🥀🔥 เซ็นซะใบหย่านี้ EP : 7 แผนการของนับดาว

บทที่ 7 

 "กรี๊ด! ช่วยด้วยฮื่อๆ" 

 เสียงกรี๊ดดังขึ้นสนั่นในขณะที่ผ้าแพรกับขุนเพลิงนั้นอยู่ในห้องซึ่งเสียงลมหายใจของผ้าแพรผายออกมาคงเป็นเล่ห์เหลี่ยมของนับดาวที่เรียกร้องความสนใจจากขุนเพลิง แต่ความห่วงใยที่สามีของเธอนั้นมีให้กับผู้หญิงหน้าด้านคงจะมากถึงกับลุกขึ้นจากเตียงอย่างไม่ลังเล

"คุณจะไปไหน" ผ้าแพรจับแขนของสามีเอาไว้แต่ถูกสบัดออกขุนเพลิงไม่โต้ตอบกลับภรรยาใช้เพียงแต่สายตาที่ไม่พอใจมองขวางดั่งว่าห้ามยุ่งเรื่องของเขา 

ขุนเพลิงออกจากห้องตรงมาที่เสียงร้องนั่นคือห้องของนับดาว เมื่อเขาเข้ามาเสียงเอะอะโวยวายเสียงกระทบของการต่อสู้ดังลั่น 

"ใครส่งมึงมา" 

ผ้าแพรเดินตามออกมาเธอหยุดชะงักตรงหน้าห้องของนับดาวด้วยที่มีผู้ชายคนหนึ่งสภาพสะบักสะบอมเพราะว่าขุนเพลิงสามีของตนเองนั้นกระทำจนผู้ชายชุดดำนั้นยกมือไหว้ 

"ขุนเพลิงฮื่อๆ นับดาวกลัว" ไม่มีใครทนได้ที่เห็นผู้หญิงคนอื่นกอดแขนสามีตนเองหญิงสาวที่ไร้ยางอายทำท่าทีหวาดกลัวร้องไห้สะอื้นกอดแขนของขุนเพลิงทั้งยังใช้ใบหน้าซบลง

"กลัวหรือว่าตอแหลกันแน่" เสียงของผ้าแพรที่ดังก้องทำให้ชายชุดดำนั้นหันกลับมามองทันทีมันยกมือชี้มาที่ผ้าแพร

"คุณผู้หญิง คุณผู้หญิงเป็นคนจ้างผมให้มาข่มขืนผู้หญิงคนนี้ คุณผู้หญิงช่วยผมด้วยนะ ผมถูกจับได้ผมไม่อยากตาย" ขุนเพลิงมองหน้าผ้าแพรดั่งกับคนที่ตกใจมาก เมื่อชายชุดดำนั้นชี้ว่าเมียตัวเองเป็นคนจ้างให้มาข่มขืนนับดาวต่างจากผ้าแพรที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเธอทำหน้างง

"ผ้าแพรเธอทำมากเกินไปหรือเปล่า" เสียงตะคอกของสามีตัวเองดังจนผ้าแพรสะดุ้งเขาไม่เอ่ยถามหาความจริงเลยสักนิด

"ไม่จริง...ฉันไม่รู้จัก" 

"จะไม่จริงได้ยังไง คุณเป็นคนให้เงินผมแล้วบอกให้ผมเข้ามาในห้องนี้ ผมไม่อยากตายคุณผ้าแพร" ผู้ชายชุดดำเสแสร้งแกล้งเรียกชื่อของผ้าแพรอย่างเต็มปากยิ่งทำให้ขุนเพลิงนั้นเชื่อจนสนิทใจ เขาหันหน้าไปมองนับดาวที่ร้องไห้สะอื้นยิ่งทำให้เขาโกรธจนใบหน้าแดงก่ำ

"เอาไอ้ชั่วนี้ไปสั่งสอน ส่วนเธอมานี่ผ้าแพร ฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าเธอจะใจร้ายได้ขนาดนี้ ฉันคงดีกับเธอเกินไป" ไม่เพียงแต่ถ้อยคำที่โมโหตะคอกใส่หน้าของผ้าแพร มือหนานั้นจับแขนของเธอกระชากออกมาจนคนตัวเล็กพยุงตัวเองไม่อยู่ เขาจับเธอมัดไว้ที่ประตูรั้วหน้าบ้านในขณะที่ฝนกำลังจะตกในค่ำคืนที่มืดมีเพียงแต่แสงไฟที่ส่องสว่างการกระทำของเขาด้วยอารมณ์ที่โกรธเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นถูกทำร้ายแต่ไม่ถามภรรยาตัวเองเลยสักนิด

ข้อมือทั้งสองข้างถูกมัดด้วยเชือกติดกับประตูรั้วไว้ดั่งกับหุ่นกางเขนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน สายตาที่จ้องมองมามีแต่ความโกรธความเกลียดสายตาที่เคยอ่อนโยนต่อเมียกับลูกนั้นหายไปจนไม่หลงเหลืออยู่เลย

"คุณทำแบบนี้กับฉันจริงๆ เหรอ" เสียงสะอื้นปนกับเสียงร้องไห้เอ่ยถามสามีตัวเองอีกครั้งก่อนที่เขาจะหันหลังและไม่โต้ตอบกลับคำถามนี้

"คุณเพลิง คุณจะทำแบบนี้จริงๆ เหรอ เมื่อก่อนคุณไม่ใช่แบบนี้ทำไมคุณไม่ถามฉันสักนิดความรักและความไว้ใจที่คุณเคยมีให้ฉันมันหายไปไหนหมด" ต่อให้เธอตะเบ็งเสียงจนสุดเสียงขุนเพลิงก็ไม่หันกลับมองเพราะความเย็นชากับความใจร้ายที่เขากำลังมอบให้เธอ

ขุนเพลิงเดินกลับเข้ามาในบ้านเจอกับนับดาวที่กำลังร้องไห้ คนตัวเล็กพุ่งตัวโอบกอดแต่ขุนเพลิงนั้นไม่ได้กอดตอบ 

"เป็นอะไรมากไหมนับดาวไปหาหมอหรือเปล่า ผมขอโทษนะที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นซึ่งผมไม่รู้ว่าผ้าแพรจะเป็นคนแบบนี้" ขุนเพลิงจับไหล่ของนับดาวนั้นขยับออกประคองเธอนั่งลงที่โซฟาส่วนเขารักษาระยะห่างเพียงเล็กน้อยคือการขยับออก

"ไม่เป็นไรค่ะ โชคดีที่คุณมาช่วยไว้ได้ทัน นับดาวไม่เคยคิดเลยนะคะว่าคุณผ้าแพรจะทำร้ายนับดาวได้ขนาดนี้เป็นเพศเดียวกันแท้ๆ เป็นผู้หญิงเหมือนกันทำไมถึงให้ผู้ชายคนอื่นมาข่มเหงรังแกนับดาว คุณผ้าแพรตั้งใจที่จะให้ผู้ชายคนนั้นข่มขืนนับดาวให้เหลวแหลก ขุนเพลิงคะ ฮึ๊ก คืนนี้นับดาวคงนอนหลับตาลงไม่ได้เต็มตาแน่ด้วยความหวาดระแวงและกลัว คุณช่วยไปนอนกับนับดาวนะคะ" มือน้อยอันนุ่มสัมผัสจับแขนของขุนเพลิงมองหน้าของขุนเพลิงด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นเต็มดวงตาทั้งสองข้าง

"เดี๋ยวให้แม่บ้านไปนอนเป็นเพื่อนนะนับดาว สถานะของเราทั้งสองคนในตอนนี้มันยังไม่ชัดเจน คุณกลับมาผมพร้อมที่จะดูแลคุณแต่ไม่ใช่การสวมเขาให้กับเมีย ต่อให้ผมกับผ้าแพรจะเลิกกันแล้วแต่ผมยังมีทะเบียนสมรสและยังไม่ได้หย่ากันที่สำคัญผมมีลูกขอให้คุณเข้าใจผมนะ" 

นับดาวดึงมือของตัวเองทั้งสองข้างออกจากแขนของขุนเพลิง เขาปฏิเสธจนทำให้เธอโกรธแต่ไม่กล้าที่จะโวยวายทำท่าทีใส่ซื่อและก้มหน้าลงดั่งกับสาวน้อยที่ไร้เดียงสา  

เมื่อนับดาวขึ้นไปนอนบนห้องเธอไล่แม่บ้านทุกคนออกมาด้านนอกและสั่งเอาไว้ว่าห้ามบอกกับขุนเพลิง 

"สิ่งที่ฉันต้องการ ถ้าฉันอยากได้ฉันต้องได้ ขุนเพลิงเป็นของฉันตั้งแต่แรก เธอเอาชีวิตของเธอเข้ามายุ่งแน่นอนว่าของทุกอย่างที่เป็นของเธอมันก็ต้องเป็นของฉัน ชีวิตฉันเคยสูญเสียคนที่ฉันรักให้กับเธอไปแล้ว วันนี้คนนี้ฉันไม่มีวันจะปล่อยไปอีกเด็ดขาด" สายตาคู่ร้ายจ้องมองไปที่สายฝนกำลังตกหนัก เธอยืนพูดกับตัวเองด้วยความโกรธที่มีต่อผ้าแพร  

ก๊อกๆ "คุณนับดาวคะคุณผู้ชายดื่มเหล้าค่ะ"

นับดาวหันมองไปที่หน้าประตู เมื่อเธอได้ยินแบบนั้นจึงรีบเปิดประตูให้กับแม่บ้านที่มารายงานตนเองทันที 

"ดื่มอยู่ที่ไหน" ใบหน้าสวยฉีกยิ้มด้วยความพอใจ 

"ห้องนั่งเล่นค่ะ ดูเหมือนคุณผู้ชายจะเครียดมากดื่มเหล้ากระดกเพียวๆ อย่างเดียวเลย" นับดาวพอใจแม่บ้านที่มารายงานตัวเองเธอควักเงินให้กับแม่บ้านห้าพันบาท ยื่นใส่มือให้ก่อนที่จะเดินออกมาด้านนอกซึ่งแม่บ้านคนนั้นยิ้มอย่างพอใจ เธอคิดถูกที่เข้าข้างนับดาวและคอยรายงานเรื่องต่างๆ 

ในมือของนับดาวมีถุงยาบางอย่างสีขาวเป็นถุงซิปขนาดเล็กกะทัดรัดไม่ใหญ่มาก เธอก้มมองมือของตัวเองและเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่น

"ทำไมคุณถึงยังไม่นอนนับดาวนี่มันดึกมากแล้วนะ" ดูเหมือนว่าขุนเพลิงโมโหนับดาวแต่ไม่ได้เอ่ยตะคอกเหมือนกับที่ตะคอกผ้าแพร เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม

"นับดาวนอนไม่หลับหรอกค่ะ นับดาวจะออกไปอยู่ที่อื่นเพราะว่านับดาวไม่อยากให้คุณกับภรรยาของคุณต้องทะเลาะกันแบบนี้ นับดาวจะรอวันที่คุณหย่าแล้วนะคะ" 

"เราจะไม่พูดกันเรื่องนี้ ผมขอเคลียร์ปัญหาทุกอย่างเอง ผมไม่เคยลืมสัญญาของเราแต่ผมขอเวลาเชิญคุณออกไปก่อน" ขุนเพลิงพูดโดยที่ไม่มองหน้านับดาวแต่คนตัวเล็กที่ไม่ออกไปจากห้องเดินตรงเข้ามาใกล้ๆ ยังหยิบแก้วเหล้าขึ้นมา

"คุณจะทำอะไรนับดาว" 

นับดาวจะกระดกแก้วในมือของตัวเองแต่ขุนเพลิงนั้นลุกขึ้นและดึงแก้วออกจากมือของนับดาว นับดาวนั่งลงที่โซฟาร้องไห้เหมือนกับคนที่เสียใจมาก เมื่อขุนเพลิงนั่งลงนับดาวจึงพุ่งตัวโอบกอดทันที 

"อย่าทำแบบนี้สินับดาว ผมบอกกับคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าที่นี่คือ..."

"เราไม่ได้กอดกันในสถานะชู้นี่คะ ขอเวลานับดาวสักหนึ่งนาทีนะ"

ช่วงเวลานั้นเธอเอายาใส่แก้วเหล้าให้กับขุนเพลิงโดยที่ขุนเพลิงนั้นไม่รู้ตัว 

"นับดาวไปนอนก่อนนะคะ ขอโทษที่มารบกวนอย่าดื่มมากนะคะ" 

เมื่อนับดาวเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น เธอมองตรงไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน ฝนที่ตกหนักกับผู้หญิงตัวเล็กๆที่ถูกมัดเอาไว้ 

"เธอจะได้เกลียดเขาให้มากๆ จนไม่สามารถกลับไปรักเขาได้อีก" ใบหน้าสวยแสดงความร้ายกาจกอดอกมองผ้าแพรที่ถูกมัดอยู่หน้าบ้าน  

"คุณนับดาวผมว่าคุณขึ้นไปนอนเถอะ คุณผู้ชายเดี๋ยวผมดูแลเอง" คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่อลูกน้องคนสนิทของคุณเพลิงเดินตรงเข้ามาและพูดจากทางด้านหลัง 

"อย่ามาสอดให้มากเป็นแค่ลูกน้อง" เสียงถอนหายใจของนับดาวบ่งบอกถึงความไม่พอใจลูกน้องคนสนิทของขุนเพลิงมาก เธอสะบัดมือของตัวเองออกจากการกอดอกและเดินตรงขึ้นไปบนห้องอย่างไม่สนใจ 

"นายครับ นาย เป็นอะไรหรือเปล่า?" 

📌 ฝากดดติดตามไรท์หน่อยนะค้าบ