บทที่ 7 ผู้เดียวที่รังแกนางได้คือข้า

บทที่ 7 ผู้เดียวที่รังแกนางได้คือข้า

“ข้ามากกว่าที่ต้องเป็นผู้ที่ถามเกิดอะไรขึ้น” สายตาของเขาเหลือบไปมองร่างกายและใบหน้าของจางอวิ๋นหลิงนัยน์ตาเริ่มเข็งกราวกัดฟันกรามเอ่ยถามสาวใช้ที่กล้าใช้มือสกปรกทำร้ายนาง

“เอ่อ.. นางเชลยผู้นี้ไม่ตั้งใจทำงานเจ้าค่ะ ข้าเพียงแค่สอนงานให้นางเท่านั้นนางเคยเป็นคุณหนูสตรีผู้สูงส่งคงไม่เก่งเรื่องงานเช่นนี้ แต่ผู้ใดจะคิดว่านางจะกล้าโต้เถียงและไม่ยอมทำตามที่ข้าสอนเจ้าค่ะ ดูผ้าพวกนี้สิเจ้าคะนางบอกว่านางจัดการเสร็จแล้วแต่ยังมีเศษดินหลงเหลืออยู่ ข้าจึงให้นางซักใหม่แต่ใครจะคิดว่านางจะโมโหจนถึงขั้นลงไม้ลงมือกับข้าเจ้าค่ะ”

“เป็นเช่นนั้นหรือ? หลวนฮวานจัดการจับตัวนางและจับมือของนางวางลงบนท่อนไม้นี้” หลวนฮวานพยักหน้าเดินมาด้านหลังของอวิ๋นหลิง ไป๋หนิงซินรีบพูดขึ้นมากลัวว่าท่านแม่ทัพจะลงโทษผิดคน

“ท่านแม่ทัพมิใช่อย่างที่นางเอ่ยออกมานะเจ้าคะ นางโกหก”

“ไป๋หนิงซินข้ามิได้ขอความเห็นเจ้าและไม่ได้ให้เจ้าเอ่ยอันใดหุบปากไปเสีย” ไป๋หนิงซินจ้องมองอวิ๋นหลิงใบหน้าเริ่มเศร้าหมองที่ตนช่วยอันใดนางมิได้เลย แต่ทว่าอวิ๋นหลิงกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวเลย จ้องมองประสานตากับไท่หยางอย่างแน่วแน่

ครานั้นทุกอย่างกลับแปรแปลี่ยนเมื่อหลวนฮวานเดินผ่านอวิ๋นหลิงไปจับตัวของสาวใช้ที่เป็นหัวโจกก้มลงแนบพื้นจับมือของนางผายออก ยามนั้นนางเริ่มตื่นตระหนกทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างพากันงงงวย ไท่หยางไม่เอ่ยให้มากความจับกระชากดาบออกจากเอวของหลวนฮวานฟันลงที่มือของนางอย่างโหดเหี้ยม เสียงกรี๊ดร้องของนางโหยหวนไปทั่วทั้งจวน

“กรี๊ดดดด!” 

“อีกสองนางนี้จัดการใช้ไม้ทุบมือของนางให้กระดูกแตกสลายละเอียดเป็นผุยผง ไม่ต้องให้ยาแก้ปวดแก่นางพวกนี้และพวกเจ้าทุกคนในจวนนี้จงจำไว้ให้ดีสตรีนางนี้มีเพียงข้าเท่านั้นที่จะสั่งสอนและลงโทษนางได้เพียงผู้เดียว ผู้อื่นอย่าแม้แต่จะคิดครั้งนี้ถือว่าข้ายังเมตตาไม่ใช้ดาบฟันคอของเจ้า ไป๋หนิงซินพาตัวอวิ๋นหลิงกลับห้องพัก” ไป๋หนิงซินสะใจจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่นางเตือนไปแล้วแต่คนพวกนี้กลับไม่เชื่อฟังโดนอย่างนี้สมควรแล้วจริง ๆ นางยอบตัวลงเพื่อน้อมรับคำสั่งและพยุงตัวของอวิ๋นหลิงกลับห้อง

อวิ๋นหลิงปลายสายตามองชายที่ไร้ความเมตตาผู้นี้และไม่เข้าใจเขาสักนิด เขาต้องการทำเช่นนี้ทำไมกันนางต่างหากที่เป็นเชลยและเขาต้องลงโทษนางสิมิใช่สาวใช้ในจวนแต่เขาเลือกปกป้องนางและลงโทษสาวใช้พวกนี้มิใช่ว่าใจของเขายังมีเยื่อใยต่อนางอยู่หรือ? แต่กระนั้นนางก็มิได้ดีใจและโล่งใจกลับทุกข์ใจยิ่งกว่าเดิมเสมือนว่าการหนีจากเขามันยิ่งไกลมากกว่าเดิม

มาถึงห้องไป๋หนิงซินจ้องมองบาดแผลมุมปากของอวิ๋นหลิงมีเลือดไหลซึมออกมา ค่อย ๆ ใช้ผ้าเช็ดเลือดออกอย่างเบามือ

“เจ้านี่นะยอมให้พวกนั้นลงมือกับเจ้าได้ยังไงกันหากข้าไม่ไปเจ้าคงถูกกระทำมากกว่านี้ ดูสิใบหน้าของเจ้าเกิดบาดแผลเลย ไหนขอดูมือของเจ้าหน่อย”

“เจ้าเองก็เจ็บเช่นกันและยังเจ็บมากกว่าข้าอีกด้วยทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะเจ็บตัวเลย ขอบคุณนะไป๋หนิงซินขอบคุณจริง ๆ ที่ดีกับข้าเช่นนี้”

“เฮ้อ! ครั้งนี้เราไม่ได้รับบาดเจ็บหนักเพราะท่านแม่ทัพมาช่วยเอาไว้ทัน ต่อจากนี้เจ้าต้องรู้จักสู้สิมีมือมีเท้าเช่นกันนะ” ไป๋หนิงซินถอนหายใจเฮือกใหญ่จ้องมองมือของอวิ๋นหลิงพลางสงสารจับใจ

อีกฝั่งของเรือน

แม่ทัพไท่หยางยืนจ้องมองสาวใช้ถูกลงโทษจนพึงพอใจ จิตใจเริ่มเย็นลงเมื่อครู่เขาแทบจะฆ่าคนพวกนี้ทิ้งเสียที่กล้าแตะต้องร่างกายของอวิ๋นหลิงให้เกิดริ้วรอย ต่อจากนี้คงไม่มีผู้ใดกล้าทำอันใดนางอีก หากจะมีก็มีเพียงแต่เขาเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์กระทำกลั่นแกล้งทำให้นางเจ็บปวดจนเลือดกระอักในอก

2 วันต่อมา

ตั้งแต่เกิดเรื่องหลังจวนไท่หยางให้อวิ๋นหลิงไปทำงานในครัวกับไป๋หนิงซินแทนจะได้อยู่ในสายตาของนางตลอดเวลา บ่าวไพรในจวนตั้งแต่เห็นการลงโทษที่กล้าแตะต้องเชลยศึกนางนี้ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากพูดเดินผ่านกันอย่างรวดเร็วและไม่กล้าแม่แต่จะสบตาของนางด้วยซ้ำเพราะความกลัวตาย ทำให้บรรยากาศในครัวอึกครึมมีเพียงไป๋หนิงซินที่ยังคงพูดคุยและสอนงานนางในครัวทุกอย่าง และตั้งแต่วันนั้นอวิ๋นหลิงก็ไม่ได้เห็นหน้าของไท่หยางอีกเลย เขาคงจะปล่อยให้นางเป็นสาวใช้ก้นครัวเช่นนี้ทว่าความสบายใจของนางมีเพียงครู่เดียว เสียงหลวนฮวานทหารมือขวาของไท่หยางก็มาเรียกนางถึงครัว

“จางอวิ๋นหลิงท่านแม่ทัพให้ข้ามาพาตัวเจ้าไปพบ”

“เจ้าค่ะ” อวิ๋นหลิงน้อบมรับคำสั่งเดินตามหลังหลวนฮวานไปทันที

ศาลารับลมในจวนไท่หยางกำลังนั่งดื่มด่ำน้ำชากับสหายรักนั่นคือองค์ชายสามที่นำหนังสือคำสั่งจากฝ่าบาทมามอบให้แก่แม่ทัพไท่หยาง และเขาก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งสอง

“เจ้าทำเช่นนี้คิดดีแล้วอย่างนั้นหรือ? เจ้าต้องการเห็นนางเป็นอย่างที่เจ้าต้องการแล้วจิตใจของเจ้ารู้สึกสะใจดีใจหรือไม่เมื่อเห็นนางเจ็บปวด หยุดเถิดในตอนนี้ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปสายตาของเจ้านะเพียงแค่ข้ามองก็เห็นได้ชัดว่าเจ้าเองก็เจ็บปวดไม่น้อย”

“เฮอะ! เจ้าเป็นเพียงสหายของข้ามิได้รู้ใจข้าทุกอย่างหรอก ข้านะไม่รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อยและไม่เห็นใจนางต่อให้นางเจ็บปวดเจียนตายรอยยิ้มบนใบหน้าของข้ายังคงยิ้มเยาะ เพราะตอนนี้ข้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับนางแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวเดียวที่ข้าเคยมีก็ขาดสะบั้นตั้งแต่ที่ข้ารู้ว่านางเป็นบุตรสาวของจางชิงหลงเจ้าแคว้นหนานไฮ้ศัตรูที่ย่ำยีกระทำชั่วช้าต่อท่านแม่ของข้า ข้าจะทำให้นางเจ็บปวดยิ่งกว่าที่ท่านแม่ของข้าได้พบเจอ” องค์ชายสามเหลียงอวี้จ้องมองสหายพลางส่ายหน้าไปมาก่อนจะพูดเพื่อย้ำเตือนสติเขาอีกครา

“หากเจ้ามั่นใจเช่นนั้น วันหนึ่งเจ้าอย่าได้รู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำที่เจ้าทำลงไปล่ะ เพราะเมื่อครานั้นทุกสิ่งอย่างและเวลามิอาจหวนคืนกลับมาได้อีกครา”

“ฮึ! ไม่มีทาง นางมิใช่คนรักของข้าอีกต่อไปนางคือเชลยที่รอวันประหารเท่านั้น” ไท่หยางยกจอกน้ำชากระดกเข้าปากรวดเดียวจนหมด ผู้อื่นจะรู้ดีไปกว่าเขาได้อย่างไรกันไม่มีวันที่เขาจะหวนรู้สึกเสียใจที่ได้ทำกับนาง