บทที่ 6

วันแต่งงานเป็นอีกวันที่ฉัตรนลินทร์รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าวันสำคัญที่ผ่าน ๆ มาของเธอ แม้จะไม่ใช่การแต่งงานที่เต็มใจกันทั้งสองฝ่ายก็ตาม

ช่วงเช้าเป็นพิธีหมั้นและรดน้ำสังฆ์ หญิงสาวที่อยู่ในชุดไทยช่างสวยสง่าจนแขกที่มาร่วมงานต่างก็พากันชื่นชมไม่ขาดปาก ซึ่งพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าทั้งคู่ดูเหมาะสมกันมาก

เมื่อถึงเวลาที่ทั้งคู่ต้องจดทะเบียนสมรสกันต่อหน้าแขกที่มาร่วมงาน ทุกคนต่างพากันชื่นชมและยินดีให้กับคู่บ่าวสาว แต่ไม่รวมไปถึงหญิงสาวคนหนึ่งที่เธอนั่งมองพลางกำหมัดแน่น น้ำตาที่มันคลอหน่วยทำให้เธอต้องกักเก็บมันไว้ เธอจะปล่อยให้มันไหลออกมาตอนนี้ไม่ได้

“ตาไตร” ศศิณีก้มลงไปเรียกชื่อลูกชายเบา ๆ “รีบ ๆ เซ็นเข้า”

“ทำไมต้องจดทะเบียนด้วยครับ” ศิวัฒน์หันไปกระซิบ “เดี๋ยวก็ต้องหย่า”

“นี่ปากแกเหรอ” ศศิณีกัดฟันพูด “เซ็นซะ อย่าให้ฉันต้องใช้ไม้ตาย”

ศิวัฒน์จำใจจรดปลายปากกาลงไปเพื่อเซ็นชื่อในใบสำคัญสมรสนั้น ขณะที่เขาวางปากกาลงสายตาของเขาก็มองไปยังคนรักที่นั่งปาดน้ำตาอยู่ เขาห้ามเธอแล้วว่าอย่ามาแต่เธอก็ไม่เชื่อฟัง ถึงจะเป็นแบบนั้นเขาก็เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ แต่เพราะเงื่อนไขบ้า ๆ นี้ เขาเลยหลีกเลี่ยงไม่ได้ หวังว่าเธอคงจะเข้าใจเขา

“หนูฉัตรเซ็นเลยลูก”

ฉัตรนลินทร์ก็ไม่ได้อิดออด เธอจรดปลายปากกาลงไปอย่างไม่ลังเล มาถึงตอนนี้ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลอีกแล้ว ต่อไปเธอจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายของเขาโดยทางนิตินัยเท่านั้น

หลังเสร็จพิธีในตอนเช้า เจ้าบ่าวและเจ้าสาวก็มีเวลาพักผ่อนก่อนจะถึงเวลาที่ช่างแต่งหน้านัดไว้

“พี่ไตร”

“ไม่ร้องนะครับ” ศิวัฒน์เกลี่ยน้ำตาที่หยดลงมาบนแก้มของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา

“เกลปวดใจมากเลยค่ะ”

“พี่บอกแล้วว่าอย่ามา”

“เกลอยากมาให้เห็นกับตา ว่าพี่ไม่ได้เต็มใจ”

“พี่ก็สัญญาแล้วไง ว่าหลังจากนี้พี่จะทำทุกทางให้เธอหย่า”

“ให้เกลช่วยนะคะ”

“คืนนี้รอพี่ที่ห้องนะ ห้ามลงไปพี่ไม่อยากให้เกลเสียใจเลย”

“เกลรักพี่ไตรนะ” เธอกอดเอวสอบของเขาไว้อย่างหวงแหน

“พี่ก็รักเกลครับ”

ทั้งสองกอดกันกลมอยู่ตรงทางบันไดหนีไฟโดยไม่สนใจว่าจะมีใครผ่านมาเห็น...

แกร๊ก!!

หญิงสาวตัวเล็กที่อยู่ในชุดเดรสผ่าข้าง โชว์ให้เห็นขาเรียวสวยเดินเข้าไปในห้องที่มีช่างแต่งหน้ากำลังรุมแต่งตัวเจ้าสาว เธอหยุดยืนอยู่ด้านหลังแล้วมองเจ้าสาวคนสวยกำลังหลับตาพริ้มให้ช่างเติมแต่งสีสันลงไป

“พี่พลอย” ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นมา ผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังทำให้เธอยิ้มกว้างออกมา “มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

พลอย หรือพลอยชมพู เธอคือพี่สาวที่ฉัตรนลินทร์สนิทด้วยที่สุด ทั้งคู่สอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน สาขาเดียวกัน แต่เพราะเธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศทำให้ทั้งคู่ห่างหายกันไปพักใหญ่

“น้องสาวแต่งงานทั้งที ก็ต้องกลับมาร่วมแสดงความยินดีสิจ๊ะ” เธอยิ้มอ่อน ๆ ให้ฉัตรนลินทร์

เมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอได้รับข้อความจากฉัตรนลินทร์ว่ากำลังจะแต่งงาน เธอก็แปลกใจว่าใครกันนะที่จะโชคดีได้เป็นเจ้าบ่าวของน้องสาวที่น่ารักคนนี้ เมื่อฉัตรนลินทร์บอกว่าเป็นใครด้วยความเป็นห่วงน้องสาว เธอเลยให้สามีที่อยู่เมืองไทยไปสืบมาให้ เธอจะรู้สึกดีใจยิ่งกว่านี้หากเธอไม่ไปได้ยินอะไรบางอย่างมา

“นั่งรอก่อนนะคะ คงจะใกล้เสร็จแล้ว”

“แล้วเจ้าบ่าวล่ะ”

“คงจะลงไปด้านล่างแล้วค่ะ”

ขณะถามพลอยชมพูก็สังเกตสีหน้าของฉัตรนลินทร์ไปด้วย เธอมันใจว่าน้องสาวของเธอฉลาดพอที่จะไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนหลอกง่าย ๆ แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว ทำไมเธอถึงยอมแต่งงานด้วย

ถึงเวลาที่เจ้าสาวแต่งตัวเสร็จและพร้อมสำหรับงานในค่ำคืนนี้ พิธีฉลองมงคลสมรสถูกจัดขึ้นอย่างสมฐานะของศศิณี เพราะเธอเป็นคนจัดการเองทั้งหมดตั้งแต่ธีมงานรวมไปถึงชุดของคู่บ่าวสาว

“รู้มั้ยว่าคืนนี้น้องสาวของพี่สวยมากเลย” เธอเอ่ยชมเจ้าสาวไม่ขาดปาก

“ขอบคุณนะคะที่มา”

“แล้วไม่บอกใครที่มหาลัยเลยเหรอ”

“ไม่อยากรบกวนใครเลยค่ะ ต้องเดินทางมาไกลด้วย”

“นิสัยนี้แก้ไม่หายเลยนะ” เธอเอ็ดน้องสาวเบา ๆ

“ตั้งแต่มาพี่ยังไม่เจอเจ้าบ่าวเลย”

“เดี๋ยวก็คงมามั้งคะ” ฉัตรนลินทร์ตอบแบบไม่ใส่ใจมากนัก

งานเริ่มมาสักพักแล้วแต่เจ้าบ่าวยังไม่โผลหน้ามา ศศิณีเองก็พยายามตามหา เธอสั่งให้คนของเธอตามหาทั่วทั้งโรงแรม จนในที่สุดเขาก็ปรากฏตัว คนทั้งงานหันไปมองด้วยความแปลกใจที่งานผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วเจ้าบ่าวเพิ่งปรากฏตัวให้เห็น

“นี่ตาไตร แกจะหักหน้าฉันใช่มั้ย”

“ใครบอกละครับ ผมจะหักหน้าเธอต่างหาก” เขาพูดออกไป ทั้ง ๆที่ความจริงแล้วเกวลินต่างหากที่ไม่ยอมให้เขาลงมา

“คนนี้เหรอคะคนที่จะมาเป็นสามีน้องสาวของฉัน”

ศิวัฒน์ตวัดสายตามองพลอยชมพูอย่างไม่ชอบใจนัก เพราะเขามั่นใจว่าในคำพูดนั้นต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่ เขารู้สึกไม่ชอบเธอเอาซะเลย

“ฉัตร แนะนำสามีให้พี่รู้จักหน่อยสิ”

“คุณไตรคะ นี่พี่พลอยค่ะ เป็นพี่สาวที่สนิทของฉัน” เธอหันไปหาศิวัฒน์ “พี่พลอยคะ นี่คุณไตรค่ะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เธอยื่นมือไปด้านหน้า

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เขายื่นมือมาจับมือของเธอ

“ว่าแต่เสียงของคุณไตรเนี่ยคุ้น ๆ นะคะ เหมือนฉันจะได้ยินที่ไหน”

“เพิ่งเจอกันไม่ใช่เหรอคะ จะคุ้นได้ยังไง”

“อ๋อ พี่นึกออกแล้ว เมื่อกี้ตอนพี่ออกจากลิฟต์ แล้วพี่นึกได้ว่าพี่มาชั้นผิด พี่เลยเลือกใช้บันได แต่เหมือนจะได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายให้ได้ ตัวผู้ชายก็ปลอบแล้วปลอบอีก เหมือนแอบกินกันยังไงไม่รู้ แบบเป็นชู้กันน่ะ”

“นี่คุณ ผมว่าคุณเพ้อเจ้อแล้ว”

“ฟังให้จบก่อนสิคะ ฉันไม่ได้หมายถึงคุณสักหน่อย ฉันแค่จะบอกว่าผู้ชายคนนั้นเสียงคล้ายกับคุณเลยต่างหาก”

“ตาไตร!!” ศศิณีกัดฟันแน่น เธอมั่นใจว่าที่พลอยชมพูพูดหมายถึงศิวัฒน์แน่นอน

“แม่จะเชื่อเธอเหรอ”

“อย่างน้อยคุณพลอยก็ดูน่าเชื่อกว่าแก”

“อ้อ อีกอย่างนะคะ เหมือน้องผู้หญิงคนนั้นจะฉีดน้ำหอมจนฟุ้งไปทั่ว กลิ่นมันคล้าย ๆ กับกลิ่นน้ำหอมที่ฉันกำลังได้กลิ่นอยู่ตอนนี้เลย คุณใช้น้ำหอมผู้หญิงเหรอ”

“พอเถอะค่ะพี่พลอย” ฉัตรนลินทร์รีบห้าม เมื่อเห็นว่าตอนนี้ศิวัฒน์โกรธจนหน้าดำหน้าแดง “ไปทางโน้นกันเถอะค่ะ”

“ส่วนแกตาไตร แกกับฉันเรามีเรื่องต้องคุยกันตอนนี้” ศศิณีลากศิวัฒน์ออกไปอีกทาง

ด้านฉัตรนลินทร์เธอมายืนรับแขกพลางพูดคุยกับพลอยชมพูไปเรื่อย

“ทำไมถึงเป็นคนนี้” สุดท้ายเธอก็อดถามไม่ได้

“ฉัตรจำเป็นค่ะ”

“การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะ” เธอขมวดคิ้ว “แล้วจะเอาไงต่อ”

“ตอนนี้ยังคิดไม่ออกค่ะ งานที่มหาลัยก็เยอะด้วย เดี๋ยวเสร็จงานฉัตรก็น่าจะกลับเลย”

“อะไรกัน ทำไมไม่ลา”

“ลาค่ะ แต่ตอนนี้ไม่อยากลาแล้ว”

ใช่ว่าเธอจะไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องที่พลอยชมพูเล่า ถึงเธอจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับศิวัฒน์ แต่เธอแอบหวังว่าลึก ๆ เขาจะไม่หักหน้าเธอกลางงานแต่ง เขาจะไม่ทำให้เธอต้องอับอาย ถึงเป็นการแต่งงานที่ไม่เต็มใจกันทั้งสองฝ่าย อย่างน้อย ๆ ครั้งหนึ่งในชีวิตเธอก็อยากมีความทรงจำดี ๆ ในงานแต่งงานของตัวเองบ้าง แต่พอเป็นแบบนี้เธอก็ไม่หวังแล้ว

“มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ” พลอยชมพูเองก็พอจะสังเกตเห็นว่าน้องสาวคนสนิทกำลังไม่สบายใจ เธอจึงไม่อยากเซ้าซี้

“ได้ค่ะ”

เสร็จงานเลี้ยงฉลองก็ถึงเวลาที่จะต้องส่งเจ้าสาวและเจ้าบ่าวเข้าหอ เนื่องจากงานถูกจัดขึ้นในโรงแรม ฉะนั้นห้องหอของพวกเขาในคืนนี้คือห้องสูทที่หรูที่สุดของโรงแรมนี้

หลังทุกคนออกจากห้องไปแล้วก็เหลือเพียงแค่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวที่ทั้งคู่ต่างก็ไม่พูดคุยกันจนฉัตรนลินทร์รู้สึกอึดอัด เธอเลยเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

“คุณ”

ฉัตรนลินทร์เดินออกมาทั้ง ๆ ที่อยู่ในชุดเจ้าสาว ซึ่งนั่นก็ทำให้ศิวัฒน์แปลกใจ เขาคิดว่าเธอจะเข้าไปอาบน้ำซะอีก

“ว่าไง”

“ช่วยอะไรหน่อยสิ” เธอถามออกไปโดยไม่แน่ใจนัก

“อะไร”

“ช่วยถอดชุดให้ฉันหน่อย ฉันพยายามแล้วแต่มันไม่ถึง”

“เธอจะอ่อยฉันหรือไง” เขาขมวดคิ้ว

“ไม่ใช่นะ” เธอรีบปฏิเสธ เธอไม่ได้คิดแบบนั้นจริง ๆ

“หันหลังมา” ศิวัฒน์ลุกขึ้นนั่ง

ฉัตรนลินทร์นั่งลงบนเตียง ศิวัฒน์ก็เอื้อมมือมารูดซิปลงให้ฉัตรนลินทร์ ผิวขาวเนียนนั้นทำเขาแอบกลืนน้ำลาย แต่ไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ฉัตรนลินทร์ก็ผุดลุกขึ้นแล้วหันมามองเขา

“ขอบคุณนะ” พูดจบเธอก็รีบเข้าห้องน้ำไป

นานสองนานกว่าฉัตรนลินทร์จะออกจากห้องน้ำ เพราะเธอต้องเช็ดและล้างเครื่องสำอางอยู่หลายรอบ

“คุณไตร” เมื่อไม่เห็นว่าเขาอยู่บนที่นอนฉัตรนลินทร์ก็เอ่ยเรียก แต่ก็ไม่มีการขานรับ “ไปไหนนะ”

หลังแต่งตัวเสร็จฉัตรนลินทร์ก็เดินมานั่งอยู่บนที่นอน เธอหยิบโทรศัพท์ที่หน้าจอกำลังสว่างขึ้นมาดู

‘นอนได้เลยนะ ไม่ต้องรอ เค้ากำลังกอดฉันอยู่บนเตียงที่ห้องข่าง ๆ เนี่ย ถ้าไม่เชื่อก็แวะมาดูได้นะ เดี๋ยวฉันจะไปเปิดประตูให้’

อ่านจนจบฉัตรนลินทร์ก็วางโทรศัพท์ลง เธอเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้า จัดการของทุกอย่างที่เธอต้องคืนร้านวางไว้บนที่นอน แล้วส่งข้อความหาฟาร่า ก่อนเธอจะออกจากห้องไป