บทที่ 2/1

บทที่ 2

            “ตอบเท่าที่กูถามแค่นั้นก็พอ ขับรถเข้าซอยนั้นดิ๊ ไว ๆ พวกมันจะตามมาทันแล้ว ขับก็ช้า! อยากกลายเป็นศพเน่า ๆ ในรถหรือไง” ฉันรีบขับเข้าซอยข้างหน้าทันทีก่อนที่พวกนั้นจะตามมาทัน เพราะก่อนหน้านี้ฉันเหยียบคันเร่งมิดชนิดที่ว่าไม่รับรู้อะไรแล้วด้วยความกลัวตาย

เลยทำให้พวกเราสองคนคลาดกับพวกนั้น ฉันขับเข้ามาหลบในซอยอะไรก็ไม่รู้ และไม่ลืมที่จะดับเครื่องยนต์ด้วย ดีนะตรงที่ฉันเข้ามาจอดแอบมันมืดพอดี ไม่นานรถของพวกมันก็ขับผ่านซอยนี้ไปแบบไม่ได้สังเกตอะไร

            “เกือบไปแล้ว” ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก โดยลืมไปเลยว่าไม่ได้อยู่ภายในรถเพียงคนเดียว พอนึกขึ้นได้ว่ามีอีกคนที่น่าจะเป็นต้นตอของปัญหาอยู่ด้วยฉันก็รีบปรับสีหน้าตัวเองให้กลับมาเป็นปกติทันที ส่วนเขาก็แค่มองฉันนิ่ง ๆ แต่มุมปากของเขากลับยกขึ้นเล็กน้อยแทน

            “จะรอให้พวกมันมาเจอก่อนหรือไง? รีบ ๆ ขับไปส่งกูได้แล้ว” มันใช่ความผิดฉันหรือไงกัน ฉันว่ามันเป็นความผิดเขาเต็ม ๆ เลยนะ ยังมีหน้ามาว่าคนอื่นอีก พวกนั้นฉันมั่นใจว่าจะต้องมาตามฆ่าเขาแน่ ๆ ฉันเลยซวยไปด้วยเลยเนี่ย

เอาเหอะยัยบุญรีบไปส่งเขาให้เสร็จ แล้วเรียกค่าเสียหายให้เยอะ ๆ เลยดีกว่า ฉันว่ารถของฉันจะต้องมีรอยกระสุนเยอะแยะแน่ ฉันไม่ยอมเด็ดขาด

ฉันจึงรีบสตาร์ทรถขับออกไปจากพื้นที่ตรงนี้ทันทีโดยไม่ได้เถียงอะไรเขาไป ไม่งั้นถ้าพวกนั้นกลับมาอีกรอบอย่างที่เขาพูด นอกจากจะไม่ได้ค่าเสียหายแล้วฉันยังกลายไปเป็นศพไร้ญาตินอนอืดเน่าอยู่ในรถอย่างแน่นอน

สนามแข่งรถ T.CarSpeed

          ใช้เวลาไม่นานฉันก็ขับมาถึงที่หมายปลายทาง ตอนนี้ฉันกำลังวนรถเพื่อจะเข้าไปยังในตัวสนามแข่ง พอมาถึงตรงจุดป้อมยาม ฉันก็ทำเพียงแค่เปิดกระจกให้พี่ยามได้เห็นคนข้าง ๆ ชัด ๆ ว่าคือใคร พอพี่ยามเห็นเท่านั้นแหละก็รีบลนลานกดเปิดประตูกรงเหล็กทันที สงสัยเขาจะใหญ่ไม่เบาแฮะ

            “จะให้จอดตรงไหนคะ?” เพราะเห็นเขาเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร แถมยังทำหน้าที่ฉันก็มองไม่ออกว่ากำลังรู้สึกอะไรอยู่

อีกอย่างฉันก็ขับมาส่งถึงที่หมายแล้ว แต่เขากลับไม่พูดให้จอดตรงไหนสักคำ และฉันก็อยากจะรีบ ๆ ส่ง รีบ ๆ เคลียร์กันให้จบสักที จะได้ไปหาเงินต่อ

            “ตรงนั้น” เขาชี้ไปยังโกดังใหญ่ที่คาดว่าน่าจะไว้ใช้เก็บรถนะ แต่เหมือนกับว่ามันต่อเชื่อมเข้าไปภายในบ้านหลังเล็ก ๆ ด้วย ฉันรีบเหยียบคันเร่งไม่ทำตัวลีลาที่จะไปส่งเขาให้จบ ๆ กันไปเสียที พอรถจอดเขาก็ลงรถไปเลยโดยที่ยังไม่จ่ายค่าอะไรทั้งสิ้น

            “เดี๋ยวค่ะ คุณยังไม่จ่ายค่าเสียหายกับค่าโดยสารเลยนะคะ” ฉันรีบเปิดประตูลงจากรถก่อนจะวิ่งอ้อมเพื่อไปดักหน้าเขาไว้ไม่ให้เดินเข้าบ้านไป

            “ลืม โทษที อืม...ดูจากความเสียหายแล้วน่าจะประมาณนี้ ทิ้งรถไว้ที่นี่แล้วกันอีกสามสี่วันค่อยมาเอา และนี่ค่าโดยสารไม่ต้องทอน ถือว่าเป็นค่าเสียขวัญด้วยแล้วกัน” พอฉันทวงถามเรื่องค่าเสียหายกับค่ารถเขาก็หันหลังกลับไปมองผลงานที่ได้กระทำไว้กับรถที่ฉันใช้ทำมาหากินซึ่งมันเละเทะเหมือนที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด ก่อนจะยื่นแบงค์สีเทาหลายใบออกมาให้ฉัน

แถมยังบอกให้ฉันทิ้งรถไว้อีกด้วย เรื่องหลังฉันเข้าใจนะเพราะดูเหมือนเขาจะทำงานในนี้ ก็ในนี้มีอู่ซ่อมรถเช่นกัน เท่าที่ฉันขับผ่านแล้วเห็นเมื่อกี้ แต่ว่าสามถึงสี่วันเลยเหรอ แล้วฉันจะเอารถที่ไหนไปหาเงินกันละเนี่ย

            “สามถึงสี่วันเลยเหรอคะ!” ฉันพูดทวนกับเขาอีกรอบ เผื่อฉันอาจจะได้ยินผิดไปก็ได้

            “ก็ตามที่พูดไป หูตึงหรือไงถึงไม่ได้ยิน” เขาพูดจบก็เดินเกาหัวเข้าบ้านตัวเองไป ปล่อยให้ฉันยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ข้างนอกแทน

โอ๊ย! ไอ้บ้า นอกจากจะทำให้ฉันหาเงินไม่ได้แล้วยังจะมีหน้ามาด่าฉันอีก แล้วฉันจะทำไงดีละเนี่ย กลับบ้านก่อนแล้วกันค่อยไปนอนคิดเอา อย่างน้อยก็ได้ค่ารถกลับบ้านมาละตั้งหลายบาท