ทิฟฟานี่พบว่ามีคนอื่นอยู่ที่บ้านของเธอหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ เขาเป็นคนสุดท้ายที่เธออยากจะเจอ!แจ็คสันสวมผ้ากันเปื้อนและกำลังตั้งใจทำอาหาร เขาไม่แม้แต่จะหันมามองเธอ “มาร์คโทรหาผมและบอกว่าแอเรียนไม่ค่อยกินข้าว เขาเลยขอให้ผมทำอาหารและส่งไปที่โรงพยาบาลให้ พวกเราไม่มีทางเลือก เธอท้องอยู่ อีกอย่าง ผมไม่มีวัตถุดิบที่บ้านเลยและมันก็ดึกมากแล้วที่จะไปหาซื้อ ผมรู้ว่าแม่ผมส่งวัตถุดิบมาให้คุณค่อนข้างเยอะและเมื่อเทียบกับบ้านผมอพาร์ทเม้นท์ของคุณอยู่ใกล้กับโรงพยาบาลกว่าเยอะ ผมเลยถือวิสาสะและมาทำอาหารให้แอเรียนที่นี้แทน สั้น ๆ ก็คือ ผมกำลังทำเพื่อเพื่อนสนิทของคุณ คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”ทิฟฟานี่พูดไม่ออกหลังจากที่ฟังเขาพูดแล้ว เหตุผลของเขานั้นน่าเชื่อถือและเธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องต่อว่าเขา เธอไม่สามารถที่จะขัดขวางเขาได้จากนั้นเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ และทำเป็นว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น เธอเปิดตู้เย็นเล็กและหยิบที่มาสก์หน้าออกมา เมื่อเธอหันกลับเธอก็ชนเข้ากับหน้าอกของแจ็คสัน เธอจับจมูกที่เจ็บเล็กน้อยของเธอและเงยหน้าจ้องมองเขา “คุณจะทำอะไรอีกล่ะ? ทำไมจู่ ๆ ถึงมายืนเงียบ ๆ ข้างหลังฉัน?”เขามองลงมาที่เธ
หลังจากที่เรียบเรียงความคิดของตัวเองใหม่ ทิฟฟานี่ก็ใส่เสื้อผ้าและเดินออกจากห้องนอน ธัญญ่าได้เก็บตัวอยู่ในห้องตลอดเวลาเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงความวุ่นวาย เธอเพียงออกมาให้เห็นหน้าตอนที่เธอออกมาเปิดประตูบ้านให้แจ็คสันเข้ามา ทิฟฟานี่รู้สึกอึดอัด เธอไม่อยากถูกทิ้งให้ต้องอยู่กับแจ็คสันสองต่อสอง!เธอแอบส่งข้อความหาธัญญ่าว่า: ‘ออกมานี่หน่อยสิ! เธอทำอะไรอยู่แต่ในห้อง? เธอก็รู้ดีนี่ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับแจ็คสันมันน่าอึดอัดแค่ไหน!’ธัญญ่าตอบอย่างรวดเร็วว่า: ‘หนูจะไม่ออกไปแน่นอน! หนูได้ยินสิ่งที่พวกพี่ทำกันในห้องครัวนะ มันจะน่าอึดอัดสำหรับหนูถ้าหนูต้องออกไป! หนูจะไม่ไปเป็นก้างขวางคอแน่นอน! คิดซะว่าหนูหลับอยู่ หนูช่วยพี่ไม่ได้!’ทิฟฟานี่อารมณ์เสีย ช่างเป็น “เพื่อน” ที่ประเสริฐนัก!จู่ ๆ เสียงของแจ็คสันก็เรียกออกมาจากห้องครัว “ทิฟฟานี่ เลน มาช่วยผมหน่อย มาร์คเร่งผมแล้ว”เธอจะทนกับมัน เพื่อแอเรียน! เธอตีหน้านิ่งและเดินไปหาเขาโดยไม่สบสายตา “คุณต้องการอะไร?”แจ็คสันชี้ไปยังผักที่อยู่ในซิงค์ “หั่นผักให้หน่อย มาร์คบอกว่าอาหารของเธอต้องมีผักและโปรตีนที่เท่า ๆ กัน ขอบคุณพระเจ้าที่ผมเคยค้นคว
ทิฟฟานี่รู้สึกบางอย่างลึก ๆ ในใจของเธอ ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เธอกำลังรู้สึกไม่พอใจ...มันเป็นความผิดของเขา เขาไม่ควรจะเมินเธอ ตอนนี้เธอเลยรู้สึกสับสนและกระวนกระวาย!… เมื่อต้องอยู่ในโรงพยาบาลมาเป็นเวลาเกือบจะหนึ่งเดือนแล้วแอเรียนจึงมั่นใจว่าเธอจะต้องอยู่จนคลอดแน่ ๆ มันน่าเบื่อ แต่เธอไม่มีทางเลือกเพื่อตอนสนองความอยากอาหารของเธอ มาร์คได้ให้แจ็คสันทำอาหารให้เธอทุกวัน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงวันละมื้อ แต่เธอก็ยังเกรงใจมากอยู่ดีระหว่างที่แจ็คสันมาส่งอาหารครั้งล่าสุด เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “แจ็คสัน มันไม่ได้รบกวนคุณมากเกินไปใช่ไหม? กลางวันคุณก็ต้องทำงานและกลางคืนคุณยังต้องทำอาหารมาส่งอีก…”แจ็คสันยิ้มเยาะ “ไม่ต้องเกรงใจ สำหรับผมกับมาร์คเรื่องอาหารเป็นเรื่องเล็กน้อย นี่เป็นสถานการณ์ที่พิเศษ ผมจะทำอาหารให้คุณจนกว่าคุณจะคลอดลูกอย่างปลอดภัย พวกคุณผู้หญิงต้องผ่านอะไรตั้งเยอะระหว่าที่ตั้งครรภ์ แค่เห็นคุณแบบนี้ผมยังกังวลเลย…”ในขณะนี้ เขาก็นึกถึงทิฟฟานี่โดยไม่ได้ตั้งใจ หากทิฟฟานี่ตั้งท้องตั้งแต่ตอนที่พวกเขาพยายามกัน พวกเขาจะเลิกกันไหม? แต่นั่นหมายความว่า… เธอจะต้องทรมานตอนที่คลอดเหมือนก
อย่างที่คิดไว้ แอเรียนมีความสุขกับอาหารของแจ็คสัน ความอยากอาหารของเธอได้กลับมาแล้ว และทุกมื้อที่แจ็คสันทำมาส่งให้เธอก็จะกินหมดจนเกลี้ยง ผิวพรรณของเธอดีขึ้นเช่นกันแจ็คสันเก็บกล่องอาหารหลังจากที่เห็นว่าเธอทานหมดแล้ว “ถ้างั้นผมจะกลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้”แอเรียนพยักหน้าและถามอย่างระมัดระวังว่า “พักหลังนี้คุณได้ติดต่อกับทิฟฟานี่บ้างไหม?”แจ็คสันตกตะลึง จากนั้นเขาก็ขดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย “ไม่ คุณก็รู้ว่าเธอเป็นอย่างไร ติดต่อเธอไปก็ไม่ได้อะไร”เขาไม่ได้ติดต่อเธอตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาและไม่ได้แสวงหาวิธีที่จะเจอเธอโดยบังเอิญด้วย… อีกอย่าง เขาพยายามละทิ้งอีโก้ของตนเองแล้ว แต่สิ่งที่เขาได้กลับมาก็คือ การปฏิเสธจากเธอมาร์คช่วยประคองแอเรียนนอนลงหลังจากที่แจ็คสันจากไป “เธอง่วงไหม? ถ้าง่วงก็นอนเลยนะ”แอเรียนส่ายหัว “ฉันไม่อยากนอน ฉันเอาแต่นอนจนไม่รู้สึกง่วงแล้ว แจ็คสันดูแปลก ๆ ตอนที่ฉันพูดถึงทิฟฟ์ ฉันได้ยินมาจากทิฟฟ์ว่าพวกเขาได้เจอกันและไม่ใช่เพียงครั้งเดียวด้วย…”ตอนนี้มาร์คไม่สนใจเรื่องอื่นใด “นั่นมันเรื่องของพวกเขา ให้พวกเขาจัดการกันเองเถอะ แจ็คสันไม่ใช่คนเดียวที่จะมีอำนาจในการตั
ในที่สุดเฮเลนก็พยักหน้า ต้องขอบคุณคำแนะนำของแมรี่ “โอเค… ฉันจะเข้าไปหาเธอ ถ้าฉันทำให้เธอไม่พอใจฉันจะกลับทันที”แมรี่ปิดประตูหลังจากที่เฮเลนเดินเข้าไปเพื่อให้พื้นที่ส่วนตัวแก่แม่และลูกสาวแอเรียนยังคงตื่นอยู่ เธอลุกขึ้นนั่งเมื่อเธอเห็นเฮเลน “คุณมาทำอะไรที่นี่ในเวลานี้?”เฮเลนเดินเข้าไปหาแอเรียนและหยิบหมอนมาหนุนหลังให้เธอ “ฉัน… ฉันบังเอิญมาทำธุระแถวนี้ ฉันเลยคิดว่าฉันจะแวะมาเยี่ยมเธอสักหน่อย ฉันรบกวนการนอนของเธอหรือเปล่า? เธอไม่ต้องลุกขึ้นก็ได้ นอนเสียเถอะ…”แม้ว่าแอเรียนจะดูไม่ค่อยเป็นมิตรนัก แต่เธอก็ไม่ได้ทำหน้าบึ้งใส่เฮเลนเช่นกัน “ไม่เป็นไร ฉันนอนไม่หลับอยู่ดี เพราะฉะนั้นฉันลุกขึ้นนั่งจะดีกว่า”ทั้งคู่ไม่มีเรื่องให้คุยกันมากนัก ดังนั้นบรรยากาศจึงค่อนข้างหว่าเว้เฮเลนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบโหลที่โปร่งใสและระยิบระยับเต็มไปด้วยลูกพลัมเปรี้ยวออกมาจากกระเป๋าของเธอสองโหล “ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบอาหารเปรี้ยวหรือเปล่า แต่ฉันจะวางมันไว้ตรงนี้ให้นะ เธอควรกินมันทีละลูกสองลูก ที่บ้านเทรมอนต์มีทุกอย่างแล้ว ฉันจึงไม่รู้ว่าควรจะเอาอะไรมาให้ดี…”แอเรียนเปิดโหลหนึ่งออกและหยิบลูกพลัมใส่ปากตัวเ
แอเรียนมีความสามารถในการออกแบบแฟชั่นจริง ๆ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำงานในด้านนี้แล้วก็ตาม แต่ความชอบของเธอในเรื่องแฟชั่นไม่เคยเลือนหายไป เมื่อเธอเห็นธีมหลักของการแข่งขันในครั้งนี้ ชุดฤดูร้อน เธอก็รู้สึกว่ามันง่ายมาก “แค่ทำอะไรที่มันกำลังเป็นเทรนด์ แค่นี้ก็มีโอกาสที่จะชนะแล้ว แต่พยายามคิดนอกกรอบนิดนึง ลองไปดูบนเว็บไซต์ร้านใหญ่ ๆ หรือหาเนื้อผ้าหรือสิ่งทอที่กำลังเป็นเทรนด์ออนไลน์ก็ได้ แต่อย่าทำตามคนอื่นมาก และเธอต้องทำมันให้โดดเด่นมากกว่าสิ่งที่มีอยู่ในตลาดอยู่แล้ว”ทิฟฟานี่สับสนมากหลังจากที่ได้รับคำแนะนำจากแอเรียน “ฉันรู้ว่าการออกแบบแฟชั่นต้องใช้นวัตกรรม แต่สมองฉัน… เธอก็รู้ว่ามันเป็นยังไง ฉันเลยมาหาเธอนี่ไง เธอไม่ได้อยู่ในอุตสาหกรรมนี้อยู่แล้ว ฉันขอยืมมือเธอในสร้าง 'ความรุ่งโรจน์' ให้กับตัวเองได้ไหม? ได้โปรดนะเพื่อนรัก… ฉันมีแบบร่างแล้ว เธอช่วยพัฒนามันให้ฉันนิดนึงได้ไหม? แบบร่างที่เธอเคยช่วยฉันแก้ที่ออฟฟิศตอนนั้นสุดยอดมาก จริง ๆ นะ!”แอเรียนยอมจำนน เธอยื่นมือออก “ไหน ขอดูหน่อย”ทิฟฟานี่รีบเอาแบบร่างของเธอให้แอเรียนดู “นี่ ดูเลย”เพียงมองแวบเดียวแอเรียนก็ไม่อนุมัติแล้ว “ไม่ ไม่มีอ
แอเรียนปลื้มปิติด้วยความชื่นชมเมื่อเห็นความทุ่มเทของทิฟฟานี่จู่ ๆ ประตูห้องพยาบาลก็ถูกเปิดออกแล้วแอเรียนก็ตระหนักได้ว่าแจ็คสันมาถึงพร้อมกับอาหารของเธอแล้ว...ทิฟฟานี่เข้าใจว่าคนที่เข้ามานั้นคือมาร์ค เธอจึงไม่ได้ตอบสนองแต่อย่างใด เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นด้วยซ้ำ จนกระทั่งแมรี่พูดขึ้นมาว่า “แจ็คสันมาแล้ว! ขอบคุณมาก ๆ เลย” ทิฟฟานี่ตัวแข็งทื่อ เธอรีบเก็บภาพสเก็ตช์ของตนเองทันที “ฉันต้องไปก่อนนะแอริ พรุ่งนี้ฉันจะมาหาใหม่”แอเรียนจองไปที่สีหน้าที่วางเปล่าของแจ็คสัน “โอเค… ดูแลตัวเองด้วยนะ”ทิฟฟานี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกยาว ๆ เมื่อเธอเข้าลิฟต์ไป เธอรู้สึกรำคาญตัวเองมาก ทำไมเธอต้องรู้สึกกลัวด้วย? นี่ไม่ใช่นิสัยของเธอเลย...เธอนึกถึงคำถามที่แจ็คสันถามเธอในห้องครัวที่คอนโดของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ “ถ้าผมบอกคุณว่าผมไม่เคยนอกใจคุณล่ะ? เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหม?” เขาไม่ได้แสวงหาเธอตั้งแต่ที่เธอให้คำตอบแบบขาดตัวกับเขา พวกเขาไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลานานและเมื่อเจอกันในห้องพยาบาลนั้นเธอก็กลับตื่นตระหนกซะอย่างนั้น...แจ็คสันที่ดูผิวเผินเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอะไรถามแอเรียนว่า “มาร์คยังไม่มาอีกเหร
ตั้งแต่ที่ทิฟฟานี่เจอแจ็คสันที่โรงพยาบาล เธอก็ตั้งใจยืดเวลาที่เธอจะไปเยี่ยมแอเรียนออกไป เธอจะไปเยี่ยมแอเรียนหลังสองทุ่มและกลับประมาณสามทุ่มครึ่ง แจ็คสันมักจะกลับไปเมื่อแอเรียนทานข้าวเสร็จ เพราะฉะนั้นพวกเขาจะไม่เจอกัน สองสามวันผ่านไป ในที่สุดแอเรียนก็ถามทิฟฟานี่ว่า “เธอหลีกเลี่ยงแจ็คสันทำไม? เขาไม่ได้พยายามหลีกเลี่ยงเธอเลยนะ เขาก็มาเวลาเดิมตลอด ไม่เห็นจะต้องทำขนาดนี้เลย ว่าไหม?” “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอมักจะเห็นใจคนที่ช่วยเหลือเธอตลอด? เขาแค่ทำอาหารให้เธอไม่กี่มื้อเองแต่เธอก็อยากจะตอบแทนน้ำใจเขาที่เป็นคนนอกซะแล้ว! ฉันแค่ไม่อยากเจอเขา…”“ปฏิกิริยาของเธอไม่ได้สื่อเลยว่าเธอ ‘ไม่อยากเจอเขา’ แต่เธอกลัวที่จะเจอเขาต่างหาก เธอตั้งใจหลีกเลี่ยงเขา เธอกลายเป็นแมวขี้กลัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” แอเรียนชี้แจ้งอย่างตรงไปตรงมา “นี่ไม่ใช่นิสัยเธอเลย ถ้าเธอลืมเขาได้แล้วจริง ๆ เธอจะปฏิบัติต่อเขาเหมือนคนแปลกหน้าและเธอจะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เธอจะหลบซ่อนทำไม? มันไม่จำเป็นเลย เว้นแต่ว่าเธอยังรักเขาอยู่” ทิฟฟานี่มองลงไปที่ภาพสเก็ตช์ในมือของเธอ “ใช่ ใครมันจะไปลืมคนที่ตัวเองเคยรักมากอย่างลึกซึ้งได้ล่ะ?