บทที่ 3 เฉิ่มไม่เหมือนใคร(1)

“รับเลี้ยงปะล้า เดี๋ยวเป็นน้องสาวให้ก็ได้” พี่ปายยกคิ้วเข้ม ๆ ขึ้นมองอย่างขำขันทันทีเมื่อฉันพูดจบ มีอะไรให้ขำเล่า พูดจริงนะเนี่ย!

“ดูก่อนว่ากินเยอะไหม เดี๋ยวเลี้ยงไม่ไหว” เขาว่าพร้อมกับดูเมนูที่พนักงานเอามาให้เมื่อครู่นี้ ส่วนฉันก็ชะเง้อมองไม่ต่างกัน

“หนูกินไม่เยอะหรอก สบายใจได้” ปากพูดแต่ตาก็เหล่มองเมนูไม่พัก

“เอาอะไร?” คงเห็นว่าฉันชะเง้อมองจนคอยาวเหมือนยีราฟก็เลยเลื่อนเมนูมาใกล้ฉัน ซึ่งเขาก็หันไปสั่งกับพนักงานภายในร้านแล้วนั่นแหละ ส่วนฉันที่กินอะไรแบบนี้ไม่เป็นก็ได้แต่ทำหน้าเซ็ง

“เอาแบบพี่ปายนั่นแหละ” มีแต่เมนูภาษาอังกฤษ ฉันก็ฟุตฟิตฟอไฟไม่ค่อยแข็งด้วย อ่านออกนะ แต่กลัวสะกดชื่อผิด

“ทำไมไม่เลือกอย่างอื่น อร่อยทุกเมนูนั่นแหละ” เขาพยักพเยิดหน้าไปที่เมนูอีกครั้ง เห็นแบบนั้นก็เลยส่ายหน้าไปมาเบา ๆ

“กินไม่เป็น” มันก็จริงที่ว่าตักใส่ปาก เคี้ยว ๆ แล้วก็กลืน แต่อาหารพวกนี้ต่อให้รสชาติอร่อยแค่ไหน ถ้ามันไม่ถูกปากก็ไปต่อไม่ได้อยู่ดี ฉันไม่อยากสั่งมาแล้วกินไม่หมด เสียดายของ แพงด้วย อาหารจานละพันอัพ วัตถุดิบมาจากดาวเคราะห์น้อยหรือไงก็ไม่รู้

“เดี๋ยวเลือกอร่อย ๆ ให้ก็ได้” พี่ปายพูดจบก็ไล่ชื่อเมนูอาหารให้พนักงานภายในร้านรับออเดอร์ ส่วนฉันก็มองอะไรไปเรื่อยเปื่อย เหมือนเด็กกะโปโลเข้าร้านอาหารแพง ๆ เลย แค่การแต่งตัวฉันก็เชยแล้วจริง ๆ เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนขาสั้นตัวโปรด รองเท้าผ้าใบธรรมดา กระเป๋าผ้าก็ร้อยเก้าเก้า แตกต่างจากพี่ปายมาก และแตกต่างจากลูกค้าภายในร้านมาก!

กินต้มอึ่งก็ดีอยู่แล้วตุ๋นเอ้ย...

“แล้วปกติที่บ้านกินอะไร” เขาพูดขึ้นเมื่อพนักงานเดินออกไปแล้ว

“บ้านหนูเหรอ” ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

“บ้านเฉิ่มนั่นแหละ”

“ก็กินธรรมดาทั่วไป” ไม่รู้ว่าทั่วไปของฉันกับพี่ปายจะเหมือนกันหรือเปล่า ก็เลยต้องเปลี่ยนใหม่ “ทั่วไปที่เห็นได้ตามท้องตลาด”

“แล้วอะไรอร่อย” เหมือนฉันเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับพี่ปายยังไงก็ไม่รู้ เพราะสีหน้าเขาดูเหมือนตื่นเต้นที่ได้ซักถามยังไงยังงั้น

“ก็ตำปูปลาร้า แกงอ่อมหอย อ่อมมันปูใส่มะละกอ กุ้งเต้น ต้มอึ่ง หมกหน่อไม้ ประมาณนี้”

“ไม่รู้จักสักอย่างเลยกู แต่ส้มตำกูเคยกินนี่หว่า” เขาพึมพำกับตัวเอง “แล้วไอ้ต้มอะไรนะ ต้มอึ้ง?”

“ต้มอึ่งเถอะ”

“เออนั่นแหละ มันใช่ไอ้ตัวดำ ๆ ที่ลอยอยู่ในถ้วยแล้วเหยียดขาออกสี่ข้างไหม” แล้วฉันก็ต้องหัวเราะออกมาทันทีเมื่อพี่ปายพูดจบ เขาทำหน้าตลกจริง ๆ นะ พยายามอธิบายภาพประกอบ ซึ่งมันไม่ได้เข้ากับหน้าตาและท่าทางดิบเถื่อนของเขาเลย

พาคนเถื่อนมาขายขำแท้ ๆ

“นั่นแหละต้มอึ่ง อร่อยแบบนี้เลย” ว่าแล้วก็ยกนิ้วโป้งส่งไปให้เขา

“จริงเหรอวะ สงสัยต้องชวนไอ้คินไปหาซื้อมากินละ”

“ถ้าหนูกลับบ้านเดี๋ยวเอามาฝากก็ได้ ถ้าพี่หากินอยู่แถวนี้หนูกลัวมันจะมาจากคลองน้ำครำมันไม่สะอาด แต่บ้านหนูอยู่ต่างจังหวัดไง สัตว์พวกนี้อยู่ในไร่นา สะอาดเพราะอยู่กับธรรมชาติ”

“เออ ๆ เอามาฝากด้วยนะ เดี๋ยวให้เงินค่าหิ้วมา”

“โอเค” พยักหน้าหงึกหงักแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นเพื่อจบการสนทนา กดเข้าไปในแอพฯ ที่แต่งนิยายทิ้งไว้แล้วไล่อ่านคอมเมนต์ของนักอ่านที่ติดตามนิยายฉันไปเรื่อย ๆ ก็มีไม่เยอะหรอก แต่ก็พอได้อ่านนั่นแหละ

“ว่าแต่พี่ปายสั่งอะไรมาบ้างเหรอ” เสียงของฉันทำให้พี่ปายเงยหน้าจากโทรศัพท์มามองกัน

“ก็หลายอย่าง ไม่รู้ว่าเฉิ่มจะกินเป็นหรือเปล่า”

“ถ้าไม่เลี่ยนก็กินได้ หนูไม่ชอบกินอะไรเลี่ยน ๆ”

“ไม่ค่อยได้เข้าร้านอาหารแบบนี้?” ตาคมมองฉันสลับกับโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ สงสัยจะคุยแชทกับแฟน แต่ก็ยังใจดีคุยกับฉัน

“หนูจะเอาเงินจากไหนมาเข้า อาหารจานละพัน กินได้ทั้งอาทิตย์เลยนะ” กว่าจะขายนิยายได้ให้ถึงห้าร้อย นั่งแต่งหลังขดหลังแข็ง ฉันไม่กล้าเสี่ยงใช้เงินเกินตัวหรอก

“งั้นวันนี้ก็กินให้เยอะ ๆ เลี้ยง”

“ป๋ามาก…” ฉันลากเสียงยาว

“สนใจมาเป็นเด็กป๋าไหมล่ะ” เขาพูดแค่นั้นก็ก้มหน้าลงมองโทรศัพท์ตามเดิม แค่นี้ก็รู้แล้วว่าคงไม่ได้จริงจังอะไร

“หนูก็สมัครเป็นน้องสาวพี่ปายอยู่ไง สนใจรับหนูเป็นน้องเปล่าล่ะ”

“น้องกับเด็กมันต่างกันนะเว้ยไอ้เฉิ่ม” แล้วเขาก็เก็บโทรศัพท์เมื่ออาหารมาเสิร์ฟแล้ว “เข้าใจความหมายไหม”

“เข้าใจ” พยักหน้าหงึกหงักให้พี่ปายอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะสมองตอนนี้โฟกัสอยู่แค่ของกินตรงหน้าเท่านั้น ต่อให้พี่ปายหล่อแค่ไหนก็ไม่มีผลกับฉันแล้วตอนนี้

“เอ้า น้ำลายยืดแล้ว” เสียงเข้มเอ่ยแซวขึ้นขำ ๆ ก็เลยเงยหน้ามองเขาตาแป๋ว

“กินเลยได้ไหม” ว่าแล้วก็ชี้ไปที่อาหาร

“ไม่ค่อยเห็นแก่กินเลยนะ” ถึงจะพูดค่อนขอด แต่ปากดันยิ้มให้ซะงั้น “กินเหอะ เดี๋ยวน้ำลายหยดใส่ร้านเขาอีก”

คนนะไม่ใช่หมาที่จะน้ำลายหยด…

แต่ก็ไม่เถียงเขาหรอก เพียงแค่นั่งกินเงียบ ๆ เท่านั้น ส่วนพี่ปายก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเหมือนกัน เหมือนเขาจะมีเรื่องเครียดยังไงก็ไม่รู้ เพราะเห็นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูไม่พักเลย แถมหัวคิ้วก็ยังขมวดอีกต่างหาก

รีบกินดีกว่า เผื่อพี่ปายมีเรื่องสำคัญ ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียดายอาหารมื้อนี้

เวลาต่อมา

ฉันจ่ายเงินแล้วลงจากรถแท็กซี่เมื่อมาถึงคอนโดฯ แล้ว ที่จริงพี่ปายก็ว่าจะมาส่ง แต่ฉันเกรงใจเพราะเขาก็เลี้ยงข้าว ไหนจะพาไปอีก ก็เลยแยกย้ายทางใครทางมัน

แต่แล้วก็ต้องเบรกตัวไว้แล้วรีบหลบเข้ามุมทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็เลยเสี่ยงตาน้อยแอบดู พูดง่าย ๆ ก็แอบมองนั่นแหละ และยิ่งมองก็ต้องเบิกตากว้าง ฉันจำได้เลยว่านั่นคือ ‘แฟนพี่ปาย’ ผู้หญิงคนนั้นกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่หน้าห้องของเธอ และถ้าจำไม่ผิด ผู้ชายคนนั้นก็คือคนที่เดินสวนออกมาจากลิฟต์ตอนที่พวกฉันกำลังจะไปห้างฯ

พี่ปายโดนสวมเขาเหรอ?

แต่แล้วฉันก็ต้องเบิกตากว้างรอบสองเพราะจำได้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงคุ้นหน้านัก เพราะฉันเคยเห็นเธอเดินควงแขนเข้าลิฟต์กับผู้ชายคนนี้แหละ ตอนนั้นฉันก็อยู่ในลิฟต์เหมือนกัน แต่ด้วยความแออัดก็เลยทำให้เธอมองไม่เห็นฉัน

ระหว่างพี่ปายกับผู้ชายคนนี้ ใครโดนสวมเขากันแน่?