ตอนที่ 5.

ตอนที่ 5.

เสียงหัวเราะของเขาที่ดังขึ้นทำให้สาวน้อยที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสที่ชำนิชำนาญของผู้ชายตัวโตที่ทั้งจูบ ทั้งไซร้ แถมยังลูบไล้ บีบเคล้นทรวงอกและบั้นท้ายของหล่อนด้วยความเถื่อนทมิฬ รู้สึกตัวจากมนต์ขลังของพลังพิศวาสจากอสูรร้ายนั้น

ความร้อนผ่าวจากความอับอายทำให้สาวน้อยไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาได้ เนื้อตัวสาวโงนเงนคล้ายจะเป็นลม

รัชชานนท์หัวเราะร่วน ความสะใจกระจายเต็มไปหน้าหล่อเหลาเต็มเปี่ยม “และอย่าคิดว่าที่ฉันจูบเธอ... ลูบไล้เนื้อตัวของเธอ...”

ชายหนุ่มแสดงท่าทางประกอบคำพูดทุกคำของตนเองจนสาวน้อยหายใจหายคอแทบไม่ทัน เมื่อเขาก้มหน้าลงมาปิดปากและบดขยี้กลีบปากที่ช้ำอยู่แล้วให้ชอกช้ำมากขึ้นไปอีก แถมมือหนาของเขาก็สอดเข้าไปใต้ชายเสื้อตัวใหญ่ที่หล่อนสวมใส่อยู่ ไต่ขึ้นไปกอบกุมเต้างามที่มีเพียงบราเซียตัวบางที่แสนเก่าห่อหุ้มไว้ด้วยท่าทางหยาบโลน

“อย่าค่ะ...อ๊ะ!”

มือบางตะครุบมือของเขาทันที เมื่อถูกเขาปลิ้นอกอวบออกมาจากสิ่งที่ห่อหุ้ม และก็ต้องร้องครางออกมาเมื่อเขาขยี้เม็ดงามที่ปลายถันด้วยความโหดเหี้ยม

“เพราะฉันหลงเสน่ห์เธอล่ะ...”

“มีนไม่อาจเอื้อมหรอกค่ะ เพราะรู้ดีว่าคุณนนท์อยู่สูงแค่ไหน...”

ชายหนุ่มถอนจุมพิตเดือด พร้อมๆ กับปล่อยทรวงอกอวบที่เต็มไม้เต็มมือของเจ้าหล่อนอย่างเสียดาย หากการได้จับต้องมันให้ความสุขถึงเพียงนี้ แล้วหากเขาได้ดูดกลืนเต้าทรวงอวบอัดของนทิชาเอาไว้ในอุ้งปากล่ะ มันจะทำให้เขาสุขได้ถึงขนาดไหน

ศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมที่ดำขลับที่ผ่านการตัดแต่งด้วยช่างฝีมือดีจากร้านชื่อดังสลัดไปมาสองสามครั้ง ก่อนจะจับจ้องที่ใบหน้างามที่แดงก่ำ ไม่บอกก็รู้ว่าหล่อนคงกำลังทั้งโกรธและอายในเวลาเดียวกัน

“เตรียมพร้อมสำหรับค่ำคืนนี้ให้ดีแล้วกัน เพราะถึงแม้สายตาของฉันจะพิการ แต่ส่วนอื่นอย่างเช่น...”

ชายหนุ่มจงใจละคำพูดเอาไว้ในสาวน้อยคิดตาม และมันก็ประสบผลสำเร็จเพราะเพียงไม่นานแก้มสาวก็แดงระเรื่ออย่างอับอาย

“ไม่ได้พิการไปด้วย... แถมยังอดอยากมานาน...”

“คนหยาบคาย มีนไม่ยอมนอนกับคนชั่วช้าอย่างคุณนนท์หรอก ปล่อยมีนนะ”

ชายหนุ่มหัวเราะร่วน “ช่วยตัวเองได้งั้นเหรอ หรือว่าจะผิดสัญญาที่ทำไว้กับฉันล่ะ”

สาวน้อยพยายามเบี่ยงหน้าหนีเมื่อมือหนาสีแทน เอื้อมมาปัดพวงผมรุ่ยร่ายที่เคล้าเคลียแก้มนวลให้กลับไปอยู่ด้านหลังด้วยท่าทางอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ

หล่อนไม่เชื่อเขาหรอก... รัชชานนท์เป็นอสูรร้าย เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่เขาเกลียดย่อยยับคามือ และหนึ่งในนั้นก็มีหล่อนรวมอยู่ด้วย...

แม้จะไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าทำไมรัชชานนท์ถึงได้เกลียดชังหล่อนถึงขนาดนี้ แต่สักวันเขาก็คงจะต้องบอกให้หล่อนได้ล่วงรู้

“อย่าคิดจะเบี้ยวเด็ดขาด เพราะฉันจะทำลายเธอไม่ให้เหลือแม้แต่ลมหายใจ...”

ร่างบางถูกผลักกระเด็นออกมาจนล้มลงไปกองกับพื้นพรมในห้องอย่างแรง หญิงสาวน้ำตาไหลทะลัก เจ็บปวดยิ่งนักกับความหยาบช้าของชายที่ตนตาบอดไปหลงรัก ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีนิสัยกระด้างและน่ากลัวถึงเพียงนี้

ความชอกช้ำสั่งให้ร่างบางทำตามอารมณ์มากกว่าสติ ดังนั้นเพียงไม่นานใบหน้างามก็สะบัดไปมองจ้องหน้าผู้ชายที่ยังยืนจังก้าอยู่กลางห้องด้วยสายตารวดร้าว พร้อมๆ กับตวัดน้ำเสียงที่แหลมคมเต็มไปด้วยโทสะแรงกล้าซัดใส่เขาไปอย่างไม่คิดถึงผลที่จะตามมา

“ลมหายใจของมีนมันแทบจะไม่เหลืออยู่ตั้งแต่โชคร้ายเจอคุณนนท์แล้วล่ะค่ะ หากมันจะต้องหมดไปพร้อมๆ กับความเจ็บปวดที่เกิดจากน้ำมือของผู้ชายที่ร่างกายเป็นมนุษย์แต่ใจเป็นอสูรร้ายแล้วล่ะก็ มีนก็ยินดีค่ะ...” ใบหน้าหล่อเหลาบูดบึ้งทันที เมื่อคำพูดโต้ตอบของหล่อนวิ่งผ่านเข้าไปในหู

“นทิชา...!” เขาคำรามออกมาด้วยความเดือดดาล

ความเกรี้ยวกราดวิ่งพล่านเข้าไปตามกระแสโลหิต ความต้องการเอาชนะวิ่งขึ้นสูงจนแทบจะทะลุหลังคาโลก นี่เขาคาดผิดไปถนัดตาเลยใช่ไหมว่า ผู้หญิงตรงหน้าไม่มีปากเสียง และอ่อนแอจนน่ารำคาญ

ชายหนุ่มเปลี่ยนโทสะให้เป็นรอยยิ้มชั่วร้ายได้อย่างทันควัน ขณะหย่อนกายลงนั่งบนส้นเท้าด้วยท่าทางสง่างามราวกับราชสีห์ตัวเขื่อง สาวน้อยผวาหนีด้วยความหวาดกลัว

“งั้นคืนนี้เธอจะได้เป็นเมียของอสูรร้ายอย่างฉันสมใจแน่... สาวน้อย...”

ไม่ทันได้โต้ตอบ รัชชานนท์ก็ก้มลงจูบปากของหล่อนอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้หล่อนก็ไม่อาจจะคาดเดา หรือหาคำตอบได้เลยว่า เขา... ผู้ชายที่สายตายังมองไม่เห็นสามารถประกบปากลงมาบนปากอิ่มของหล่อนโดยไม่ผิดตำแหน่งแม้แต่น้อยได้อย่างไร

หญิงสาวไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะต้านทาน สัมผัสที่ทั้งรุนแรงและเรียกร้องของเขานั้นทำให้กายสาวสะท้านขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม ความต้องการหลากหลายที่ไม่อาจหาที่มากำลังคุกคามอย่างน่าหวาดเสียว

“ฉันอยากจะมีเซ็กซ์กับเธอบนพรมนี่นัก...” เขาคำรามเสียงกร้าว แทรกจุมพิตร้อน ขณะดันร่างบางให้นอนหงายลงบนพรมหนากลางห้อง

ความต้องการในตัวของสาวน้อยช่างมีอำนาจรุนแรง น่าเกรงกลัวยิ่งนัก เพราะยิ่งใกล้ชิด ยิ่งคลุกเคล้ามากเท่าไหร่ สมองที่เคยฉลาดหลักแหลมและไม่เคยหมกมุ่นอยู่กับเรื่องคราวโลกีย์นี้กับเห็นแต่ภาพที่ตัวเองกำลังแยกต้นขานวลออกจากกัน และก็...

ฝังตัวเองเข้าไปในนั้น...

นี่เขาต้องกำลังเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ปล่อยให้ไอ้ความคิดที่ต่ำกว่าสะดือครอบงำเอาแบบนี้

“ระยำ!”

รัชชานนท์สบถออกมาอย่างดุเดือด ขณะผละออกจากร่างบางที่นอนระทวยอยู่ใต้ร่างด้วยท่าทางขยะแขยงเสียเต็มประดา

 “ออกไปให้พ้นหน้าฉัน จะไปไหนก็ไป...!”

เสียงคำรามที่ไม่ต่างอะไรไปจากเสียงของฟ้าพิโรธ ทำให้นทิชาที่กำลังหลงใหลอยู่ในสัมผัสพิศวาสของปรมาจารย์ผู้ช่ำชองเกมส์รักอย่างรัชชานนท์ต้องสะดุ้งตกใจจนหน้าซีดเผือด

สาวน้อยรีบยันกายลุกขึ้นยืนด้วยสภาพน่าสมเพชไม่น้อยในสายตาของชายหนุ่ม มือบางของเจ้าหล่อนยกขึ้นปาดน้ำตาทิ้งด้วยท่าทางน่าสงสาร

แต่ทำไมนะ เขากลับไม่ยักกะสงสารเจ้าหล่อน มีแต่ความสะใจเสียมากกว่า...

“มีนเกลียดคุณนนท์...” พูดจบก็หมุนตัววิ่งหนีไปทันที

เสียงปิดประตูดังขึ้นอย่างแรง ชายหนุ่มก็หันหน้าไปมอง พร้อมๆ กับมือหนาที่ยกขึ้นถอดแว่นสีดำที่สวมไว้ตลอดเวลาเมื่อเผชิญหน้ากับบุคคลอื่นออกมา ดวงตาคมกล้าสีนิลวาวโรจน์ มุมปากข้างหนึ่งของเขายกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน

“แล้วคิดว่าฉันรักเธอหรือไง...นทิชา เธอจะต้องรับกรรมอีกเยอะ เพราะนี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น เธอและไอ้แฟนหน้าจืดของเธอจะต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าน้องสาวของฉันอีกร้อยเท่าพันเท่า ฉันจะทำให้เธอเบื่อโลกใบนี้ไปเลยล่ะ...”

เสียงหัวเราะคล้ายกับสะใจสุดขีดดังออกมาจากลำคอแกร่ง ดวงตาคมกล้าสีนิลเป็นประกายเรืองรองด้วยความเจ็บแค้น ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความกระด้าง อำมหิต

รฎาพรต้องไม่ตายฟรี... เขาจะทำให้พวกมันย่อยยับคามือ

‘พี่เทพเขาคงไม่เปลี่ยนใจไปจากพร

ถ้าพี่มีนไม่ยั่วยวนเขา

ไม่หว่านเสน่ห์ใส่เขา

พรทนไม่ได้ถ้าชีวิตนี้ต้องสูญเสียพี่เทพไป... พรรักเขา

พี่นนท์

พรรักเขามาก... ถ้าไม่มีพี่เทพ...พรก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่...’

นี่คือคำคร่ำครวญของน้องสาวที่ร่ำร้องรำพันให้เขาฟัง มันเป็นคำพูดที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า และรวดร้าวจนแม้แต่กระทั่งผู้เป็นพี่ชายอย่างเขายังอดเจ็บปวดตามไปด้วยไม่ได้เลย และเขาก็ไม่ได้เอะใจเลยว่ามันจะเป็นคำพูดที่บอกเป็นนัยถึงการตัดสินปัญหาชีวิตของรฎาพร

รัชชานนท์สลัดศีรษะแรงๆ ก่อนจะหมุนตัวไปหยุดที่หน้าต่างห้อง จ้องมองไปยังแผ่นฟ้ากว้างนิ่ง รฎาพรคงอยู่บนนั้น...

“พี่กำลังแก้แค้นให้เธอ รฎาพร...”