Semua Bab เจ้านายคนนี้ห้ามรัก: Bab 1 - Bab 10

บรรยากาศภายในงานเลี้ยงครบรอบบริษัทเป็นไปอย่างครึกครื้น พนักงานทยอยกันเข้าร่วมไม่ขาดสาย เพราะนอกจากได้สังสรรค์แล้วยังเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมงานแผนกอื่นภายในงานยังเต็มไปด้วยของว่างนานาชนิด เครื่องดื่มเย็นฉ่ำ และซุ้มกิจกรรมต่างๆ ที่จัดไว้อย่างเป็นอันเอง แสงไฟประดับหลากสีสันกระพริบสลับไปมาอย่างมีจังหวะ ขับบรรยากาศให้คึกคักยิ่งขึ้น เสียงหัวเราะและบทสนทนาแว่วดังคลอไปทั่วบริเวณท่ามกลางความสนุกสนานนั้น หญิงสาวร่างเล็กในชุดสูทรสุภาพยังคงวิ่งวุ่นอยู่แทบไม่หยุด เธอเดินถือวิทยุสื่อสารพลางเช็กคิวกิจกรรมจากโทรศัพท์ในมืออีกข้าง ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบงานราวกับกลัวว่าทุกอย่างจะหลุดออกจากแผนที่วางเอาไว้แม้เหงื่อจะเริ่มผุดซึมตรงขมับ แต่เธอก็ยังยิ้มให้ทุกคนที่เดินเข้ามาทักทาย บางครั้งก็ต้องแวะไปช่วยดูเรื่องเวที บางครั้งก็ถูกตามไปดูป้ายที่หลุด หรืออาหารที่มาส่งล่าช้า ในขณะที่เพื่อนร่วมงานคนอื่นกำลังหัวเราะร่าอยู่ในงาน หญิงสาวกลับเป็นคนเดียวที่ไม่ได้พัก -ในฐานะแม่งาน ย่อมอยากเห็นงานออกมาราบรื่น ดังนั้นความรับผิดชอบต้องมาก่อนความสุขส่วนตัวเสมอชายกลุ่มหนึ่งเดินขึ้นไปบนเวทีด้วยท่าท

ทีมการตลาดเดิมตามคุณอเล็กซ์ไปที่โต๊ะของลุคคา ส่วนวรรณนรีหลบอยู่ด้านหลังคนอื่น แม้ลุคคาจะเป็นเจ้านายโดยตรงของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้อวดอ้างตัวเอง หรือคิดจะทำตัวโดดเด่นแม้แต่น้อย ตรงข้ามกลับแอบกลัวว่าจะโดนเขาตำหนิด้วยซ้ำที่มาเอ้อระเหยอยู่ตรงนี้ ไม่ใส่ใจดูแลงานให้ดี ระหว่างพูดคุยกันอยู่ คุณอเล็กซ์สังเกตเห็นสายตาของลุคคาเหลือบมองไปทางอื่น ซึ่งตรงนั้นมีวรรณนรียืนอยู่ จึงหัวเราะและดึงหญิงสาวเข้ามาในบทสนทนาอย่างลื่นไหล “ลูกน้องของนายนี่เก่งจริงๆ ได้คนเก่งเข้าทีมอีกแล้วนะ” “คุณอเล็กซ์ชมเกินไป” “ฮ่าๆ หนูวรรณนรีมีความสามารถไม่น้อย” “คุณอา...” เสียงหวานใสที่เต็มไปด้วยความมั่นใจดังขึ้น เจ้าของร่างบางระหงส์ในชุดเดรสสีเขียวมีสไตล์เดินเข้ามา และไม่รู้เพราะความสวยของเธอหรือเปล่า คนที่ยืนขวางทางอยู่ทีแรกล้วนเต็มใจหลีกให้โดยไม่ต้องเอ่ยปากขอร้อง “พิชชี่” อเล็กซ์เอ่ยชื่อหญิงสาวตรงหน้า เมื่อทุกคนพร้อมใจเปิดทางให้ อเล็กซ์ก็กล่าวต้อนรับเธอเป็นอย่างดี เขาทักทายเธออย่างสนิทสนมเสร็จก็หันไปทางลุคคา

วรรณนรีเดิมตามลุคคามาที่ลานจอดรถเงียบๆ โดยเว้นระยะห่างจากเขาประมาณหนึ่งเมื่อถึงรถ เธอก็เดินวนรอบหนึ่งตามที่ได้รับการสั่งสอนมาจากโรงเรียนสอนขับรถ พูดแล้วก็น่าอาย เธอเพิ่งจะไปเรียนขับรถมาเมื่อสามเดือนก่อน ก่อนเข้าสมัครงานนี่เอง เพราะหนึ่งในคุณสมบัติของพนักงานที่นี่คือต้องมีใบขับขี่ หรือจะพูดให้ดีก็คือ ต้องขอบคุณที่การสมัครงานครั้งนั้นทำให้เธอได้รับความสามารถเพิ่ม นั่นก็คือการขับรถยนต์เป็น “กุญแจรถคุณล่ะ” เธอยื่นมือไปยังลุคคา ลุคคามองเรียวแขนที่ดูเล็กเรียวและเปราะบางของเธอแล้วเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ “เคยขับหรือเปล่า” ลุคคาเอากุญแจออกมาแล้วแต่ยังตัดใจส่งให้วรรณนรีไม่ได้ “ขับได้ค่ะ” “งั้นก็รบกวนด้วยแล้วกัน” ลุคคาหย่อนกุญแจรถหรูลงบนฝ่ามือวรรณนรีอย่างไม่มีทางเลือก เดินมาเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ วรรณนรีมองกุญแจรถในมือก่อนสูดหายใจลึก สตาร์ทรถเหมือนปกติ ทั้งที่หัวใจเต้นรัวแรงเพราะเพิ่งเคยขับรถรุ่นนี้ครั้งแรก แม้ระบบเกียร์ของรถทุกคันแทบจะเหมือนกันแต่คอนโซลรถกลับแตกต่างกันเล็ก

“ลุคคาลองนอนกับฉันสักครั้งไหม ฉันอาจไม่ได้สวยที่สุด แต่รูปร่างดีมากเลยนะ แล้วคุณก็ไม่เสียหายอะไรหรอก”โดยไม่คาดคิดเขาเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดคลิปเสียงที่บันทึกเอาไว้ให้เธอฟัง“นี่”วรรณนรีได้ยินเสียงตัวเองตอนเมาแล้วก็อยากจะคลุ้มคลั่งขึ้นมา ทั้งอาย โกรธ และนึกไม่ถึงว่าเขาจะถึงขั้นเก็บคลิปเสียงเธอเอาไว้ลุคคามองใบหน้าที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของวรรณนรี ยิ่งรู้สึกว่าเธอน่ารักจนเขาอดที่จะแกล้งต่อไม่ได้“คุณ!”วรรณนรีเอื้อมมือมาแย่งโทรศัพท์ในมือลุคคา แต่เขาโยกแขนหลบอย่างรู้ทัน เธอถึงกับกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ“ทำอะไรต้องเก็บหลักฐาน ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ”“อึก”“ว่าไง ตอนนี้มีอะไรจะพูดอีกไหม” ลุคคารั้งเอวบางเข้าหา โน้มหน้าลงพูดข้างผิวแก้มวรรณนรีลมหายใจร้อนกรุ่นทำเธอคันยุบยับไปข้างในหัวใจ เหลือบตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลา สีหน้ามีความลังเลเหลืออยู่“ทำไม มีใครรออยู่ที่ห้องหรือไง”“ไม่ ไม่มี...”วรรณนรีลมหายใจติดขัด ลนลานปฏิเสธ กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดจึงไม่ทันสังเกตเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย“หรือว่าเธอรังเกียจฉัน”“ฉัน...”วรรณนรีอ้ำอึ้ง มองตอบสายตาจับจ้องของเขา หัวใจสั่นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอ

วรรณนรีมองตาม ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อเห็นความเป็นชายของลุคคาตั้งลำแข็งชันตรงหน้า ใบหูขาวเนียนแดงเถือก ร้อนฉ่าราวกับมีควันไฟระอุพ่นออกมา ทั้งที่ความจริงอากาศภายในห้องออกจะเย็นเฉียบเสียด้วยซ้ำ “ลุค อ๊า~ อือ...” “ทำไม” ลุคคาจ่อส่วนปลายบวมเบ่งกับร่องเนื้อนุ่ม แม้ไฟอารมณ์กำลังลุกท่วมใจจนเหงื่อผุดพรายขึ้นเต็มแผ่นหลัง แต่ไม่ได้รีบร้อนเอาเข้าไป เพียงซุกไซ้ เสียดสีกับหญิงสาวเบาๆ “ระร้อน” วรรณนรีหวิวไหวในอก หน้าท้องยุบพองตามแรงหายใจหอบลึก เหลือบมองแก่นกายที่กำลังถูไถกับร่องสวาทของตัวเอง ใบหน้าร้อนวูบวาบ ไม่อยากเชื่อว่าภาพแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเธอจริงๆ หัวใจวรรณนรีเต้นกระหน่ำ ลุ้นระทึกในทุกลมหายใจเข้าออก จนโคนขาด้านในชื้นแฉะเต็มที่ จู่ๆ ลุคคาก็ก้มลงไปค้นเอาบางอย่างออกมาจากกองเสื้อผ้า ไม่นานเขาก็กลับมายืนประจันหน้าเธอเหมือนเดิม อย่าว่าแต่ขาดช่วงเลย วรรณนรียังไม่หายเหม่อด้วยซ้ำ รู้ตัวอีกทีก็เห็นเขาฉีกซองอะไรสักอย่าง แล้วความรู้สึกแข็งขึงก็ช่อช