Chapter 9

Chapter 9

เสียงสะอื้นดังมากขึ้นเรื่อยๆ มากตามความรู้สึกในจิตใจ และเป็นทางเดียวที่กชนิภาจะระบายความอัดอั้น ความทุกข์เศร้า ความหมองหม่นให้ออกไปจากตัว ไม่เช่นนั้นเธอคงเป็นโรคซึมเศร้า ติดอยู่ในภวังค์ของตัวเองแน่นอน แล้วไม่ต้องกลัวว่า จะมีใครได้ยินเสียงร้องไห้ เห็นสภาพอันน่าเวทนาของเธอ เป็นเพราะอัสวานไม่อยู่ อีกทั้งไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้โดยไม่ได้รับอนุญาต เธอจึงใช้เวลานี้หลั่งน้ำตา ปลดความทุกข์ใจ คิดถึงครอบครัวที่อยู่เมืองไทยด้วยใจร้าวราน หวังลึกๆ ว่าสักวันหนึ่ง ชีคอัสวานจะปล่อยให้ตนเป็นอิสระ เธอจะได้กลับบ้านเสียที...บ้านหลังเล็กที่แสนคิดถึง

          01.05 น.

          อัสวานก้าวเท้าเข้าในห้องนอนที่แยกออกเป็นสัดส่วน ห้องแรกจะเป็นห้องนั่งดูทีวี ทางด้านขวามือจะเป็นห้องแต่งตัวที่มีประตูเชื่อมกับห้องนอนที่อยู่ด้านในของห้อง คืนนี้เขากลับบ้านช้ากว่าทุกวัน หรืออาจพูดได้ว่าในรอบปีก็ว่าได้ ปกติแล้วจะกลับไม่เกินสามทุ่ม ทว่าวันนี้เสมือนเป็นการรวมตัวเพื่อนสนิทหลายคนจึงลากยาวมากว่าเที่ยงคืน นานหลายชั่วโมงที่เขาอยู่กับเพื่อน ชีคหนุ่มยอมรับว่า คิดถึงกชนิภามาก ใจหนึ่งอยากกลับไปหาเธอ นอนกกนอนกอดเช่นเคย แต่อีกใจค้านไว้ บอกย้ำว่า กชนิภาไม่มีอิทธิพลกับเขามากขนาดต้องทิ้งเพื่อนที่กำลังสนทนากันอย่างออกรส อัสวานจึงยั้งใจยั้งความคิดนั้นไว้ นั่งพูดคุยสังสรรค์กับเพื่อนต่อไป

          ก้าวเข้ามาในห้องนอนก้าวแรก เขากลับไม่เห็นกชนิภานอนบนเตียง แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะหนีตนไปไหนได้ นัยน์ตาดุจเหยี่ยวขยับสายตาไปยังโซฟาปลายเตียง ก็พบกับร่างแน่งน้อยนอนอยู่ตรงนั้น อัสวานจึงเดินไปยังร่างคนนอนหลับใหล ไปนั่งข้างร่างเล็กที่ยังคงนอนหลับสนิท

ชีคอัสวานพินิจดวงหน้าหวานสวยยามหลับใหลด้วยรอยยิ้ม กชนิภาเป็นผู้หญิงที่จัดว่าสวยคนหนึ่ง แม้ไม่มากเท่าหญิงสาวหลายคนที่เคยยุ่งเกี่ยวด้วย หญิงสาวหลายคนนั้นเจนจัดเรื่องบนเตียง เอาอกเอาใจเขาได้อย่างเก่งกาจ ทว่าความสุขที่อัสวานได้รับเทียบไม่ได้เมื่อเขาร่วมรักกับกชนิภา หญิงสาวที่กำจัดความเป็นเพียงแค่นางบำเรอระบายแค้น

บางช่วงเวลาชีคหนุ่มก็อยากคิดว่า หากเธอไม่ใช่น้องสาวของตัวต้นเหตุทำให้คู่หมั้นแสนดีต้องจบชีวิตลงก็คงดีไม่น้อย ไม่แน่ว่าเขาอาจเปิดใจรับกชนิภามากกว่านี้ แต่ถึงแม้ว่าในใจมีความแค้น เขาก็ไม่มีวันปล่อยให้กชนิภาเป็นอิสระและไปจากเขาง่ายๆ แน่นอน เป็นความสับสนในจิตใจ ยากยิ่งอธิบายว่า ความรู้สึกใดมีมากกว่ากัน ระหว่างปิดใจกับเปิดใจ

ร่างสาวถูกอุ้มจากโซฟาไปวางลงบนเตียงนุ่มๆ ของเขา เพื่อให้กชนิภานอนสบายๆ ขณะที่เขากำลังนำแขนออกจากท้ายทอยสาว เธอตะแคงตัวมาหาร่างหนาพาดแขนบนเอวสอบ แล้วกระเถิบร่างแนบชิด

“แม่จ๋า” กชนิภาคิดว่าอัสวานคือมารดา แนบหน้ากับอกอบอุ่น ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ “แม่...โรสคิดถึงแม่”

อัสวานไม่ได้ติดใจเรื่องที่เธอกอดตน แต่ติดใจคำพูดที่เขาไม่เข้าใจมากกว่า ประโยคแรกเหมือนเรียกชื่อใครสักคน ประโยคต่อมาก็มีคำนั้นด้วย

แม่...

แม่คือใครกันนะ มีความหมายว่าอย่างไร จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย มีความสัมพันธ์ใดกับกชนิภา เท่าที่เขารู้ตอนนี้คือ คงมีความสำคัญกับเธอมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่ละเมอออกมา

ความอยากรู้มีเต็มพิกัด ชีคอัสวานเลือกจะไม่ปลุกคนกำลังนอนให้มาตอบคำถามที่อยากรู้ เพราะเกรงว่าจะได้รับคำโกหก เขายกแขนเล็กออกจากเอวตนแผ่วเบา ค่อยๆ ดึงแขนออกมาช้าๆ ขยับตัวลงจากเตียงอย่างเงียบเชียบ ก่อนเดินออกจากห้องไปหาคำตอบกับคนๆ หนึ่งที่ไม่มีวันโป้ปดตน

          เวรยามสองคนต่างพากันตกใจและแปลกใจที่เห็น

ชีคอัสวานก้าวเดินมายังบ้านพักคนรับใช้ในวัง เป็นเพราะอัสวานไม่เคยเดินมาถึงที่นี่เลยสักครั้ง อยากใช้ใครหรือต้องการสิ่งใดแค่สั่นกระดิ่งเรียก สาวใช้ก็รีบไปน้อมรับคำสั่ง การมาของชีคอัสวานครั้งนี้ต้องมีเรื่องสำคัญแน่นอน หรือไม่ก็อาจเกิดเรื่องไม่ดีอะไรสักอย่าง

          “ท่านชีคมาถึงที่นี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” เวรยามคนที่หนึ่งเอ่ยถาม ในใจก็ลุ้น

          “พาฉันไปที่ห้องฮาน่าหน่อย ฉันมีเรื่องอยากถามเธอสักข้อสองข้อ” ชีคหนุ่มบอกความประสงค์

          “ครับท่านชีค” เวรยามทั้งสองรีบพาเจ้าชีวิตไปยังห้องพักของฮาน่าทันที โดยไม่มีคำถามถามต่อ

          “ห้องนี้ครับท่านชีค” ยามคนที่สองชี้ไปยังประตูห้องฮาน่า แล้วเหมือนรู้หน้าที่ คนพูดรีบเคาะประตูเรียกคนในห้องให้ตื่นจากนิทรา มาเปิดประตูอยู่หลายครั้งกว่าประตูห้องฮาน่าจะเปิดออก

          ฮาน่างัวเงียตื่นกลางดึกหลังจากถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตู คราแรกนึกว่าหูฟาดหรือไม่ก็คงฝันไป เพราะไม่มีใครมาเรียกตนยามวิกาลเลยสักครั้ง เธอจึงไม่ลุกขึ้นจากที่นอน ทว่าเสียงนั้นกลับดังไม่หยุด ดังถี่ๆ จนเธอมั่นใจว่า มีคนมาเคาะห้องตน ความอยากรู้บวกกับความหงุดหงิดที่ถูกปลุกกลางคัน ทำให้เธอลุกจากที่นอนโดยคว้าเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอนบางเบา ตั้งใจว่าหากมีคนเคาะแกล้งจะด่าให้ยับ แต่พอเห็นหน้าคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง ฮาน่าถึงกับใจสั่น อ้าปากค้างด้วยความตกใจ