บทที่ 2 เฉิ่มอยู่ดี(1)

“ไข่ตุ๋นน่ะอร่อยไหม?” ไม่รู้ว่าระหว่างคำพูดที่กำกวม กับใบหน้าหล่อเหลาของอีกคนที่ยื่นเข้ามาใกล้กัน อันไหนที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอกให้ได้

“พี่ปายไม่เคยกินไข่ตุ๋นเหรอคะ” ด้วยความปากไวก็เลยถามไปแบบนั้น

“ไม่เคย” เขาส่ายหน้ายิ้ม ๆ เหมือนกำลังกลั้นขำ “เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยกินไข่ตุ๋นเลยว่ะ”

“ไม่เคยกินเลยเหรอ?”

“อือ” ใบหน้าหล่อเหลาพยักขึ้นลง “แล้วอร่อยไหม?”

“โคตรอร่อย” ด้วยความที่ไม่คิดอะไรก็ตอบออกไปแบบนั้น แต่ก็มีผสมอ่อย ๆ นิดหน่อย แน่นอนว่ามันเรียกเสียงหัวเราะของพี่ปายได้เป็นอย่างดี ส่วนฉันก็ได้แต่ทำหน้างง

“พี่หัวเราะอะไรอะ”

“เปล่า” เขาส่ายหน้ายิ้ม ๆ แกล้งกันชัด ๆ ก็เลยโวยวายต่อ

“เปล่าอะไรก็เห็นอยู่ว่าหัวเราะ”

“หัวเราะเด็กเฉิ่ม”

“ก็บอกว่าไม่เฉิ่ม” ด้วยความที่เมานิด ๆ ก็เลยกล้าเอ่ยปากเถียงอีกคน “ถ้าหนูถอดแว่น หนูสวยแซ่บมากเลยนะขอบอก”

“งั้นก็ลองถอดดู” พูดจบแว่นก็หลุดออกจากตาทันที จากภาพที่ชัดเจนก็กลายเป็นพร่าเบลอฉับพลัน มองเห็นแค่ความมืดรางๆ นอกนั้นก็ไม่เห็นอะไรแล้ว

“พี่ปายเอาแว่นมา หนูมองไม่เห็น” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นปัดป่ายไปมาเหมือนคนตาบอด แต่แล้วมือก็แปะเข้ากับอะไรสักอย่าง และคิดว่าน่าจะเป็นร่างกายของพี่ปายนั่นแหละ

“มองไม่เห็นอะไรเลยเหรอ” เขาถามแต่ก็ไม่ยอมคืนแว่น และไม่ยอมขยับหนี ให้ฉันจับอยู่แบบนั้น

“ไม่เห็น”

“สั้นขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

“ใส่ให้หนูคืนเร็ว ๆ เสียงอื้ออ้าหายไปแล้ว เดี๋ยวมีคนมาเห็น” ฉันรีบพูดขึ้นเมื่อเสียงร้องของเจนหายไปแล้ว แต่เขาก็ยังนิ่งอยู่ “พี่ปาย…”

“งั้นก็หลบ หลบแล้วก็ไม่มีคนเห็น” แล้วมือหนาก็คว้ามือฉันไปจับพร้อมกับพาเดินไปอีกทางของบ้านทันที ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันไปทางไหนอะไรยังไง ไม่กล้าพูดด้วยเพราะกลัวว่าเจนกับเฮียจะได้ยินเสียงของฉัน

คนทำไม่อาย แต่คนแอบดูดันอายซะนี่

“พี่ปาย” ฉันเรียกขึ้นอีกครั้งเมื่ออีกคนหายไป หายไปในที่นี้คือเขาเงียบไป ซึ่งฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน “อย่าเงียบสิหนูกลัว”

“แป๊บนึง” เขาพูดขึ้นไม่ไกล เหมือนจะเห็นอะไรสว่าง ๆ ขึ้นมาก็เดาได้ว่าน่าจะเป็นโทรศัพท์มือถือ ก็เลยคว้ามือไปทางนั้นทันที แต่ไม่ได้คว้าโดนโทรศัพท์เขานะ คว้าโดนอะไรก็ไม่รู้ที่มันนุ่มนิ่มอยู่ในมือ เพราะอยากรู้ว่าคืออะไรก็เลยออกแรงบีบเบา ๆ

“เห้ย!!!” เขาสะดุ้งโหยงพร้อมกับร้องออกมาเสียงดัง

“ระ…ร้องทำไม”

“แล้วใครให้มาจับฮัมกันวะ”

“ฮะ...ฮัม” กรี๊ดดดดดดดด!! ฮัมใหญ่มาก!! ขนาดยังไม่พองตัวก็ยังใหญ่ขนาดนี้ ถ้าพองตัวจะขนาดไหน 

“ก็เออน่ะสิ เธอเห็นเป็นพวงเงาะหรือไง” พี่ปายพูดขึ้นเสียงเข้มแล้วใส่แว่นคืนให้ฉัน “ขอจับดี ๆ ก็ได้ ไม่ต้องเนียน”

“ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ใครอยากให้พี่ปายเอาแว่นหนูไปล่ะ” ใครจะไปรู้ว่าจะคว้าโดนส่วนลับของเขา ถ้ารู้ก็คงจับให้มันเต็มมือกว่านี้แล้ว อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นยังไง น่าเสียดายที่จับโดนตอนยังไม่แข็ง หรือฉันจะแกล้งจับใหม่ให้มันแข็งดี…

“ไป เพื่อนถามหาแล้ว ถ้าไอ้พวกนั้นถามก็บอกนะว่าทำแว่นตก หาไม่เจออะไรก็ว่าไป” ในขณะที่กำลังวางแผนจับส่วนลับ พี่ปายเปลี่ยนเรื่องกะทันหันแล้วเดินนำออกมาจากซอกหลืบของบ้าน เมื่อมาถึงประตูหลังบ้าน เขาก็พยักพเยิดให้ฉันเข้าไป ส่วนเขาก็แยกไปอีกทางเหมือนกลัวคนรู้ว่าเราอยู่ด้วยกัน

คงไม่ได้โกรธที่ฉันจับฮัมเขาหรอกนะ ให้ตาย… มาสังสรรค์วันแรกก็จับฮัมผู้ชายแล้ว

เธอมันแน่ไข่ตุ๋น!!

หลายวันต่อมา

ฉันหยิบไอแพดกับของใช้อีกนิดหน่อยใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องเพราะเย็นนี้ว่าจะไปดูหนังสือที่ห้างฯ สักหน่อย อยู่ห้องก็ไม่รู้จะทำอะไร นิยายก็ปิดต้นฉบับไปแล้ว ส่งขายแล้วด้วย ตอนนี้ต้องออกไปหาพล็อตใหม่มาแต่งเรื่องต่อไป การออกไปข้างนอกนี่แหละจะทำให้ฉันปิ๊งไอเดีย

“ไอ้ตุ๋นไปไหน” เจนที่นั่งกินขนมอยู่หน้าโทรทัศน์ร้องทักขึ้นเมื่อเห็นฉันโผล่หัวออกมาจากห้อง

“ว่าจะไปห้างฯ ไปด้วยกันไหม”

“ไม่อะ ขี้เกียจ” พูดแค่นั้นก็หันหน้าไปดูโทรทัศน์ต่อทันที เห็นแบบนั้นก็เลยก้าวออกมาจากห้อง พลันสมองก็คิดถึงเรื่องวันนั้นที่เจนกับเฮียปรากมีอะไรกัน ภาพร่วมรักของเพื่อนยังติดตาฉันอยู่เลย แต่ก็ไม่ได้ถามหรอก กลัวเพื่อนรู้ว่าฉันเห็นฉากติดเรตแล้วอายก็เลยเก็บเงียบต่อไป

ส่วนพี่ปาย หลังจากที่ฉันจับส่วนลับของเขาตอนนั้น เขาก็ไม่ได้ด่าหรือว่าฉันอีก เพียงแค่นั่งคุยเรื่องปกติทั่วไป หรือไม่ก็หาว่าฉันเฉิ่มนั่นนี่บ้าง ตามประสาคนขี้แกล้งนั่นแหละ

เพราะเห็นเขาไม่พูดเอาเรื่อง ก็เลยต้องพับเรื่องนั้นทิ้งไป แม้จะสนใจมาก ๆ ก็ตาม ><

แต่แล้วก็ต้องกลับมาโฟกัสปัจจุบันเมื่อเห็นผู้ชายหน้าคุ้นเดินออกมาจากห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากห้องของฉัน เห็นแบบนั้นก็เลยชะลอความเร็วลง เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเห็นกัน

“เฉิ่ม…” แต่ก็เห็นอยู่ดี 

“ใครเหรอคะ” ผู้หญิงข้างกายพี่ปายพูดขึ้นเมื่อเห็นเขาทักฉัน “น้องเหรอ”

“รุ่นน้องที่รู้จักน่ะ” พี่ปายพูดขึ้นแล้วหันมามองฉันอีกรอบ “อยู่คอนโดฯ นี้เหรอเฉิ่ม”

“ใช่ ห้องหนูอยู่นู่น” ฉันลากเสียงยาวแล้วชี้ไปมั่ว ๆ “แล้วพี่มาทำไรอะ”

“มาบวชชีมั้งไอ้นี่ ถามได้”

“งั้นหนูไปก่อนนะ รีบ” พูดแค่นั้นก็ก้าวแซงพี่ปายทันที แต่ก็ต้องเบรกหน้าแทบทิ่มเมื่อเขาเดินมาดักกันไว้กะทันหัน

“รีบอะไรขนาดนั้น” คิ้วเข้มยกขึ้นอย่างสงสัย

“รีบสิ เดี๋ยวของที่อยากได้จะหมดก่อน” ฉันใช้สี่ตามองพี่ปายให้เขาถอยไป แต่อีกฝ่ายก็ยังทำหน้ามึนไม่ยอมหลบอยู่ดี

“ปายกวนน้อง น้องรีบไป” ผู้หญิงข้างกายเขาพูดขึ้นก่อนที่จะหันมามองฉันยิ้ม ๆ “ปายชอบแกล้งเด็กน่ะ เป็นเรื่องธรรมดา”

“ไปยังไง ติดรถไปกับพี่ไหม” พี่ปายพูดขึ้นอีกครั้ง ส่วนฉันก็ส่ายหน้าจนผมที่มัดหางม้าส่ายไปส่ายมา

“ไม่ไปหรอก ไปเองดีกว่า”

“ติดรถไปกับปายก็ได้นะน้อง เดี๋ยวปายจะออกไปข้างนอกพอดี” เธอเอ่ยอย่างใจดี ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นแฟน กิ๊ก หรือคู่ขา ก็คงจะเป็นคนที่ใจกว้างมาก ๆ