แปะแปะแปะ "ฮ่าาา" ทั้งเพื่อนๆ และรุ่นพี่ที่ทำการรับน้องอยู่ต่างก็ฮากลิ้งตอนที่ออมสินเต้นท่าไก่ย่างถูกเผา ถึงแม้เธอจะทำท่าตามแบบฉบับ แต่เธอก็ทำได้น่ารักมาก ยิ่งตอนร้องโอ๊ยยยยมันยิ่งน่ารักน่าเอ็นดู
"ขอเข้าไปนั่งนะคะรุ่นพี่"
ออกัสเป็นอีกคนที่มองเธอตาไม่กระพริบเลย
"รุ่นพี่คะ" ถ้าไม่ได้รับคำอนุญาตเธอไม่กล้าถือวิสาสะเข้าไป เดี๋ยวหาเรื่องทำโทษเธอกับกลุ่มเพื่อนอีก
"อะ อะไรนะ" สิ่งที่มองเห็นชัดในตัวเธอคือความสวยและหุ่นที่ดีมาก แต่ไม่คิดว่าคนสวยๆ แบบนี้จะทำอะไรบ้าๆ ออกมาได้ เพราะท่าดัดแปลงของเธอนี่แหละมันทำให้ผู้ชายหลายคนหันมาสนใจเธอได้ "เสร็จแล้วก็เข้าไปนั่งสิ"
"ไปเร็วการ์ตูน" ออมสินเอื้อมไปจูงมือเพื่อนแล้วก็รีบเดินอ้อมไปด้านหลัง เพราะที่นั่งของพวกเธออยู่ตรงนั้น
"พรุ่งนี้จะมีกิจกรรมรับน้องช่วงเช้า ส่วนช่วงบ่ายก็จะปล่อยให้ทุกคนไปดูห้องเรียน วันจันทร์เข้าเรียนตามปกติ แต่อย่าลืมกิจกรรมตามหาพี่รหัสให้ได้ภายในหนึ่งสัปดาห์ด้วยล่ะ"
"เราจะทำยังไงดี ดูแต่ละคำใบ้สิยากๆ ทั้งนั้นเลย" ทุกคนจับฉลากคำใบ้ของพี่รหัสแต่ละคนมาแล้ว
"ถึงหนึ่งอาทิตย์ถ้าเราหาไม่เจอเดี๋ยวพี่เขาก็คงเฉลยเองนั่นแหละ"
"เธอจะนั่งแท็กซี่กลับเหมือนตอนมาเหรอ"
"ฉันโทรให้รถที่บ้านมารับแล้ว รอแท็กซี่ไม่ไหวหรอกปวดเมื่อยตัวจะตายอยู่แล้วเนี่ย" เมื่อคืนก็นอนแค่นิดเดียว ตื่นมาทั้งเดินและวิ่งรอบสนาม แถมทำกิจกรรมอะไรอีกตั้งหลายอย่าง ยังมีชีวิตรอดถึงตอนเย็นก็ดีเท่าไรแล้ว
"ออมสินเธอจะไปไหน" ยืนคุยกับเพื่อนอยู่ดีๆ ออมสินก็จะเดินไปอีกซอยหนึ่ง
"ฉันนัดคนรถให้ไปรับซอยนั้น"
"เธอนี่ก็แปลกมีแต่คนเขาอยากอวดความรวยแต่เธอดัน.." ขณะเดียวกันนั้นรถของเมญ่าก็ขับผ่านไปโดยที่ไม่ได้จอดคุยหรือชวนเพื่อนกลับด้วยเลย
"ถ้างั้นเราไปขึ้นรถเมล์กันป้ายนู้นดีกว่า" การ์ตูนชวนไอเดียไปขึ้นป้ายก่อนที่จะถึงมหาวิทยาลัย เพราะถ้ารอขึ้นตรงนี้เพื่อนแย่งขึ้นเยอะแน่
"ไปสิ" บ้านของทั้งสองอยู่ไม่ไกลโรงเรียนเดิมเลยขึ้นรถเมล์สายเดียวกันได้ ส่วนเมญ่าถึงแม้จะไม่ผ่านทางนั้นแต่ก็เกือบถึงถ้าให้เพื่อนติดรถมาด้วยก็คงได้ ทางด้านออมสินบ้านอยู่คนละทางกับโรงเรียนเดิมเลย ถ้าไปส่งเพื่อนก่อนเธอต้องตีรถกลับอีก แถมรถย่านนั้นก็ติดดูไม่ได้เลยแหละ
"ทำไมคุณหนูไม่ให้ผมรับหน้ามหาลัยเลยล่ะครับ"
"แถวนั้นรถโดยสารเยอะ อย่าไปกีดขวางการจราจรเลย"
"อ๋อแบบนี้เอง วันหลังให้ผมเข้าไปรับด้านในก็ได้นะครับ"
"ไม่ได้นะลุง" ถ้าเป็นแบบนั้นยิ่งแล้วไปใหญ่ ดูรถที่พ่อซื้อให้สำหรับรับส่งเธอสิราคาตั้งกี่ล้านเนี่ย
ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะกลับมาถึงบ้าน เพราะเป็นช่วงเวลาเร่งด่วนที่คนทำงานและนักเรียนนักศึกษาทยอยกลับบ้านกัน
"เรียนวันแรกเป็นยังไงบ้างลูก รุ่นพี่มีกิจกรรมรับน้องโหดไหม"
"ก็แค่นิดหน่อยเองค่ะแม่"
"น่าจะให้พ่อพาไปฝากท่านเจ้าคุณ"
"ไปฝากทำไมคะเกรงใจพวกท่าน"
"พ่อเคยไปออกรอบกับท่านมาแล้ว ทั้งสองสนิทกันหนูจะเกรงใจอะไรล่ะ"
คุยกับแม่อยู่พักหนึ่งออมสินก็ขอตัวขึ้นมา หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอก็ทิ้งตัวลงนอนแบบหมดเรี่ยวแรง แม่บ้านมาตามลงไปทานข้าวเธอก็ไม่ไป..จนถึงเช้าของอีกวัน
"โชคดีนะวันนี้แค่ครึ่งเช้าเอง หวังว่าคงไม่เจอหนักเหมือนเมื่อวานนี้นะ ตายแล้วกี่โมงแล้วเนี่ย ถ้าไปสายมีหวังประวัติศาสตร์ได้ซ้ำรอยแน่" ออมสินรีบลุกไปเข้าห้องน้ำอย่างเร็ว
"เรียนวันแรกเป็นยังไงบ้าง" เห็นลูกสาวลงมาคนเป็นพ่อที่นั่งดื่มกาแฟอยู่อยากจะชวนคุย แต่ลูกสาวไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำก็รีบออกไปที่รถแล้ว
"พ่อถามก็ไม่ตอบรีบขนาดนั้นเชียว" แม่เดินตามไปหวังจะตำหนิลูกสาวแต่ก็ไม่ทันแล้ว วันนี้เธอต้องให้รถที่บ้านไปส่งเท่านั้น ถ้าโทรเรียกแท็กซี่มีหวังสายอีกแน่กว่าแท็กซี่จะมารับ
[มหาวิทยาลัยเจ้าคุณศักดินา]
"หึหึ"
"มึงขำอะไรวะไอ้ออ"
"ออกัส"
"เออออกัสมึงขำอะไร" เอกราชที่ถามเพื่อนมองไปเห็นรุ่นน้องที่ถูกลงโทษเมื่อวานก็รู้แล้วว่าเพื่อนขำอะไร "อย่าบอกนะว่ามึงสนใจรุ่นน้องคนนี้"
"พูดบ้าอะไร เตรียมกิจกรรมหรือยังล่ะเห็นไหมรุ่นน้องกำลังทยอยกันเข้ามาแล้ว"
"รุ่นพี่คนนี้น่ารักจังเลย เธอว่าไหมเชอรี่" พริ้มมองไปเห็นรุ่นพี่ตอนยิ้มพอดี
"ไม่มีใครน่ารักเท่ากับพี่ชายของฉันอีกแล้ว"
"จ้าพี่ชายต่างสายเลือด ว่าแต่เรามาเรียนวันที่สองแล้วทำไมไม่เห็น"
"พี่เวย์เขาเป็นผู้บริหารจะลงมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ"
"แล้วทำไมเธอไม่ขึ้นไปหาพี่เขาเลยล่ะ"
"จะเอาเวลาไหนไปหา"
"กิจกรรมวันนี้เราจะเล่นเก้าอี้ดนตรีกัน"
"ห๊าอะไรนะ กิจกรรมเด็กมากเลย"
"หรือว่าอยากเล่นกิจกรรมที่มันโหดกว่านี้ พี่จัดให้ได้นะน้อง"
"ปะ เปล่าค่ะ"
"พูดอะไรของพวกเธอเดี๋ยวก็งานเข้าอีกหรอก" เมญ่าหันไปตำหนิคนที่พูดเมื่อครู่
"ทุกคนช่วยกันมาจัดเก้าอี้ให้เป็นวงกลม" รุ่นพี่สั่งรุ่นน้องให้เป็นคนมาจัดเอง ..ทั้งผู้หญิงและผู้ชายเลยต้องรีบลุกมาจัดเก้าอี้ช่วยกัน
พอเพลงเริ่มทุกคนที่ร่วมกิจกรรมนี้ก็เดินเป็นวงกลมพร้อมกับปรบมือ และบางคนก็มีลีลาไปตามจังหวะเสียงดนตรี
"ว้ายยย" ตอนที่ทุกคนแย่งเก้าอี้กันนั่งก็มีเสียงจากผู้หญิงบ้าง
"ใครที่แพ้รอบนี้มายืนด้านหน้า"
"ยืน?" คิดว่าถ้าแพ้แล้วแค่คัดออกนี่ต้องไปยืนด้านหน้าอีกเหรอ "พวกพี่จะทำอะไรคะ" ไอเดียที่แพ้รอบแรกตกใจเพราะรุ่นพี่หยิบปากกาเมจิกมาคนละแท่ง
"ใครที่แพ้ก็จะถูกวาดใบหน้า"
"อะไรนะ??" หลายคนต่างก็ตกใจแล้วคิดว่างานจะหมูๆ เจองานหินอีกซะแล้ว
"ฮ่าาา" เมญ่าขำไอเดียที่ถูกวาดเป็นวงกลมตรงดวงตา
"เปิดเพลง" รอบที่สองต่างก็เล็งเก้าอี้แล้ว เพราะจะแพ้ไม่ได้
แต่เปิดเพลงไม่นานรุ่นพี่ก็ปิด
"กรี๊ดดด" หลายคนแย่งชิงเก้าอี้กันบางคนก็ล้มลงไป รอบนี้ถูกคัดออกเยอะมากตามเก้าอี้ที่เหลืออยู่ในวงกลมนั้น
"ฮื้ออ ฉันไม่อยากถูกวาดเลยทำยังไงดีใบหน้าต้องแพ้เป็นสิวแน่เลย" ถึงแม้เมญ่าจะได้เก้าอี้รอบนี้แต่รอบต่อไปมีหวังเจอแน่
"รอบนี้มีแค่ห้าคนเท่านั้นที่จะผ่านไปได้ เพลงมา!"
จากที่กำลังสนุกๆ กันอยู่เพราะเสียงเพลงตอนนี้กลับกลายเป็นการแย่งชิงเก้าอี้
"ว้ายยย" หลังจากเพลงปิดลง เมญ่าก็รีบผลักการ์ตูนออกจากเก้าอี้ที่กำลังจะนั่ง ออมสินเห็นเลยกระชากแขนของเมญ่าออก ที่จริงออมสินจะได้เก้าอี้ตัวนั้นแล้วแต่เธอปล่อยให้การ์ตูนเอาไป พอการ์ตูนจะนั่งลงเมญ่าก็ผลักการ์ตูนออก
"ออมสินเธอทำบ้าอะไรฉันกำลังจะได้เก้าอี้แล้วเชียว"
"ไม่เห็นหรือไงว่าการ์ตูนนั่งก่อน"
"มันเป็นการแย่งชิงเก้าอี้เธอไม่รู้หรือไง"
"อย่าทะเลาะกันใครที่ไม่ได้เก้าอี้ออกมาตรงนี้"
รอบนี้หลายคนเลยที่ไม่ได้เก้าอี้ เลยออกมายืนเรียงหน้ากระดาน
"คนนี้กูมอบให้มึง" เอกราชกระซิบบอกออกัสก่อนจะวางปากกาให้เพื่อน
ออมสินหลับตาแล้วก็ยื่นใบหน้าไปให้รุ่นพี่ลงโทษที่แย่งชิงเก้าอี้มาไม่ได้ ใบหน้าของเธอถูกวาดแค่ขีดข้างละสามขีดเหมือนหนวดแมว
"สองมาตรฐานนี่หว่า" เมญ่าที่หน้าเละมองดูออมสินก่อนจะรีบไปห้องน้ำ
"คือว่าเพื่อนของออมสินแพ้ปากกาเมจิกค่ะเลยต้องรีบไปล้างออก" เธอแก้ต่างให้เพื่อนเพราะรุ่นพี่มองตามไป
จนถึงช่วงสุดท้ายของการรับน้อง..รุ่นพี่ก็กล่าวอะไรอีกมากมายเพื่อสานสัมพันธ์กับรุ่นน้อง ก่อนจะปล่อยให้ทุกคนไปทานข้าวและช่วงบ่ายก็ให้เข้าไปดูห้องเรียน
"ฉันไม่ทานข้าวร้านป้าคนนั้นแล้วนะ"
"ถ้าเธออยากทานร้านไหนก็ไปต่อแถวซื้อเองสิ"
"หน้าที่ฉันคือนั่งจองโต๊ะไง" กลุ่มพวกเธอรักกันมากมีอะไรยอมกันได้ก็ยอมกันมาตลอด แต่ส่วนมากเพื่อนจะยอมเมญ่ามากกว่า
"ถ้างั้นเราไปต่อแถวร้านนั้นดีไหมเห็นคนเยอะสงสัยจะอร่อยแน่เลย"
"ไม่หรอกไปซื้อร้านป้าเหมือนเดิม"
"เดี๋ยวคุณเธอก็โวยวายอีกหรอก"
"อยากทานร้านไหนก็มาต่อแถวซื้อเองสิ" ออมสินเดินไปซื้อของร้านป้าคนเมื่อวาน "อาหารของป้าน่าจะเพิ่มรสชาติอีกหน่อยนะคะ" มาถึงเธอก็แนะนำเผื่อป้าจะขายดีกว่านี้
"แบบนี้ดีแล้วจะได้ไม่อันตรายต่อร่างกายมาก"
"อะไรนะคะป้า" นี่แสดงว่าป้าแม่ค้าคนนี้ตั้งใจลดเครื่องปรุงลงเหรอ
"ไม่มีอะไรหรอกจ้าถ้าไม่ชอบ รสชาติที่ป้าปรุงก็ไปซื้อร้านอื่นได้นะ"
"อะไรยังซื้อร้านเดิมอยู่อีกเหรอ" อาหารวางลงบนโต๊ะเมญ่าก็รู้แล้วว่าคงเป็นร้านเดิม
"ที่ป้าแกไม่ใส่เครื่องปรุงเยอะเพราะมันเป็นอันตรายต่อร่างกายของคนเรา" ถึงแม้ว่าจะไม่พูดออกมามากแต่ออมสินก็พอเข้าใจแล้ว เพราะที่บ้านของเธอก็ลดรสชาติเค็มหวานลง ที่ลดรสชาติพวกนี้ลงเพราะพ่อเป็นความดันโลหิตสูง
ช่วงเลิกเรียนของวันนั้น..
"เย้พรุ่งนี้เป็นวันหยุดแล้ว"
"ถ้างั้นคืนพรุ่งนี้เราเจอกันที่เดิมนะ"
"อะไรนะยังจะไปเที่ยวอีกเหรอ"
"อย่าลืมสิว่าพวกเรายังไม่รู้แพ้รู้ชนะเลย"
"ฉันนึกว่าเธอยกเลิกไปแล้ว"
"จะยกเลิกได้ยังไงล่ะ วันหยุดยาวนี้ต้องมีเจ้ามือเลี้ยงทิปเที่ยวเกาะ และเจ้ามือคนนั้นต้องเป็นเธอเท่านั้น" พูดจบเมญ่าก็เดินไปที่รถของตัวเอง
"ยัยนี่เริ่มไม่น่ารักไปทุกวันแล้วนะ" ไอเดียได้แต่ส่ายหน้า
"อย่านินทาเพื่อนลับหลังสิ พรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้วเดี๋ยววันนี้ฉันไปส่งพวกเธอที่บ้านนะ"
"ไม่ต้องลำบากหรอกบ้านเธอกับบ้านเราไม่ได้ไปทางเดียวกันสักหน่อย"
"ไม่เป็นไร เมื่อวานนี้ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปส่งเพราะฉันเหนื่อยมากเลย" ออมสินเลยชวนเพื่อนเดินมาขึ้นรถซอยที่เธอนัดคนขับรถให้มารับ
"พี่คะ" เชอรี่ทำทีว่าเพิ่งเดินมาลานจอดรถ แต่ที่ไหนได้ดักรออยู่แถวนี้นานแล้ว
"อ้าวว่าไงเรา"
"ถ้าไม่บังเอิญเจอกันที่ลานจอดรถเชอรี่ก็คงไม่เห็นหน้าพี่เวย์เลย"
"ตั้งใจเรียนล่ะ"
"คืนพรุ่งนี้พี่จะเข้าคลับไหมคะ"
"ถามทำไม"
"เชอรี่กับเพื่อนนัดกันว่าจะไปเที่ยว"
"เพิ่งบอกให้ตั้งใจเรียนอยู่หยกๆ"
"ไปเที่ยวเย็นวันเสาร์ค่ะ วันอาทิตย์ก็พักผ่อนเต็มที่แล้วค่ะ"
"พี่ไม่แน่ใจว่าจะได้เข้าไหม"
"พี่ต้องเข้าไปให้ได้นะคะ แล้วเจอกันคืนวันเสาร์ค่ะ"
"เด็กคนนี้พี่ยังไม่ได้รับปากเลยนะ" ชายหนุ่มมองตามสาวน้อยที่เขามองว่าเป็นน้องสาวมาโดยตลอด เพราะทั้งสองเป็นเพื่อนบ้านกันเลยรู้จักกันมาตั้งแต่เกิด
"แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน""อยู่บ้านของผมครับ""แสดงว่า?" นรสิงห์หันมองไปดูเพื่อน เพราะทั้งสองอยู่บ้านหลังเดียวกัน"ใช่อยู่บ้านเดียวกันกับกูนี่แหละ"อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ น้องสาวของเขาอยู่ใกล้จมูกเขานี่เองเหรอ "ฉันอยากจะขอพบเธอหน่อยได้ไหม""ได้สิ.. แต่ว่าเธอจะเครียดมากไม่ได้นะ""ทำไม"เจ้าวายุเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ เพราะเรื่องนี้เขายังไม่ทันได้เล่า"ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นในพื้นที่ของมึงได้" พอรับรู้ว่าน้องสาวได้รับอันตรายจากการมาเที่ยวที่นี่นรสิงห์เลยหันไปต่อว่าให้เจ้าของสถานที่"เรื่องนั้นมันเหตุสุดวิสัยจริงๆ แต่กูก็จัดการเรียบร้อยแล้ว""เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เรานัดกันอีกที" เจ้าวายุรีบพูดตัดบท เพราะยังไม่รู้จักนิสัยของนรสิงห์ดี"ไม่เป็นไรหรอกพรุ่งนี้วันหยุดไม่ได้ไปเรียนไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวฉันจะไปหาเธอที่นั่น" นรสิงห์หมายถึงจะไปหาไอเดียที่บ้านของเจ้าวายุหลังจากที่พูดคุยกันรู้เรื่องแล้ว เจ้าวายุเลยกลับมาหาไอเดียที่บ้าน พอกลับมาเห็นว่าเธอนอนหลับเขาเลยไม่ได้ปลุก คิดว่าพรุ่งนี้ค่อยเล่าให้ฟังแล้วกันวันต่อมาที่คฤหาสน์ศักดินา.."เราเป็นเพื่อนของตาเวย์เหรอ" เห็นรถหรูวิ่งเข้ามาจอดเลย
"มึงถามทำไม""มึงช่วยนัดเพื่อนคนนี้ของมึงให้กูหน่อยได้ไหม""ได้สิ ว่าแต่มึงบอกกูมาก่อนว่ามันเรื่องอะไร""เรื่องของไอเดีย""ทำไม? มันเกี่ยวอะไรกับไอเดียด้วย""กูไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไง""มึงก็เริ่มจากเรื่องที่มึงถามกูนี่ไงมึงถามเพื่ออะไร""กูกำลังสืบหาครอบครัวของไอเดียอยู่""ไอเดียก็มีแม่อยู่ไม่ใช่เหรอ?" เรื่องนี้เจ้าเวหารู้มาจากออมสินอีกที ออมสินพูดให้ฟังอยู่บ่อยๆ ว่าครอบครัวของไอเดียเป็นยังไง"ไม่ใช่แม่แท้ๆ ของเธอหรอก""อะไรนะ? กูงงไปหมดแล้ว เธออยู่กับแม่แต่มีพ่อเลี้ยงไม่ใช่เหรอ""ทั้งสองคนไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ ของไอเดีย""มึงรู้ได้ยังไง""กูตรวจดีเอ็นเอมาแล้ว""แล้วมึงก็คิดว่าไอเดียเป็นญาติของไอ้สิงห์เหรอ?""เพราะเรื่องนี้แหละกูถึงอยากจะคุยกับเพื่อนมึงหน่อย""ได้สิ มึงจะให้กูนัดวันไหน""เอาที่ทางนั้นสะดวก" เจ้าวายุรู้ว่าทางนั้นมีกิจการมากมายอาจจะไม่ค่อยมีเวลาว่าง"อืม ถ้างั้นกูไปดูคลับก่อนนะ""คุณยังไม่ออกไปหรือคะ" ออมสินว่าจะลงมาเล่นกับไอเดียข้างล่าง พอลงมาก็เห็นว่าสามียังไม่ออกจากบ้าน เพราะเขาบอกไว้ว่าจะเข้าไปดูคลับหน่อย"กำลังจะไปแล้วคุณลงมาทำไม""ผัวไม่อยู่บ้านลงมาทำไมก็เรื่องของฉันสิ
"คุณรีบพูดมาเถอะค่ะ" ตั้งแต่เขาบอกว่ากำลังให้คนสืบเรื่องครอบครัวเธอ ไอเดียก็รอแบบใจจดใจจ่อ ถึงแม้เธอจะไม่ได้ถามความคืบหน้า แต่เธอก็รออยู่ว่าเมื่อไรเขาจะแจ้งเรื่องนี้"แม่ของคุณเกี่ยวข้องกับครอบครัวผู้มีอิทธิพลครอบครัวหนึ่ง""ครอบครัวผู้มีอิทธิพล? ยังไงคะ""ผมไม่แน่ใจว่าทำไมแม่คุณถึงระหกระเหินออกมาจากบ้าน" เป็นเรื่องที่สืบไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัว แค่เขารู้ที่มาที่ไปของแม่เธอ ส่วนพ่อของเธอยังไม่รู้ที่มาที่ไปแน่ชัด"คุณจะบอกว่า แม่แท้ๆ ของฉันถูกไล่ออกจากบ้านเหรอ?" ถ้ามันเป็นแบบนั้นเธอก็ไม่อยากจะรู้เรื่องแล้ว พวกเขาถึงขนาดไล่แม่เธอออกจากบ้าน คงไม่ต้องการเด็กที่เกิดจากแม่ของเธอหรอก"เรื่องนี้ผมยังไม่แน่ชัดเพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัว คงสืบลำบาก""พวกเขาเป็นครอบครัวไหนคะ""ดำรงฤทธิ์""ดำรงฤทธิ์ ทำไมนามสกุลนี้มันคุ้นๆ""บริษัทในเครือของดำรงฤทธิ์มีทั่วประเทศ""คุณอย่าบอกนะคะ ว่าแม่ฉันเป็นญาติกับคนพวกนั้น?""เรื่องนี้ผมก็ให้คำตอบคุณยังไม่ได้ เพียงแค่ชื่อของแม่คุณ เคยปรากฏอยู่ในใบทะเบียนบ้าน""เคยปรากฏ?" หมายความว่าแม่ของเธอถูกคัดชื่อออกงั้นเหรอ? แม่เธอทำผิดอะไรนักหนาทำไมพวกเขาถึงทำก
"ฉันว่าจะมาถามเรื่องพ่อค่ะ""ท่านมาแล้วเหรอ""คุณให้พ่อมาทำงานที่นี่เหรอคะ""ใช่ ท่านจะได้อยู่ใกล้ลูกสาวไง""ขอบคุณมากนะคะ""ขอบคุณทำไมล่ะนั่นก็พ่อตาผมนะ""ฉันรักคุณนะคะ""หือ.. เดี๋ยวนะ" เขายังไม่ได้ตั้งตัวเลย"คุณไม่อยากให้ฉันบอกรักเหรอ""ไม่ใช่แบบนั้นคุณจะไม่ให้ผมได้ตั้งตัวหน่อยหรือ""นึกว่าอะไรเสียอีก" เขากำลังจะลุกขึ้นแต่ไอเดียเดินเข้าไปแล้วดันร่างของเขาให้นั่งลงก่อนที่เธอจะวางสะโพกลงกับตัก มือเรียวโอบรัดต้นคอแกร่งไว้ก่อนที่จะแนบริมฝีปากลง "อืม" ทีแรกคิดว่าจะจุ๊บแก้มแต่อีกฝ่ายดันหันหน้ามารับริมฝีปากของเธอก่อน"น่ารักจัง" ชายหนุ่มขยับริมฝีปากออกมาเลยชมก่อนที่จะเปลี่ยนจากจุ๊บเป็นจูบ..ไอเดียปล่อยให้เขาจูบจนพอใจ ใครจะเข้ามาเห็นก็ช่างปะไรนี่ห้องสามีของเธอ"พอแล้วเหรอคะ" เห็นอีกฝ่ายถอนจูบออก"เดี๋ยวคุณก็เข้าห้องเรียนสายหรอก""ถ้างั้นไอเดียกลับห้องก่อนนะคะ""เดี๋ยวก่อนสิผมจะไปส่ง" ชายหนุ่มหยิบเอาโทรศัพท์แล้วเดินตามเธอออกมา จนมาถึงอาคารเรียนไอเดียก็เห็นว่าตอนนี้อาคารเรียนกำลังก่อสร้างอะไรไม่รู้"เขาทำอะไรกันคะ""อาทิตย์หน้าก็คงใช้งานได้แล้ว""แล้วมันคืออะไรล่ะคะ?" หญิงสาวหันไปมองดูสิ่งก
"เมื่อกี้นี้ลูกเขยว่าอะไรนะ""ก็ตามที่ผมพูดนั่นแหละครับ ผมจะให้เงินเท่าที่คุณแม่ต้องการ และผมจะหาที่อยู่ใหม่ให้คุณแม่ด้วย""แน่ใจนะว่าให้เท่าที่แม่ต้องการ""คุณแม่บอกมาได้เลยครับว่าต้องการเท่าไร"" 10 ล้านบาท""แม่!""ตกลงครับ""คุณ..""ถือว่าเงินนี้ผมให้ท่านสำหรับที่ท่านเลี้ยงดูคุณมา""เลี้ยงดูหมายความว่ายังไง" นางได้ยินคำพูดนี้เลยถาม"ฉันรู้ความจริงแล้วว่าคุณไม่ใช่แม่แท้ๆ ของฉัน""ไอเดีย.." นางดูตกใจที่ลูกสาวรู้ความจริงแต่ก็ปรับสีหน้าได้ไวมาก "ไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่ฉันก็เลี้ยงดูเธอมา""เพราะแบบนี้ไงครับผมถึงจะตอบแทนบุญคุณที่คุณเลี้ยงดูคนรักของผมมา""ดี! อย่าลืมล่ะเงินสด 10 ล้านและที่อยู่ใหม่""อะไรนะ!" ชัยนาทเดินกลับมาได้ยินคำพูดนี้ของภรรยาพอดี "มันจะมากไปแล้วนะ""มากยังไง กว่าฉันจะเลี้ยงมันมาโตได้ขนาดนี้""เธอแน่ใจนะว่าเธอเป็นคนเลี้ยง""แกเป็นผัวฉัน ก็เท่ากับฉันเลี้ยงเหมือนกันแหละ""มันไม่มากหรอกครับผมให้ได้ และคุณแม่สัญญาว่าจะเซ็นใบหย่าให้คุณพ่อ ถ้าพ่ออยากจะหย่าก็หย่าได้เลยนะครับ""ไปหย่ากันวันนี้เลย" ประโยคนี้แม่เป็นคนพูด เพราะไม่เคยพิศวาสผู้ชายคนนี้เลย มีสิ่งเดียวที่ยังอยู่ก็คือเงิน
"คุณเล่าเรื่องพวกนั้นให้ฉันฟังได้ไหมคะ" เธอขยับกายเข้าไปใกล้ แล้วก็แนบใบหน้าลงกับแผ่นอกของเขาที่นั่งพิงหมอนอยู่บนเตียงนอน"เรื่องนี้คุณตาขอจัดการเอง" ท่านอยากให้เจ้าวายุมีเวลาดูแลเมียกับลูกให้มาก และอีกอย่างที่ท่านจัดการเรื่องนี้เองเพราะไม่อยากให้พวกนั้นลอยนวล ถึงแม้ว่าจะรู้จักกันตั้งแต่สร้างบ้านหลังนี้มา แต่ท่านก็ไม่คิดจะปล่อยไป"แล้วอีกสองคนล่ะคะ" เป็นอีกเรื่องที่ไอเดียสงสัย เพราะไม่เห็นทั้งสามคนมาเรียน"เจอข้อหาไม่ต่างกัน เพราะถือว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด""หรือคะ..""คุณไม่ต้องคิดมากนะ ใครทำอะไรก็ได้แบบนั้น""ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันกับออมสินไปทำอะไรให้พวกนั้นไม่ชอบนักหนา ตั้งแต่เข้าเรียนแล้ว""ต่อไปนี้ไม่มีใครมาทำอะไรคุณได้แล้วนะ""แล้วเรื่องเรียนล่ะคะ ฉันยังคงจะเรียนได้อีกไหม" เธอกลัวว่าถ้าท้องโตมากกว่านี้จะถูกสั่งห้าม เดี๋ยวก็เสียชื่อมหาวิทยาลัย"เรื่องนั้นมันแล้วแต่คุณ ถ้าคุณอยากจะเรียนก็เรียนไป""ฉันเรียนได้จริงเหรอคะ""เรียนได้สิ แต่เวลาเดินคุณต้องระวังๆ หน่อย""ฉันสัญญาว่าจะระวังค่ะ คุณตาไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ" คำถามนี้ออกจากปากของไอเดีย เจ้าวายุมองหน้าเธอจนอีกฝ่ายสงสัยว่าเขามองทำไม "