🥀🔥 เซ็นซะใบหย่านี้ EP : 6 ไม่ยอม

บทที่ 6

ผ้าแพรที่นั่งอยู่ในกรงเล็กๆ สี่เหลี่ยมหลังบ้านซึ่งเป็นกรงขังน้องหมาแต่ไม่มีน้องหมาอยู่แล้วเมื่อก่อนนี้บ้านของเธอเคยเลี้ยงถึงแม้ว่ากรงมันจะดูสะอาดมีคนทำความสะอาดอยู่บ่อยๆ แต่การถูกขังอยู่ในกรงหมามันมีแต่ความเสียใจกับการกระทำของเขาผู้ที่เป็นสามีที่แสนดี

คนตัวเล็กนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้พยายามเงยหน้าขึ้นมองไปที่บ้านอดกลั้นความเจ็บปวดและอดทนเอาไว้หวังว่าสักวันมันจะดีขึ้น แต่ในขณะที่เธอร้องไห้และหันมองขึ้นไปเห็นตรงช่วงมุมห้องของตนเองที่หน้าต่างกลับเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่มุมนั้น

"นับดาวเธอมีสิทธิ์อะไรเข้ามาในห้องของฉัน" ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใครเป็นนับดาวผู้หญิงคนใหม่ที่เขาพามาอยู่ที่บ้านแค่พาผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ที่บ้านมันมากเกินพอแล้ว ยังให้ผู้หญิงคนนั้นหยามศักดิ์ศรีของเธอโดยการเข้ามาอยู่ในห้องอีก

มือทั้งสองข้างกำหมัดเข้าหากันกัดฟันเสียงดังกรวดๆ ผ้าแพรที่ไม่เคยทำร้ายใครก่อนในตอนนี้ดั่งกับผู้หญิงสติแตก ถ้าหลุดออกไปได้แน่นอนว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องของเธอต้องได้เลือดแน่นอน

"คุณผู้หญิงเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ซูโจลูกน้องคนสนิทของขุนเพลิงมองมายังผ้าแพรที่กำหมัดเข้าหากันและตัวสั่น ในสายตาของซูโจที่มองถ้ามาด้วยความเป็นห่วงและสงสัยรีบกดกุญแจออกจากกรงและเปิดประตู

"คุณผู้หญิงเดี๋ยว" เป็นช่วงจังหวะที่ไม่สามารถคว้าดึงคุณผู้หญิงของซูโจไว้ได้ คนตัวเล็กพุ่งตัวออกมาด้วยความเร็ววิ่งเข้ามาในบ้านตรงมาที่ห้องของตัวเองเพื่อจัดการผู้หญิงไร้ยางอาย

นับดาวที่ยังคงสวมใส่ชุดนอนของผ้าแพรเดินลงมาจากห้องของผ้าแพรอย่างเฉิดฉายดั่งกับตัวเองเป็นเจ้าของบ้าน คนตัวเล็กที่พุ่งตัวขึ้นไปตบหน้าผู้หญิงไร้ยางอายคนนี้ทันที ซึ่งนับดาวไม่โต้ตอบดั่งกับคนไม่มีแรงพับเพียบลงไปกับพื้นเสแสร้งแกล้งให้ขุนเพลิงออกมามีเพียงแต่เสียงร้องไห้

"ฮื่อๆ นับดาวแค่มาดูพะพาย" เสียงร้องไห้ของเธอคงมีอำนาจมากสินะ เพียงแค่เธอร้องไห้ไม่นานขุนเพลิงนั้นรีบออกมาจากห้องตัวเอง ใบหน้าที่ไม่พอใจทั้งยังรีบเข้าประคองจับนับดาวลุกขึ้นด้วยความทะนุถนอมสายตาคู่นั้นกวาดมองหน้าภรรยาด้วยความไม่พอใจ

"ใครปล่อยออกมา" ซูโจลูกน้องคนสนิทกุมมือเข้าหากันและก้มหน้าลงซึ่งเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะขัดคำสั่งเจ้านายตัวเองโดยการปล่อยคุณผู้หญิงออกมา แต่ซูโจหวังดีคิดว่าผ้าแพรนั้นเป็นอะไรจึงจะเปิดประตูกรงนั้นดู

"มีสิทธิ์อะไรยุ่งกับห้องของฉัน แค่เธอเอาชุดนอนฉันไปใส่มันก็มากเกินพอแล้ว" ขุนเพลิงขยับนับดาวนั้นไปไว้ด้านหลังของตัวเองก้าวขาเดินตรงเข้ามาหาภรรยาใกล้ๆ

"นับดาวจะไปดูพะพายที่ห้องของเธอเท่านั้นและนั่นก็คือคำสั่งของฉันที่ให้นับดาวไปอยู่เป็นเพื่อนลูก"

มือทั้งสองข้างของผ้าแพรยกขึ้นผลักหน้าอกของสามีตัวเอง

"คุณเอาอะไรคิด ขังเมียตัวเองไว้ในกรงหมาแต่ให้ผู้หญิงอีกคนเข้าไปอยู่กับลูกในห้องที่เป็นของเมีย มันจะมากเกินไปไหม ฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าคุณจะเป็นผู้ชายแบบนี้ สามีที่ดีของฉันมันหายไปไหน คนที่เคยรักฉันและทะนุถนอมฉันในตอนนั้นหายไปไหนแล้ว" ทั้งความโกรธและความเสียใจกลายเป็นคำพูดและประโยคคำถามขุนเพลิงเขาได้เพียงแต่ยิ้มและหัวเราะไม่มีความกระทบสะท้านในประโยคที่ถามเลยสักนิด

"ถ้าอยู่ไม่ได้ ถ้าทนไม่ได้ก็เซ็นหย่าสิ แค่เซ็นใบหย่าให้กับฉันทุกอย่างมันก็จบแล้ว"

"คุณเป็นอะไรขุนเพลิง ถ้าคุณไม่ชอบฉันหรือเกลียดฉันทำไมคุณต้องแต่งงานกับฉันด้วย ความสัมพันธ์ของเรามีลูกด้วยกันหนึ่งคนเปรียบดั่งมีโซ่ทองคล้องใจ คุณไม่เคยรักฉันเลยเหรอ" เกือบจะสิ้นหวังกับสามีถ้าเขาไม่อึดอัดจนไม่กล้าสบสายตาของเธอ ความรักที่ผ้าแพรมีให้กับสามีนั้นไม่เคยปันใจให้กับผู้ชายคนอื่น เธอคิดว่าเขาคือเสาหลักของครอบครัวจัดการทุกอย่างแทนพ่อของเธอและดูแลเธอกับลูกได้ตลอดชีวิตแต่นั่นมันคือภาพลวงตา

"โอ๊ย ขุนเพลิงปวดจังเลยค่ะ นับดาวไม่รู้เป็นอะไรปวดตรงนี้"

แปลกจังเก่งทุกอย่างแต่โง่ให้กับผู้หญิงเสแสร้งเพียงแค่เธอแกล้งทำเป็นปวดขา เขาก็รีบเข้าประครองเธอและคุกเข่าลงเมื่อก่อนนี้ขุนเพลิงไม่เคยทำกับเธอแบบนี้เลยถึงแม้ว่าจะดูแลเอาใจใส่แต่ไม่เคยคุกเข่าให้ขนาดนี้

ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้ผ้าแพรนั้นเสียใจ กล้าเข้ามายุ่งกับสามีคนอื่นก็ต้องกล้าที่จะเจอเมียเขาเป็นบ้า ผ้าเเพรพุ่งตัวเข้าไปโดยการผลักนับดาวด้วยเต็มแรง นับดาวนั้นหงายหลังลงไปล้มจริงเจ็บจริงไม่ต้องแสดง ขุนเพลิงลุกขึ้นด้วยความตกใจไม่คิดว่าผ้าแพรนั้นจะกล้าทำต่อหน้าเขา

"โอ๊ยฮื่อๆ นับดาวเจ็บไปหมดแล้วค่ะ" ที่ร้องไห้ในครั้งนี้คงจะเจ็บจริง ขุนเพลิงลุกขึ้นแต่ในขณะที่เขากำลังลุกผ้าแพรยกมือตบหน้าของขุนเพลิง

"มันอยากเจ็บจริงนี่ ก็ไม่แปลกที่เมียอย่างฉันจะทำให้มันเจ็บ รู้เอาไว้ด้วยอีเมียน้อยผู้ชายที่เขามีเมียอยู่แล้วเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาเธอต้องเจออะไร อย่าให้ฉันต้องเอาเธอไปประจานให้สังคมรู้เพราะความอดทนของฉันมันมีขีดจำกัด ถ้าฉันต้องเสียฉันก็พร้อมที่จะแลกกับทุกอย่าง"

ในดวงตาคู่น้อยที่ร้องไห้จนน้ำตาเปียกแก้ม จ้องมองหน้าของผ้าแพรด้วยความโกรธจนมือทั้งสองข้างกำหมัดเข้าหากัน

"โกรธเหรอ ฉันควรที่จะโกรธเธอ จำเอาไว้ว่าฉันไม่ใช่นางเอกที่จะทำร้ายฉันและใส่ร้ายฉันได้ง่ายๆ ส่วนคุณบอกว่าไม่รักฉันต้องการหย่า แต่ฉันออกไปดื่มคุณก็ตามฉันไปแล้วพาฉันกลับมาที่บ้าน แบบนี้เหรอต้องการหย่า"

นับดาวหันมองหน้าขุนเพลิงทันที เธอไม่รู้ว่าคุณเพลิงนั้นออกไปตามผ้าแพรภรรยาของเขา

"ตกใจเหรอนับดาว เธอตกใจเหรอที่สามีไปตามเมียกลับบ้าน เธอไม่ต้องตกใจหรอกเขาดีเสมอต้นเสมอปลายอยู่แล้ว ในเมื่อเธอเลือกที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้ เธอก็ต้องเตรียมตัวเองว่าอยู่ในสถานะเมียน้อย" ยอมอ่อนแอแล้วแต่ถูกกระทำก็เลือกที่จะสู้สู้ให้ถึงที่สุดจนกว่าจะแพ้

ผ้าแพรเดินตรงเข้าไปหาสามีตัวเองใบหน้าของขุนเพลิงที่ดูตกใจแต่ยืนนิ่งหลังจากที่ภรรยาโอบกอดแขนและดึงออกมาจากนับดาว

"เจ็บจังเลยค่ะ" ขุนเพลิงถูกผ้าแพรนั้นดึงออกมาจากนับดาวเพื่อที่จะพาเข้าห้องเสียงร้องไห้ของนับดาวดังขึ้นมาจึงทำให้ขุนเพลิงนั้นหยุดชะงัก

ผ้าแพรออกแรงและดึงสามีของตัวเองกลับเข้ามาในห้องหลังจากเปิดประตูห้องปิด คนที่ถูกกระทำก็ยังคือเธอเช่นเดิม

เรือนร่างบางนั้นถูกเหวี่ยงลงไปกับเตียงด้วยความไม่พอใจทั้งยังถูกมือหนาของสามีพุ่งเข้ามาบีบคอจนลำตัวเล็กนั้นไม่สามารถขยับได้

"กล้าดียังไงมาออกคำสั่ง" สายตาที่ริบหรี่มองหน้าของสามีตัวเองด้วยความเจ็บปวดทั้งหัวใจและลมหายใจที่ถูกบีบเอาไว้แต่ยังดีที่มือหนานั้นคลายความแน่นลง

"อึก เอาสิขุนเพลิงฆ่าฉันเลยทุกอย่างมันจะได้จบ" เพียงแค่ไม่กี่นาทีถ้ามือหนาที่กุมคอของเธอนั้นบีบแน่นบุญที่เหลืออยู่คงไม่นำพาให้มีชีวิตไปต่อ

คนตัวโตนั้นขยับออกกระชากจับแขนของผ้าแพรลุกขึ้น

"ฉันต้องการหย่าการที่เธอเซ็นหย่ามันยากนักเหรอ"

"ยิ่งฉันเห็นคุณต้องการหย่าแบบนี้ ฉันก็ยิ่งไม่อยากหย่า เอาเลยถ้าไม่ฆ่าฉันก็ไม่มีวันที่ฉันจะหย่าให้คุณ"

ก๊อกๆ "ขุนเพลิงฮื่อๆ" ประตูหน้าห้องที่ไม่ควรถูกใครมาเคาะในตอนนี้กลับมีเสียงร้องไห้สะอื้นร้องเรียกสามีคนอื่นในกลางดึกทังๆ ที่อยู่กับเมียของเขาก็ยังคงหน้าด้านใช้ความเสแสร้ง

ผ้าเเพรยกมือทั้งสองข้างโอบกอดคอของขุนเพลิงออกแรงเหวี่ยงจนเขาเสียหลักล้มลงไปกับเตียงโดยการหงายหลังเรือนร่างบางนั้นล้มทับสามีเพราะในช่วงจังหวะที่ประตูลูกบิดเปิดเข้ามา

"ขุนเพลิง" เสียงลมหายใจที่ผายออกมาจากคนตรงหน้าหลังจากหันไปมองหน้าประตูเห็นว่านับดาวกำลังวิ่งหนี เขาคงแคร์ความรู้สึกของผู้หญิงคนนั้นมากสินะถึงได้หายใจแบบนี้

"ทำอะไรวะ!"

คนตัวโตนั้นผลักคนตัวเล็กออกจากตัวเองและลุกขึ้นยืน ผ้าแพรจึงลุกขึ้นตามโอบกอดสามีจากทางด้านหลังใบหน้าน้อยที่เต็มไปด้วยน้ำตาไหลเอ่อล้นจนเปียกเสื้อของเขา

"ฉันรักคุณนะคะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม" เสียงอ้อนวอนของคนที่เป็นภรรยาสถานะคือแม่ของลูกยอมขอร้องให้สามีนั้นเห็นใจ

"พรุ่งนี้ไปหย่าซะ อย่าให้ผมต้องส่งคุณไปชายแดน!!" ยิ่งพยายามก็ยิ่งล้มเหลวแต่จะทิ้งทุกอย่างไปให้กับผู้หญิงคนอื่นเข้ามาเสวยสุขคงเป็นไปไม่ได้ สิ่งที่พ่อของเธอสร้างมามันไม่ใช่เรื่องง่ายและความรักที่เธอมีให้กับเขามันก็ยากที่จะปล่อยไปฝ