บทที่ 4 เด็กในปกครอง(1)

“วันนี้ไปร้านเหล้าหลังมอกัน” เป็นอีกครั้งที่เสียงของเพื่อนดังแทรกเข้ามาในขณะที่ฉันกำลังกดพิมพ์ต๊อกแต๊ก “ไปเป็นเพื่อนหน่อย”

“ไม่เอา จะทำงาน”

“ไปเป็นเพื่อนหน่อย” เจนย้ำอีกครั้ง ไม่เท่านั้นยังเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ แล้วกอดแขนฉันไว้อีกต่างหาก

“แกทำให้ฉันเสียการเสียงาน”

“วันเดียวเอง ต่อไปก็พักยาว ๆ แล้ว”

“เห็นพูดแบบนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่ง” ฉันกับเจนเพิ่งมารู้จักกันก็ตอนปีหนึ่งในช่วงรับน้อง เราคุยกันถูกคอก็เลยคบกันเป็นเพื่อนยาว ๆ และมาจบที่เช่าคอนโดฯ อยู่ด้วยกัน เพียงแค่นอนคนละห้องเท่านั้น

“คราวนี้จริง ๆ แล้ว โดนแม่หักเงินค่าขนม” น้ำเสียงบ่งบอกได้เลยว่าโดนหักค่าขนมจริง ๆ “ถ้ายังเที่ยวเตร่แบบนี้มีหวังโดนสั่งให้กลับไปอยู่บ้านแน่”

“วันนี้ก็เลยจะเที่ยวอำลาว่างั้น?” ฉันถามขำ ๆ นาน ๆ ทีจะเห็นเจนสลดแบบนี้ ปกติก็เปรี้ยวตลอด กลัวอะไรที่ไหน

“ก็ประมาณนั้น” เธอพยักหน้า ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “ไปนะ”

“อือ ไปก็ไป”

ฉันใช้เวลาอยู่กับงานตัวเองสักพักก็ไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เลือกใส่ชุดเดรสรัดรูป แต่ก็ไม่ได้โป๊มาก ก็แค่เดรสคอเหลี่ยมแขนยาวธรรมดา ส่วนหน้าก็แต่งนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรมากเพราะยังไงก็ใส่แว่นตาอยู่ดี

“โป๊ไปไหม” ว่าแล้วก็หมุนตัวให้เพื่อนดู “ฉันว่ามันรัดนมไป”

“ใส่แบบนี้แหละ ไปร้านเหล้ามันเป็นเรื่องธรรมดา” เจนที่กำลังรีดผมอยู่ก็ตอบขึ้น ไม่เท่านั้นยังทำหน้าล้อเลียนอีกต่างหาก “เป็นปีแล้วมั้งที่ไม่เห็นแกแต่งอะไรแบบนี้ คืนนี้จะได้ผู้ปะวะ”

“ไม่ได้หรอก แค่แต่งไปเฉย ๆ ให้เกียรติสถานที่เขาหน่อย” ถ้าจะใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนขาสั้น แล้วก็อีแตะมันก็ดูจะชิลไป แต่งเพิ่มอีกนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่เป็นไรหรอก

“แบบนี้แหละสวยแล้ว ผู้ชายจะได้เลิกมองว่าแกเฉิ่มสักที” พอได้ยินคำว่า ‘เฉิ่ม’ หน้าพี่ปายก็ผลุดขึ้นมาในสมอง ไม่มีใครเรียกฉันบ่อยจนเป็นฉายาเหมือนกันกับเขาอีกแล้ว แต่เขาก็แกล้งนั่นแหละ รู้อยู่ ก็เลยไม่ได้โกรธอะไร

เล่าก่อนว่าที่ฉันโกหกพี่ปายว่า ‘ตด’ เขาก็ไม่ได้ซักถามเรื่องอื้อ ๆ อ้า ๆ อีก คงจะเอือมระอานั่นแหละ ก็เลยไม่พูด ฉันก็เลยลอยนวลปล่อยเบลอให้มันจบไป

“ไม่ต้องใส่เสื้อกันหนาวก็ได้มั้ง” เจนพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นฉันหยิบเสื้อแขนยาวขึ้นมาใส่ “แต่งตัวออกจะสวย แกจะปิดทำไม”

“เดี๋ยวค่อยไปเปิดทีหลังไง ตอนนี้ก็อำพรางไปก่อน” ว่าจบก็ส่องกระจกอีกนิดหน่อยก็หันไปหาเจนอีกครั้ง “ไปเหอะ พร้อมแล้ว”

ร้านเหล้าหลังมหา'ลัย

เราใช้เวลาสักพักก็มาถึงร้านเหล้าหลังมอที่เจนนัดกลุ่มเพื่อนเอาไว้ ตอนแรกก็นึกว่าเป็นเพื่อนผู้หญิงในมหา'ลัยที่เราเรียน ที่ไหนได้แก๊งเดิมแถมมีผู้ชายหน้าแปลกโผล่มาสองคนอีกต่างหาก

“ไอ้เฉิ่มออกจากรูด้วยเว้ย” ไม่ต้องให้บอกใช่ไหมว่านี่คือเสียงใคร เรียกแบบนี้มีคนเดียวนั่นแหละ

“พี่ปายอย่าแซวมัน เดี๋ยวมันชวนเจนกลับห้อง”

“วันนี้กูมาถูกวันว่ะ มีสาวมาแจมด้วย” ผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันไม่รู้จักพูดขึ้น ไม่เท่านั้นยังเลื่อนเก้าอี้ออกให้อีกต่างหาก “นั่งสิน้อง”

“ไอ้คินมึงไปนั่งข้างไอ้โอ ให้ไอ้เฉิ่มมานั่งข้างกู” พี่ปายจัดแจงที่ให้ใหม่ด้วยสีหน้าเข้ม ๆ จนฉันกับเจนมองหน้ากันอย่างงง ๆ และพี่คินก็ยอมทำตามโดยการย้ายไปนั่งข้างคนที่ชื่อโอ ส่วนฉันก็ถูกดันให้ไปนั่งข้างพี่ปาย

“ไอ้ปายมึงหวงเด็กเหรอวะ” ผู้ชายอีกคนที่นั่งข้างพี่โอพูดขึ้น

“หวงดิ ไข่ตุ๋นเป็นเด็กในปกครองกู” ได้ยินแบบนั้นก็หันไปมองหน้าพี่ปายทันที ไม่ได้มองอะไรนะ มองที่เขาเรียกฉันว่า ‘ไข่ตุ๋น’ เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เขาเรียกชื่อกัน

“ชื่อไข่ตุ๋นเหรอ…น่าอร่อย”

“ห้ามยุ่ง” เป็นพี่ภีมที่พูดขึ้นบ้าง สีหน้าก็ยังนิ่งเรียบอยู่เหมือนเดิม สงสัยจะเห็นพี่ได๋สะกิดก็เลยเอ่ยปากออกมา เพราะปกติพี่ภีมปากหนักจะตาย หน้าโหดด้วย เหมือนผู้ชายดุ ๆ ยังไงก็ไม่รู้

“อย่าบอกนะว่าเป็นเด็กไอ้ปายจริง ๆ” พี่โอยังคงมองหน้าฉันสลับกับพี่ปายไปมา “ไอ้ปายมึงลดสเปคเหรอวะ”

“พูดแบบนี้หมายความว่าไงอะพี่” เจนที่นั่งข้างพี่คินพูดขึ้นบ้าง “ลดสเปคคือไร?”

“เออ มึงพูดอะไรให้เกียรติผู้หญิงหน่อย” ส่วนเสียงนี้ก็คือเสียงของคนที่นั่งข้างกายฉันเอง ฉันที่เห็นทั้งโต๊ะกำลังเข้าสู่บรรยากาศอึมครึมก็รีบพูดขึ้น

“ใจเย็นนะ หนูไม่ใช่เด็กใคร อีกอย่างพี่ปายก็มีแฟนแล้ว พูดแบบนี้เดี๋ยวแฟนพี่ปายก็เข้าใจผิดหรอก”

“งั้นสนใจมาเป็นเด็กพี่ไหม” ผู้ชายข้างกายพี่โอพูดขึ้นด้วยสีหน้ายียวน “พี่ชื่อตั้มนะ ยินดีที่ได้รู้จักน้องไข่ตุ๋น”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ฉันมองพี่ตั้มกับพี่โอผ่านแว่นกรอบหนา “ส่วนเรื่องเด็กใครอะไรนั่น หนูขอผ่านดีกว่า ไม่อยากให้พวกพี่ต้องมาลดสเปคเพราะหนู”

“น้องก็บอกมันไปดิว่าจะเป็นแค่เด็กเสี่ย ไม่เป็นเด็กเหี้ย” พี่คินพูดขึ้นต่อจากฉัน แน่นอนว่ามันเรียกสีหน้าอึมครึมของผู้ชายสองคนนั้นได้เป็นอย่างดี

“มึงว่าพวกกูเหรอไอ้คิน?”

“ไม่เอาน่า…กูก็แค่หยอก เห็นมึงหยอกไข่ตุ๋นกูก็อยากหยอกมึงบ้าง”

“พอ ๆ แดกเหล้าต่อ ชงให้สาว ๆ ด้วย” พี่ได๋พูดขึ้นห้ามทัพ

“ของไข่ตุ๋นไม่ต้องใส่เหล้าเยอะ เดี๋ยวเมา” พี่ปายคุยกับพี่เดย์ที่เป็นคนชงเหล้าให้ฉันกับเจน เพียงเท่านั้นก็เรียกรอยยิ้มของพี่เดย์ได้

“มึงเลี้ยงเด็กเหรอไอ้ปาย”

“เออ”

“หนูเป็นคนเสนอขอเป็นเด็กพี่ปายเอง เด็กแบบเป็นน้องอะค่ะ หนูอยากมีพี่ชายรวย” ไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจไปในทางที่ผิดก็เลยอธิบาย ถ้าจะให้พี่ปายอธิบายก็คงยาก เพราะเขาไม่คิดอะไรนั่นแหละก็เลยไม่อธิบายอะไร

“แล้ววันนี้ทำไมถึงออกจากห้องได้ เจนเอาอะไรขุด” พี่ปายหันมาพูดกับฉันบ้าง ที่เขาถามแบบนั้นก็เพราะเห็นฉันไม่ค่อยออกจากห้อง เวลาที่เขาทักมาคุยด้วยทีไร ฉันก็บอกแค่ว่าอยู่ห้องตลอด วันนี้เห็นฉันที่ร้านเหล้าก็คงแปลกใจ

“ไม่มี” ฉันส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก “หนูเบื่อห้องก็เลยหนีตามเจนมา”

“พูดเหมือนหนีตามผู้ชายเลยนะเฉิ่ม” เขาอมยิ้มเหมือนขำกัน แล้วใช้สายตาคมกริบมองมาที่เสื้อกันหนาวของฉัน “แล้วไม่ร้อนหรือไง ทำไมไม่ถอดออก”

“ลืม” พูดแค่นั้นก็ถอดเสื้อกันหนาวออกเพราะเริ่มรู้สึกร้อน ถ้าพี่ปายไม่ทักก็ลืมไปเลยนะเนี่ย