บทที่ 7/1

บทที่ 7

ฉันกระโดดถีบกลางหลังเขาเต็ม ๆ โดยลืมตัวไปเลยว่าตอนนี้มีเพื่อนเขาอยู่ ทุกคนต่างพากันมองมาทางฉันกับไอ้บ้านี่แล้วก็มีคนหนึ่งหัวเราะขึ้นมา

            “ ฮ่า ๆ โอ้ยขำว่ะไอ้ห่า มึงดูดิไอ้ดีไวน์”

            คนที่หน้าตาออกแนวญี่ปุ่น ๆ พูดขึ้น คนนี้ดูหน้าตาน่ารักมากกรี๊ด ๆ ส่วนคนที่ชื่อดีไวน์นี่ก็อย่างกับมาเฟียเลยงะ แม้หน้าตาจะออกหวาน ๆ แบบเกาหลีแต่รังสีที่แผ่ออกมากลับทำให้เขาดูน่ากลัวพอ ๆ กับพี่อาชาเลย

            “ขำเหี้ยไรของมึงวะ ไอ้เทนชิ!”

            เขาลุกขึ้นก่อนจะตะโกนด่าคนที่ขำ อ๋อชื่อเทนชินี่เอง

            “ส่วนมึงกล้ามากนะที่ถีบกู!”

            เขาพูดด้วยความโมโหก่อนจะเดินมาทางฉัน ใครมันจะไปยืนรอให้เขาจับได้วะ ฉันรีบเดินไปแอบหลังพี่นาทันที ฮิฮิ

            “ไม่ต้องไปหลบหลังยัยชีเลย!”

            “ใจเย็น ๆ นะเคียร์”

            พี่นาน่ารักสุดดด

            “ปัญญาอ่อน ใกล้เวลาประชุมแล้ว”

            เป็นเสียงพี่ดีไวน์ที่เดินมาถึงตอนไหนก็ไม่รู้พูดขึ้น ส่วนอีตาบ้านั่นก็ทำหน้าประมาณว่าฝากไว้ก่อนเถอะ หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสี่คนก็ไปที่ห้องคล้าย ๆ กับห้องทำงานใหญ่ ๆ คงจะคุยงานกันละมั้ง

            เหลือแค่ฉันกับพี่นาสองคนที่นั่งอยู่ในห้องรับรอง จากนั้นเราสองคนก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย...

เวลา 21.30 น.

            หลังจากพวกเขาคุยกันเสร็จ แต่ละคนก็ต่างกำลังพากันกลับแต่คนที่ชื่อเทนชิไม่วายหันมายกนิ้วโป้ง ฉันทำหน้างงใส่ เขาก็บอกว่าฉันทำเยี่ยมมากที่ถีบเพื่อนเขาเมื่อตอนเย็น

            ถามจริงนี่เพื่อนกันจริงปะเนี่ย ส่วนอีตาบ้านั่นเห็นท่าทางของเพื่อนตัวเองก็เข้าไปตบหัวใหญ่ ทำตัวอย่างกับเด็ก ๆ

            ที่จริงฉันจะกลับตั้งแต่ตอนเย็นละ แต่ชายชุดดำบอกว่ากลับไม่ได้ คุณเคียร์อะไรนั่นสั่งห้ามไม่ให้ฉันกลับ เหอะ!!! ซวยซ้ำซวยซ้อนเลยต้องมากลับกับเขาเนี่ย

            “นี่นายฉันง่วงนอนละนะ จะพาไปไหนอีก พรุ่งนี้ฉันมีงานมีการต้องทำนะ!”

            ดูเขาสิจะพาฉันไปไหนต่อไม่รู้ ฉันอยากกลับบ้านไปนอนแล้ว เป็นห่วงแม่ด้วยต้องอยู่คนเดียว ถึงที่พักจะปลอดภัยมากก็เถอะ

            “ต่อไปนี้มึงไม่ต้องทำงานแล้ว”

            เขาพูดออกมาด้วยหน้าตาเฉย ๆ แต่เดี๋ยวนะ

            “ไหนนายบอกจะไม่ไล่ฉันออกไง!”

            ซวยแล้ว T^T

            “ใครบอกว่ากูไล่มึงออก อย่าติ๊งต๊อง”

            “เอ้า! ก็เห็นบอกว่าฉันไม่ต้องทำงาน”

            อะไรของเขาวะ

            “กูหมายถึงไม่ต้องไปทำแล้วหน้าที่ยาม มึงต้องมาเป็นเลขากู!”

            ฮะ!! สมองกลับหรือไงวะ

            “ไปเป็นเลขาเนี่ยนะ! บ้าไปแล้ว ฉันไม่ได้เรียนจบมาด้านนั่นนะ แล้วฉันก็จบแค่ ม.3เอง อย่ามาพูดตลก ๆ”

            “แล้วไงกูไม่แคร์ กูบอกให้ทำมึงต้องทำอย่ามาขัด!”

            เผด็จการที่สุด! ฉันไม่ยอมหรอกเป็นเลขาก็ต้องอยู่กับอีตาบ้านี่ทุกที่ พอดีได้เป็นโรคประสาทแน่ ๆ

            “ไม่ ยังไงฉันก็ไม่ทำ แล้วอย่าคิดมาบังคับฉัน!”

            “ดูมึงไม่เป็นห่วงแม่มึงเลยนะ”

            “เกี่ยวอะไรกับแม่ฉัน! อย่ามายุ่งกับแม่ฉันนะ!”

            มันจะมากไปละนะ

            “ก็ถ้าไม่อยากให้แม่มึงเดือดร้อนก็อย่าขัดคำสั่งกู!”

            เขาหันมาขู่ด้วยหน้าตารำคาญ ดูจากหน้าแล้วเขาทำจริงแน่ แล้วไหนจะอิทธิพลความรวยนั่นอีก มันทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

“เลว!”

            “รู้ตัวดีไม่ต้องชม^^ อ่อแล้วถ้าทำร้ายร่างกายกูอีกละก็ อย่าหาว่าไม่เตือน!”

            เขาคงเห็นมั้งว่าฉันกำลังจะยกมือขึ้นไปตบเขาสักดอกสองดอก แต่ฉันก็ต้องชะงักมือค้างไว้บนอากาศเพราะคำพูดเขาจากนั้นฉันก็รีบลดมือลงทันที เกลียดที่สุด! -*-

สถานที่ ร้านอาหารหรู ( เคียร์ )

            นี่เขาคงยังไม่เข็ดสินะถึงได้กล้าพาฉันมากินข้าวอีก เดี๋ยวแม่จะจัดให้ชุดใหญ่กว่าเดิมอีก หึหึ

            แต่แล้วความคิดก็ต้องดับสิ้นเมื่อเขาพูดขู่ขึ้นมา

            “อย่าแม้แต่จะคิด! ถ้ามึงทำตัวอุบาทว์แบบนั้นอีกกูไม่รับประกันนะว่าแม่มึงจะเป็นไงต่อไป”

            “ไอ้สารเลว! เลิกเอาแม่ฉันมาอ้างสักที!”

            “จำไว้ คนแบบกูทำได้มากกว่าขู่มึงอีก!”

            พูดจบเขาก็เดินเข้าไปในร้านพร้อมกับลากฉันติดมือไปด้วย ไอ้คนทุเรศ! หน้าตัวเมียที่สุด!