บทที่ 3 เฉิ่มไม่เหมือนใคร(2)

ด้วยความที่สลัดเรื่องแฟนพี่ปายทิ้งไปไม่ได้ มันก็เลยเป็นเหตุกวนใจทำให้ฉันไม่สามารถพิมพ์นิยายได้เลย เขียนแล้วก็ลบหลายรอบมาก ทำแบบนี้มาจะครึ่งชั่วโมงแล้ว

“เห้อ…” ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนแรง ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องของฉัน แต่ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีก็ไม่รู้ สงสารพี่ปายอะ

และฉันก็ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเพราะไม่สามารถเขียนนิยายต่อได้ กดเข้าไปในไอจีแล้วกดไปที่ไอจีของพี่ปาย ที่รู้จักชื่อไอจีเขาก็เพราะเข้าไปดูคนที่เจนติดตามนั่นแหละ ก็เลยเห็น

“เอ้าฉิบหาย มือลั่นไปไลก์ให้เขาอีก” ว่าแล้วก็เลื่อนมือดูรูปพี่ปายไปเรื่อย ๆ ไม่คิดที่จะอันไลก์เพราะยังไงก็กดไปแล้ว เดี๋ยวมันจะมีพิรุธถ้าฉันทำแบบนั้น

P.19xx: ส่อง?

(P.19xx ติดตามคุณ)

P.19xx: ฟอลกลับด้วยเฉิ่ม

แล้วฉันก็ต้องกลอกตามองบนทันทีเมื่ออ่านการแจ้งเตือนประโยคสุดท้ายจบ แต่ก็ยอมกดติดตามกลับก่อนที่จะเข้าไปตอบแชท

[ส่องแต่มือลั่น] บอกเขาไปตรง ๆ เพราะไม่ได้รู้สึกตกใจหรือตื่นเต้นอะไรที่พี่ปายรู้ว่าฉันส่องไอจีเขา

P.19xx: มีแบบนี้ด้วยเหรอวะ ยอมรับตรง ๆ สมกับเป็นไอ้เฉิ่มจริง ๆ

“ไม่ได้เฉิ่มสักหน่อย ถ้าหนูแต่งตัวขึ้นมาอย่ามาตกหลุมรักก็แล้วกัน”

[ไม่คุยด้วยละ หนูจะทำงาน] แต่สิ่งที่พูดกับสิ่งที่พิมพ์ก็ต่างกันอยู่ดี

P.19xx: มาคุยกันก่อน ไม่มีเพื่อนคุย

[มือไม่ว่างพิมพ์ หนูทำงานอยู่]

P.19xx: งั้นโทร รับด้วยไอ้เฉิ่ม

เพียงเท่านั้นเสียงการแจ้งเตือนก็ดังต่อเนื่องรัว ๆ ฉันมองหน้าจอสักพักก็กดรับสายพี่ปาย แล้วว้ากเสียงลงใส่โทรศัพท์ทันที

“พี่จะโทรมาทำไมเนี่ย”

(เอ้า ก็บอกไปแล้ว) น้ำเสียงยียวนกวนประสาทมาก

“แต่หนูก็บอกแล้วไงว่าทำงานอยู่” ว่าจบก็เอาโทรศัพท์เปิดลำโพงวางไว้ ส่วนมือก็พิมพ์แต่งนิยายต่อ แต่ไม่รู้หรอกว่าจะมีสมาธิทำหรือเปล่า ถ้ามีเสียงรบกวนฉันแต่งไม่ได้แน่ ๆ

(ก็ทำไปดิ ได้รบกวนที่ไหน)

“กล้าพูด” ฉันบ่นขมุบขมิบ “แล้วทำไมไม่โทรหาแฟนตัวเองอะ มาโทรหาหนูทำไม”

ด้วยความอยากรู้ก็เลยเปิดประเด็นถามแบบเนียน ๆ ที่จริงก็อยากบอกพี่ปายในสิ่งที่ตัวเองเห็น แต่มันเป็นเรื่องของพวกเขาสองคน อีกทั้งก็ยังไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เป็นแบบที่คิดหรือเปล่า ก็เลยเก็บเงียบไว้ก่อน และมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันด้วย

(โทรหาไม่ได้ ทะเลาะกันอยู่)

“อ้าว…” หรือพี่ปายจะรู้แล้ว?

(ช่างเหอะ) เขาบอกตัดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดี (ว่าแต่ทำอะไรอยู่ พี่ได้ยินเสียงพิมพ์ต๊อกแต๊ก)

“ก็พิมพ์งานไง”

(รบกวนปะ?)

“มากกกกกก” ลากเสียงยาวเพื่อให้รู้ว่ารบกวนจริง ๆ เพียงเท่านั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจกลับมา

(งั้นวิดีโอคอล รับสายด้วย)

“พี่โคตรเป็นตัวป่วนเลย” ถึงจะบ่นแต่ก็กดรับสายนั่นแหละ และเมื่อภาพพี่ปายโผล่มาให้เห็นก็เลือดแทบพุ่ง “ทำไมไม่ใส่เสื้ออะ”

ถามเฉย ๆ ในใจก็อยากให้เขาถอดนาน ๆ นั่นแหละ ดีต่อใจมากเลย ><

“ร้อน” เขาเหลือบตามามองฉันครู่หนึ่งก็เบนสายตากลับไปทางเดิม “ไหนว่าทำงาน มานั่งจ้องทำไมไอ้เฉิ่ม วันนั้นก็จับฮัมพี่ วันนี้มานั่งจ้องอีก เป็นเด็กลามกหรือไง”

ย้ำจังเรื่องจับฮัมเนี่ย

“จ้องอะไร สงสัยต่างหากว่าทำอะไรอยู่” ที่จริงก็จ้องนั่นแหละ แต่ใครจะบอกให้โง่ เดี๋ยวหาเสื้อมาใส่อีก เดี๋ยวอดดูของดี

“ทำงานเหมือนกัน” แล้วเขาก็ยกกล้องขึ้นพร้อมกับส่องกล้องไปที่งานของเขา “สวยปะเฉิ่ม”

“รูปแฟนพี่เหรอ”

“อือ วาดส่งอาจารย์ ไม่รู้จะวาดรูปอะไรก็เลยวาดรูปเขา” พี่ปายพูดยิ้ม ๆ พอพูดถึงแฟนตัวเองทีไรกลายเป็นพ่อนักรักทุกทีสินะ สีหน้าและแววตาอ่อนลงอย่างชัดเจน

ถ้าเขารู้ความจริงเรื่องแฟนตัวเอง จะเป็นไงนะ...

“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดถอนหายใจ”

“เด็กที่ไหน หนูโตแล้วเถอะ” อีกอย่างก็ถอนหายใจเรื่องเขานั่นแหละ

“ไหนบอกว่าทำงาน”

“ก็ทำงาน” พอพี่ปายทักขึ้นก็เลยกลับมาพิมพ์งานต่อ เลิกสนใจเรื่องของเขาแล้วเข้าสู่ภวังค์ความคิดของตัวเอง ส่วนพี่ปายก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากนั่งลงสีภาพวาดเงียบ ๆ เท่านั้น

เราสองคนต่างเงียบเพราะต้องใช้สมาธิด้วยกันทั้งคู่ และด้วยความที่มัดผมมาทั้งวันมันทำให้เจ็บหนังหัว ก็เลยต้องดึงยางออกในขณะที่สายตากำลังโฟกัสที่งาน ปล่อยให้ผมยาวสลวยทิ้งตัวลงที่แผ่นหลัง แล้วก็พิมพ์งานต่อ

“เห้ย! ไอ้เฉิ่มตกใจหมด!” เสียงของพี่ปายโวยวายขึ้นเสียงดัง ได้ยินแบบนั้นก็เลยหันไปขมวดคิ้วใส่เขา

“ตกใจอะไร?”

“ก็ใครบอกให้ปล่อยผมแบบนี้วะ นึกว่าผีหลอก”

ผีหลอก…

ทำไมมันไม่เหมือนในนิยายที่ฉันแต่ง ที่จริงเขาต้องสะดุดความสวยฉันไม่ใช่เหรอ แต่นี่บอกว่าเหมือนผีหลอกเนี่ยนะ!

“พูดมาได้ว่าหนูเหมือนผีหลอก”

“แล้วมันไม่เหมือนตรงไหน ผมก็ยาวขนาดนั้น แถมเอามาปิดหน้าปิดตาไว้อีก ไฟห้องก็ไม่เปิด ถึงว่าตาเสีย”

“ขี้บ่น” ว่าแล้วก็เลยมัดผมไว้แบบลวก ๆ ส่วนตาก็จ้องหน้าจอนิ่ง ตอนนี้ฉันกำลังแต่งบทที่พระเอกกับนางเอกร่วมรักกันอยู่ แต่แต่งยังไงก็ไม่ไหลลื่น เหลือบตามองพี่ปายเล็กน้อยแล้วกดเข้าเว็บประจำในโน๊ตบุ๊ค ไม่นานภาพวิดีโอก็เด้งขึ้นมา

“อื้อ…อ๊า”

ฉิบหาย!!! ลืมปิดเสียง!!!

ฉันตาเหลือกพร้อมกับรีบปิดเสียงด้วยความร้อนรน เงยหน้ามองพี่ปายก็พบว่าเขามองฉันอยู่ในขณะนี้ คิ้วเข้มยกขึ้นเหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง

“เสียงอะไร”

“สะ…เสียงอะไรไม่มี๊” ส่ายหน้าพัลวัน

“เสียงสูงซะด้วย” เขาก็ยังทำหน้าสงสัยเหมือนเดิม “พี่ได้ยินอื้อกับอ้า”

แล้วจะตอกย้ำเพื่อ!!

“หูฝาดเปล่า” ทำเนียนไขสือส่งให้เขาไป

“ไม่ฝาด ได้ยินเต็มสองหูเลย แอบดูวิดีโอโป๊เหรอไอ้เฉิ่ม” ได้ยินแบบนั้นก็เบิกตากว้างทันที

“ไม่ได้ดูซะหน่อย ใครจะไปดูอะไรแบบนั้นกัน” รีบตอบอย่างลนลาน แต่พี่ปายก็ไม่ยอมอยู่ดี

“แล้วเมื่อกี้เสียงอะไร” ตาคมหรี่ลงอย่างจับผิด “มั่นใจว่ามีเสียงแน่ ๆ”

“นะ…หนูตด ใช่! หนูตด!”

“ตด?”

“ใช่ ๆ ตด หรือพี่ไม่เคยตด” พยักหน้าลงหงึกหงัก “ปกติก็ตดฟี้ด แป๊ด ฟอด อะไรแบบนี้ แต่วันนี้ท้องอืดไง มันก็เลยออกมาอื้ออ้า”

“กูปวดหัว” พี่ปายคลึงขมับตัวเองไปมาเมื่อพูดจบ สงสัยจะเชื่อจริง ๆ ว่าฉันตด เพราะสีหน้าไม่ได้แสดงออกมาว่าสงสัยแล้ว

“ปวดหัวทำไม พี่ไม่เคยตดหรือไง” ก็ทำเนียนไปเลยสิ

“เคย แต่ก็ไม่ได้ตดให้ใครฟัง แล้วก็ไม่เอามาเล่าบรรยายเหมือนเธอด้วย”

“ก็หนูไม่เหมือนใครไง แปลกตรงไหน” เชิดหน้าขึ้นเพื่อบ่งบอกว่าไม่เหมือนใครจริง ๆ แล้วพี่ปายก็หัวเราะออกมา ก่อนที่จะตอบกลับมาว่า

“ก็เฉิ่มไม่เหมือนใครไง”