06

“ข้างในนั้นตื่นกันรึยังฮะ!?”

“ริล! พี่วินนี่! เปิดประตูหน่อย!”

เสียงร้องเรียกที่บ่งบอกความร้อนรนใจของคนด้านนอกทำให้คนด้านในสะดุ้งตัวตกใจขึ้นทันที

ชายหนุ่มกระวนกระวายใจอย่างหนัก เขาพยายามคิดแก้ไขสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้แต่ก็คิดอะไรไม่ออกนอกเสียจากรีบแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าตัวเดิมที่ถูกถอดกระจัดกระจายไว้รอบเตียง ก่อนจะรีบกลับมาหยุดยืนข้างเตียงนอนของรุ่นพี่ที่เคารพรักมากที่สุดในบ้าน

เรือนร่างที่บอบช้ำของวินตาเป็นเครื่องตอกย้ำความผิดพลาดให้แก่จาริลได้เป็นอย่างดี ถ้าหากเมื่อคืนก่อนเขาจะมิสติมากกว่านี้ เขาก็คงไม่พลั้งเผลอทำร้ายรุ่นพี่ได้ถึงขั้นนี้หรอก

หญิงสาวที่เคยสดใสงดงามกลับแลดูบอบช้ำจนคนมองอยากเร่งหาหนทางรักษา เขาตรวจมองบริเวณขาของรุ่นพี่ที่มีบาดแผลจากเศษแก้ว ไหนจะคราบเลือดแห้งเกรอะกรังตามแนวขาที่อธิบายได้อย่างชัดเจนว่ารอยเลือดมากมายที่เปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอนเป็นวงกว้างนั้นเกิดจากการกระทำใด

จาริลต้องกลั้นน้ำตาแห่งความรู้สึกผิดเอาไว้ ก่อนจะหยิบผ้าห่มสะบัดออกแล้วคลุมร่างนั้นตั้งแต่บริเวณคอจรดปลายเท้า ปิดบังทุกพื้นที่ของเตียงนอนไม่ให้เห็นร่องรอยใดใดอันเกิดจากการกระทำของเขา

เขาละสายตาจากภาพใบหน้าอิดโรยของรุ่นพี่มาอย่างเชื่องช้า ในขณะที่เท้าทั้งสองข้างค่อยๆ ก้าวเดินไปเปิดประตูห้องอย่างฝืนใจ

ไม่อยากเปิดมัน ไม่พร้อมจะเจอะเจอใคร

ได้โปรด... ขออย่าให้เขาต้องอธิบายอะไรตอนนี้เลย

แก๊ก...

เมื่อบานประตูถูกเปิดออก สมาชิกอีกคนหนึ่งในบ้านผู้มายืนรออยู่นานแล้วก็ชะงักปากที่คอยพรํ่าเพรียกหา แมน แม้นเมือง ดันไหล่เพื่อนของเขาให้หลีกทางก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วแล้วค่อยชะลอฝีเท้าลงเมื่อเห็นว่าข้างเตียงนอนของรุ่นพี่คนสนิทมีข้าวของตกลงมาและพื้นห้องก็เติมไปด้วยเศษกระจกจากกรอบรูปที่แตกเป็นเสี่ยง เพียงเท่านั้นฝ่าเท้าของเขาก็หยุดชะงักลงทันที

แม้นเมืองหันไปมองจาริลเป็นเชิงถาม แต่ใบหน้าของจาริลที่ดูช็อกในเหตุการณ์ไม่แตกต่างจากเขากลับไม่ให้คำตอบใด

แม้นเมืองยอมติดค้างเรื่องของจาริลไว้เพื่อรอฟังคำอธิบายในภายหลัง เขาตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง โชคดีที่แม้นเมืองไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติใดใดเกี่ยวกับวินตา ทำให้คนที่ชำเลืองมองอยู่ด้านหลังรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากที่ไม่ถูกจับได้

จาริลรีบกลับไปแต่งตัวให้กับวินนี่ที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง เสร็จแล้วจึงเก็บกวาดเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่ตามพื้นห้องต่อด้วยจัดข้าวของทุกอย่างให้เข้าที่ของมัน ตามด้วยจัดการกับความรู้สึกตัวเองเป็นสิ่งสุดท้าย

ความกลัวต่อเหตุการณ์เมื่อคืนนี้นั้นหนักหนาสาหัสราวกับเขาได้ฆ่าคนตาย เขาไม่สามารถหยุดความกลัวในตอนนี้ได้ และก็มั่นใจว่าจะหยุดมันไม่ได้เลยเมื่อต้องเผชิญหน้ากับรุ่นพี่อีกครั้ง

เขาไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วนอกเสียจากขอโทษอย่างไร้ซึ่งความเชื่อมั่น เขาจะมั่นใจได้อย่างไรว่าจะได้รับการให้อภัย ในเมื่อเขาทำสิ่งที่ผิดต่อรุ่นพี่มากเหลือเกิน

“พี่วินนี่...” เขาทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นข้างเตียงอย่างอ่อนแรง แววตาแห่งความเจ็บปวดจ้องมองใบหน้าของคนที่นอนสงบนิ่ง เขาไม่รู้ว่าตนเองอยากเห็นอีกฝ่ายตื่นขึ้นมาเร็วๆ หรือไม่ นาทีนี้เขาไม่มีสิ่งใดมาแทรกแซงความรู้สึกผิดและความรู้สึกกลัวทั้งสิ้น เขาไม่ยอมขยับกายไปไหน เอาแต่นั่งเหม่อมองใบหน้าของรุ่นพี่อยู่อย่างนั้น

จนกระทั่งแม้นเมืองที่เดินกลับมาตามสมาชิกในวงของตนอีกครั้งถึงกับเอะใจในท่าทางของจาริลที่แปลกไปจากทุกที เขาเข้ามาเรียกจาริลที่เอาแต่นั่งเหม่อมองวินตาที่กำลังหลับใหล

“ริล”

ใบหน้าเศร้าไม่ยอมหันมองมา ทำให้แม้นเมืองตัดสินใจไม่ถามอะไรในตอนนี้ เขายื่นมือไปแตะเบาๆ บนไหล่ของอีกคนเพื่อดึงสติอีกฝ่ายแทน

“มึงไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันปลุกพี่วินนี่เอง เมื่อคืนพี่วินนี่คงเหนื่อยมาก”

‘พี่วินนี่คงเหนื่อยมาก’

เป็นคำพูดที่ทำให้จาริลหันขวับไปมองคนที่ยืนอยู่โดยพลัน

แม้นเมืองประสานสายตากับอีกฝ่ายในตอนนั้น นึกเห็นใจทั้งคู่ที่มีเรื่องทะเลาะกันเมื่อคืนก่อนจนต้องนอนเอาดึกดื่น เพราะได้ยินน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่ารุ่นพี่ของเขากำลังร้องไห้ เขาจึงไม่เรียกตัวเพื่อนของเขากลับไปเพื่อปล่อยให้คนทั้งสองได้ใช้เวลาร่วมกัน ถึงอยากจะรู้เรี่องราวเบื้องลึกมากกว่านี้แต่แม้นเมืองก็รู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลาที่ควรจะเอ่ยถาม สังเกตจากสีหน้าของจาริลก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกผิดและยังคงกังวลอยู่มาก ส่วนรุ่นพี่ก็น่าเป็นห่วงไม่น้อย ยามนี้ใบหน้าของวินตาขาวซีดราวกับกระดาษ และสาเหตุที่ทำให้เป็นเช่นนั้นก็คงเป็นเพราะจาริล

“นี่ยังเคลียร์กันไม่จบอีกเหรอ ทำไมทำหน้าเหมือนจะร้องแบบนั้น”

จาริลไม่ตอบคำถามแม้นเมือง เพราะหวังว่าอีกฝ่ายคงจะเข้าใจคำตอบ เขาจะเคลียร์ปัญหานี้ได้อย่างไรหากรุ่นพี่ยังไม่ฟื้น และเขาก็ไม่กล้าปลุกอีกฝ่ายให้ตื่นขึ้นมาด้วย เขากลัว... กลัวเหลือเกิน...