ตอนที่ 3 ทำตามหัวใจตนเอง

ภาคินกำลังอ่านรายงานที่เลขาสรุปมาให้ก็ขมวดคิ้วไม่หยุด ได้แต่ทนอ่านรายงานต่อไป สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปว่าไม่สามารถร่วมงานกับบริษัทที่ทำงานห่วยแตกแบบนี้ได้เลย

“ยกเลิกซะ และจ่ายค่าเสียเวลาไป”

“รับทราบค่ะ บอสคะทางคุณแม่ของคุณเมลดาเชิญบอสไปทานข้าวที่บ้านค่ะ”

“ไม่ไป วุ่นวายซะจริง”

“เดี๋ยวดิฉันจะรีบจัดการให้เลยค่ะ บอสหายห่วงได้เลยค่ะ”

ภาคินที่ตรวจเอกสารเสร็จก็ส่งให้เลขาทันที จนเลขาเดินออกจากห้องไป เขาก็เคาะนิ้วกับโต๊ะเป็นจังหวะอย่างคนใช้ความคิด

“ล้ำเส้นซะจริง คิดว่าลูกสาวเป็นคู่นอนฉันและจะทำอะไรตามอำเภอใจได้หรือไง น่าเบื่อ”

ครืดดด ครืดดด

ภาคินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและก็จ้องมองข้อความนั้น นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้คุยกัน

เจ้าจันทร์ : มาหาเจ้าหน่อย เจ้าไม่สบาย

เจ้าไม่สบาย เจ้านี่นะป่วย?! ภาคินมองไปด้านหลังก็เห็นหยาดฝนโปรยปราย เขาหยิบกุญแจรถและพุ่งตัวออกไปทันที

ชายหนุ่มขับรถแวะตลาดใกล้คอนโดของเจ้าจันทร์ นานมากแล้วที่ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ เขาเดินสำรวจของที่จะซื้อและไม่ลืมของหวานที่คนป่วยชอบรวมทั้งยากับแผ่นแปะลดไข้ ก่อนจะติดผลไม้กลับไปด้วย

ไม่กี่อึดใจรถก็เข้ามาจอดใต้คอนโด สองเท้ารีบลงจากรถและมายืนอยู่หน้าห้องพร้อมข้าวของที่พะรุงพะรัง ภาคินสำรวจเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะกดกริ่งหน้าประตูห้องรอเจ้าของห้องมาเปิดประตู

เขาไม่ได้เจอสาวน้อยคนนี้มาสามเดือนแล้ว นี่เป็นครั้งที่เจ็ดที่เจ้าตัวอนุญาตให้เข้ามาที่นี่ และทุกครั้งที่มาคือเจ้าจันทร์ป่วยตลอดไม่ก็เมาและให้มาดูแล เขาไม่เคยเจอแฟนสาวของเจ้าจันทร์รู้แค่ว่ารักกันดี แล้วก็ไม่อยากเจอผู้หญิงคนนั้นด้วย

ไม่กี่อึดใจประตูก็เปิดออกมาพร้อมร่างบอบบางที่พร้อมจะล้มได้ทุกเมื่อ ภาคินรีบเข้าไปประคองและพาเดินไปนั่งบนโซฟา

“ตัวร้อนมากเลยเจ้ากินอะไรหรือยัง และไปทำอีท่าไหนถึงได้ป่วยแบบนี้ หืม?”

เจ้าจันทร์มองใบหน้าของชายหนุ่มที่ร้อนรนและแสดงออกถึงความห่วงใยจนปิดไม่มิด ในตอนนี้เธออ่อนแอต้องการอ้อมกอดใครสักคนโอบกอดในวันที่เธอรู้สึกแย่ ลูบหลังและบอกว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องไห้นะ ต้องการแค่นี้จริง ๆ

“เจ้า! พี่ถามเจ้าอยู่ เจ้ากินอะไรหรือยัง ทำไมหน้าซีดแบบนี้ ปวดหัวหรือเปล่าคะ” มือหนายกหลังมือมาอังหน้าผากแล้วเลื่อนมาจับแก้มเพื่อตรวจไอความร้อน

“ยะ..ยังค่ะ เจ้ายังไม่ได้กินข้าวเย็น”

“เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะเจ้านอนลงก่อนนะ อีกสักพักพี่ทำข้าวต้มให้กิน พี่ซื้อหมูหยองกับไข่เค็มมาด้วยและก็มีโจ๊กถ้วยเผื่อเจ้ากินข้าวต้มไม่ได้”

“ขอบคุณค่ะ”

เจ้าจันทร์กล่าวขอบคุณภาคิน แต่ชายหนุ่มคงไม่ทันฟังเพราะเดินไปหยิบผ้าเช็ดหน้าและชุบน้ำมาวางตรงหน้าเธอแล้ว เจ้าจันทร์ทำได้แค่ระบายยิ้มอ่อนให้เขาด้วยความระโหยโรยแรงได้แต่กล่าวโทษตัวเอง

จะตากฝนให้ป่วยและทรมานร่างกายตนเองทำไม ไม่คุ้มเลยสักนิด…

หลังจากที่ภาคินเช็ดตัวเสร็จ เขาก็ถอดสูทตัวเก่งออกและเข้าครัวทำข้าวต้มซึ่งใช้เวลาไม่นานข้าวต้มหมูร้อน ๆ ก็วางอยู่ตรงหน้า แค่เห็นสีหน้าของหญิงสาวเขาก็รู้ได้ทันทีว่าร่างบางไม่อยากแตะต้องมัน

“ฝืนหน่อยนะเจ้า กินอะไรให้มันรองท้องจะได้หายเร็วขึ้น พี่ป้อนนะคนเก่ง”

เจ้าจันทร์ในตอนนี้ไม่ใช่เจ้าจันทร์ที่คนภายนอกเห็น ไม่ใช่หญิงสาวที่มั่นใจจนไม่กลัวใคร แต่เป็นเจ้าจันทร์เด็กน้อยที่ต้องการคนโอ๋และตามใจ นอกจากครอบครัว ภาคินเชื่อว่าเขาเป็นคนเดียวที่ได้รับสิทธิ์นั้น

“อ้ำ…อีกคำนะ อ้ำ…เก่งมากเลย” ภาคินมองชามข้าวต้มที่แทบไม่พร่องลงเลยสักนิดเพราะเจ้าตัวกินไปแค่ห้าคำเท่านั้น

“เจ้า พี่อยากให้เจ้ากินข้าวให้หมด พี่อยากให้เจ้าฝืนหน่อยได้ไหมไม่งั้นร่างกายจะแย่เอา”

“ไม่อยากกินแล้ว” พูดจบก็เบะปากหันหน้าหนีทันทีแต่กลับทำให้ภาคินมีความสุข นานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นภาพแบบนี้

“กินสักหน่อยนะคนเก่ง คำละห้าพัน”

เจ้าจันทร์นิ่งไปชั่วครู่…คำละห้าพัน ไม่เอาก็โง่แล้วเงินทั้งนั้น

“ได้สิ ป้อนมาเลย” สุดท้ายเงินแสนก็เข้ากระเป๋า

ภาคินได้แต่กลั้นขำ ไอ้เด็กเห็นแก่เงิน!

กินข้าวเสร็จภาคินก็พาเจ้าจันทร์ไปนอน ส่วนตัวเขาก็นั่งเฝ้าเคียงข้างไม่ห่างและเผลอหลับไปในขณะที่มือก็ยังวางอยู่บนศีรษะอีกคนไม่ห่าง

หลังจากที่เจ้าจันทร์หายป่วยก็ผ่านเวลามาสองถึงสามวัน เจ้าจันทร์เดินทางมายังร้านอาหารจีนซึ่งร้านนี้เป็นธุรกิจในเครือของภาคิน และแน่นอนการนัดพบกันครั้งนี้มันอาจจะไม่มีครั้งต่อไปอีก ซึ่งเธอทำใจไว้แล้วแต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะไม่เจ็บปวด

“รอนานไหมคะพี่เจ้าจันทร์ เมลเรียนเสร็จก็รีบมาเลยนะ เหนื่อยมากเลย”

“รอไม่นานเลย เหนื่อยก็นั่งพักก่อน”

“งั้นเราสั่งอาหารกันดีกว่าเนอะ”

“เดี๋ยวพี่สั่งให้นะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเมลสั่งเอง” เจ้าจันทร์กำมือแน่นใต้โต๊ะ เธอพูดได้เลยว่าไม่เคยพาแฟนสาวมาที่นี่เลยสักครั้ง แล้วเคยมากับใคร?

เจ้าจันทร์มองเมลดาด้วยสายตาที่ผิดหวังและชิงชัง เธอสั่งอาหารและเป็นอาหารที่มีชื่อทั้งนั้น แม้แต่เครื่องดื่มตัวใหม่ก็ยังรู้จัก

“เมลเคยมาร้านนี้เหรอ”

“ใช่สิคะ มากับพี่จันทร์ไง” เมลดาตอบไปไม่ได้คิดอะไร สายตาพลางกวาดมองไปรอบร้าน

“แต่พี่เพิ่งเคยมาครั้งแรกและเพิ่งพาเมลมาที่นี่ครั้งแรกเช่นกัน เมลมากับใคร” เมลดาหน้าซีด เธอพลาดอย่างแรงที่ไม่ระวังคำพูดทำให้เจ้าจันทร์จับพิรุธได้

“พี่เจ้าจันทร์เมลพูดผิด เมลมากับครอบครัวค่ะ” เธอรีบเอ่ยแก้ตัวเป็นพัลวัน ทำไมวันนี้ถึงได้พลาดขนาดนี้นะ

“อ่อ” เจ้าจันทร์พยักหน้ารับไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป

“ใช่แล้ว พี่จันทร์อย่าคิดมากเลย”

“เธอไปทำอะไรที่บริษัทพี่ภาคิน”

เมลดาได้ยินคำถามของคนพี่ก็แสดงสีหน้าออกมาทันทีด้วยความไม่พอใจ ในที่สุดเจ้าจันทร์ก็รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ก็ดีแล้วจะได้จบกันไปไม่ต้องหลบซ่อนอีก

“หมายความว่าไงคะ? นี่พี่จันทร์ส่งคนสะกดรอยตามเมลเหรอคะ”

“เปล่า ตามเองเห็นเอง รู้จักพี่ภาคินใช่ไหม”

“ก็เคยเจอตามงานค่ะ พ่อของเมลกับพี่ภาคินเป็นลูกค้ากันนี่คะ”

เจ้าจันทร์สะดุดกับคำว่าพี่ภาคินที่แฟนสาวของเธอเรียก ไม่มีการเขินอายเท่ากับว่าเรียกกันแบบนี้เป็นประจำ

“พี่ภาคิน? คงสนิทกันมากสินะ”

“พี่จันทร์อย่าหาเรื่องได้ไหมคะ วันนี้เมลตั้งใจนัดพี่มาทานข้าวดี ๆ นะคะ ไม่ใช่มาทะเลาะกัน”

“ก็ตั้งใจอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง จะทิ้งฉันสินะเพื่อไปเอากับเขา”

“พี่เจ้าจันทร์! พี่พูดแบบนี้ได้ไงคะ”

“ทำไมจะพูดไม่ได้ พี่ภาคินคงเก็บเธอไว้เป็นแค่คู่นอน และเธอไม่มีวันได้เป็นตัวจริง น่าสมเพชซะจริง”

“พี่เจ้าจันทร์ มันจะมากเกินไปแล้วนะคะ เพราะพี่เป็นแบบนี้ไงคะ เมลถึงไม่อยากอยู่กับพี่ แบบนี้ต่างคนต่างอยู่น่าจะดีที่สุดไม่ใช่หรือคะ”

“จะเลิกกันจริง ๆ ใช่ไหม”

“ปล่อยเมลไปเถอะ เมลเลือกพี่ภาคิน เมลรักเขามันถลำลึกไปแล้ว เมลออกมาจากจุดนั้นไม่ได้ พี่ให้เมลไม่ได้แต่ว่าเรายังเป็นพี่น้องกันได้นะคะ”

“อะไรที่ฉันให้เธอไม่ได้ ฉันให้เธอแทบทุกอย่าง”

“พี่ให้ความสุขทางร่างกายเมลไม่ได้ไง แต่พี่ภาคินให้ได้”

เจ้าจันทร์มองหญิงสาวที่เธอทุ่มเทมาตลอด คอยรักคอยเอาใจทะนุถนอมอย่างดี ฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่างสุดท้ายก็แพ้ของผู้ชาย แล้วความรักที่เธอทุ่มเทมาตลอดมันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม ที่ผ่านมาเธอทำอะไรผิดไป ทำไมผู้หญิงตรงหน้าถึงได้ใจร้ายกับเธอแบบนี้

“เธอเลือกรักเขาแต่เลือกทอดทิ้งฉันสินะ ได้สิเราเลิกกัน ขอให้เธอมีความสุขกับเส้นทางที่เลือกนะ”

“พี่เจ้าจันทร์ถึงแม้เราจะเลิกกัน แต่เรายังเป็นพี่น้องกันได้นะคะ”

“เหอะ” เจ้าจันทร์ปาดน้ำตาออกจากใบหน้า “เห็นแก่ตัวฉิบหาย ฉันไม่น่าเสียเวลารักคนอย่างเธอเลย”

เจ้าจันทร์ยืนขึ้นและพร้อมเดินไปจากตรงนี้ เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นทั้งที่แทบจะยืนไม่ไหว สองขาเดินไปข้างหน้าโดยไม่คิดจะหันกลับมาอีกเลย

“พี่เจ้าจันทร์ เมลขอโทษ ฮึก..ขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้พี่เจ็บปวด แต่เมลแค่อยากทำตามหัวใจตนเอง”

เจ้าจันทร์ที่เดินออกมาจากร้านอาหารก็ขึ้นรถและปล่อยโฮทันที ใช้กำปั้นทุบตีหน้าอกไม่หยุด แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ดีขึ้นเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งหาเหตุผลก็ยิ่งไม่ได้คำตอบ

ฉับพลัน! สายตาก็เห็นเมลดาควงแขนภาคินออกมา ทั้งคู่หยอกล้อกันเหมือนคู่รักที่รักกันมากมาย ต่างกับเธอที่ยังคงร้องไห้อยู่ตรงนี้ด้วยความเจ็บปวดจากการกระทำของทั้งคู่

เจ้าจันทร์ได้แต่ยิ้มเยาะและสมเพชตัวเอง เธอร้องไห้ใครดูกัน

ร้องไห้แล้วทุกอย่างจะกลับมาหรือเปล่า

ในเมื่อชอบเป็นชู้กันนัก คนอย่างเจ้าจันทร์ก็จะเอาชู้ที่รักนักหนามาทำผัวเอง แต่ไม่มีวันยอมให้คนทั้งคู่สมหวังเด็ดขาด

ไม่มีทาง

อย่าคิดว่าจะสมหวัง

ฉันเจ็บ พวกมันก็ต้องเจ็บเช่นกัน

รักกันมากใช่ไหม ไปรักกันในนรกเถอะ สารเลว!

เจ้าจันทร์หยิบมือถือแล้วส่งข้อความออกไป สายตายังคงจับจ้องที่สองคนนั้น ไม่กี่อึดใจภาคินก็หยิบโทรศัพท์แล้วปล่อยให้อีกคนกลับบ้านเองก่อนจะขับรถออกไป

เมลดาเธอรู้จักภาคินน้อยไป

ในเมื่อเธออยากได้ แต่ฉันไม่ให้จะทำอะไรได้

เจ้าจันทร์ได้แต่ยิ้มสะใจกับสิ่งที่อีกคนเจอแต่มันเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดที่เธอได้รับ