บทที่ 1 เฉิ่ม(2)

“ส่วนนั่นพี่ได๋” เหมือนเจนจะลืมแนะนำตัวพี่ผู้หญิงคนหนึ่งก็เลยพูดขึ้นอีกครั้ง ฉันก็เลยยกมือไหว้เธอ แค่นั้นก็ได้เห็นมือเล็ก ๆ กวักมือเรียกให้ไปนั่งร่วมวง

“เอาเหล้าหรือเบียร์” พี่ได๋เปิดปากถามเมื่อพวกเรานั่งลงข้างเธอแล้ว ซึ่งลหน้าของพี่เขาก็แดงไปแล้วด้วย “หรือกินเปปซี่?”

“เปปซี่บ้าบออะไร มาวันเกิดเฮียทั้งที ต้องกินเหล้าเท่านั้น” เฮียปรากพูดขึ้น

“เอาเหล้าก็ได้ค่ะ” ฉันเอ่ยปากแล้วหันไปหาเจน “กลับดึกไหม”

“ปกติแล้วไม่ได้กลับนะ นอนเมาเหมือนหมาข้างพี่ได๋ทุกครั้ง” เจนพูดยิ้ม ๆ ซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริงนั่นแหละ เพราะเจนชอบหายออกไปจากห้องตอนกลางคืนบ่อย ๆ กลับมาอีกทีก็ตอนเช้า ซึ่งเธอก็บอกว่าไปเมามานี่แหละ

“เพื่อนกินได้จริง ๆ เหรอวะเจน” คนที่หน้าดูเหมือนเป็นมิตรที่สุดเอ่ยขึ้น ‘พี่ปาย’ พยักพเยิดหน้ามาทางฉันสลับกับแก้วเหล้าที่อยู่ในมือของพี่ได๋

“ทำไมจะกินไม่ได้อะ” เจนถามกลับ

“เพื่อนเหมือนเด็กเรียน” พี่ปายมองฉันยิ้ม ๆ ตาคมจ้องหน้ากันนิ่ง ซึ่งฉันก็จ้องหน้าเขากลับเหมือนกัน จ้องสี่ตาเลยด้วย

“เด็กเรียนอะไร พี่ปายยังไม่เห็นไอ้ตุ๋นแต่งตัว อยากจะบอกว่ายังงี้เลย” ว่าแล้วก็ยกนิ้วโป้งขึ้นเพื่อตอกย้ำคำว่า ‘ยังงี้เลย’

“อะไรคือคำว่ายังงี้เลย” เขาก็ยังถามกลับ ปากพูดกับเจน แต่ตาดันมองหน้าฉัน

“แซ่บยังงี้เลย”

“แซ่บหรือเฉิ่ม แว่นตาหนาเตอะขนาดนั้น” ได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วใส่พี่ปายทันที นี่ยังรู้จักกันไม่ถึงสิบนาทีเลยนะ กล้าเอ่ยปากว่าฉันเฉิ่มแล้ว

“ไอ้ปายมึงเลิกแกล้งน้องเขาได้แล้ว เดี๋ยวน้องร้องไห้” พี่เดย์ที่นั่งอยู่ข้างพี่ปายพูดขึ้น “มันชอบแกล้งแบบนี้แหละ ไม่ได้คิดอะไรหรอก”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันพูดยิ้ม ๆ ไม่ได้โกรธเขาหรอก เพราะใคร ๆ ก็หาว่าฉัน ‘เฉิ่ม’ ตั้งนานแล้ว อีกทั้งพี่ปายก็อุตส่าห์นั่งเปลือยท่อนบนให้ฉันอ่านกิน ของแบบนี้มันทดแทนกันได้ นาน ๆ จะได้เห็นของดีพรีเมียม

“ว่าแต่ทำไมพวกพี่ไม่เคยเห็นหน้าเลย” พี่คินพูดขึ้นบ้าง “หรือเจนซ่อนเพื่อน?”

“ซ่อนอะไร ไอ้ตุ๋นมันซ่อนตัวเอง”

“แล้วนี่เหรอที่บอกว่าเพื่อนร่วมคอนโดฯ”

“ใช่” เจนพยักหน้ารับกับคำถามของเฮียปราก “โสดนะ เผื่อมีใครอยากจีบ”

“ไปหาผู้ชายดี ๆ เถอะน้อง อย่าเอาอนาคตมาทิ้งไว้กับไอ้พวกนี้เลย” พี่ได๋ที่นั่งหน้าแดงพูดขึ้นเสียงยืดยาน แต่ก็พอจับใจความได้ “เหี้ย ๆ ทั้งนั้น”

“ได๋มึงไม่เคยอ่อนโยนกับเพื่อนเลยว่ะ”

“ไม่ต้องพูดมากไอ้คิน โดยเฉพาะมึงเลยที่เหี้ย” ชี้หน้าพี่คินเท่านั้นก็หันมาหาฉัน “น้องอย่าไปยุ่งกับมัน”

“กูไปเอาน้ำแข็งก่อน เดี๋ยวไอ้ได๋ลามมาหากูอีก” พี่ปายที่กินเหล้าดูเหตุการณ์เงียบ ๆ ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินหายเข้าไปในห้องครัว ส่วนคนอื่น ๆ ก็ยังคงถกเถียงกันอยู่เหมือนเดิม มีเพียงพี่ภีมเท่านั้นที่เงียบไม่พูดไม่จา

จนกระทั่งเวลาผ่านไปสักพัก เจ้าของบ้านก็พูดขึ้น

“ไอ้ปายมันไปเอาน้ำแข็งที่บ้านแม่มันหรือไงวะ” เฮียปรากบ่นพึมพำ น่าจะครึ่งชั่วโมงได้แล้วมั้งที่พี่ปายหายไป

“ไม่ใช่ว่ามันไปชักหรือไงเฮีย แดกเหล้าแล้วชอบเงี่ยน”

“มึงเกรงใจน้องเขาบ้าง” เจ้าของบ้านมองพี่คินอย่างอ่อนใจ “เดี๋ยวกูไปตามมันก่อน มึงพวกแดกไป”

“เจนไปด้วยเฮีย อยากเข้าห้องน้ำ” พูดแค่นั้นทั้งสองก็หายเข้าไปในห้องครัวของบ้าน ส่วนฉันที่ไม่รู้จักใครก็ทำได้แต่นั่งฟังพี่ได๋เถียงกันกับพี่คินนิ่ง ๆ ก็มียกแก้วบ้าง แต่ก็ไม่ได้ยกหนักเพราะยังไม่คุ้นชินกับคนกลุ่มนี้

“พี่ได๋ห้องน้ำไปทางไหนเหรอ หนูปวดฉี่” ฉันหันไปถามคนเมาหน้าแดงที่นั่งข้าง ๆ ซึ่งเธอก็หันมายิ้มตาหวานให้กันแล้วชี้ไปที่ทิศทางหนึ่งของบ้าน เห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วพาตัวเองไปทิศทางที่พี่ได๋ชี้ไปทันที

“อื้อ…” เสียงอะไรบางอย่างทำให้ฉันหยุดชะงักขา ส่วนหน้าก็ค่อย ๆ ส่องดูไปตามทางที่เสียงวิ่งมา แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองกำลังฟัดเหวี่ยงกับเจ้าของบ้านอย่างเมามัน ร่างเล็ก ๆ ของเจนถูกอุ้มขึ้นสูงให้พิงเข้ากับผนังของบ้าน ชุดเดรสก็กองอยู่บนเอว ส่วนเฮียก็ถอดแค่เสื้อเท่านั้น แต่กางเกงก็หลุดลุ่ยพอ ๆ กัน

“ฮะ…เฮีย…อ๊ะ”

“แอบดูคนอื่นไม่ดีนะ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นใกล้หูพร้อมกับแผ่นหลังสัมผัสได้ว่าปะทะเข้ากับอะไรแข็ง ๆ และสิ่งนั้นน่าจะเป็นแผงอกของอีกคน ดวงตาฉันเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ แต่ก็ยังไม่ได้ร้องออกมา มือหนาก็ยกขึ้นมาปิดปากฉันไว้ซะก่อน

“ทำลายความสุขของคนอื่นมันบาปนะเฉิ่ม”

“อื้อ…” ฉันร้องประท้วงในลำคอให้เขาปล่อยมือ กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าเฉิ่ม!!

“ปล่อยแล้วห้ามร้อง ตกลงไหม?”

“อือ…” ฉันพยักหน้ารับ เพียงเท่านั้นเขาก็ปล่อยมือ ก็เลยรีบพาตัวเองออกห่างจากคนที่กำลังยืนทำหน้าอารมณ์ดี

“ไม่ได้ชื่อเฉิ่ม หนูชื่อไข่ตุ๋น เรียกใหม่ด้วย” ฉันพูดแข่งกับเสียงร้องอื้ออ้าของเพื่อนกับเฮียปรากที่กำลังฟัดเหวี่ยงกันในขณะนี้

“ไม่เรียก จะเรียกเฉิ่ม” พี่ปายแสดงสีหน้าออกมาว่าสนุกสนานชัดเจน แต่มันไม่ได้สนุกสนานแบบเจ้าเล่ห์อะไร มันเหมือนเขาเอ็นดูฉันมากกว่า

“ชื่อไข่ตุ๋น”

“อร่อยไหม?”

“อะไรอร่อย” ว่าแล้วก็ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แต่ขาก็ต้องถอยหลังเมื่ออยู่ดี ๆ พี่ปายก็สาวเท้าเข้ามาใกล้กัน

“ไข่ตุ๋นน่ะอร่อยไหม?”