี่ครั้งทำได้ดีขนาดนี้เลย เก่งจังเลยค่ะเมล”

ยิ่งได้รับคำชมจากผู้ชายที่เป็นเจ้าของแท่งเนื้อใหญ่ ทำให้เธอกระตือรือร้นมากขึ้น จนภาคินทนไม่ไหวต้องจับกดหัวและโยกเอวตามไม่หยุด

อ่อก! อ่อก! อ่อก!

“อ่าาส์ ซี้ดด สุดยอด เร็วอีก จะแตกแล้วเมล น้ำจะออกแล้ว”

ใบหน้าสวยแดงจัดที่ภาคินเอ่ยถ้อยคำหยาบโลนออกมา ไม่กี่อึดใจร่างบางก็สำลักน้ำขาวขุ่นที่ภาคินปล่อยจนปากเล็กแทบจะรับไม่ไหว

พออารมณ์ถูกปลดปล่อยออกจนหมด ภาคินก็เก็บท่อนเนื้อเข้ากางเกงเหมือนเดิมและจับหญิงสาวยืนขึ้น ก่อนจะดันตัวให้ไปทางห้องน้ำ

เมลดาเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างปาก แต่สายตาทอดมองไปยังประตูที่ปิดตายเอาไว้ มันคือห้องนอนของภาคินและข้างในคงมีที่ของผู้หญิงคนนั้น เธอคงไม่มีสิทธิ์ในตัวภาคิน ไม่ได้อยากเป็นเพียงคู่นอน แต่อยากเป็นตัวจริง

และก็ไม่อยากเลิกกับพี่เจ้าจันทร์และอีกอย่างที่เป็นปัญหา วันหนึ่งเขาสองคนก็ต้องรู้ เธอจำเป็นต้องเลือกใครสักคนเพื่อตัดปัญหา จะได้ไม่ลำบากใจในภายหลัง

“พี่ภาคินคะ เมลมีคำถามค่ะ”

“อื้มม คำถามอะไรครับถ้าตอบได้จะตอบ” ภาคินที่กำลังเล่นกับสองเต้าอวบอิ่มพลางตอบคำถามไปด้วย

“ระหว่างเราสองคนจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ใช่ไหมคะ ถ้าวันหนึ่งพี่ได้เจอคนที่จะแต่งงานด้วย สถานะคู่นอนต้องจบใช่ไหมคะ”

“ใช่” ภาคินตอบโดยไม่คิดอะไร

“เมลขออยู่กับพี่ภาคินไปนาน ๆ ได้ไหมคะ”

“ได้สิ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่พี่รู้ว่าคุยกับคนอื่นอยู่ด้วย เรื่องของเราคือจบพี่ไม่คิดจะสานต่อ ในเมื่อเลี้ยงแล้วไม่เชื่องก็ไม่คิดเลี้ยงต่อ”

“เมลขอโทษค่ะ แค่ถามเฉย ๆ เองนี่คะ ไม่เห็นจะต้องโกรธเลย” เธอแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนออกมา

“ลุกเถอะ เมลกลับไปก่อนพี่จะทำงาน”

“แต่ว่า..”

ภาคินเงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ ทำให้เมลดาต้องคว้ากระเป๋าและเดินออกจากห้องไป

ทันทีที่เมลดาออกไป ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนทันที เขาหยิบกรอบรูปของเด็กสาวคนหนึ่งขึ้นมา และมอบจุมพิตให้กับหญิงสาวในกรอบรูปนั้น

“พี่คิดถึงหนูจังเลย อยู่ใกล้แต่ช่างห่างไกลเหลือเกิน”

เขาหยิบไวน์องุ่นในตู้แช่ออกมาก่อนจะเทใส่แก้ว และดื่มมันไปพร้อมกับปลดกางเกงออก และชักรูดแก่นกายอย่างรุนแรงตามอารมณ์ที่ลุกโชน

“อ๊าา..เด็กดี เด็กดีของพี่ พี่ต้องการหนู ต้องการหนูเหลือเกิน”

ภาคินปลดเปลื้องความสุขด้วยนิ้วมือทั้งห้า สมองก็จินตนาการถึงบุคคลในกรอบรูป ก่อนจะพ่นน้ำสีขาวใส่ใบหน้านั้น

เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ทุกครั้งที่ต้องการเขาทำได้แค่ปลดปล่อยความต้องการของตนเองต่อหน้าเด็กสาวที่อยู่ในรูปถ่าย เขาก็สามารถเสร็จสมได้โดยง่าย แทบไม่ต้องใช้แรงกระตุ้นอะไรเลย

แต่ในชีวิตจริง เขาเป็นแค่คนอื่น…

มีสถานะแค่พี่ชาย พี่ชายที่แสนดีเท่านั้น…

ทางด้านของเจ้าจันทร์ก็ได้รับรายงานทุกอย่าง ตามที่ต้องการ สายตาเหม่อมองไปเบื้องหน้าอย่างคนใจลอย

ดวงหน้าหวานหมองหม่นมองตึกสูงและสายฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสาย สองมือผลักประตูออกไป และลงไปนั่งกับพื้นให้น้ำฝนชำระล้างความเจ็บปวดให้หมดไปจากใจ

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่คนรักของเธอมีข้ออ้างมากมายไม่มีเวลาว่างมาเจอ ตั้งแต่ตอนไหนกันที่เธอผิดพลาดไปจนทำให้อีกคนเหงาจนหาทางออกไประบายกับคนอื่นแบบนี้

และดันเป็นคนใกล้ตัวซะด้วยสิ…

ทั้งที่รู้แล้วว่ารู้จักกันแต่กลับไม่ระวังตัวเอง เธอเลือกแล้วสินะเมลดา เลือกที่จะตัดกันออกไป เลือกที่จะทิ้งฉันไว้ข้างหลัง

มือบางล้วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือสุดน่ารักที่ครั้งหนึ่งเธอได้รับมันเป็นของขวัญจากผู้ชายคนหนึ่ง ก่อนจะพิมพ์ข้อความลงไป

เจ้าจันทร์ : มาหาเจ้าหน่อย เจ้าไม่สบาย