บทที่ 161 การเปิดใช้งานโหมดการพิมพ์อย่างรวดเร็ว

แอเรียนไม่สามารถกินได้อีกต่อไปเธอจึงหยิบปลาแซลมอนขึ้นมาและเดินขึ้นไปชั้นบน

ข้าวปั้นดูเหมือนจะชอบปลาแซลมอนมาก หลังจากกวาดจนจนเกลี้ยงเพียงชั่วครู่เจ้าขนปุยสีขาวก็เริ่มถูตัวกับขาของเธอ

แอเรียนคุกเข่าลงเพื่อลูบขนนุ่ม ๆ ของข้าวปั้นทำให้อารมณ์ของเธอดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “เมื่อก่อนข้าวปั้นตัวเล็ก มันเคยเป็นแมวจรจัด แต่ทำไมมันถึงอ้วนได้ขนาดนี้”

เสียงเย็นเยือกดังมาจากนอกสตูดิโอ แอเรียนหันศีรษะไปรอบ ๆ และเหลือบไปเห็นร่างของมาร์คที่เดินผ่านไปตามด้วยเสียงประตูห้องทำงานของเขาที่ปิดลง

เธอไม่ได้จริงจังกับเขาและยังแอบกลอกตาด้วยซ้ำ บางครั้งสัตว์ก็มีมนุษยธรรมมากกว่ามนุษย์เสียอีก อย่างน้อยการมองดูข้าวปั้นก็ทำให้เธอมีความสุข

หลังจากที่แอเรียนเล่นกับแมวเสร็จแล้วเธอก็กลับไปที่ห้องนอนและนอน เนื่องจากอยู่บ้านน่าเบื่อเกินไปเธอจึงตัดสินใจกลับไปทำงานที่สำนักงานในวันพรุ่งนี้

เป็นเวลาเที่ยงคืนเมื่อมาร์ครู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยจากการนั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ เขาหลับตาและถูที่ว่างระหว่างคิ้ว เขาคิดว่าจะเข้าห้องนอนไปนอน แต่ก็เปลี่ยนใจอย่างรวดเร็วเมื่อนึกถึงรูปลักษณ์สกปรกที่แอเรียนโยนใส่เขา

จู่ ๆ มาร์คก็ได้ยินเสียง