บทที่ 7

วันต่อมาฉัตรนลินทร์ก็ปรากฏตัวที่มหาวิทยาลัย ทำให้หลาย ๆ คนที่รู้ว่าเธอแต่งงานเมื่อคืนต่างพากันตกใจว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ทั้ง ๆ ที่เวลานี้เธอควรจะพักผ่อน หรือไม่ก็กำลังเก็บเสื้อผ้าไปฮันนีมูน

เมื่อคืนหลังออกจากโรงแรมเธอก็ขับรถกลับกรุงเทพโดยไม่ได้บอกใคร ในเมื่อศิวัฒน์มองว่าการแต่งงานมันไม่ได้สำคัญและเขาพร้อมที่จะหักหน้าเธอ ฉะนั้นเธอก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไว้หน้าเขา และเธอก็รู้ดีว่าหลังจากนี้ เขาก็จะตามมาต่อว่าเธอ

และเป็นอย่างที่เธอคิด เพราะหลังจากงานแต่งผ่านไปสองวันเขาก็ตามมาหาเธอถึงมหาวิทยาลัย

“ออกจากโรงแรมทำไมถึงไม่รอฉัน” เขาบีบต้นแขนของเธอด้วยความโกรธ “ฉันโดนแม่ด่ามาสารพัดเพราะเธอคนเดียว”

“คุณเองยังไม่อยากอยู่ห้องนั้นเลย แล้วคนอื่นเขาจะไม่อยากอยู่เหมือนคุณไม่ได้หรือไง”

“เธอมัน...”

“ทำไมคะ คุณอยากทำอะไรก็ทำไปสิ ฉันไม่ห้ามหรอก” เธอเผชิญหน้ากับเขา “แล้วคุณก็ห้ามยุ่งกับชีวิตของฉันด้วย”

“เธอแน่ใจเหรอว่าเธอจะไม่ห้าม”

“ค่ะ”

เธอไม่ได้สนใจคนข้าง ๆ มากนัก เพราะตอนนี้โทรศัพท์ของเธอกำลังมีสายเข้า

“ฮัลโหลค่ะ พี่กันต์เหรอ อยู่ที่ห้องแล็บใช่มั้ยคะ โอเคฉัตรกำลังไปค่ะ” เธอรับสายจากใครคนหนึ่งแล้วเดินออกไปโดยไม่สนใจศิวัฒน์

เพราะคำพูดในวันนั้นหลังพวกเขาเข้ามาอยู่ในบ้านที่ศศิณีซื้อให้ ประมาณเดือนกว่า ๆ แล้วที่พวกเขาอาศัยอยู่ด้วยกัน ในบ้านหลังใหญ่ ชั้นบนมีสองห้องเธอกับศิวัฒน์จึงแยกห้องกันนอน ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่มีคืนไหนที่ศิวัฒน์จะกลับมาบ้าน พวกเขาไม่เคยนั่งโต๊ะรับประทานอาหารพร้อมกันเลยสักครั้ง ซึ่งฉัตรนลินทร์เองก็ไม่ได้สนใจ

“คุณฉัตรคะ คืนนี้จะกลับหรือเปล่า”

แม่บ้านที่ศศิณีจ้างไว้ให้ดูแลบ้านชื่อกิ่งกาญจน์ อายุห้าสิบปี เธอวิ่งมาถามฉัตรนลินทร์ เพราะหลายครั้งแล้วที่เธอต้องเทอาหารทิ้ง ในวันที่ฉัตรนลินทร์และศิวัฒน์ไม่กลับบ้าน

“กลับค่ะป้ากิ่ง”

เธอหันไปตอบ ก่อนจะขับรถเพื่อไปมหาวิทยาลัย แต่ไม่ทันที่รถของเธอจะพ้นรั้วบ้าน เธอก็เห็นศิวัฒน์ขับรถเข้ามา แต่ไม่ได้ลดกระจกลงไปทักทาย เขาก็เช่นกัน ทั้งคู่ขับสวนไปเหมือนไม่ได้รู้จักกันด้วยซ้ำ

18.00 น

ฉัตรนลินทร์ก็กลับมาจากมหาวิทยาลัย เธอหอบเอกสารที่เอากลับมาจากมหาวิทยาลัยแล้วเดินเข้าบ้าน

“พี่ไตรอ่ะ”

เสียงของใครบางคนทำให้ฉัตรนลินทร์หยุดแล้วหันไปมอง เป็นจังหวะเดียวกันที่ศิวัฒน์หันมาเห็นเธอเช่นกัน

“นี่มันอะไรกันคะ” ฉัตรนลินทร์ต้องการคำตอบจากใครสักคน เขาคิดอะไรอยู่ถึงได้พากันมาพลอดรักถึงในบ้าน

“ก็อย่างที่เห็น” ศิวัฒน์ยืนขึ้น “มาก็ดีแล้วรับรู้ไว้ซะว่าหลังจากวันนี้ เกลจะมาอยู่กับฉันที่นี่”

“แบบนี้มันเกินไปหรือเปล่า?”

“เกินไปยังไงเหรอ? คนรักกันเขาก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ”

“คุณไม่อายบ้างเหรอ”

“อายทำไม ในเมื่อฉันมันเป็นตัวจริง ไม่ใช่ตัวแสดงแทนแบบเธอ” เกวลินพูดแทรกขึ้น

“ก่อนจะพูดฉันอยากให้คุณคิดก่อนนะ หากคนที่มีทะเบียนสมรสเรียกว่าตัวแสดงแทน แสดงว่าคนที่ไม่มีอะไรเลยแล้วปล่อยให้ผู้ชายหิ้วไปนั่นที หิ้วไปนี่ทีเขาเรียกว่าอะไร”

“หยุดนะ!! เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าเกล” เขาตวาดใส่เธอ

“คุณก็ไม่มีสิทธิ์พาเธอเข้ามาในบ้านหลังนี้เหมือนกันค่ะ” ฉัตรนลินทร์เถียงกลับ

“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ในเมื่อเกลเป็นเมียของฉัน” ฉัตรลินทร์รู้สึกหน้าชากับคำพูดของผู้ชายคนนี้ เขาไม่ได้มองว่าเธอคือภรรยายังไม่พอ เขายังไม่ไว้หน้าเธออีก

“แล้วคุณจะให้อยู่กันแบบนี้เหรอ ทุเรศสิ้นดี” เธอส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อคิดตามที่พูด

“ทุเรศยังไง เธอก็อยู่ในห้องของเธอ ฉันกับเกลก็อยู่ในห้องของฉัน”

เกวลินเบะปากใส่ฉัตรนลินทร์ไปหลายครั้ง เมื่อเธอรู้สึกว่าเธอคือผู้ชนะ แต่ฉัตรนลินทร์ก็ไม่ได้สนใจท่าทางต่ำ ๆ นั้น เธอไม่ได้โทษเกวลินแต่เธอกลับโทษศิวัฒน์ที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี

“นั่นแหละค่ะที่เรียกว่าทุเรศ บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอของเรา คุณแม่ของคุณซื้อให้เราสองคนแต่คุณกลับพาชู้มาอยู่ ไม่เกรงใจฉันก็เกรงใจแม่คุณบ้างนะ”

“นี่เธอ!!” เกวลินโกรธที่โดนฉัตรนลินทร์ด่าทางอ้อม

“ทำไมคะ” เธอตวัดสายตามองเกวลิน “ฉันแค่อยากบอกคุณแค่นั้นว่าคนที่ยุ่งกับคนที่มีทะเบียนสมรสเขาเรียกว่าชู้ เผื่อคุณยังเรียนไม่ถึงกฎหมายข้อนี้”

“หยุดนะ!!” ศิวัฒน์เข้าไปกระชากแขนของฉัตรนลินทร์ด้วยความโกรธ “เธอพูดเองว่าฉันจะทำอะไรก็ได้”

ใช่ เธอพูดแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำถึงขนาดนี้

“...” แม้จะเจ็บแต่เธอก็ไม่แสดงออกให้เขาเห็น

“ถ้าไม่อยากอยู่ในสภาพนี้ก็หย่าให้ฉัน แล้วออกจากชีวิตฉันไป”

“ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ในชีวิตของคุณนักหรอก”

“ก็หย่าซะ” เขาผลักเธอจนเซไปด้านหลังสองก้าว เอกสารที่อยู่ในมือหล่นกระจัดกระจายบนพื้น จนเธอต้องก้มลงไปเก็บ

เกวลินได้แต่ยิ้มสะใจ เธอชื่นชมแฟนหนุ่มที่ทำให้เธอเห็นว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้สำคัญสำหรับเขาเลย

“เอาเถอะ ในเมื่อพวกคุณทั้งสองยังไม่อาย แล้วฉันจะอายทำไม เพราะฉันไม่ได้ทำอะไรผิด” เธอลุกขึ้นมายืนเต็มความสูงหลังจากเก็บเอกสารเสร็จเธอยิ้มอ่อน ๆ ให้คนทั้งสอง “ส่วนเรื่องหย่าต้องรอนานหน่อยนะคะ ตอนนี้ฉันยังชอบมันอยู่”

“อีหน้าด้าน ไม่มียางอาย อีชอบแย่ง อีต่ำ สถุน”

“จุ๊ ๆ ฉันเพิ่งรู้นะคะ” เธอทำตาใสใส่เกวลิน “ว่าคุณเป็นพวกที่ชอบด่าตัวเอง”

กรี๊ด!!

เธอกรี๊ดลั่น พยายามจะเข้าไปคว้าตัวฉัตรนลินทร์ที่กำลังเดินขึ้นห้องไป แต่เกวลินก็โดนศิวัฒน์คว้าตัวไว้

“ปล่อยเกลนะ เกลจะเอาเลือดหัวมันออกมันว่าเกลกับพี่ พี่ไม่ได้ยินหรือไง” เธอดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของศิวัฒน์

“พอเถอะ” ศิวัฒน์เอ่ยห้ามเสียงเรียบ

ศิวัฒน์มองหญิงสาวเดินขึ้นบันไดไป จนเธอหายเข้าไปในห้อง เขาได้แต่คิดว่าเขาประเมินผู้หญิงคนนี้ต่ำไปจริง ๆ เธอเก็บอารมณ์ได้ดี และมีความอดทนมากกว่าที่เขาคิดซะอีก

19.10 น.

ฉัตรนลินทร์เดินลงมารับประทานอาหารที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้ก็เห็นศิวัฒน์กับเกวลินนั่งทานอยู่ก่อนแล้ว แม้จะไม่ค่อยชอบใจแต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจ เดินเข้าไปนั่งลงเก้าอี้ตัวที่ห่างจากคนทั้งสอง

“คุณฉัตรคะ”

“คะป้ากิ่ง” เธอหันไปมอง

“นี่ของโปรดคุณฉัตรค่ะ ป้าทำไว้ให้”

“ว้าวกำลังอยากกินอยู่พอดี ขอบคุณมากนะคะ” เธอยกมือไหว้พลางรับจานที่มีปลาราดพริกมาจากแม่บ้าน

แต่กลับมีหญิงสาวที่เธอกำลังรู้สึกอิจฉาตาร้อนอยากจะแย่งขึ้นมา เพราะกับข้าวที่เธอทานไม่มีเมนูปลาราดพริก

“พี่ไตรคะ เกลอยากทานปลาราดพริกค่ะ”

“ได้สิ” ศิวัฒน์ขานรับพลางหันมามองฉัตรนลินทร์ “ส่งมาสิ”

“ไม่ค่ะ นี่ของฉัน” เธอขยับจานปลาราดพริกเข้าหาตัว

“เอ๊ะ!! เธอนี่มันยังไง ของแค่นี้ทำมาขี้เหนียว”

“คุณก็บอกคนของคุณสิว่าของแค่นี้ อย่ามาทำเป็นอยากกิน” ฉัตรนลินทร์ย้อน เธอเบะปากใส่ศิวัฒน์ไปหนึ่งที

“เธอนี่ยังไง หาเรื่องจะทะเลาะกับฉันให้ได้ใช่มั้ย”

“ใครกันคะที่หาเรื่อง” เธอเถียงตาใส

ท่าทางรั้น ๆ นั้นทำศิวัฒน์รู้สึกหมั่นไส้เธอยังไงไม่รู้ เขาทำได้แค่กัดปากตัวเองเพื่อระงับอารมณ์

“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปทานตัวใหญ่กว่านี้ วันนี้อย่าไปอยากทานเลยนะ”

“แต่เกลอยากทานวันนี้นี่คะ พาไปตอนนี้ได้มั้ย”

“ก็ได้ครับ” เขาเอื้อมมือไปลูบแก้มเกวลินที่กำลังทำหน้าอ้อนใส่เขา “ป้ากิ่งครับเก็บเลย ผมจะไปทานต่อข้างนอกครับ”

หลังทั้งสองลุกออกไปฉัตรนลินทร์ก็ได้แต่ทำท่าเลียนแบบศิวัฒน์ จนกิ่งกาญจน์ที่ยืนมองอยู่ยิ่งรู้สึกเอ็นดูเธอเข้าไปอีก

“คุณฉัตรโอเคใช่มั้ยคะ” เธอถามด้วยความเป็นห่วง

“เรื่องอะไรคะ”

“ก็เรื่องที่คุณไตร...” เธอไม่รู้ว่าสมควรพูดหรือเปล่า

“ทำไงได้ล่ะคะ เขารักกันปานจะฉีกวานดมขนาดนั้น” เธอเปรียบเปรยจนคนฟังเผลอยิ้มออกมา

“ฮ่า ๆ คุณฉัตรนี่เป็นคนอารมณ์ขันเหมือนกันนะคะ”

“ไม่รู้จะเครียดไปทำไมค่ะ” เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ “หนูขออะไรป้ากิ่งสักเรื่องได้มั้ยคะ”

“เรื่องอะไรคะ”

“อย่าบอกคุณแม่ก่อนได้มั้ยคะ”

“ทำไมล่ะคะ”

“ฉัตรขอจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองก่อน”

“ถ้าเป็นแบบนั้นคุณฉัตรก็ต้องทะเลากกับคุณไตรอีกนะคะ” เมื่อตอนเย็นที่ทั้งสองคนเถียงกันกิ่งกาญจน์ได้ยินชัดเจน เพราะเธอกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว

“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ป้ากิ่งก็เห็นนี่คะ” ตั้งแต่ที่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้าน ทุกครั้งที่ทั้งคู่เจอกันก็มีเรื่องให้เถียงกันตลอด เพราะไม่มีใครยอมใคร จนป้าแม่บ้านมองเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

“ก็ได้ค่ะ” เธอจำใจรับปาก ทั้ง ๆ ที่เธอเองก็รู้สึกสงสารฉัตรนลินทร์อยู่ไม่น้อย

“ขอบคุณมากนะคะ”

แม้จะพูดออกไปแบบนั้นแต่ฉัตรนลินทร์ก็ยังคิดไม่ออกว่าเธอจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง