บทที่ 54

วรรณนรีสำลักออกจมูก ขอบตาแดงรื้นคลอหยาดน้ำใส

ผละออกจากแก่นกายที่อ่อนตัวลง แต่ยังนั่งอยู่ในหว่างขานั่น มืออังจมูกไอแค่กๆ ไม่หยุด

“เด็กดี”

ชั่วขณะที่เธอกำลังมึนงงและสับสน ไม่แน่ใจว่าควรตำหนิเขาดีหรือไม่ ปลายคางก็โดนนิ้วเรียวยาวเชยขึ้น

ดวงตาคมกรุ่นไปด้วยความสุขสบประสานกับแววตาที่กำลังสั่นระริกของเธอ วรรณนรีโมโหไม่ออก แถมยังชอบที่เขาพึงพอใจอีก

ใบหน้าอ่อนหวานเอนซบโคนขาอ่อนของชายหนุ่ม ปลายหางตาคือแก่นกายที่เหยียดคู่กันมา แต่เธอกลับไม่ตื่นกลัวเหมือนเมื่อก่อน

กลับเอามือขึ้นลูบไล้ด้วยความรู้สึกคุ้นเคย ปลายนิ้วชี้จิ้มกับส่วนปลายที่มีน้ำข้นขุ่นหยดหนึ่งเกาะอยู่

ความรู้สึกมากมายเอ่อล้นอยู่ในใจแต่กลับไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากใช้นิ้วเขี่ยเขาเล่นเงียบๆ

ลุคคาปลดปล่อยไปเยอะแล้ว เดิมคิดว่าตนคงจะอิ่ม ระหว่างพักหายใจก็มองวรรณนรีใช้นิ้วจิ้มน้องชายตัวเองโดยไม่คิดอะไร

อีกอย่างก็เป็นภาพที่น่ารักดี เขาหรือจะตำหนิเธอ

ทว่าที่เหนือความคาดหมายคือ ไอ้ที่โดนวรรณนรีจับเล่นกลับตื่นตัวขึ้นมาอีก

“อ๊ะ...”

วรรณนรีเห็นแก่นกายแข็งชันกับตา อุทาน