บทที่ 11

บัวชมพูหยุดยืนอยู่ที่ตรงนั้นสักพักใหญ่ เธอไม่กล้าเข้าไปดูใกล้ ๆ เพราะเห็นว่าสามีของเธออาจกำลังวุ่นวายอยู่กับงานของเขา แต่แล้วผ่านไปอีกสักครู่เธอก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างบอบบางอ้อนแอ้นในชุดชาวเหนืออย่างที่เธอสวมใส่วิ่งเข้ามาและยื่นแก้วน้ำให้ศาสตราพร้อมทั้งเช็ดเหงื่อให้เขา

            ภาพนั้นทำเอาหญิงสาวอึ้งไปเลยทีเดียว เธอยืนตัวแข็งอยู่ชั่วขณะก่อนจะหันหลังกลับแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากข้างหลัง

            “บัว...อย่าพึ่งไป มานี่ก่อน”

            เสียงของศาสตราทำให้บัวชมพูต้องหันหลังกลับ หญิงสาวจำต้องเดินไปหาเขาซึ่งแวดล้อมด้วยเหล่าควาญที่กำลังง่วนอยู่กับช้างตัวใหญ่ และหญิงสาวที่คาดเดาว่าอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ ผู้หญิงคนนั้นมองเธอหัวจรดเท้าแต่กลับยิ้มให้ด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนไม่ค่อยจริงใจก่อนยกมือไหว้

       &nb