ตอนที่ 14 ห่วงเหรอคะ

          ชานนท์พาปุณณิศามายังบ้านของตนเอง ซึ่งเพิ่งจะสร้างขึ้นได้ไม่นานเพราะก่อนหน้านั้นเขาอยู่กับบิดามารดาซึ่งบ้านของท่านอยู่ถัดจากบ้านหลังนี้ไปอีกซอย แต่พอบิดามารดาย้ายไปเชียงใหม่ เขาก็มาสร้างบ้านอีกหลังใกล้กับบ้านของคุณปู่

          “พี่นนท์อยู่คนเดียวเหรอคะ”

          “อือ ถามทำไม คิดว่าเหรอจะอยู่กับใครเหรอ”

          “เปล่าค่ะ หนูก็แค่แปลกใจ คุณปู่ก็อยู่คนเดียวพี่นนท์ก็อยู่คนเดียว แต่ทำไมไม่อยู่บ้านเดียวกันล่ะคะ”

          “คนเราก็ต้องการความเป็นส่วนตัวบ้างสิ”

          “อ้อ วิถีคนรวยสินะคะ” ปุณณิศานึกถึงบ้านของตนเองที่อยู่กันตั้งสามคนแต่ขนาดของบ้านไม่ได้ครึ่งหนึ่งของบ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ

          “หรือเธออยากจะให้ฉันย้ายไปอยู่กับคุณปู่ล่ะ”

          “ไม่ดีกว่าค่ะ อยู่ห่างแบบนี้ก็ดีเหมือนกันหนูจะได้ไม่เกร็งมาก”

          “ยังจะต้องเกร็งอะไร ฉันเห็นเธอคุยกับปู่ของฉันสนิทสนมเชียว”

          “ก็หนูอยากทำงานให้คุ้มค่าจ้างนี่ค่ะ”

          “แน่นะว่าอยากทำงานให้คุ้มค่าจ้าง” จู่ๆ คนที่เดินนำหน้าก็หยุดแล้วหันกลับมาทำให้คนที่เดินตามหลังไม่ทันระวังใบหน้าสวยจึงชนกับแผงอกเขาอย่างจัง หญิงสาวเกือบจะล้มแต่ยังดีที่เขาเอามือคว้าเอวคอดไว้ทัน

          “โอ๊ย! .. จะหยุดทำไมไม่บอกกันบ้างล่ะคะ ถ้าหนูล้มลงไปจะทำยังไง”

          “แล้วตอนนี้เธอล้มไหมล่ะ” เขาก้มลงกระซิบจนเธอรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่กระทบข้างหู

          “ไม่ล้มแล้วค่ะ คุณนนท์ปล่อยหนูก่อนได้ไหม”       

          “เรียกผิดอีกแล้ว ต่อไปถ้าเรียกผิดอีกฉันจะทำโทษ”

          “ก็หนูตกใจนี่ค่ะ พี่นนท์ปล่อยหนูก่อนได้ไหม” ปุณณิศาทำเสียงหวาน

          “ก็ไหนว่าจะทำงานให้คุ้มค่าจ้าง” คนตัวโตกอดกระชับแน่นขึ้น

          “พี่นนท์คงไม่ได้จ้างหนูมานอนด้วยใช่ไหม” 

          “ฉันจ้างเธอมาเป็นเมียแล้วหน้าที่เมียต้องทำอะไรบ้างล่ะ เธอไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่”

          “แต่เรื่องนี้มันไม่อยู่เงื่อนไขนี่คะ”

          “ก็ฉันเพิ่งบอกเธออยู่นี่ไงล่ะ หรือเธอจะผิดสัญญาล่ะ ถ้าทำไม่ได้ก็แค่เอาเงินมาคืน” ชานนท์ทำเสียงเข้ม

          “พี่นนท์ขา ปล่อยหนูก่อนนะคะ วันนี้หนูไม่พร้อมจริงๆ ค่ะ” ปุณณิศาไม่มีเงินมาคืนเขาเพราะเธอเอาไปจ่ายหนี้แล้ว

          ชานนท์หัวเราะ เขาไม่ได้คิดจะทำอะไรปุณณิศาเลยเพราะรู้ว่าเธออาจจะยังเจ็บอยู่กับครั้งแรกที่ผ่านไป เพียงแต่อยากจะแกล้งก็เท่านั้น

          “เธอหนีไม่ได้ทุกวันหรอกนะ เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ พรุ่งนี้หลังเลิกงานฉันจะพาเธอไปหาหมอ”

          “หนูสบายดีนะคะ จะไปหาหมอทำไม”

          “วางแผนคุมกำเนิดไงล่ะ”

          “คุมกำเนิดเหรอคะ” ปุณณิศาไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อน

          “เธอคงไม่คิดจะมีลูกกับฉันเหมือนที่คุณปู่บอกหรอกนะ”

          “หนูจะอยากมีลูกได้ยังไงคะ หนูยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ”

          “งั้นก็ไปหาหมอกับฉัน ตกลงไหมจะได้เลือกถูกว่าจะคุมกำเนิดแบบไหน”

          “ไม่เห็นต้องไปให้ยุ่งยากเลยค่ะ คุณใส่ถุงยางก็หมดเรื่อง”

          “ฉันกลัวพลาด” ชานนท์ทำเป็นหาเหตุผลแต่อันที่จริงแล้วชายหนุ่มอยากจะร่วมรักเธอแบบไม่สวมถุงยางมากกว่าเพราะมันคงให้ความรู้สึกดี ที่ไม่มีอะไรมากั้น ปุณณิศาทั้งสดและสะอาดเขาไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรเลย

          “งั้นหนูกินยาคุมด้วยก็ได้ค่ะ”

          “ถ้าเธอลืมกินแล้วท้องก่อนเรียนจบล่ะ เธอมั่นใจไหมล่ะว่าตัวเองจะไม่ลืม”

          ปุณณิศาคิดตาม เพราะถ้าเธอพลาดอนาคตของเธอคงจะจบสิ้นแน่ๆ

          “งั้นหนูไปหาหมอกับพี่นนท์ก็ได้ค่ะ”

          เมื่อได้คำตอบที่พอใจชานนท์ปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระจากนั้นก็พาเธอขึ้นไปยังห้องนอนของตนเองบนชั้นสอง

          “เราจะนอนด้วยกันในห้องนี้ ของใช้และเสื้อผ้าในตู้เธอหยิบใช้ได้เลย”

          “ของหนูเหรอคะ”        

          “ก็ใช่นะสิ เธอคิดเหรอว่าของพวกนั้นฉันจะใช้เอง”

          “ไปซื้อมาตอนไหนคะ”

          “ฉันจะไปซื้อเองให้เสียเวลาทำให้คนอื่นไปซื้อสิ”

          “อ๋อ” หญิงสาวพอจะเดาออกว่าคนซื้อของพวกนี้มาให้เธอก็คงจะเป็นคนที่พาเธอไปซื้อเสื้อผ้าวันนี้

          “พรุ่งนี้เธอจะต้องย้ายมาอยู่ที่นี่” ชานนท์ออกคำสั่ง ทั้งที่ชอบความเป็นส่วนตัวแต่ไม่รู้ทำไมถึงยอมให้ปุณณิศาเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวได้อย่าง่ายดายเช่นนี้

          “หนูขอเอาของใช้ส่วนตัวที่บ้านมาด้วยได้ไหมคะ พวกหนังสือ”

          “ได้สิ เธอไปใช้ห้องทำงานของฉันได้ ในนั้นมีโต๊ะว่างอีกตัว”

          “ขอบคุณค่ะ”

          “คืนนี้เธอจะค้างที่นี่เลยไหม”

          “ไม่ค่ะ หนูยังไม่ได้เอาของส่วนตัวมา แล้วก็ไม่ได้บอกแม่ด้วยค่ะว่าจะค้างที่นี่ พี่นนท์ไปส่งหนูที่บ้านได้ไหมคะ” จริงๆ แล้วก็ไม่ต้องบอกมารดา เพราะท่านกับน้องชายก็นอนที่โรงพยาบาลแต่ปุณณิศาก็ยังไม่พร้อมถ้าเขาจะนอนกับเธอ

          ระยะทางจากบ้านของชานนท์มายังบ้านของปุณณิศาไม่ไกลมากใช้เวลาเพียง 30 นาทีรถของเขาก็มาจอดหน้าหลังเล็กที่ปิดไฟมืดสนิท

          “คนอื่นไปไหนหมด ทำไมบ้านมืดแบบนั้นล่ะ”

          “ปั้นน้องชายของหนูไปเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลค่ะ”

          “เรื่องเธอกับฉันเธอบอกแม่หรือเปล่า”      

          “บอกค่ะ”

          “บอกทุกอย่างเลยเหรอ”

          “ไม่ค่ะ หนูบอกแม่แค่คุณจ้างหนูไปเป็นเมียหลอกๆ แม่ไม่รู้เรื่องที่หนูไปนอนกับคุณ แม่ไม่รู้เรื่องค่ารักษาที่ต้องจ่ายเพิ่ม”

          “ฉันว่าเธอรับภาระหนักเกินตัวหรือเปล่า” เธออายุยังน้อยแต่ดูเหมือนจะต้องรับผิดชอบทุกคนในบ้าน

          “เรามีกันแค่นี้ไงคะ”

          “เงินที่ฉันให้ไป พอไหม” ชานนท์ถามด้วยความเห็นใจ

          “พอค่ะ หนูเอาไปจ่ายค่าโรงพยาบาล ค่าซ่อมรถแล้วก็จ่ายเจ๊น้ำกับคนในตลาดแล้วก็คืนเงินเดือนที่เบิกล่วงหน้าคุณเมคินแล้ว ที่เหลือก็แบ่งให้น้องค่ะ”

          “ไม่คิดจะใช้เองเลยเหรอ”

          “ใช้สิคะ หนูยังเหลือไปจ่ายค่าเทอมด้วยนะคะ”

          “บริหารเงินได้ดีเหมือนกันนะ ถ้าไม่พอหรืออยากได้อะไรก็ให้บอกฉันนะ” ชานนท์อยากช่วยเธอให้เต็มที่

          “ขอบคุณนะคะ แต่หนูว่าแค่นี้ก็พอ”

          “ฉันก็พูดเผื่อไว้”

          “ค่ะ หนูจะเข้าบ้านแล้วนะคะขอบคุณที่มาส่งค่ะ”

          “อยู่คนเดียวได้แน่นะ กลัวหรือเปล่า”

          “ได้ค่ะ ไม่มีอะไรต้องกลัวเลย บ้านหนูไม่มีของมีค่าอะไรสักอย่างถ้าขโมยมันจะขึ้นมันก็โง่เต็มทีแล้วล่ะคะ”

          “แล้วไม่กลัวว่ามันจะมาทำอันตรายเลยเหรอ”

          “ไม่หรอกค่ะ คนแถวนี้ก็รู้จักกันทั้งนั้น”

          “ดูแลตัวเองหน่อยก็ดีนะ”

          “ห่วงหนูเหรอคะ”

          “เปล่า ฉันก็แค่กลัวว่าถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันจะเสียเงินฟรีน่ะสิ”         

          “อ้อ ที่แท้ก็กลัวไม่มีคนทำงานให้ ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ ยังไงหนูก็ทำงานคุ้มกับเงินที่คุณให้นอน ขับรถกลับดีๆ นะคะ”

“รีบเข้าบ้านเถอะเดี๋ยวฉันจะส่องไฟให้”

          “ขอบคุณค่ะ เพิ่งรู้ว่าพี่นนท์ทั้งหล่อทั้งใจดี” ปุณณิศายิ้มกว้าง ทำให้คนมองยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว

          ปุณณิศาเดินเข้าบ้านจากนั้นก็เปิดไฟจนแล้วเธอก็ได้ยินเสียงรถเคลื่อนตัวออกไป

          เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก เมื่อสองคืนก่อนเธอเพิ่งจะเสียความบริสุทธิ์ไป พออีกคืนก็ตกลงรับจ้างเป็นภรรยาของคนอื่น แต่ละอย่างที่เกิดขึ้นมันค่อนข้างจะตั้งตัวรับไหว แต่เธอจะอ่อนแอไม่ได้เพราะไม่รู้ว่ามารดาจะกลับมาทำงานเหมือนเดิมได้ไหม ถ้าเธอไปอยู่ที่บ้านของคุณชานนท์ แล้วใครจะช่วยมารดาตื่นมาเตรียมของขายตั้งแต่เช้า อีกหน่อยปุณณพัฒน์ก็ต้องไปเรียนแล้ว

          บางทีเธออาจจะต้องให้มารดาหยุดไปขายของที่ตลาดแต่ท่านคงไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่ เพราะฉะนั้นการขายออนไลน์น่าจะเป็นอีกทางเลือกที่ดีอีกทางหนึ่ง

ก่อนหน้านี้เธอกับมารดาก็เคย ช่วยกันทำคุกกี้และคาราเมลคอนเฟล็กขายส่งตามร้านกาแฟ แต่ถ้าเพิ่มช่องทางขายออนไลน์เข้าไปด้วยก็น่าจะดี เพราะของพวกนี้เก็บได้หลายวัน

เธอคงต้องปรึกษากับมารดาพรุ่งนี้ถ้าท่านตกลงก็จะให้ปุณณพัฒน์ช่วยทำเพจและโปรโมตให้ก่อนที่จะไปเรียน เนื่องจากน้องชายของตนก็มีคนติดตามตามในโซเซียลค่อนข้างมากเพราะเขาเป็นคนหน้าตาดีและมีเพื่อนมาก ทั้งจากโรงเรียนเดียวกันและต่างโรงเรียน