บทที่ 8/2

เธอเลยหนีมาอยู่กับผมหลายปีจนผมคิดว่าเธอคือน้องสาวคนหนึ่งของผมแล้ว นอกจากยัยนานะ ก็มีไอกะที่ผมเห็นว่าเป็นน้องที่น่ารักอีกคน

            ส่วนยัยนานะคือน้องแท้ ๆ ของผมเองที่ตอนนี้อยู่ที่ญี่ปุ่น แต่เราก็ยังคงติดต่อกันตลอดถึงแม้จะอยู่กันคนละประเทศก็เถอะ มาเข้าเรื่องไอกะต่อ เมื่อหลายเดือนก่อนมันทะเลาะกับไอ้กราฟซึ่งผมค้านหัวชนฝามาตลอดเรื่องที่เธอคบกับมัน

            แต่เธอก็ไม่เคยเชื่อผมจนในที่สุดเธอก็หายไป พอผมจะไปเอาเรื่องไอ้กราฟก็ไม่เคยเข้าถึงมันได้สักที เพราะมันมีคนคุ้มกันตลอดไงล่ะ

            ถ้าถามว่าทำไมผมถึงไม่ให้เพื่อน ๆ ช่วยตามหา อันที่จริงผมอยากจะไปขอร้องมันเหมือนกันแต่ก็เกรงใจ เพราะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกมันเลยสักคน และก็ไม่อยากให้มันมาเสี่ยงมีเรื่องด้วย

            ผมเลยอยากจัดการด้วยตัวเองมากกว่า แต่นี่ยัยไอกะเล่นหายไปหลายเดือน ไม่มีการติดต่อกลับมาเลย

            มันเป็นไปไม่ได้ว่าเธอจะหนีหายไป เพราะช่วงที่เธอหายไปเป็นช่วงที่เลิกกับไอ้กราฟมั้ง

            แต่ผมก็เห็นพวกมันทะเลาะกันออกจะบ่อย แต่ก็ไม่เคยเห็นว่ายัยไอกะจะหนีหายไปนานแบบนี้

            เธอรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองดีมากเพราะเธอเองก็เป็นนักแข่งรถเหมือนกับผม

บุญ Talk

            ฉันบิดตัวขี้เกียจเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความเมื่อยล้า พลางใช้มือลูบหาผ้าห่มเนื่องจากอากาศในห้องที่ฉันนอนอยู่มันหนาวมาก ฝนตกหรือไงเนี่ย

            จนมือก็ไปสะดุดเข้ากับผ้าห่มพอดีฉันจึงดึงขึ้นมาห่มพร้อมกับนอนกอดผ้าห่มไปด้วย

            “ขี้เซาฉิบหาย” เสียง? นี่มันเสียงของเทนชิไม่ใช่เหรอ ฉันค่อย ๆ ลืมตามองคนที่นอนชันข้อมือตัวเองอยู่ตรงหน้าของฉัน ซึ่งห่างกันเพียงไม่กี่นิ้วมือ

            “เห้ย!” ฉันผลักเขาออกไปอย่างแรงจนคนตรงหน้าถึงกับตกเตียง เตียง?! ฉันจำได้ว่าตัวเองนอนที่โซฟานะ

            คิดได้ดังนั้นฉันจึงรีบก้มดูตัวเองทันที โอเคเสื้อผ้ายังอยู่ครบ

            “แม่งซี้ด! ยัยใบ้มึงผลักกูทำไมวะ!” เขาลูบก้นตัวเองพลางยืนขึ้นชี้หน้าด่าฉันเสียงดัง ก็ใครใช้ให้เขามาจ้องฉันใกล้ ๆ กันละ ฉันก็ต้องตกใจไหม

            “ฉันจำได้ว่านอนโซฟานะ” เขาเกาหัวแรง ๆ ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะเดินไปหาน้ำกินในห้องตรงมุมมืดอีกด้าน พอฉันมองดูรอบ ๆ ห้องก็ต้องขมวดคิ้วยุ่งเหยิง

            ภายในห้องถูกตกแต่งด้วยโทนสีที่แตกต่างจากข้างนอกมาก มันดูหวานแหววและคุมโทนซึ่งต่างจากห้องข้างนอกที่โคตรจะแอ็บสแทรกต์สุด ๆ ไหนยังมีของผู้หญิง เช่น โต๊ะเครื่องแป้งอีกด้วย มันไม่ใช่ห้องเขาแน่ ๆ

            “ห่า! เล่นซะกูตกใจคอแห้งเลย” ว่าจบเขาก็กระดกน้ำดังอึก ๆ แต่ตรงที่เขายืนอยู่ฉันก็ไปสะดุดเห็นตรงกรอบรูป มันเป็นรูปของคนที่ชื่อไอกะถ่ายคู่กับเขานี่นา

            สงสัยจะห้องนอนแฟนเขาละมั้ง แล้วนี่เขาให้ฉันมานอนที่แฟนเขานี่นะ บ้าไปละมั้ง แต่เดี๋ยวนะ นี่มันกี่โมงแล้ว!!

            “นาย!!! กี่โมงแล้วเนี่ย แล้วกระเป๋าฉันอยู่ไหน” ฉันตะโกนออกไปด้วยความรีบร้อนหลุดลุคยัยหน้านิ่ง แต่ช่างก่อนตอนนี้ฉันต้องการกระเป๋าตัวเองมาก แต่พอมองดูรอบตัวก็ไม่เห็น เขาเอาไปไว้ไหนเนี่ย โอ๊ย!

            “ตีสาม มึงจะตะโกนทำไมวะดึกแล้ว เดี๋ยวคนเขาก็ตื่นกันหมดหรอก” ตะ...ตีสาม!! ตาย ตาย อุตส่าห์ว่าจะพักสายตาสักชั่วโมงไหงล่อไปหลายชั่วโมงเลยละเนี่ย แล้วทำไมเขาถึงไม่ปลุกฉัน ไหนบอกตอนแรกว่าจะมาปลุกกันไง

            “ทำไมนายไม่ปลุกกันล่ะ เห็นไหมเนี่ยวันนี้ฉันต้องเสียรายได้ไปตั้งเท่าไหร่!” เพราะความหงุดหงิดจากการเพิ่งตื่นก็เล่นเอาฉันไม่สามารถควบคุมอารมณ์ให้ตัวเองใจเย็นลงได้

            ส่วนคนที่โดนฉันด่าไปก็ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย เอาแต่ปั้นหน้านิ่งไม่สนใจคำพูดของฉันอยู่นั่น

            “ปลุกแล้วนะ แต่มึงไม่ยอมตื่นเองช่วยไม่ได้” เขายักไหล่อย่างน่าหมั่นไส้ พลางถือแก้วน้ำเดินมาทางฉันแล้วนั่งลงตรงหน้า พร้อมกับยื่นแก้วที่ตัวเขาเองเพิ่งจะกินเสร็จมาให้ฉัน

            “กินดิ เผื่อจะได้ใจเย็นๆ” ฉันถอนหายใจเสียงดังใส่เขา พลางยันตัวเองออกจากผ้าห่มลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไปหากระเป๋าตัวเอง ที่เพิ่งนึกได้ว่าวางไว้ที่โต๊ะรับแขก

            ส่วนเขาก็ทำแค่ยกยิ้มสะใจที่ได้แกล้งฉัน สนุกใหญ่เลยนะ เฮ้อ!

            ฉันไม่สนใจเลือกเดินออกมาจากห้องแทน พร้อมตรงดิ่งมายังโต๊ะรับแขกที่มีกระเป๋าของตัวเองวางไว้อยู่

            ส่วนเขาก็เดิมตามออกมาเช่นกัน เพิ่งสังเกตเห็นนะว่าเขาใส่ชุดนอนลายรถอย่างกับเด็ก ๆ =_= แถมผมก็ไม่ได้มัดไว้แบบที่ชอบทำด้วย ทำให้ฉันสังเกตเห็นว่าผมเขายาวพอประมาณเลย

            ก็ทุกทีฉันเห็นแต่เขามัดผมไว้ครึ่งหัว พอมาเห็นตอนนี้ก็แอบคล้ายผู้หญิงนะแถมหน้าเขาหวานแบบคนญี่ปุ่นบวกกับผมที่ดูยาวเลยทำให้ฉันแอบคิดว่าคล้ายผู้หญิงมากยิ่งถ้ามองจากข้างหลังนะต้องมีการทักผิดเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

            “ฉันจะกลับแล้วขอกุญแจรถหน่อย รถไม่มีปัญหาแล้วใช่ไหม?” ฉันคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย พร้อมกับเดินไปแบมือตรงหน้าคนตัวสูงที่เดินเกาหัวมาแบบที่ชอบทำ

            “มึงจะไปไหนอะ” ถามแปลกคน ทั้งที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้ฉันตื่นสายขนาดนี้แท้ ๆ ฉันเลยต้องทบเวลาทำงานยาว ๆ เลยเนี่ย

            “ทำงานสิ เร็ว ๆ ได้ไหม” ฉันยกมือขึ้นอีกรอบเพื่อเร่งให้เขาเอากุญแจมาไว ๆ ฉันไม่มีกุญแจสำรอง ตอนเอาเข้าอู่พวกพนักงานเลยขอกุญแจไปด้วย

            ส่วนเขาก็ทำท่าทางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของชุดนอน พร้อมกับกำมือมาวางไว้บนมือฉันแล้วแบออก ฉันที่รออย่างใจจดใจจ่อก็ต้องหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบเมื่อเขาแบออกมาแล้วมันมีเพียงความว่างเปล่า ไร้ร่องรอยของกุญแจ

            “นี่นายอย่า- เห้ยยย” ฉันยังไม่ทันว่าจบเขาก็ใช้มือที่วางอยู่บนมือฉันฉุดกระชากฉันเข้าไปยังห้องเดิมอีกรอบ

            “อะไรเนี่ย!” เขาผลักฉันนอนลงกับเตียงดังเดิมพร้อมกับตัวเขาที่ขึ้นมาคร่อมฉันไว้อย่างรวดเร็ว สองมือหนากดลงที่หัวไหล่มนของฉันอย่างแรงจนฉันรู้สึกเจ็บไปหมด

            จากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็เลื่อนใบหน้าเขาเข้ามาใกล้ใบหน้าของฉันขึ้นเรื่อย ๆ จนใบหน้าของเราทั้งสองคนอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่นิ้วเท่านั้น