05

แม้นเมืองจากไปแล้ว แต่ชายที่ยังอยู่อีกหนึ่งคนกลับไม่ยอมลุกขึ้นไปอาบน้ำ ชายหนุ่มไม่มีกระจิตกระใจจะออกไปทำงานด้วยซ้ำ ในหัวของเขายังมีแต่เรี่องที่ทำไว้กับรุ่นพี่จนไม่สามารถหยุดคิดได้

จาริลลุกขึ้นนั่งลงบนเตียงของวินตาที่ตั้งอยู่ติดฝาผนัง เขาต้องทำใจอยู่นานกว่าจะรวบรวมความกล้าปลุกอีกฝ่าย ทว่าผลลัพธ์ที่ได้ก็คือความเงียบงัน

รุ่นพี่ยังคงหลับไม่ตื่นจนจาริลต้องเปล่งเสียงเรียกดังมากขึ้นกว่าเดิมก่อนที่เสียงเรียกชื่อนั้นจะเริ่มดังขึ้นเรี่อยๆ เมื่อร่างบางดูไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

“พี่วินนี่! พี่วินนี่! พี่วินนี่! ตื่นสิ พี่วินนี่!” จาริลร้อนใจจนต้องจับใบหน้าของรุ่นพี่เพื่อปลุกให้ได้สติฟื้นตื่น ทว่ารุ่นพี่กลับไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด

ชายหนุ่มร้องไห้ น้ำเสียงของเขาเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเรียกชื่ออีกคนมากเท่าไรแต่ฝ่ายนั้นกลับไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นจาริลจึงตัดสินใจตบแก้มทั้งสองข้างของ

หญิงสาวเพื่อปลุกอีกฝ่าย และการกระทำครั้งนี้ได้ผล

วินตาลืมตาขึ้นเพราะสัมผัสจากฝ่ามือของจาริล

“พี่วินนี่” จาริลเรียกชื่อของคนที่ทำให้ใจเขาเต้นแรงด้วยความกลัวอีกครั้ง นัยน์ตาจ้องมองใบหน้าของคนที่กุมชะตาชีวิตของเขานับจากนี้ พลางคิดว่าตนเองคงทำสิ่งใดไม่ได้เลยนอกจากรอรับบทลงโทษสำหรับความผิดที่กระทำ

“ผมขอโทษ ผมขอโทษครับพี่วินนี่”

คำพูดประโยคนั้นทำให้วินตาร้องไห้

ร่างบางรีบเบือนสายตาไปมองที่อื่นแทนใบหน้าเศร้าของรุ่นน้องก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมามากกว่านี้

เธอไม่อยากเห็นหน้าจาริลเลยแม้แต่นิดเดียว

“พี่วินนี่... ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ ครับ ผมขอโทษ”

“ไปซะ ออกไป”

“พี่วินนี่...”

“ออกไป” วินตาหันกลับไปสบสายตากับจาริลอีกครั้ง และครั้งนี้เธอเลือกที่จะไม่หลบเลี่ยงสายตาจากร่างสูง เธอเพียงอยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอจะยิ่งเจ็บปวดแค่ไหน

หากต้องทนเห็นหน้าอีกฝ่าย

“พี่จะด่าผมยังไงก็ได้ จะตบตีผมผมก็ยอม ถ้ามันจะทำให้พี่ยกโทษให้ผม พี่ทำผมเลย ผมยอมทุกอย่าง” จาริลดึงแขนของวินตาใต้ผ้าห่มออกมาจับมันตบตีลงบนตัวของเขา แต่หญิงสาวกลับสะอื้นไห้หนักขึ้น นั่นยิ่งทำให้จาริลรู้สึกผิดจนร้องไห้ตามไม่หยุด

มือหนาที่จับแขนของร่างบางไว้เปลี่ยนไปจับมือขาวซีดด้วยมือทั้งสองข้างเสมือนคนกำลังอ้อนวอน และจาริลกำลังทำเช่นนั้น เขาไม่สนว่าผลลัพธ์ของมันจะเป็นอย่างไร แม้สุดท้ายแล้วจะไม่ได้รับการให้อภัย แต่เขาก็ตั้งมั่นว่าจะไม่ทำให้รุ่นพี่เสียใจอีก

“พี่พูดอะไรกับผมบ้างสิ”

“ฮึก... ออกไปจาริล ออกไป...”

“พี่วินนี่...”

“ออกไปให้พ้น ออกไป!” วินนี่แผดเสียงและพยายามดึงมือของตนเองให้หลุดออกจากสองมือของรุ่นน้องแต่ก็ไม่สำเร็จ ในเมื่อเรี่ยวแรงทั้งหมดในยามนี้มันช่างน้อยเหลือเกินเมื่อเทียบกับตัวเธอในยามปกติ

“อย่ามายุ่งกับพี่ เอามือของน้องออกไป”

ได้ยินดังนั้นจาริลก็ยอมปล่อยมือออกจากวินตาทันที หากนี่เป็นสิ่งที่รุ่นพี่ต้องการ เขาจะทำให้ ถ้าไล่ให้เขาไปไกลๆ เขาก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามความต้องการของอีกฝ่าย

ต้องทำถ้าไม่อยากถูกเกลียดไปมากกว่านี้

“ผมไปก็ได้ ผมขอโทษนะ ผมขอโทษจริงๆ” จาริลกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหล

เขาลุกขึ้นหันหลังปาดน้ำตาแล้วเดินตรงไปยังประตูห้อง แต่เพราะยังห่วงสภาพร่างกายของรุ่นพี่เขาจึงหันไปถามอีกฝ่าย ร่างสูงไม่อยากด่วนตัดสินใจทำทุกอย่างลงไปจนเผลอทำให้หญิงสาวไม่พอใจ เขาจึงเอ่ยถามวินตาขณะเปิดประตูห้องนอนทั้งที่ภายในใจนั้นยังไม่อยากก้าวออกจากห้องของอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ

“พี่จะให้ผมทำแผลให้ไหม?”

แต่วินตาไม่ให้คำตอบทั้งยังเบือนใบหน้าหนี

ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จาริลเห็นรุ่นพี่ร้องไห้เสียใจถึงขนาดนี้

หรือบางทีเขาอาจจะเคยเห็น... แต่เขากลับจำมันไม่ได้...

“พี่วินนี่... วันนี้หยุดเถอะ เดี๋ยวผมบอกทุกคนเอง”

“บอกอะไร...”

“บอกว่าพี่ป่วย พี่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เพราะผมจะไม่ให้ใครรู้เรื่องของเรา”

เพราะเรื่องราวเมื่อคืนนี้คือความทรงจำอันเลวร้ายของวินตา และเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตของจาริล

“อะ”

ร่างหญิงสาวบิดเร้าด้วยความเจ็บปวดที่ปลุกเธอตื่นขึ้นจากนิทรา

ทำไมถึงเจ็บแผลอย่างนี้

วินตาค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วมองไปยังท่อนขาของตัวเองก่อนพบกับสาเหตุที่ทำให้ความเจ็บปวดกำเริบ มันเป็นเพราะจาริลที่บังอาจเอามือคู่นั้นมาทำแผลให้กับเธอ

ไล่ออกไปแล้วไม่ใช่หรือ ยังจะแอบเข้ามาตอนที่เธอหลับ น่าหงุดหงิดเหลือเกิน

“ขอโทษที่ทำให้ตื่นนะ ผมพยายามทำให้เบามือมากแล้วจริงๆ ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้ทำแผลเสร็จแล้ว”

วินนี่มองเห็นต้นขาของตัวเองที่พันด้วยผ้ายืดสีขาวเพียงครู่เดียวก่อนจะถูก

แทนที่ด้วยขากางเกงบานที่จาริลดึงลงมาปิดบาดแผลนั้นไว้ทำให้เธอรู้สึกหายห่วงขึ้นมาบ้าง ทั้งที่จริงแล้วเธอแทบไม่สนใจกับบาดแผลเหล่านี้เลย เพราะตั้งแต่ที่เลือดหยุดไหล เธอก็ไม่สนใจความเจ็บปวดใดใดในร่างกายอีก

“เสร็จแล้วก็ไปได้แล้ว จะนอน เปิดแอร์ให้ด้วย ร้อน”

วินตารู้สึกครั่นเนี้อครั่นตัวไปหมด ใจจริงแล้วเธออยากจะอาบน้ำเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ติดตรงที่ไม่มีแรงจะก้าวลงจากเตียง ท่อนขาและสะโพกของเธอปวดร้าวราวกับกระดูกภายในจะปริแตก

ผลจากการกระทำของคนใจร้าย ช่างสาหัสเหลือเกิน...

“ผมเปิดพัดลมเพดานให้แล้ว อย่าเปิดแอร์เลย พี่ยังมีไข้ ทานข้าวทานยานะครับ เดี๋ยวผมไปยกมาให้”

พูดจบอย่างรวดเร็วจาริลก็ลุกออกไปจากห้องทันที ทิ้งให้คนที่นอนป่วยนิ่งไป

พร้อมกับคำเอ่ยห้ามที่เอ่ยออกไปไม่ทัน แต่ก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูดมันอีก

แล้ว จาริลคงจะไม่หยุดพยายามทำดีเพื่อไถ่โทษ และวินตาก็ไม่ได้อยากรับหรืออยาก

ปฏิเสธมันทั้งสองอย่าง

เธอไม่ผิดหวังเลยกับการเห็นสิ่งที่อีกฝ่ายทำเพื่อรับผิดชอบต่อความผิด

เพราะว่าเธอไม่ได้คาดหวังมันมาตั้งแต่แรก ทั้งชุดที่สวมใส่ ทั้งผ้าปูที่นอนผืนใหม่ จาริลก็จัดการเปลี่ยนใหม่หมดโดยที่เธอไม่รู้ตัว อีกฝ่ายดูแลเรื่องนั้นในตอนที่เธอกำลังหลับ จนมันทำให้เธอเกือบยอมใจอ่อนและคิดว่าตนเองคงพอจะอภัยให้อีกฝ่ายได้ทว่าเธอก็รู้ดีว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น

ตราบใดที่ฝันร้ายเมื่อคืนยังตามหลอกหลอนเธอ จาริลก็จะยังไม่ได้รับการให้อภัยเด็ดขาด

“มาแล้วครับพี่วินนี่” ร่างสูงเดินเข้ามาวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะลิ้นชักที่ถูกจัดวาง

ข้าวของจนกลับสู่สภาพเดิมยกเว้นก็แต่กรอบรูปเท่านั้นที่ปราศจากกระจกใสปิดทับ

วินตาพยายามยันกายขึ้นนั่งด้วยตนเองแต่ก็ต้องพึ่งแรงของร่างสูงช่วยประคองอยู่ดี ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ผู้หญิงอย่างเธอจะได้รับการดูแลถึงเนื้อถึงตัว แต่เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ท่าให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมาเธอกลับรู้สึกเจ็บปวดใจมากกว่าจะซาบซึ้ง หากอีกฝ่ายไม่ทำร้ายเธอจนมีสภาพเช่นนี้ เธอก็คงไม่ป่วยจนต้องให้อีกฝ่ายมาดูแล

จาริลตักข้าวต้มขึ้นมาเตรียมจ่อปากให้อีกฝ่ายทาน แต่วินตายังคงลังเล เธอก้มมองดูมือที่ไร้เรี่ยวแรงของตนก็ต้องถอนหายใจเบาออกมาอย่างปลงตก เธอไม่ชอบใจเท่าไรนักที่ต้องอยู่ในสภาพจำยอมเช่นนี้

คนป่วยทานข้าวต้มต่อได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นก็ต้องบอกปัด จาริลที่ไม่อาจขัดใจอะไรอีกจึงทำได้เพียงแค่วางช้อนลงแล้วส่งยาลดไข้กับยาแก้ปวดไปให้ ฝ่ายคนป่วยรับมัน

มาแล้วกลืนลงไปพร้อมกับน้ำดื่ม หลังจากนั้นก็เอาแต่นั่งนิ่ง ไม่ยอมสบตาจาริลและไม่พูดอะไรเลยสักคำ นานจนคนมองทนไม่ไหวจึงต้องเอ่ยปากเพื่อทำลายความเงียบนี้เสียเอง

ชายหนุ่มอยากใช้โอกาสนี้พูดคุยกับรุ่นพี่ถึงเรี่องราวที่เกิดขึ้น แต่ถึงกระนั้นเขา

ก็ยังรู้สึกกลัว กลัวว่าบางคำพูดจะยิ่งตอกย้ำและทำร้ายรุ่นพี่ให้เจ็บปวด

“ผม....”

วินตายังคงนิ่งเงียบ แม้จะได้ยินเสียงของอีกคนแต่เธอกลับไม่ได้พิศวาทอยากจะฟัง เพราะเธอเหนื่อยเกินกว่าจะเอ่ยห้ามอะไรในตอนนี้จึงได้ปล่อยให้เสียงของจาริลเอ่ยต่อไปอย่างที่เขาต้องการ แม้ว่าใจของเธอยังไม่พร้อมจะรับฟังถ้อยคำจากเขาเลยก็ตาม

“ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันเลวร้าย แต่ผมไม่อยากให้พี่เกลียดผม ถ้าจะมีวิธีไหนทำให้พี่ยอมยกโทษให้ บอกผมเลย ผมจะทำทุกอย่าง”

“เราเลิกคุยกันสักพักเถอะ”

“……….”

“อย่าเข้าใกล้พี่เกินกว่าสองเมตร”

“……….”

“จริงๆ แล้ว... พี่แทบไม่อยากเห็นหน้าน้องด้วยซ้ำ แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ สุดท้าย เราก็ต้องอยู่ด้วยกันในบ้านหลังนี้ แต่พี่น่ะ คงให้อภัยตอนนี้ไม่ได้จริงๆ ...”

“พี่วินนี่...” จาริลครางชื่ออีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจอย่างที่สุด

เขาทำให้รุ่นพี่เจ็บปวดเพราะเรื่องเลวร้ายที่เขาทำ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นทุกขณะ เขาทั้งเจ็บปวดและสงสารรุ่นพี่จับใจแต่ลำพังเพียงความรู้สึกของเขาหรือจะเทียบกับสิ่งที่รุ่นพี่สูญเสียไปได้ แม้เขาจะจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้เลยแต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังมีความสุขกับใครบางคนแค่ไหน และร่องรอยที่เห็นบนร่างกายของรุ่นพี่ทั้งหมดนั้นก็ยืนยันให้รู้ว่าเขาได้รุนแรงกับอีกคนมากเพียงใด

รุ่นพี่คงเจ็บปวดกับเรื่องนี้มาก เจ็บจนแม้แต่เขาเองก็อยากจะให้เกลียดเขาไปเลยด้วยซ้ำ แต่จาริลรู้ดีว่าตนเองคงทนถูกเกลียดไม่ได้ ยิ่งเป็นวินตา ผู้หญิงผู้เป็นเหมือนครอบครัวของเขา

เขายิ่งทนไม่ได้

“ถ้าพี่ไม่อยากอยู่ใกล้ผม ก็ได้ครับ ผมจะอยู่ให้ห่างจากพี่ แต่ไม่ใช่วันนี้ ไม่ใช่ตอนพี่กำลังป่วยอยู่แบบนี้”

และทันทีที่จาริลพูดจบ วินนี่ก็ส่ายหน้า หญิงสาวปฏิเสธคำขอของรุ่นน้องเพราะ

ไม่อาจทนอยู่ใกล้กับชายที่ทำร้ายเธอได้ แต่ร่างสูงก็ยังจะฝืนเอ่ยขอทั้งที่รู้ว่าจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดแต่เขาก็ไม่สามารถปล่อยโอกาสครั้งนี้ให้ผ่านเลยไปโดยที่ตนไม่ได้รับผิดชอบต่ออีกฝ่าย เพราะรุ่นพี่กำลังอ่อนแอและจำต้องมีคนดูแล จาริลจึงไม่อยากให้ใครมาทำหน้าที่นี้ไปมากกว่าเขา

“ขอแค่วันนี้ถึงคืนนี้เท่านั้น นะครับพี่วินนี่...”

“จาริล... พี่...”

“นะครับ ผมขอร้องพี่”

นัยน์ตาที่สั่นคลอนและน้ำเสียงที่สั่นเครือของจาริลทำให้คนฟังนึกเห็นใจและไม่อาจทำใจแข็งกับชายหนุ่มได้ต่อไปอีก เธอรู้ดีว่าความรู้สึกที่อยู่ภายใต้ใบหน้าเศร้า

โศกนั้นเป็นอย่างไร และรู้ดีว่าถ้าเธอบอกปัดความช่วยเหลือจากรุ่นน้อง จาริลคงจะรู้สึกได้ถึงความเกลียดชัง

แต่เธอยังไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น

ไม่ควรเลยที่อีกฝ่ายจะเข้าใจผิด และคิดว่ากำลังถูกเธอเกลียด...

“...อืม”

จาริลดีใจมากที่ได้ยินเช่นนั้น เขายิ้มเฝื่อนกับตัวเองพลางลุกมายืนข้างเตียงก่อนจะยกถาดวางแก้วน้ำและถ้วยข้าวต้มที่คนป่วยทานเหลือนำออกไปเก็บ แต่ไม่ทันที่ร่างสูงจะก้าวไปถึงจุดหมาย บานประตูห้องนอนก็ถูกผลักเข้ามาพร้อมด้วยสมาชิกทุกคนของบ้านหลังนี้

วินตาหันไปมองเหล่าคนคุ้นเคยที่เดินกรูเข้ามาก็เริ่มรู้สึกกังวลใจ ทั้งที่ยังไม่พร้อมจะเจอหน้าใครเลยทั้งนั้น แต่ด้วยอาการป่วยของเธอคงเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ทุกคนตามเข้ามานั่งห้อมล้อมอยู่ข้างเตียงแบบนี้

หญิงสาวเบนสายตากลับไปยังรุ่นน้องที่ชะโงกกายอยู่หน้าประตูห้อง ก่อนจะส่งสายตาเป็นเชิงบอกให้จาริลก้าวเดินออกไปก่อน วินตาก็แค่ไม่อยากให้ใครเอะใจสงสัยหรือดึงจาริลเข้ามาอยู่ในวงสนทนาตอนนี้ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจความประสงค์ของเธอเลย เพราะพอเสร็จจากการนำภาชนะไปเก็บที่ห้องครัวแล้ว จาริลก็พาร่างของตัวเองกลับมาเผชิญหน้ากับเธอและทุกคนอีกครั้ง นั่นทำให้วินตายิ่งรู้สึกอึดอัดจนแทบไม่อยากเอ่ยคำพูดใดออกมาอีก

แต่ก็นั่นแหละ คำโป้ปดของเธอ คงฟังดูเข้าท่ากว่าคำพูดของจาริลเป็นไหนๆ

“นั่นไง ตัวการมาแล้ว รีบมาอธิบายเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อคืนนี้ให้พวกกูรู้

เลย” แม้นเมืองกวักมือเรียกจาริลที่กำลังเดินเข้ามาให้มานั่งบนปลายเตียงเคียงข้างตน

จาริลเลี่ยงที่จะสบสายตากับรุ่นพี่ในตอนนั้น แต่เลือกที่จะประสานสายตากับเพื่อนของตนแทน

แม้นเมืองยังคงมีสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อย มันดีเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้รับอารมณ์ความรู้สึกที่รุนแรงมากกว่านี้ แต่นั่นก็เป็นเพราะคำโกหกของรุ่นพี่ที่หลอกให้ทุกคนสบายใจ

ทะเลาะกันงั้นเหรอ?

ถ้าเรี่องที่พวกเขาทะเลาะกันเป็นเรี่องจริง งั้นพี่วินนี่ก็คงเล่าความจริงให้ทุกคนฟังได้ขาดตอนไปมาก

แต่ความจริงนั้นจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด เขาจะทำให้รุ่นพี่เดือดร้อนไม่ได้

“เล่ามาให้ละเอียดเลยนะ” เฮคเตอร์ ชายหนุ่มรุ่นรางคราวเดียวกับวินตาเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ทว่าความโกรธเคืองเริ่มก่อตัวขึ้นภายในใจช้าๆ มันเริ่มตั้งแต่ตอนที่เขาได้เอามือไปสัมผัสผิวกายซีดขาวที่ร้อนผิดปกติของคนบนเตียงนั่นเอง

จาริลกำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน เพราะนอกจากความกลัวที่มีต่อวินตาแล้ว มันยังเผื่อแผ่ไปถึงสมาชิกคนอื่นๆ ภายในบ้านหลังนี้ เขากลืนน้ำลายก่อนจะกลั้นใจพูดความจริงออกไป

“กูไปดื่มมา”

“ทำไมถึงดื่ม มึงรู้ใช่ไหมว่าเราต้องซ้อมการแสดง คินไม่ได้บอกรึไง”

แม้นเมืองถามขึ้นทันทีที่ได้ยินคำตอบอันแสนงี่เง่าในความคิดของเขา ท่าทางที่เปลี่ยนจากเครียดขึงมาเป็นไม่พอใจของแม้นเมืองทำเอาจาริลรู้สึกเกร็งขึ้นมาในทันใด

ชายหนุ่มเริ่มไม่กล้าสบตากับเพื่อนของตนในยามนี้ เขาหันหน้าไปสบตากับ คินหรือ อคิน โดยไม่ตั้งใจ แต่กลับทำให้ฝ่ายนั้นเข้าใจผิดคิดว่าตนกำลังถูกซัดทอด เจ้าตัวจึงรีบเอ่ยปากบอกในวินาทีต่อมา

“กูเตือนมึงแล้วนะ”

“มึงรู้ แต่มึงก็ยังไป... ช่างเหอะ แล้วยังไง ทำไมถึงจบลงด้วยการที่วินนี่มีสภาพนี้ ขาวินนี่เป็นแผลด้วยนี่” เฮคเตอร์เอ่ยในสิ่งที่ตนเพิ่งสังเกตเห็น เรียกสายตาของทั้งแม้นเมืองและอคินให้หันไปจับจ้อง ยกเว้นเพียงชายผู้ทำความผิดเพียงคนเดียวในที่นี้ที่ไม่ได้หันมองตาม

เพราะเขาเห็นบาดแผลแห่งความเจ็บปวดของรุ่นพี่หมดแล้วทุกซอกทุกมุมด้วยดวงตาคู่นี้และด้วยหัวใจที่บีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก

“คือว่า…"

เสียงที่ฟังดูแหบอย่างชัดเจนของคนป่วยดึงทุกสายตาให้เลื่อนขึ้นไปสบกับเจ้าของใบหน้าอันแสนซีดเซียว และไม่เว้นแม้กระทั่งผู้กระทำผิดที่ถึงกับนั่งไหล่ตกยามถูกเค้นถามเอาความ

แท้จริงแล้วการโกหกไม่ใช่เรี่องยากสำหรับคนอย่างจาริล แต่สาเหตุที่ตอกย้ำให้เขารู้สึกย่ำแย่ก็มีเพียงสาเหตุเดียวเท่านั้น

พี่วินนี่…

จาริลไม่อยากโกหกต่อหน้าคนที่เขากระทำความผิดด้วย และวินตาเองก็รู้ดีถึงความจริงข้อนี้ เพื่อไม่ให้เกิดข้อสงสัยจนทำให้ทุกคนระแคะระคาย วินตาจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายอธิบายทุกอย่างด้วยการโกหกอย่างที่เจ้าตัวไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด

เพราะมันไม่มีพื้นที่ใดในใจให้เธอรู้สึกถึงความรู้สึกอื่นได้อีกแล้ว นอกเสียจากความเสียใจ...

“ก่อนที่จะเล่า” คนเอ่ยประสานสายตาเข้ากับคนตรงข้าม

นัยน์ตาคู่สีน้ำตาลไม่ได้จับจ้องอยู่ที่แม้นเมืองอีกต่อไปหากแต่เป็นจาริลคนเดียวเท่านั้น

คนเป็นรุ่นน้องพยักหน้าเล็กน้อย ไม่รู้หรอกว่ารุ่นพี่กำลังจะเล่าอะไรต่อจากนี้ เขาแค่อยากจะบอกอีกฝ่ายว่าเขายินยอมหมดทุกอย่าง ต่อให้อีกฝ่ายพูดความจริงออกมาเขาก็จะไม่มีวันปฏิเสธ จะให้ยอมรับอย่างลูกผู้ชายหรือเงียบงันอย่างคนขลาด ตอนนี้เขาทำได้ทุกอย่าง ถ้าเพียงแต่อีกฝ่ายปรารถนา ถ้าเพียงรุ่นพี่สั่งมา เขาจะทำมันด้วยความเต็มใจทั้งสิ้น

“จาริล"

“ครับ?"

“น้องคงไม่ได้… เล่นยาหรอกใช่ไหม?”