🥀🔥 เซ็นซะใบหย่านี้ EP : 8 หยามหน้า

บทที่ 8 

 คนตัวเล็กถูกสายฝนซัดกระหน่ำเข้ากับผิวจนปวดแสบปวดร้อนไปทั่วร่างกายและใบหน้าเธอเงยหน้าขึ้นมองจ้องไปยังสายฝนที่ตกหนักความเจ็บปวดในหัวใจนั้นมากกว่าผิวกายอันแสนแสบ 

 "ฮื่อๆ ขุนเพลิงจะฆ่าฉันให้ตายเลยเหรอ" หัวใจทุกข์ทรมานกลืนความเจ็บปวดและอดกลั้นเอาไว้มีเพียงแต่น้ำตาที่ไหลเอ่อล้นแข่งกับสายฝนนั้น ผ้าแพรสงสารตัวเองที่ถูกสามีสารเลวใจร้ายมัดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงคนตัวเล็กเริ่มอ่อนแรง

"คุณมันใจร้ายมากเลยรู้ไหม" 

เรือนร่างบางหลับตาลงชีวิตไม่เคยเจอความเจ็บปวดและทรมานกับการกระทำของคนอื่น ผ้าแพรเติบโตมากับผู้เป็นพ่อที่เขาทะนุถนอมทั้งร่างกายและหัวใจอันน้อยนี้เลี้ยงดูมาอย่างดีแต่กลับถูกคนใจร้ายทำลายจนปางตาย 

"คุณหนู...คุณหนูเป็นอะไรไหมคะ" แม่นมแม่บ้านที่เลี้ยงผ้าแพรมาตั้งแต่เด็กอดกลั้นกับความสงสารที่พยายามมองคุณหนูของเขาและชะเง้อมองไปที่ขุนเพลิงหลายครั้งแต่ก็ไม่มีวี่แววที่ขุนเพลิงจะมาปล่อย เมื่อแม่บ้านที่แอบดูอยู่นั้นเห็นว่าคุณหนูของตัวเองหมดสติลงจึงรีบวิ่งผ่าสายฝนที่ตกหนักตรงมาหาคุณหนูพร้อมกับโอบกอดแต่เรือนร่างบางที่ถูกมัดตากฝนมาเกือบสองชั่วโมงไร้สติลงเป็นลมกลางสายฝน

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นแม่บ้าน" 

ซูโจลูกน้องคนสนิทวิ่งออกมาเมื่อเห็นแม่บ้านกำลังแก้มัดให้กับคุณหนูของเขา

"แกอย่ามาใจร้ายกับคุณหนูของฉัน จะไปไหนก็ไปฉันจะแก้มัดให้กับคุณหนู" แม่บ้านโวยวายเสียงดังแข่งกับสายฝนเพราะคิดว่าซูโจวลูกน้องคนสนิทของขุนเพลิงจะเข้ามาห้าม

"ป้าอย่ามาพูดแบบนี้ ผมไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้นในตอนนี้คุณผู้ชายหลับไปแล้วผมจะช่วยเอง" 

เมื่อซูโจเอ่ยบอกกับแม่นมของผ้าแพรแล้วเขาจึงรีบช่วยแก้มัดให้กับผ้าแพรทั้งยังอุ้มผ้าแพรที่หมดสติเข้ามาในบ้านแม่นมเห็นท่าไม่ดีตัวของผ้าแพรนั้นร้อนจนน่ากลัวจึงโทรเรียกหมอประจำบ้านมารักษา

คนตัวเล็กใบหน้าซีดนอนอยู่บนเตียงหลังจากหมอฉีดยาลดไข้ให้แล้ว

"ออกไปได้แล้ว ฉันจะดูแลคุณหนูของฉันเอง" แม่นมของผ้าแพรไล่ซูโจลูกน้องคนสนิทของขุนเพลิงนั้นออกจากห้องทั้งยังนั่งกุมมือของคุณหนูเอาไว้ด้วยความเป็นห่วงก่อนที่จะนอนหลับไป

ในเช้าวันใหม่ 

เปลือกตาน้อยค่อยๆ ลืมตื่นสัมผัสถึงความปวดร้าวไปทั่วร่างกายเจ็บแสบผิวดั่งกับถูกน้ำร้อนลวก จมูกที่หายใจไม่คล่องทั้งยังคอที่ไอจนน่ารำคาญ มือน้อยยกสัมผัสจับไปที่ศีรษะของตัวเองด้วยความปวด

"คุณหนูคุณหนูฟื้นแล้ว" เสียงแม่นมที่พูดขึ้นทางหน้าประตู แม่นมเปิดประตูห้องมาพร้อมกับถ้วยข้าวต้มและนม

"ผ้าแพรเป็นอะไรไปเหรอคะ" ผ้าแพรนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอนั้นถูกจับมัดไว้ที่ประตูรั้วเพราะถูกใส่ร้ายว่าเป็นคนส่งผู้ชายมาทำร้ายผู้หญิงของเขา

"คุณหนูเป็นลมกลางสายฝนค่ะ ไม่เป็นไรนะคะวันข้างหน้ายังต้องสู้ต่อป้าเชื่อว่าคุณหนูจะชนะ" แม่นมเดินเข้ามาใกล้ๆ ทั้งนมและน้ำพร้อมกับข้าวต้มวางไว้ในถาดจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ 

"น้องพะพายตื่นยังคะ" ผ้าแพรเอ่ยถามหาลูกสาวกับแม่นมแต่แม่นมนั้นส่ายหน้าไปมาเพราะว่าพะพายยังไม่ตื่นด้วยที่แม่นมพึ่งจะไปดูมาด้วยสักครู่นี้

"คุณหนูน้อยยังไม่ตื่นค่ะ"

"แม่นมคะ...เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นเหรอคุณผู้ชายเป็นคนไปแก้มัดผ้าแพรเหรอคะ" ใบหน้าน้อยเอียงคอนิดหน่อยจ้องมองหน้าและสบสายตาของแม่นมแต่ทันทีประตูห้องของผ้าแพรถูกเปิดเข้ามาด้วยคนที่ไม่มีมารยาท คนตัวเล็กสวมใส่ชุดนอนที่ยังไม่ยอมถอดทั้งๆ ที่เป็นของคนอื่นใบหน้าเฉิดฉายด้วยรอยยิ้มจ้องมองมาที่ผ้าแพร

"เขาจะไปช่วยเธอทำไม เขาอยากให้เธอตายต่างหาก ขุนเพลิงเขานอนอยู่กับฉันทั้งคืนไม่ให้ฉันขยับไปไหนแล้วจะเอาเวลาไหนไปช่วย เธอควรใช้สมองอันน้อยนิดของเธอคิดด้วยนะ" 

จากที่นอนป่วยอยู่บนเตียงแต่ก็ลุกต่อสู้ด้วยที่ผู้หญิงของเขามาหยามถึงในห้อง ผ้าแพรพุ่งตัวเข้าหานับดาว

"ตอแหลฉันรู้นิสัยของสามีฉันดี เขาไม่มีวันทรยศฉันเรื่องบนเตียงเด็ดขาด" นับดาวผลักหน้าอกของผ้าแพรจนล้มลงไปกับพื้น 

"หยุดทำร้ายคุณหนูของฉัน" แม่นมที่ไม่ทนกับความใจร้ายของผู้หญิงหน้าด้านยกถ้วยข้าวต้มสาดไปที่แขนของนับดาวดีที่ไม่โดนจังๆ เพราะข้าวต้มนั้นร้อนมาก

"กรี๊ด! ฮื่อๆ แก...อีแก่"

ผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนโยนอ่อนหวานของเขาเหรอดั่งกับผีเปรตที่ร้องโหยหวนเจอความเจ็บปวด นับดาววิ่งออกไปจากห้องพร้อมกับเสียงร้องกรี๊ดคงจะวิ่งไปฟ้องขุนเพลิง

"คุณหนูเป็นอะไรไหมคะ" ผ้าแพรดึงถ้วยข้าวต้มมาจากแม่นมของตัวเองเพราะไม่อยากให้แม่นมเดือดร้อนและไม่อยากให้ขุนเพลิงทำร้ายแม่นม

"แม่นมไปดูแลน้องพะพายนะคะ อย่าให้ใครทำอะไรลูกสาวของผ้าแพรได้ทางนี้เดี๋ยวผ้าแพรจัดการเอง"

เมื่อแม่นมเปิดประตูขุนเพลิงเดินตรงมาที่ห้องด้วยหน้าตาที่ไม่พอใจแม่นมรีบเดินออกไป

"จิตใจของเธอทำด้วยอะไรไม่สำนึกเลยใช่ไหมในสิ่งที่ฉันสั่งสอนเธอ" ผ้าแพรคิดไว้แล้วว่าทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ เขาเชื่อในสายตาตัวเองเพราะเห็นถ้วยข้าวต้มอยู่ในมือของผ้าแพร

"แล้วไง...ถ้าคนของคุณไม่เข้ามาหาเรื่องฉันในห้องก็คงไม่ต้องโดนแบบนั้น" 

"ไม่จริงนะคะที่นับดาวเข้าไปก็เพราะว่าหวังดีอยากไปดูอาการของคุณผ้าแพรเพิ่งรู้ข่าวว่า..."

"เลิกตอแหลต่อหน้าผัวฉันสักที ก่อนหน้านี้เธอไม่ใช่แบบนี้ อย่าคิดว่าฉันอ่อนแอและสู้เธอไม่ได้เปิดดูกล้องวงจรปิดไหม" 

ผ้าแพรมองไปที่กล้องวงจรปิดของห้องตัวเองทุกมุม เธอติดไว้ในบ้านยกเว้นห้องน้ำเท่านั้น

นับดาวก้มหน้าลงไม่กล้าสู้สายตาของผ้าแพรเพราะเธอนั้นกำลังเสียเปรียบด้วยที่มีกล้องวงจรปิด

"นับดาวจะออกไปจากบ้านของคุณ" 

ผู้หญิงของเขาหันหลังเหมือนกับน้อยใจที่วิ่งออกไปแต่จริงๆ แล้วเธอหน้าแตกต่างหากตั้งใจจะให้สามีของเขาโกรธและด่าเมียแต่ถูกเมียของเขาเล่นงานโดยการมีหลักฐาน ถ้าไม่เสียหน้าก็คงไม่หนี

"ไม่ตามไปล่ะ เขาโกรธแล้วตามไปสิ" 

มือหนาพุ่งบีบคอของผ้าแพรเสียงฟันกัดเข้าหากันดังกรวดๆ

"อย่ามาออกคำสั่งกับฉัน อย่าคิดว่าตัวเองเหนือกว่าเพราะเธอไม่เหลืออะไรแล้วผ้าแพร อย่าคิดว่าทะเบียนสมรสใบเดียวที่เธอไม่ยอมเซ็นหย่านั้นมีประโยชน์ ถ้าฉันต้องการเพียงแค่นิ้วของเธอฉันตัดมาพิมพ์ลายมือด้วยเลือดก็ได้"

ในแววตาของเขามีแต่ความเลวร้ายไม่หลงเหลือความใจดีและเฆตตาอยู่เลยสักนิดหยดน้ำตาไหลริน เมื่อสามีนั้นปล่อยออกและร่างเธอล้มลงไปกับพื้น

"ฮึ๊ก"

"อย่ามาบีบน้ำตาเพราะมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย จำไว้ว่าต่อจากนี้ห้ามยุ่งกับนับดาวอีก ถ้ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับนับดาวอีกที ฉันไม่เอาเธอไว้แน่" 

เขาชี้หน้าด่าเมียตัวเองที่มีทะเบียนสมรสและอยู่กินกันมากว่าสามปีเพียงเพราะว่าผู้หญิงคนเดียว ชีวิตของเธอมันน่าสมเพชเหลือเกินผ้าแพร ถ้าเธอยอมแพ้และเดินออกไปก็เหลือเพียงแต่ตัวเปล่า ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาและความรักที่มีต่อเขา เธอยังไม่สามารถตัดใจได้ต่อให้เจ็บปวดจนตัวเองปางตาย 

"ฮื่อๆ ฉันเชื่อว่าคุณจะกลับมารักฉัน"