บททั้งหมดของ เซ็นซะใบหย่านี้: บทที่ 1 - บทที่ 10

บทนำ เสียงครึกโครมของเหล็กกระทบเข้าหากันดังสนั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยิน ดวงตาคู่น้อยหลับตาลงหลังจากที่รู้ว่าเธอนั้นขับรถชนจากนั้นภาพทุกอย่างก็ได้ตัดไป "คุณครับคุณเป็นอะไรหรือเปล่า" เจ้าหน้าที่กู้ภัยและเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลต่างพากันเข้ามาช่วย เมื่อได้รับแจ้งว่าเกิดอุบัติเหตุ คนตัวเล็กถูกวางบนเตียงขึ้นรถฉุกเฉินไปที่โรงพยาบาลเข้าห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วน เปลือกตาน้อยค่อยๆ ลืมขึ้นสัมผัสถึงความเจ็บปวดและการขยับขาไม่ไหว มือน้อยยกจับศีรษะของตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอนั้นผวาจนสะดุ้งตัวลุกขึ้นจากเตียงพยาบาลพิเศษรีบจับแขนทั้งสองข้างและประคองให้เธอนอนลงตามเดิม"คนไข้คะอย่าลุกขึ้นเร็วขนาดนี้ คนไข้เพิ่งจะฟื้นอีกอย่างขาของคนไข้กระดูกร้าวยังไม่สามารถลงจากเตียงได้นะคะ" ความฝันที่เธอเจ็บที่ขาไม่ใช่ความฝันแต่เป็นความจริง ขาของเธอถูกพันด้วยผ้าก๊อซทั้งยังมีปูนโบกพอกเอาไว้ทั้งสองขา ใบหน้าน้อยที่มีน้ำตาเต็มๆ เอ่อล้นจนไหลอาบแก้มจ้องมองหน้าของพยาบาลคนที่เธอจับแขนของเขาเขย่า"คุณพ่อของฉันเป็นยังไงบ้าง ท่านเป็นยังไงบ้างท่านปลอดภัยดีใช่ไหม" ด้วยความกังวลและความห่วงในวันนั้นเธอตั้งใจท

บทที่ 2 มือของผู้เป็นแม่ลูบหัวของลูกสาวตัวเล็กในอ้อมกอดของตัวเองเบาๆ เด็กสาวคนนี้หลังจากลืมตาดูโลกแล้วคงรู้สึกเคว้งคว้างเมื่อก่อนนี้ผ้าแพรอาจจะละเลยความรู้สึกของลูกแต่ก็ไม่เคยละทิ้งหรือเที่ยวเตร่ดั่งกับวัยรุ่นทั่วไปเธอตั้งใจที่จะทำงานและฝึกงานในบริษัทของคุณพ่อมีบางครั้งที่สังสรรค์กับเพื่อนบ้างในบางครั้งแต่คนที่ใกล้ชิดกับลูกสาวของเธอมากที่สุดคือสุวรรณยศพ่อของเธอ "มามี๊ขอโทษนะต่อจากนี้ไปมามี๊จะดูแลหนูเองและมามี๊จะไม่มีวันให้ใครแย่งความรักของปะป๊าไปจากหนูเด็ดขาด" สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นในแววตาซ่อนความเจ็บปวด เธอไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองเขาบอกว่าได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ถ้าเราไม่ผิดก็คืออำนาจและเงินทองของพ่อเธอ ผ้าแพรยกทุกอย่างให้เขาได้แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้ พ่อของเธอตายไปได้แค่เดือนเดียวเขากลับพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในบ้านเหยียบย่ำหัวใจของพ่อเธอ "ไม่ร้องไห้นะหนูอยู่ตรงนี้" มือน้อยเช็ดน้ำบนแก้มให้กับผู้เป็นแม่ทั้งยังยิ้มให้กำลังใจ ผ้าแพรรู้สึกดีขึ้นเมื่อมีเจ้าตัวเล็กอยู่ตรงนี้ เวลาผ่านไปสักพักหลังจากที่พาลูกนอนเล่นบนเตียงพะพายลูกสาวของเธอนั้นเผลอหลับ เธอจึงให้พี่เลี้ยง

บทที่ 4 ผ้าแพรพาลูกสาวลงมาด้านล่างเพื่อที่จะมาทานข้าวแต่เห็นสามีของตัวเองนั่งอยู่โต๊ะอาหารทานข้าวโดยที่ไม่รอเธอกับลูก เกินไปหรือเปล่าแล้วคนเป็นเมียจะต้องยอมกินของเหลือๆ จากผู้หญิงคนอื่นเหรอ เธอนั่งยองๆ เสมอกับลูกสาวทั้งยังลูบหัวของลูกเบาๆ ไม่ไกลจากโต๊ะอาหารนั้นมาก"พะพายหนูอยากทานกุ้งไหมลูก วันนี้มามี๊พาไปทานชาบูเอาไหมคะ" เด็กสาวตัวเล็กยิ้มหวานรีบพยักหน้าให้กับผู้เป็นแม่ เธอไม่เคยได้ออกไปเที่ยวข้างนอกไม่เคยได้กินชาบูถึงแม้ว่าจะอยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวยแต่ทุกคนนั้นทำงานคุณตาของเธอป่วยก่อนที่จะเสียไปก็ไม่ได้ออกไปไหนเลย"ไปค่ะ"ผ้าแพรลุกขึ้นจับมือของลูกสาวอย่างไม่ทันได้เดินไปไหน เธอหยุดชะงักด้วยเสียงทุ้มที่พูดขึ้น"ข้าวที่บ้านกินไม่ได้เหรอต้องไปหาอย่างอื่นกินหรือว่าเธอถนัดซื้อกิน" ต่อหน้าลูกยังใช้คำดูถูกได้ขนาดนี้ขุนเพลิงไม่เคยไว้หน้าผ้าแพรเลยสักนิด"ฉันเป็นเมียไม่มีวันกินของเหลือจากชู้อยู่แล้ว คิดว่าทำถูกก็ทำไปถ้าผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านทั้งๆ ที่ฉันยังไม่ได้หย่า ถ้าฉันฟ้องคุณทั้งสองคนไม่ติดคุกแน่" ขุนเพลิงลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงเข้ามาหาผ้าแพรกับลูกสาว เขาอุ้มลูกสาวด้วยสองมือยื่นใ

บทที่ 6 ผ้าแพรที่นั่งอยู่ในกรงเล็กๆ สี่เหลี่ยมหลังบ้านซึ่งเป็นกรงขังน้องหมาแต่ไม่มีน้องหมาอยู่แล้วเมื่อก่อนนี้บ้านของเธอเคยเลี้ยงถึงแม้ว่ากรงมันจะดูสะอาดมีคนทำความสะอาดอยู่บ่อยๆ แต่การถูกขังอยู่ในกรงหมามันมีแต่ความเสียใจกับการกระทำของเขาผู้ที่เป็นสามีที่แสนดี คนตัวเล็กนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้พยายามเงยหน้าขึ้นมองไปที่บ้านอดกลั้นความเจ็บปวดและอดทนเอาไว้หวังว่าสักวันมันจะดีขึ้น แต่ในขณะที่เธอร้องไห้และหันมองขึ้นไปเห็นตรงช่วงมุมห้องของตนเองที่หน้าต่างกลับเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่มุมนั้น "นับดาวเธอมีสิทธิ์อะไรเข้ามาในห้องของฉัน" ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใครเป็นนับดาวผู้หญิงคนใหม่ที่เขาพามาอยู่ที่บ้านแค่พาผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ที่บ้านมันมากเกินพอแล้ว ยังให้ผู้หญิงคนนั้นหยามศักดิ์ศรีของเธอโดยการเข้ามาอยู่ในห้องอีก มือทั้งสองข้างกำหมัดเข้าหากันกัดฟันเสียงดังกรวดๆ ผ้าแพรที่ไม่เคยทำร้ายใครก่อนในตอนนี้ดั่งกับผู้หญิงสติแตก ถ้าหลุดออกไปได้แน่นอนว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องของเธอต้องได้เลือดแน่นอน"คุณผู้หญิงเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ซูโจลูกน้องคนสนิทของขุนเพลิงมองมายังผ้าแพรที่กำหมัดเข้าหากันและตัวสั่น ใน

บทที่ 8 คนตัวเล็กถูกสายฝนซัดกระหน่ำเข้ากับผิวจนปวดแสบปวดร้อนไปทั่วร่างกายและใบหน้าเธอเงยหน้าขึ้นมองจ้องไปยังสายฝนที่ตกหนักความเจ็บปวดในหัวใจนั้นมากกว่าผิวกายอันแสนแสบ "ฮื่อๆ ขุนเพลิงจะฆ่าฉันให้ตายเลยเหรอ" หัวใจทุกข์ทรมานกลืนความเจ็บปวดและอดกลั้นเอาไว้มีเพียงแต่น้ำตาที่ไหลเอ่อล้นแข่งกับสายฝนนั้น ผ้าแพรสงสารตัวเองที่ถูกสามีสารเลวใจร้ายมัดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงคนตัวเล็กเริ่มอ่อนแรง"คุณมันใจร้ายมากเลยรู้ไหม" เรือนร่างบางหลับตาลงชีวิตไม่เคยเจอความเจ็บปวดและทรมานกับการกระทำของคนอื่น ผ้าแพรเติบโตมากับผู้เป็นพ่อที่เขาทะนุถนอมทั้งร่างกายและหัวใจอันน้อยนี้เลี้ยงดูมาอย่างดีแต่กลับถูกคนใจร้ายทำลายจนปางตาย "คุณหนู...คุณหนูเป็นอะไรไหมคะ" แม่นมแม่บ้านที่เลี้ยงผ้าแพรมาตั้งแต่เด็กอดกลั้นกับความสงสารที่พยายามมองคุณหนูของเขาและชะเง้อมองไปที่ขุนเพลิงหลายครั้งแต่ก็ไม่มีวี่แววที่ขุนเพลิงจะมาปล่อย เมื่อแม่บ้านที่แอบดูอยู่นั้นเห็นว่าคุณหนูของตัวเองหมดสติลงจึงรีบวิ่งผ่าสายฝนที่ตกหนักตรงมาหาคุณหนูพร้อมกับโอบกอดแต่เรือนร่างบางที่ถูกมัดตากฝนมาเกือบสองชั่วโมงไร้สติลงเป็นลมกลางสายฝน"นี่