ตอนที่ 6.

ตอนที่ 6.

นทิชาพาร่างที่บอบช้ำทั้งกายและใจซมซานกลับมาที่ห้องนอนของตนเอง... ห้องนอนที่ถูกจัดไว้เป็นห้องหอสำหรับคู่บ่าวสาวที่รักกัน แม้มันไม่ใช่สำหรับหล่อนและรัชชานนท์ เพราะเขาเกลียดแสนเกลียดหล่อน แทบจะเหยียบย่ำทุกครั้งที่มีโอกาส โอ้ ไม่ใช่สิ... ไม่มีโอกาสเขาก็ยังทำ...

        “คุณนนท์ใจร้าย...”

ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนด้วยความอ่อนล้า ดวงตากลมโตบวมเป่งหลังจากร้องไห้มาอย่างหนักปิดลงช้าๆ ลมหายใจหอบกระชั้นพาก้อนสะอื้นไห้หลุดออกมาจากลำคอเป็นระยะ

ไม่เคยคิดเลยว่า... กริยาที่รัชชานนท์แสดงออกมาตลอดเวลาที่หล่อนคอยดูแลเขานั้นมันจะเป็นความรู้สึกจริงๆ ในหัวใจของผู้ชายคนนี้ และทั้งๆ ที่เขายังไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าของหล่อน จะทำให้รัชชานนท์โกรธเกลียดหล่อนอย่างฝังใจเยี่ยงนี้

ทุกอย่างมันดูไร้เหตุผลไปหมด...

ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน มึนงง สาวน้อยจึงเลือกที่จะตัดปัญหาทุกอย่างรอบกายด้วยการปล่อยใจให้เคลิ้มหลับและก็ต้องมาสะดุ้งตื่นอีกครั้งเมื่อประตูห้องนอนถูกเคาะเบาๆ หลายครั้งติดๆ กัน

“คุณมีนคะ ส้มโอเองค่ะ...”

เมื่อรู้ว่าใครที่มายืนอยู่หน้าห้องก็ทำให้สาวน้อยโล่งอกราวกับยกภูเขาลูกใหญ่ออกไปเลยทีเดียว จะเป็นใครก็ได้ขอเพียงอย่าเป็นเขาเท่านั้น ผู้ชายใจร้าย ที่ชื่อ รัชชานนท์

“เข้ามาเถอะจ้ะส้มโอ มีนไม่ได้ล็อคประตู...”

ไม่ช้าประตูก็เปิดกว้างออก ด้วยมืออวบของส้มโอ สาวใช้ร่างตุ้ยนุ้ยเดินฉีกยิ้มเข้ามาหา แต่พอเจ้าหล่อนเห็นใบหน้าของนายสาวเท่านั้นแหละ ก็ทำท่าทางราวกับถูกผีหลอก

“นี่คุณมีนไปฟัดกับหมา เอ๊ย... กับใครมาคะ ทำไมปากถึง...”

นทิชาหน้าเหวอด้วยความตกใจ ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากของตนเองไว้ พลางหลบสายตาสอดรู้สอดเห็นของส้มโอด้วยความไม่สบายใจ น้ำตาปริ่มจะไหลอีกรอบ

“ดูสิตาก็บวม ปากก็บวม... แล้วนั่นที่คอคุณมีนอีก... โอ้ พระเจ้า...” ส้มโอรำพันด้วยความตกใจ

“มีนไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แค่...”

พูดได้แค่นั้นน้ำตาก็ร่วงแหมะลงมาบนตักอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย และแค่นี้ส้มโอผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าก็รู้ทันทีว่า ที่นทิชาเป็นแบบนี้เพราะฝีมือของใคร

“คุณนนท์โหดร้ายจริงๆ เลย เป็นคนหรือเปล่านี่... อย่างนี้มันน่าแจ้งมูลนิธิปวีณาให้เข้าคุกเสียให้เข็ด โทษฐานรังแกเมีย...” ส้มโอพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บแค้นแทนนทิชา

“พูดจบหรือยังล่ะส้มโอ...”

น้ำเสียงกระด้างที่เต็มไปด้วยความเย็นชาดังขึ้นข้างหลัง ไม่ต้องให้ใครมาป่าวประกาศบอก หล่อนก็รู้ว่ามันเป็นเสียงของใคร

“คุณนนท์...” สองสาวต่างก็ร้องอุทานออกมาพร้อมกัน

“จะแจ้งก็รีบไปแจ้งสิ ไปเลย และก็ขนข้าวขนของออกไปจากบ้านฉันซะด้วย...”

รัชชานนท์คำรามอย่างดุดัน ขณะจ้องมองสองสาวผ่านแว่นดำด้วยความเดือดดาล ร่างกายสูงใหญ่ยืนตระหง่านราวกับมองเห็นทุกอย่างโดยไร้ทั้งรถเข็นและไม้เท้าช่วยพยุง

นทิชาหันมองหน้าส้มโอด้วยความสงสาร ก่อนจะเอ่ยปากขอร้องกับรัชชานนท์อย่างขอความเห็นใจ “อย่าไล่ส้มโอออกเลยนะคะคุณนนท์ มีนผิดเอง จะทำโทษอะไรก็มาลงที่มีนเถอะค่ะ มีนผิดเอง...”

ชายหนุ่มแสยะยิ้ม “ผีนางเอกเข้าสิงอีกแล้วสินะ...”

“คุณนนท์คะ ส้มโอขอโทษค่ะ แต่ว่าคุณนนท์ก็ทำกับคุณมีนเกินไป เธอพึ่งฟื้นไข้นะคะ ทำไมถึงได้ข่มเหงเธอแบบนั้นล่ะคะ...”

ส้มโอเงยหน้าประสานสายตากับดวงตาคมที่ซ่อนอยู่ภายใต้เลนส์แว่นอย่างดีของเจ้านายหนุ่มด้วยความเคารพแต่ไม่คิดจะเกรงกลัว

“ส้มโอ อย่าพูดแบบนี้ ส้มโอออกไปเถอะ เดี๋ยวมีนคุยกับคุณนนท์เอง ออกไปสิ...”

นทิชาหันไปบอกส้มโอด้วยท่าทางร้อนรน ขณะจ้องมองใบหน้าหล่อเหลากระชากลมหายใจของชายหนุ่มอย่างขอความเห็นใจ

“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเจ้านายคนดีของเธอเลยส้มโอ... แค่จูบ และก็จูบเท่านั้น...”

คำพูดที่บ่งบอกการกระทำของเขาทั้งหมดทำให้สาวน้อยหน้าแดงซ่าน หล่อนก้มหน้าลงมองพื้นด้วยความอับอาย

“แต่ทำไม...” สาวใช้ร่างท้วมกำลังจะเอ่ยปากถามอีก แต่รัชชานนท์ก็ไล่ออกไปเสียก่อน

“ถ้าไม่อยากหอบผ้าหอบผ่อนออกไปจากบ้านนี้ล่ะก็ หุบปาก และก็ออกไปรอนอกห้องเดี๋ยวนี้ ถ้าฉันเรียกแล้วค่อยเข้ามา...”

“ไปสิส้มโอ ไปเถอะ คุณนนท์ไม่ทำอะไรมีนมากไปกว่านี้หรอก...” นทิชาเร่งส้มโอด้วยความเป็นห่วง หล่อนกลัวว่าส้มโอจะต้องมาเดือดร้อนเพราะหล่อน

และเมื่อร่างของส้มโอหายไปกับบานประตูที่ถูกปิดลงแล้ว ร่างสูงใหญ่น่ากลัวของรัชชานนท์ก็ย่างสามขุมเข้ามาหาหล่อนที่กำลังนั่งนิ่งอยู่บนเตียง

“มันยังมีอะไรมากไปกว่านี้อีก คนสวย... รับรองคืนนี้เธอได้รู้แน่...” มือแกร่งสีแทนตรึงปลายคางเอาไว้แน่น ก่อนจะสะบัดมันออกเมื่อเขาพูดจบ

ร่างงามที่อ่อนแรงอยู่แล้วล้มพับไปบนเตียง น้ำตานองหน้า “อยากจะฆ่าก็เชิญเลยค่ะ มีนไม่กลัวอยู่แล้วความตาย เพราะมันน่ากลัวน้อยกว่าการอยู่กับผู้ชายใจร้ายแบบคุณนนท์เสียอีก”

“ขอบใจมากนะที่บอกฉันมาแบบนี้... ก็ดีเลยงั้นเธอจะต้องฝืนใจอยู่กับฉันไปอีกนาน นานจนกว่าฉันจะพอใจ หรือจนกว่าเธอจะมีลูกให้กับฉัน และความตายสำหรับเธอนั้นมันจะเป็นเรื่องสุดท้ายในโลกที่ฉันจะปล่อยให้มันเกิดขึ้น”

รัชชานนท์แสยะยิ้ม ขณะหย่อนร่างสูงของตนเองลงบนเตียงใกล้ๆ กับตำแหน่งที่ร่างอรชรของนทิชานั่งอยู่อย่างแม่นยำ หญิงสาวรีบถอยกรูดออกห่างด้วยท่าทางหวาดกลัว

“เธอจะต้องทุกข์ทรมานยิ่งกว่าการตายเสียอีก...” ชายหนุ่มหัวเราะร่วนด้วยความสะใจ

“มีนไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองไปทำอะไรไว้กับคุณนนท์ ทำไมคุณนนท์ถึงได้ใจร้ายกับมีนนัก ช่วยบอกทีเถอะค่ะ เพื่อมีนจะได้รู้ว่าตัวเองเคยไปทำชั่วอะไรเอาไว้ เจ้ากรรมนายเวรถึงได้จองเวรหนักหนาถึงเพียงนี้...” กลีบปากที่บวมช้ำเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อกั้นเสียงสะอื้น

ใบหน้าคมสันที่เปื้อนรอยยิ้มสะใจอยู่เมื่อครู่นี้แปรเปลี่ยนเป็นความเดือดดาลทันที คล้ายกับว่าคำพูดของหล่อนไปสะกิดต่อมอะไรของเขาเข้าอย่างนั้น

“สักวันเธอจะได้รู้แน่...”