Semua Bab เซ็นซะใบหย่านี้: Bab 1 - Bab 5

บทนำ เสียงครึกโครมของเหล็กกระทบเข้าหากันดังสนั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยิน ดวงตาคู่น้อยหลับตาลงหลังจากที่รู้ว่าเธอนั้นขับรถชนจากนั้นภาพทุกอย่างก็ได้ตัดไป "คุณครับคุณเป็นอะไรหรือเปล่า" เจ้าหน้าที่กู้ภัยและเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลต่างพากันเข้ามาช่วย เมื่อได้รับแจ้งว่าเกิดอุบัติเหตุ คนตัวเล็กถูกวางบนเตียงขึ้นรถฉุกเฉินไปที่โรงพยาบาลเข้าห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วน เปลือกตาน้อยค่อยๆ ลืมขึ้นสัมผัสถึงความเจ็บปวดและการขยับขาไม่ไหว มือน้อยยกจับศีรษะของตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอนั้นผวาจนสะดุ้งตัวลุกขึ้นจากเตียงพยาบาลพิเศษรีบจับแขนทั้งสองข้างและประคองให้เธอนอนลงตามเดิม"คนไข้คะอย่าลุกขึ้นเร็วขนาดนี้ คนไข้เพิ่งจะฟื้นอีกอย่างขาของคนไข้กระดูกร้าวยังไม่สามารถลงจากเตียงได้นะคะ" ความฝันที่เธอเจ็บที่ขาไม่ใช่ความฝันแต่เป็นความจริง ขาของเธอถูกพันด้วยผ้าก๊อซทั้งยังมีปูนโบกพอกเอาไว้ทั้งสองขา ใบหน้าน้อยที่มีน้ำตาเต็มๆ เอ่อล้นจนไหลอาบแก้มจ้องมองหน้าของพยาบาลคนที่เธอจับแขนของเขาเขย่า"คุณพ่อของฉันเป็นยังไงบ้าง ท่านเป็นยังไงบ้างท่านปลอดภัยดีใช่ไหม" ด้วยความกังวลและความห่วงในวันนั้นเธอตั้งใจท

บทที่ 2 มือของผู้เป็นแม่ลูบหัวของลูกสาวตัวเล็กในอ้อมกอดของตัวเองเบาๆ เด็กสาวคนนี้หลังจากลืมตาดูโลกแล้วคงรู้สึกเคว้งคว้างเมื่อก่อนนี้ผ้าแพรอาจจะละเลยความรู้สึกของลูกแต่ก็ไม่เคยละทิ้งหรือเที่ยวเตร่ดั่งกับวัยรุ่นทั่วไปเธอตั้งใจที่จะทำงานและฝึกงานในบริษัทของคุณพ่อมีบางครั้งที่สังสรรค์กับเพื่อนบ้างในบางครั้งแต่คนที่ใกล้ชิดกับลูกสาวของเธอมากที่สุดคือสุวรรณยศพ่อของเธอ "มามี๊ขอโทษนะต่อจากนี้ไปมามี๊จะดูแลหนูเองและมามี๊จะไม่มีวันให้ใครแย่งความรักของปะป๊าไปจากหนูเด็ดขาด" สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นในแววตาซ่อนความเจ็บปวด เธอไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองเขาบอกว่าได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ถ้าเราไม่ผิดก็คืออำนาจและเงินทองของพ่อเธอ ผ้าแพรยกทุกอย่างให้เขาได้แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้ พ่อของเธอตายไปได้แค่เดือนเดียวเขากลับพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในบ้านเหยียบย่ำหัวใจของพ่อเธอ "ไม่ร้องไห้นะหนูอยู่ตรงนี้" มือน้อยเช็ดน้ำบนแก้มให้กับผู้เป็นแม่ทั้งยังยิ้มให้กำลังใจ ผ้าแพรรู้สึกดีขึ้นเมื่อมีเจ้าตัวเล็กอยู่ตรงนี้ เวลาผ่านไปสักพักหลังจากที่พาลูกนอนเล่นบนเตียงพะพายลูกสาวของเธอนั้นเผลอหลับ เธอจึงให้พี่เลี้ยง

บทที่ 4 ผ้าแพรพาลูกสาวลงมาด้านล่างเพื่อที่จะมาทานข้าวแต่เห็นสามีของตัวเองนั่งอยู่โต๊ะอาหารทานข้าวโดยที่ไม่รอเธอกับลูก เกินไปหรือเปล่าแล้วคนเป็นเมียจะต้องยอมกินของเหลือๆ จากผู้หญิงคนอื่นเหรอ เธอนั่งยองๆ เสมอกับลูกสาวทั้งยังลูบหัวของลูกเบาๆ ไม่ไกลจากโต๊ะอาหารนั้นมาก"พะพายหนูอยากทานกุ้งไหมลูก วันนี้มามี๊พาไปทานชาบูเอาไหมคะ" เด็กสาวตัวเล็กยิ้มหวานรีบพยักหน้าให้กับผู้เป็นแม่ เธอไม่เคยได้ออกไปเที่ยวข้างนอกไม่เคยได้กินชาบูถึงแม้ว่าจะอยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวยแต่ทุกคนนั้นทำงานคุณตาของเธอป่วยก่อนที่จะเสียไปก็ไม่ได้ออกไปไหนเลย"ไปค่ะ"ผ้าแพรลุกขึ้นจับมือของลูกสาวอย่างไม่ทันได้เดินไปไหน เธอหยุดชะงักด้วยเสียงทุ้มที่พูดขึ้น"ข้าวที่บ้านกินไม่ได้เหรอต้องไปหาอย่างอื่นกินหรือว่าเธอถนัดซื้อกิน" ต่อหน้าลูกยังใช้คำดูถูกได้ขนาดนี้ขุนเพลิงไม่เคยไว้หน้าผ้าแพรเลยสักนิด"ฉันเป็นเมียไม่มีวันกินของเหลือจากชู้อยู่แล้ว คิดว่าทำถูกก็ทำไปถ้าผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านทั้งๆ ที่ฉันยังไม่ได้หย่า ถ้าฉันฟ้องคุณทั้งสองคนไม่ติดคุกแน่" ขุนเพลิงลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงเข้ามาหาผ้าแพรกับลูกสาว เขาอุ้มลูกสาวด้วยสองมือยื่นใ