LOGINShare
ตอนที่ 6.
Last Updated:
2025-06-24 18:25:19ตอนที่ 6.
นทิชาพาร่างที่บอบช้ำทั้งกายและใจซมซานกลับมาที่ห้องนอนของตนเอง... ห้องนอนที่ถูกจัดไว้เป็นห้องหอสำหรับคู่บ่าวสาวที่รักกัน แม้มันไม่ใช่สำหรับหล่อนและรัชชานนท์ เพราะเขาเกลียดแสนเกลียดหล่อน แทบจะเหยียบย่ำทุกครั้งที่มีโอกาส โอ้ ไม่ใช่สิ... ไม่มีโอกาสเขาก็ยังทำ...
“คุณนนท์ใจร้าย...”
ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนด้วยความอ่อนล้า ดวงตากลมโตบวมเป่งหลังจากร้องไห้มาอย่างหนักปิดลงช้าๆ ลมหายใจหอบกระชั้นพาก้อนสะอื้นไห้หลุดออกมาจากลำคอเป็นระยะ
ไม่เคยคิดเลยว่า... กริยาที่รัชชานนท์แสดงออกมาตลอดเวลาที่หล่อนคอยดูแลเขานั้นมันจะเป็นความรู้สึกจริงๆ ในหัวใจของผู้ชายคนนี้ และทั้งๆ ที่เขายังไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าของหล่อน จะทำให้รัชชานนท์โกรธเกลียดหล่อนอย่างฝังใจเยี่ยงนี้
ทุกอย่างมันดูไร้เหตุผลไปหมด...
ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน มึนงง สาวน้อยจึงเลือกที่จะตัดปัญหาทุกอย่างรอบกายด้วยการปล่อยใจให้เคลิ้มหลับและก็ต้องมาสะดุ้งตื่นอีกครั้งเมื่อประตูห้องนอนถูกเคาะเบาๆ หลายครั้งติดๆ กัน
“คุณมีนคะ ส้มโอเองค่ะ...”
เมื่อรู้ว่าใครที่มายืนอยู่หน้าห้องก็ทำให้สาวน้อยโล่งอกราวกับยกภูเขาลูกใหญ่ออกไปเลยทีเดียว จะเป็นใครก็ได้ขอเพียงอย่าเป็นเขาเท่านั้น ผู้ชายใจร้าย ที่ชื่อ รัชชานนท์
“เข้ามาเถอะจ้ะส้มโอ มีนไม่ได้ล็อคประตู...”
ไม่ช้าประตูก็เปิดกว้างออก ด้วยมืออวบของส้มโอ สาวใช้ร่างตุ้ยนุ้ยเดินฉีกยิ้มเข้ามาหา แต่พอเจ้าหล่อนเห็นใบหน้าของนายสาวเท่านั้นแหละ ก็ทำท่าทางราวกับถูกผีหลอก
“นี่คุณมีนไปฟัดกับหมา เอ๊ย... กับใครมาคะ ทำไมปากถึง...”
นทิชาหน้าเหวอด้วยความตกใจ ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากของตนเองไว้ พลางหลบสายตาสอดรู้สอดเห็นของส้มโอด้วยความไม่สบายใจ น้ำตาปริ่มจะไหลอีกรอบ
“ดูสิตาก็บวม ปากก็บวม... แล้วนั่นที่คอคุณมีนอีก... โอ้ พระเจ้า...” ส้มโอรำพันด้วยความตกใจ
“มีนไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แค่...”
พูดได้แค่นั้นน้ำตาก็ร่วงแหมะลงมาบนตักอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย และแค่นี้ส้มโอผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าก็รู้ทันทีว่า ที่นทิชาเป็นแบบนี้เพราะฝีมือของใคร
“คุณนนท์โหดร้ายจริงๆ เลย เป็นคนหรือเปล่านี่... อย่างนี้มันน่าแจ้งมูลนิธิปวีณาให้เข้าคุกเสียให้เข็ด โทษฐานรังแกเมีย...” ส้มโอพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บแค้นแทนนทิชา
“พูดจบหรือยังล่ะส้มโอ...”
น้ำเสียงกระด้างที่เต็มไปด้วยความเย็นชาดังขึ้นข้างหลัง ไม่ต้องให้ใครมาป่าวประกาศบอก หล่อนก็รู้ว่ามันเป็นเสียงของใคร
“คุณนนท์...” สองสาวต่างก็ร้องอุทานออกมาพร้อมกัน
“จะแจ้งก็รีบไปแจ้งสิ ไปเลย และก็ขนข้าวขนของออกไปจากบ้านฉันซะด้วย...”
รัชชานนท์คำรามอย่างดุดัน ขณะจ้องมองสองสาวผ่านแว่นดำด้วยความเดือดดาล ร่างกายสูงใหญ่ยืนตระหง่านราวกับมองเห็นทุกอย่างโดยไร้ทั้งรถเข็นและไม้เท้าช่วยพยุง
นทิชาหันมองหน้าส้มโอด้วยความสงสาร ก่อนจะเอ่ยปากขอร้องกับรัชชานนท์อย่างขอความเห็นใจ “อย่าไล่ส้มโอออกเลยนะคะคุณนนท์ มีนผิดเอง จะทำโทษอะไรก็มาลงที่มีนเถอะค่ะ มีนผิดเอง...”
ชายหนุ่มแสยะยิ้ม “ผีนางเอกเข้าสิงอีกแล้วสินะ...”
“คุณนนท์คะ ส้มโอขอโทษค่ะ แต่ว่าคุณนนท์ก็ทำกับคุณมีนเกินไป เธอพึ่งฟื้นไข้นะคะ ทำไมถึงได้ข่มเหงเธอแบบนั้นล่ะคะ...”
ส้มโอเงยหน้าประสานสายตากับดวงตาคมที่ซ่อนอยู่ภายใต้เลนส์แว่นอย่างดีของเจ้านายหนุ่มด้วยความเคารพแต่ไม่คิดจะเกรงกลัว
“ส้มโอ อย่าพูดแบบนี้ ส้มโอออกไปเถอะ เดี๋ยวมีนคุยกับคุณนนท์เอง ออกไปสิ...”
นทิชาหันไปบอกส้มโอด้วยท่าทางร้อนรน ขณะจ้องมองใบหน้าหล่อเหลากระชากลมหายใจของชายหนุ่มอย่างขอความเห็นใจ
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเจ้านายคนดีของเธอเลยส้มโอ... แค่จูบ และก็จูบเท่านั้น...”
คำพูดที่บ่งบอกการกระทำของเขาทั้งหมดทำให้สาวน้อยหน้าแดงซ่าน หล่อนก้มหน้าลงมองพื้นด้วยความอับอาย
“แต่ทำไม...” สาวใช้ร่างท้วมกำลังจะเอ่ยปากถามอีก แต่รัชชานนท์ก็ไล่ออกไปเสียก่อน
“ถ้าไม่อยากหอบผ้าหอบผ่อนออกไปจากบ้านนี้ล่ะก็ หุบปาก และก็ออกไปรอนอกห้องเดี๋ยวนี้ ถ้าฉันเรียกแล้วค่อยเข้ามา...”
“ไปสิส้มโอ ไปเถอะ คุณนนท์ไม่ทำอะไรมีนมากไปกว่านี้หรอก...” นทิชาเร่งส้มโอด้วยความเป็นห่วง หล่อนกลัวว่าส้มโอจะต้องมาเดือดร้อนเพราะหล่อน
และเมื่อร่างของส้มโอหายไปกับบานประตูที่ถูกปิดลงแล้ว ร่างสูงใหญ่น่ากลัวของรัชชานนท์ก็ย่างสามขุมเข้ามาหาหล่อนที่กำลังนั่งนิ่งอยู่บนเตียง
“มันยังมีอะไรมากไปกว่านี้อีก คนสวย... รับรองคืนนี้เธอได้รู้แน่...” มือแกร่งสีแทนตรึงปลายคางเอาไว้แน่น ก่อนจะสะบัดมันออกเมื่อเขาพูดจบ
ร่างงามที่อ่อนแรงอยู่แล้วล้มพับไปบนเตียง น้ำตานองหน้า “อยากจะฆ่าก็เชิญเลยค่ะ มีนไม่กลัวอยู่แล้วความตาย เพราะมันน่ากลัวน้อยกว่าการอยู่กับผู้ชายใจร้ายแบบคุณนนท์เสียอีก”
“ขอบใจมากนะที่บอกฉันมาแบบนี้... ก็ดีเลยงั้นเธอจะต้องฝืนใจอยู่กับฉันไปอีกนาน นานจนกว่าฉันจะพอใจ หรือจนกว่าเธอจะมีลูกให้กับฉัน และความตายสำหรับเธอนั้นมันจะเป็นเรื่องสุดท้ายในโลกที่ฉันจะปล่อยให้มันเกิดขึ้น”
รัชชานนท์แสยะยิ้ม ขณะหย่อนร่างสูงของตนเองลงบนเตียงใกล้ๆ กับตำแหน่งที่ร่างอรชรของนทิชานั่งอยู่อย่างแม่นยำ หญิงสาวรีบถอยกรูดออกห่างด้วยท่าทางหวาดกลัว
“เธอจะต้องทุกข์ทรมานยิ่งกว่าการตายเสียอีก...” ชายหนุ่มหัวเราะร่วนด้วยความสะใจ
“มีนไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองไปทำอะไรไว้กับคุณนนท์ ทำไมคุณนนท์ถึงได้ใจร้ายกับมีนนัก ช่วยบอกทีเถอะค่ะ เพื่อมีนจะได้รู้ว่าตัวเองเคยไปทำชั่วอะไรเอาไว้ เจ้ากรรมนายเวรถึงได้จองเวรหนักหนาถึงเพียงนี้...” กลีบปากที่บวมช้ำเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อกั้นเสียงสะอื้น
ใบหน้าคมสันที่เปื้อนรอยยิ้มสะใจอยู่เมื่อครู่นี้แปรเปลี่ยนเป็นความเดือดดาลทันที คล้ายกับว่าคำพูดของหล่อนไปสะกิดต่อมอะไรของเขาเข้าอย่างนั้น
“สักวันเธอจะได้รู้แน่...”
Latest chapter
เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 25.
ตอนที่ 25.หญิงสาวสำเหนียกได้ถึงความแข็งแกร่ง กำยำเต็มความรู้สึก มือบางรีบยกขึ้นยันแผ่นอกกว้างที่เปลือยเปล่าเอาไว้เต็มแรง แต่กระนั้นลมหายใจอุ่นๆ ที่ปะทะแถวๆ ใบหูก็ส่งแรงสะท้านสะเทือนชวนให้ซ่านสยิวก็ทำให้ร่างกายของหล่อนตึงเครียด โดยเฉพาะหน้าอกหน้าใจที่เบ่งขยายใหญ่โตขึ้นอย่างน่าประหลาด แล้วยังจะปลายถันอีกที่มันแข็งชันเป็นไตดุนดันอยู่ใต้บราอย่างดุเดือดนี่เขาทำอะไรกับร่างกายของหล่อนกันนะ... เห็นได้ชัดๆ ว่ายังไม่ได้ทำอะไรเลย รัชชานนท์ยังไม่ได้ทำอะไรกับร่างกายของหล่อนสักนิด แต่ดูสิ ดูร่างกายของหล่อนทำเข้า ทั้งเบิกบานและร่ำร้องหาสัมผัสแนบชิดของเขาได้อย่างน่าไม่อาย“ครั้งแรกที่เราพบกัน สิ่งแรกที่ฉันอยากจะทำกับเธอก็คือ... จับเธอถอดเสื้อผ้าออกจากตัวให้หมด จากนั้นก็โยนเธอลงบนเตียงนอน และทำให้เธอร้องครางอยู่ใต้ร่างของฉัน ด้วยการร่วมรักที่รุนแรงและเร่าร้อนที่สุดในชีวิต... เธอทำให้ฉันอยากทำอย่างนั้น... มันน่าละอาย แต่ฉันก็คิดกับเธอแบบนั้นจริงๆ ...” คล้ายกับรัชชานนท์ไม่พอใจกับความรู้สึกของตัวเองนัก เพราะใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างไม่ถึงสองนิ้ว กระด้างน่ากลัว“แต่มีนไม่รู้สึกอะไรกับคุณนนท์แม้แต่นิดเดี
เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 24.
ตอนที่ 24.ภาพเนินอกที่ล้นออกมาจากขอบผ้าขนหนูสีชมพูซึ่งแทบจะเป็นสีเดียวกับผิวกายเนียนชมพูระเรื่อของเจ้าหล่อน ปอยผมหยักศกสีเหมือนขนนกเป็ดน้ำของหล่อนตกระคอระเกะระกะอยู่แถวเนินอกสวยและลำคอระหง เลือดในกายหนุ่มพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วนเมื่อสายตาของเขาไล่ต่ำลงไปยังขาได้รูปสวยของหล่อนที่โผล่พ้นชายผ้าเช็ดตัวออกมาเรือนกายสูงใหญ่สั่นเทิ้มเกร็งเครียดขึ้นมาอย่างรุนแรง สติแทบจะหลุดลอยจากความงามที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ภาพเรือนร่างของเทพีวีนัสเจ้าแห่งความงามวิไลบัดซบ!เขาต้องกำลังเป็นบ้าแน่ๆ ทำไมร่างกายถึงได้ขานรับเสน่ห์จอมปลอมจากแม่ศัตรูสาวตรงหน้ารุนแรงแบบนี้ ชายหนุ่มไม่ชอบความรู้สึกตอนนี้เลยสักนิด ความรู้สึกที่หล่อนทำให้มันเกิดขึ้นกับเขา มันทั้งแทรกซึม และบงการให้หัวคิดที่ทั้งชาญฉลาดและมั่นคงที่สุดหลุดลอยออกไปจากหัวได้อย่างน่าวิตก“และหากคุณนนท์ต้องการจะนอนในห้องนี้... มีนก็จะกลับไปนอนห้องเก่าที่เคยอยู่ค่ะ เพราะมีนรู้ดีว่าคุณนนท์คงไม่สะดวกใจนักที่ต้องมาใช้อากาศหายใจภายในห้องเดียวกันกับมีน”หัวใจระทมทุกข์อย่างกลัดหนอง ขณะที่เนื้อตัวก็ยังปวดแสบปวดร้อนกับความรู้สึกไม่ใส่ใจไม่ใยดีของรัชชาน
เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 23.
ตอนที่ 23.รัชชานนนท์ไม่พูดอะไรออกมาอีก มือหนาสองข้างผายออกข้างลำตัวเป็นเชิงบอกว่าจะทำอะไรก็ตามสบาย ก่อนจะถอยไปนั่งที่ขอบเตียงตามเดิมหญิงสาวจ้องมองเขาที่ทิ้งตัวนั่งนิ่งบนเตียงด้วยท่าทางสบายใจด้วยสายตาเป็นกังวล ขณะค่อยๆ ก้าวเท้ามุ่งหน้าไปยังห้องน้ำที่อยู่ด้านในสุดของห้องนอน ภาวนาไปตลอดทางให้เขาออกไปก่อนที่หล่อนจะเปิดประตูออกมาใช่... ให้เขาออกไปไหนก็ได้ ออกไปจากห้องนี้ หรือไปนอนในห้องของเขาเลยก็ดี อย่ามายุ่มย่ามกับหล่อน แต่คงไม่หรอก เพราะเขาก็พูดอยู่เต็มปากแล้วนี่ว่าขยะแขยง เกลียดชังหล่อน เขาคงไม่ทำอะไรหล่อนคืนนี้หรอกนะไม่ทำ... ใช่เขาคงไม่ทำ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น มันก็จะเกิดความผิดพลาดขึ้นอย่างใหญ่หลวง เพราะหล่อนยังไม่ได้วางแผนรับมือกับผลพวงที่จะเกิดขึ้น ถ้าหากเขาคิดจะล่วงเกินหล่อนขึ้นมาเลยสี่สิบห้านาทีเป็นอย่างต่ำที่นทิชาหมกตัวอยู่ภายในห้องน้ำ เวลาเนิ่นนานขนาดนี้ทำให้หญิงสาวร้องบอกตัวเองให้เลิกกลัวและเลิกสั่นเทาได้แล้ว เพราะรัชชานนท์เป็นคนใจร้อน หากว่าเขายังอยู่ข้างนอกจริงๆ ป่านนี้เขาพังประตูเข้ามาตามหล่อนแล้วล่ะเรือนร่างเปลือยเปล่าลุกขึ้น ก้าวลงจากอ่างน้ำยี่ห้อหรูสีขาวลงไปยืนนิ่ง
เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 22.
ตอนที่ 22.“สนุกมากใช่ไหม กับการออกไประเริงข้างนอกแบบนี้...”คำสวดมนต์ภาวนาของหล่อนช่างไม่ได้ผลเอาเสียเลย เพราะเมื่อก้าวเข้ามาและหันไปปิดประตูเท่านั้น ร่างบางของหญิงสาวก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อเสียงกร้าวกระด้างที่คำรามอยู่ที่ไหนสักแห่งภายในห้องนี้มือบางรีบลนลานควานหาสวิตซ์และเปิดมันทันทีไฟสว่างไปทั่วทั้งห้อง พร้อมๆ กับสายตาของหล่อนมองเห็นร่างสูงใหญ่ของรัชชานนท์นั่งนิ่งอยู่ที่ขอบเตียงนอน เหมือนกับถูกตรึงด้วยอำนาจลึกลับบางอย่าง ร่างอรชรของสาวน้อยขยับเขยื้อนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย“ฉันถามว่าสนุกไหม ตอบมาสิ!”“คุณ...นนท์...” หญิงสาวผงะด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะมารอหล่อนอยู่ในห้องนี้“คือมีน... มีน...ไปทำแผลมา...”เสียงฟันกระทบกันทำให้ขาของหล่อนสั่นระริก ทุกอณูเนื้อในร่างกายเจ็บปวดเหลือเกิน กับสายตาและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามนั้น“เธอคิดว่าฉันควรเชื่อคำพูดจากปากของเธอไหมล่ะ...”ชายหนุ่มปราดเข้ามาหาราวกับมองเห็น มือแกร่งตวัดร่างบางที่กำลังเปียกปอนให้เข้าไปอยู่ในวงแขนกำยำอย่างรวดเร็ว“ปล่อยค่ะ... ปล่อยมีนนะ...” หญิงสาวดิ้นรนรัชชานนท์หัวเราะสะใจ “อย่ามาทำเป็นสำออย ฉันรู้ว่าเธออิจฉารั
เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 21.
ตอนที่ 21.“นนท์...!”พูดได้แค่นั้นก็รีบเปิดประตูและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เพราะหากอยู่นานกว่านั้น หล่อนคงจะเก็บโทสะไว้ไม่ได้ และคงจะอาละวาดออกไป และผลที่ตามมาก็คือรัชชานนท์จะต้องโยนหล่อนออกไปจากบ้านของเขา พร้อมๆ กับจดหมายทวงหนี้อีกหลายฉบับอย่างแน่นอนเมื่อทุกอย่างภายในห้องทำงานสงบลง ใบหน้าคมสันจึงเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสาร เสียงลมหายใจหนักหน่วงถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากหยักสวยนั่นแรงๆความขัดแย้ง มึนงง และไม่เข้าใจตัวเองกำลังถล่มทลายใส่หัวใจของเขาอยู่ราวกับคลื่นทะเลถาโถม ทั้งๆ ที่อยากจะวิ่งออกไปหาหล่อน อยากจะไปดึงร่างอรชรที่ร่ำไห้เพราะความเจ็บช้ำจากการกระทำของเขาเข้ามาปลอบประโลมแนบอกแต่พอจะทำ สมองอีกส่วนหนึ่งกลับสั่งให้หยุด... แถมกรอกหูอีกด้วยว่า นี่คือสิ่งที่นทิชาสมควรจะได้รับแล้ว กับการกระทำที่น่ารังเกียจของหล่อนรัชชานนท์กัดฟันแน่น ขณะฟาดกำปั้นลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรง “ฉันจะไม่มีวันใจอ่อนกับผู้หญิงอย่างเธอเด็ดขาด ไม่มีวัน!”ชายหนุ่มสบถสาบานกับตัวเอง ก่อนจะข่มใจให้ตั้งหน้าตั้งตาสนใจงานตรงหน้าต่อไป แต่ดูเหมือนมันจะยากลำบากนัก เพราะสมองมีแต่ภาพใบหน้าเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาของนทิชาเท่านั้น“ระยำ!”
เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 20.
ตอนที่ 20.หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรง พลางกระพริบตาหลายครั้งติดๆ กันเพื่อปิดกั้นหยาดน้ำตาแห่งความชอกช้ำที่มันทำท่าจะไหลออกมาอีกแล้วให้กลับลงไปในอกส้มโอเบ้หน้า ก่อนจะพูดออกมา “คงต้องเผื่อแหละค่ะ เพราะแม่นั่นคงไปตื้อจนคุณนนท์รำคาญนั่นแหละค่ะ ถึงได้เข้าพบ หน้าด้านจริงๆ”นทิชาไม่ได้พูดอะไร หล่อนวางผ้ากับไม้ปัดขนไก่ในมือ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินหายเข้าไปในห้องครัว โดยมีส้มโอเดินตามไปไม่ห่างไม่นานหญิงสาวก็ถือถาดกาแฟขึ้นมาหยุดที่หน้าห้องทำงานของรัชชานนท์ตามความต้องการของเขา หญิงสาวฝืนใจระบายยิ้มแย้มก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเมื่อเสียงกระด้างเอ่ยอนุญาตออกมาเพล๊ง!เสียงถาดและแก้วกาแฟเนื้อดีที่ถืออยู่ในมือตกลงกระทบกับพื้นห้องเสียงดังกึกก้องใบหน้างามซีดเผือดกับสิ่งที่กำลังได้เห็น ร่างสองร่างที่กำลังนัวเนียกันอยู่บนโซฟาที่ตั้งอยู่ข้างห้องทำให้หัวใจของหล่อนแตกสลาย ทั้งที่เตรียมใจมาแล้วว่าอาจจะต้องเห็นพวกเขาแสดงบทรักกัน แต่สุดท้ายหล่อนก็ไม่อาจจะทำใจได้ สุดท้ายก็ต้องร้องไห้ แสดงความอ่อนแอออกมา“ขะ ขอโทษค่ะ...”รีบก้มหน้าก้มหน้าหลบสายตาคมและสายตาที่มองมาอย่างริษยาของรัชนกลงเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายด้วยท่าทาง
You may also like
วิศวะร้อนรัก(20+)
Re-match I รีแมทช์28.2K viewsยั่วรักท่านประธาน
ชะนีติดมันส์41.2K viewsชายายอดเสน่หา
อักษรามณี17.2K viewsเรื่องสั้นอีโรติก LOVE NC 25+++
C36.8K viewsวราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม
MoonDust163 viewsเลขาบนเตียง
baiboau-เนื้อนวล11.1K viewsLOVE FOR YOU เสพติดคุณ
เม็ดขนุน77 viewsเเค้นรักเมียเด็ก!!!(ดิสนีย์Xเซอร์เวย์)
ดัชมิวคิส493 views
