บทที่ 13

"ฉันคิดว่าวันนี้คุณไม่ได้เข้ามาที่ทำงาน"

"รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่เข้า"

"ก็..เอ่อ..ก็.." ทีแรกเธอยังมีท่าทีประหม่าอยู่ แต่ผ่านไปเพียงชั่วพริบตาหญิงสาวก็มีปฏิกิริยาใหม่ "ก็ฉันมองหาคุณจนทั่วเลยไงคะ" ออมสินไม่พูดเปล่ายังเอื้อมมือไปแตะหน้าอกของอีกฝ่าย แล้วก็ใช้นิ้วเรียวกรีดต่ำลงมาตามร่องหน้าอกจนมาหยุดอยู่ร่องสะดือ

ส่วนทางด้านเจ้าเวหาทำแค่ยืนอยู่นิ่งๆ สายตาเอาแต่จับจ้องมองริมฝีปากเข้ารูปนั้น

"อุ๊ยเสี่ยขา.." ตอนที่เธอกำลังจะขยับมือออกก็ถูกมือหนาอีกฝ่ายโอบรัดเอวบางดึงกระชับเข้ามาจนชิดร่าง "ใจเย็นก่อนสิคะ" ออมสินรีบเบือนหน้าหลบริมฝีปากที่กำลังโน้มลงมาหา

"เธอบอกว่าขอเวลาฉันก็ให้แล้ว.." 

"แต่"

"แต่อะไร"

"ออมสินยังไม่มั่นใจในตัวเสี่ยเลยค่ะ"

"ยังจะไม่มั่นใจอยู่อีกเหรอ ฉันเสนอให้เธอทุกอย่างเท่าที่ผู้หญิงต้องการแล้ว"

"ออมสินกลัวว่าถ้าเสี่ยได้แล้ว เสี่ยก็จะทิ้งขว้าง"

"ถ้าถึงตอนนั้นฉันจะให้เธอไปตั้งตัว"

แบบนี้สินะไอ้พวกเสี่ยเลี้ยงเด็ก คิดว่าฉันจะสนใจหรือไง ขอแค่ให้ชนะเพื่อนที่ชอบเอาชนะเราก็พอแล้ว

"ออมสินจะเอาเรื่องนี้ไปพิจารณาดูอีกทีค่ะ แต่คืนนี้ออมสินขออะไรเสี่ยสักอย่างก่อนได้ไหมคะ"

"ว่ามาสิ"

"ออมสินอยากควงเสี่ยออกไปนั่งดื่มข้างนอก และออมสินก็จะ Entertain เสี่ยเองค่ะ"

"หือ?" ถ้าเป็นแบบนี้เขาก็มีแต่ได้กับได้น่ะสิ เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ยั่วให้เขาอยากเฉยๆ งั้นเหรอ เพราะถ้าเธอยั่วต้องการเงินทองหรือสิ่งของจากเขา เขาก็เป็นคนเสนอให้แล้วแต่เธอก็ยังคงทำอิดออด "ได้สิ"

"เดี๋ยวฉันจะให้ใครเปิดห้องพิเศษแล้วกัน"

"ไม่ต้องค่ะ"

"ทำไม"

"ออมสินอยากไปนั่งดื่มด้านนอก" ที่เธอชวนเขาออกไปนั่งดื่มข้างนอกจะได้ทำให้เมญ่าเห็น จะได้ปิดเกมนี้สักที

พอเขาเปิดประตูห้องเธอก็รีบเดินตามออกมา จนลืมหยิบเอาเสื้อแจ็คเก็ตที่วางอยู่โต๊ะ

"อยู่ทางนั้นไง" ไอเดียเห็นว่าออมสินไม่ออกมาจากห้องน้ำเลยไปดู พอไม่เห็นเพื่อนอยู่ที่นั่นเลยออกมาบอกเพื่อนให้ช่วยกันตามหา แต่พอการ์ตูนมองไปก็เห็นว่าออมสินเดินควงแขนเสี่ยคนนั้นมา 

"นั่น ใช่เสี่ยเวหาไหม"

"ใช่" การ์ตูนและไอเดียเห็นว่าออมสินเดินควงเสี่ยเวหาออกมา ทั้งสองถึงกับหันไปมองดูเมญ่าแทบจะพร้อมกัน

"ดะ เดี๋ยวก่อนสิเมญ่า" ไอเดียรีบขวางเมญ่าที่กำลังจะเดินตรงไปหาออมสินไว้

"เธอจะขวางฉันทำไม"

"แล้วเธอจะเข้าไปทำไม แค่นี้มันก็รู้แล้วหรือเปล่าว่าใครแพ้ใครชนะ"

"ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ วันนี้ฉันยังไม่ได้เข้าหาตัวเสี่ยเลย"

"เธอยังไม่เข้าแต่ออมสินเข้าถึงตัวเสี่ยแล้ว แถมดูพวกเขาสองคนสิสนิทสนมกันมากด้วย"

"แต่ถึงยังไงฉันก็ต้องลองเข้าไปหาเสี่ยดูก่อน"

"นั่นพี่เวย์นี่" พริ้มมองไปดูกลุ่มของเมญ่าเห็นว่ากลุ่มนั้นกำลังมองไปอีกทางหนึ่งเลยมองตามสายตาไป และก็เห็นว่าเจ้าเวหาพี่ชายต่างสายเลือดที่เพื่อนชอบพูดถึงอยู่บ่อยๆ กำลังนั่งโอบกอดผู้หญิงที่ไหนอยู่ไม่รู้

"พี่เวย์จริงๆ ด้วย แล้วนั่นผู้หญิงที่ไหน"

"อยากรู้ว่าผู้หญิงที่ไหนก็เข้าไปดูสิ"

พอมีเพื่อนสนับสนุนเชอรี่ก็รีบเดินตรงไปที่โต๊ะ

"พวกนั้นทำไมไปยืนอยู่โต๊ะนั้น" การ์ตูนมองไปก็เห็นว่าเชอรี่และพริ้มเดินเข้าไปโต๊ะที่ออมสินนั่งอยู่

เมญ่าที่กำลังจะเดินไปเหมือนกันก็เลยหยุดดูสถานการณ์ก่อน

"พี่เวย์คะพี่มาแล้วทำไมไม่ออกมาหาเชอรี่ล่ะคะ" หลังจากที่พูดกับเจ้าเวหาจบเชอรี่ถึงได้มองไปดูหน้าผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา "เธอ?!"

"มาแล้วหรือเรา"

"ทำไมพี่ถึงนั่งอยู่กับมันได้ล่ะคะ"

"พูดไม่เพราะเลยนะ"

ไม่ใช่แค่เชอรี่หรอกที่ตกใจว่าคนที่นั่งอยู่กับเจ้าเวหาคือใคร ออมสินก็ตกใจเหมือนกันไม่คิดว่าแม่สตอเบอรี่นี่จะรู้จักกับเสี่ยเจ้าของที่นี่ด้วย

"ขอโทษค่ะก็เชอรี่ไม่คิดว่าพี่จะรู้จักกับผู้หญิงคนนี้"

"เรารู้จักกันเหรอ" เจ้าเวหาแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าทั้งสองรู้จักกัน

"ไม่รู้จักหรอกค่ะ"

"ไม่รู้จัก?"

"ก็ยังไม่รู้จักเท่าไรนี่คะ เพิ่งเจอกันแค่สองวันเอง"

"พี่ลืมไปว่าพวกเราเข้าเรียนรุ่นเดียวกัน คณะเดียวกันด้วยนี่"

คณะเดียวกัน? ออมสินสงสัยคำพูดของเจ้าเวหา เข้าเรียนรุ่นเดียวกันยังพอเข้าใจได้เพราะวันนั้นเมญ่าก็ได้พูดออกมาอยู่ แต่ไม่ได้บอกว่าเรียนคณะไหน แถมยังรู้อีกว่าเรียนคณะเดียวกับแม่สตอเบอรี่นี่ด้วย

"ทำไมต้องโอบกอดมันไว้ขนาดนั้นด้วยคะ" ขนาดพูดกับเธอยังไม่ปล่อยมือที่โอบไหล่แม่นั่นเลย

"ที่รักคะ ดื่มน้ำหน่อยสิคะ" ออมสินเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำก่อนจะยกมันมาแนบกับริมฝีปากของเขา

"ที่รัก?" เชอรี่และพริ้มหันมองหน้ากันตอนที่ได้ยินออมสินเรียกเจ้าเวหาว่าที่รัก

"ที่รัก??" และไม่ใช่แค่สองสาวนั้นที่ได้ยิน เพื่อนของเธออีกสามคนที่เดินเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ ก็ได้ยินเช่นกัน

"อ้าวไอเดีย การ์ตูน เมญ่า มานั่งด้วยกันสิ" เข้าแผนของออมสินเป๊ะเลย

จังหวะนั้นเจ้าเวหากำลังจะขยับมือออก เพราะเพื่อนของเธอกำลังจะเดินเข้ามานั่งด้วย แต่ออมสินก็รีบรั้งมือเขาไว้ก่อน

"สวัสดีค่ะ" ไอเดียและการ์ตูนเดินเข้ามาก็กล่าวคำสวัสดีก่อน

"นั่งด้วยกันสิ" เจ้าเวหาเลยชวนให้เพื่อนของเธอนั่งร่วมโต๊ะ

"หึ!!" เชอรี่เห็นภาพนั้นแล้วก็ไม่ชอบเอามากๆ เธอกระแทกเสียงสูงใส่ก่อนจะกระทืบเท้าเดินออกไปเลย

"รอก่อนสิเชอรี่" พริ้มรีบวิ่งตามหลังเพื่อนออกมา "อย่าบอกนะว่าเธอจะยอมให้พวกนั้นคาบไปแดก"

"ฉันไม่ยอมอยู่แล้ว"

"ทำไมเธอต้องออกมาด้วย"

"ก็ไม่เห็นหรือไง!" ใครจะไปทนดูภาพบาดตาบาดใจแบบนั้นได้ล่ะ "คอยดูนะฉันจะไปฟ้องคุณปู่"

"ที่รักคะ ดื่มหน่อยไหมคะ" ออมสินหยิบแก้วเหล้าที่พนักงานเพิ่งชงเสร็จยกมาจ่อที่ปากให้กับเขา "เดี๋ยวออมสินป้อนนะคะ"

การ์ตูนและไอเดียมองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม ส่วนเมญ่าตอนนี้ใบหน้าบอกบุญไม่รับเลย

"เสี่ยคะ" ไม่ได้เธอจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้ เมญ่าลุกจากเก้าอี้ที่นั่งก่อนหน้าแล้วขยับไปนั่งข้างเจ้าเวหา แต่เมญ่ายังไม่ทันได้ทำอะไรออมสินก็หักดิบก่อน...

"เสี่ยคะ ออมสินขอถามเรื่องโทรศัพท์หน่อยได้ไหมคะ" เจ้าเวหาที่กำลังหันไปมองดูว่าเมญ่าเรียกทำไม เขาเลยหันกลับมามองออมสินที่ถามเรื่องโทรศัพท์

"โทรศัพท์อะไร"

"เอ่อ.. ฉันลืมไปเลยว่าต้องรีบกลับบ้าน" เมญ่ารีบลุกจากโซฟาที่เพิ่งนั่งลงเมื่อครู่ ก่อนจะรีบเดินออกไปกลัวว่าเรื่องนั้นจะถูกเปิดเผย ..เล่นแบบนี้ใช่ไหมออมสินเธอได้เห็นดีกับฉันแน่

"หึหึ" ออมสินหันไปขำกับเพื่อนอีกสองคน แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเรื่องโทรศัพท์นั่นเมญ่ากุเรื่องขึ้นมา

"เรื่องโทรศัพท์อะไร" แต่เจ้าเวหายังสงสัยว่าเธอจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องโทรศัพท์

"เอ่อ..เปล่าค่ะไม่มีอะไร"

"อยากได้โทรศัพท์เหรอ"

"เสี่ยจะซื้อให้เหรอคะ"

"อยากได้รุ่นไหนล่ะ"