Lahat ng Kabanata ng เดทลับลอบรัก I will never date you: Kabanata 1 - Kabanata 10

นานเท่าไรแล้ว... วินตาไม่อาจรู้ เวลาแห่งความทุกข์ทรมานล่วงเลยผ่านไปนับชั่วโมงจนเธออยากจะหายตัวไปจากสถานที่แห่งนี้ เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปถึงจุดสุดยอดแล้วกี่ครั้ง รวมถึงไม่สามารถนับหยดน้ำตาที่สูญเสียไปได้เช่นเดียวกัน ภายในห้องพักของวินตายามนี้กลับกลายเป็นสถานที่ก่อกิจกามของร่างสูงที่การเสพสมครั้งไหนก็ยังไม่สามารถสนองตัณหาของเขาได้ ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งสองหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันครั้งแล้วครั้งเล่าโดยที่ร่างสูงไม่เคยถอนส่วนที่เชื่อมอยู่ภายในกายของอีกคนออกมาเลย... เสร็จแล้วก็เริ่มใหม่... เหมือนยังไม่หนำใจและจะดำเนินต่อไปแม้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะจบลงและเริ่มเข้าสู่เช้ากันใหม่ สิ่งเดียวที่วินตาทำได้ในตอนนี้คืออดทนรอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไป “อืม... นี่ฉันมีอะไรกับท่อนไม้เหรอเนี่ย ทำไมถึงได้นิ่งเงียบขนาดเน้” จาริลส่ายหน้าไม่พอใจ ก่อนจะก้มลงกดจูบไปที่ทรวงอกงามของหญิงสาวจนเป็นรอยแดง อีกฝ่ายพยายามดันใบหน้าของคนด้านบนออกห่างแต่ก็ถูกตรึงมือทั้งสองข้างไว้ กับเตียงแน่น ใบหน้าของวินตาเชิดขึ้นเมื่อปลายลิ้นของจาริลระรานยอดอกข้างซ้ายของเธอ “อื้มมม” อีกฝ่ายส่งเสียงครางในลำคออย่างอิ่มเอมใจเ

“พี่ส่งน้องแค่นี้นะ พรุ่งนี้เจอกัน” วินตาบอกชายหนุ่มที่เพิ่งถูกดันหลังให้เข้าไปยืนอยู่ภายในห้องของเธอชั่วคราว เพราะไม่รู้ว่าคนเมาไปลืมกุญแจห้องเอาไว้ที่ไหน เธอคิดว่าบางทีอาจจะเป็นที่ห้องวีไอพีในผับนั้นก็เป็นได้ และเธอก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าอีกฝ่ายเก็บกุญแจสำรองไว้ที่ไหน สำหรับเธอที่ทำหน้าที่รับรุ่นน้องร่วมค่ายกลับมาก็ถือว่าหมดหน้าที่ลงเพียงเท่านี้ ครั้นจะให้คนอย่างเธอเข้าไปดูแลคนเมาด้วยการถอดเสื้อผ้าแล้วเอาผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดตามตัวรุ่นน้องล่ะก็ ลืมไปได้เลย เพราะวินตาไม่มีทางทำตามละครที่เคยดูเด็ดขาด ในเมื่อจาริลอยากดื่มเหล้าจนเมามายก็สมควรแล้วที่จะปล่อยทิ้งไว้ทั้งสภาพเช่นนั้น คนไม่สนใจอาการของคนเมาที่พากลับมาตัดสินใจหันหลังเดินจากไปและเตรียมจะกลับไปยังรถยนต์เพื่อหิ้วถุงอาหารเครื่องดื่มที่ซื้อตุนไว้ขึ้นมาเก็บในครัว ทว่าเสียงอะไรบางอย่างก็ทำเอาฝ่าเท้าของเธอชะงัก กึก! เสียงรองเท้าหล่นกระทบกับพื้นดังขึ้น เมื่อมือของคนเมาดึงรองเท้าข้างหนึ่งของเธอไว้จนมันหลุดออกมา หญิงสาวเหลียวกลับไปมองที่พื้นห้องก็พบว่าร่างของจาริลนอนควํ่าอยู่บนพื้นโดยที่มือข้างหนึ่งวางลงใกล้ๆ กับรองเท้าของเขาข้างที่ถู

“ข้างในนั้นตื่นกันรึยังฮะ!?” “ริล! พี่วินนี่! เปิดประตูหน่อย!” เสียงร้องเรียกที่บ่งบอกความร้อนรนใจของคนด้านนอกทำให้คนด้านในสะดุ้งตัวตกใจขึ้นทันที ชายหนุ่มกระวนกระวายใจอย่างหนัก เขาพยายามคิดแก้ไขสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้แต่ก็คิดอะไรไม่ออกนอกเสียจากรีบแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าตัวเดิมที่ถูกถอดกระจัดกระจายไว้รอบเตียง ก่อนจะรีบกลับมาหยุดยืนข้างเตียงนอนของรุ่นพี่ที่เคารพรักมากที่สุดในบ้าน เรือนร่างที่บอบช้ำของวินตาเป็นเครื่องตอกย้ำความผิดพลาดให้แก่จาริลได้เป็นอย่างดี ถ้าหากเมื่อคืนก่อนเขาจะมิสติมากกว่านี้ เขาก็คงไม่พลั้งเผลอทำร้ายรุ่นพี่ได้ถึงขั้นนี้หรอก หญิงสาวที่เคยสดใสงดงามกลับแลดูบอบช้ำจนคนมองอยากเร่งหาหนทางรักษา เขาตรวจมองบริเวณขาของรุ่นพี่ที่มีบาดแผลจากเศษแก้ว ไหนจะคราบเลือดแห้งเกรอะกรังตามแนวขาที่อธิบายได้อย่างชัดเจนว่ารอยเลือดมากมายที่เปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอนเป็นวงกว้างนั้นเกิดจากการกระทำใด จาริลต้องกลั้นน้ำตาแห่งความรู้สึกผิดเอาไว้ ก่อนจะหยิบผ้าห่มสะบัดออกแล้วคลุมร่างนั้นตั้งแต่บริเวณคอจรดปลายเท้า ปิดบังทุกพื้นที่ของเตียงนอนไม่ให้เห็นร่องรอยใดใดอันเกิดจากการกระทำของเขา เขา

“พี่วินนี่! พี่วินนี่! พี่วินนี่! ตื่นสิ พี่วินนี่!” จาริลร้อนใจจนต้องจับใบหน้าของรุ่นพี่เพื่อปลุกให้ได้สติฟื้นตื่น ทว่ารุ่นพี่กลับไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด ชายหนุ่มร้องไห้ น้ำเสียงของเขาเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเรียกชื่ออีกคนมากเท่าไรแต่ฝ่ายนั้นกลับไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นจาริลจึงตัดสินใจตบแก้มทั้งสองข้างของ หญิงสาวเพื่อปลุกอีกฝ่าย และการกระทำครั้งนี้ได้ผล วินตาลืมตาขึ้นเพราะสัมผัสจากฝ่ามือของจาริล “พี่วินนี่” จาริลเรียกชื่อของคนที่ทำให้ใจเขาเต้นแรงด้วยความกลัวอีกครั้ง นัยน์ตาจ้องมองใบหน้าของคนที่กุมชะตาชีวิตของเขานับจากนี้ พลางคิดว่าตนเองคงทำสิ่งใดไม่ได้เลยนอกจากรอรับบทลงโทษสำหรับความผิดที่กระทำ “ผมขอโทษ ผมขอโทษครับพี่วินนี่” คำพูดประโยคนั้นทำให้วินตาร้องไห้ ร่างบางรีบเบือนสายตาไปมองที่อื่นแทนใบหน้าเศร้าของรุ่นน้องก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมามากกว่านี้ เธอไม่อยากเห็นหน้าจาริลเลยแม้แต่นิดเดียว “พี่วินนี่... ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ ครับ ผมขอโทษ” “ไปซะ ออกไป” “พี่วินนี่...” “ออกไป” วินตาหันกลับไปสบสายตากับจาริลอีกครั้ง และครั้งนี้เธอเลือกที่จะไม่หลบ

“นั่นไง ตัวการมาแล้ว รีบมาอธิบายเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อคืนนี้ให้พวกกูรู้ เลย” แม้นเมืองกวักมือเรียกจาริลที่กำลังเดินเข้ามาให้มานั่งบนปลายเตียงเคียงข้างตน จาริลเลี่ยงที่จะสบสายตากับรุ่นพี่ในตอนนั้น แต่เลือกที่จะประสานสายตากับเพื่อนของตนแทน แม้นเมืองยังคงมีสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อย มันดีเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้รับอารมณ์ความรู้สึกที่รุนแรงมากกว่านี้ แต่นั่นก็เป็นเพราะคำโกหกของรุ่นพี่ที่หลอกให้ทุกคนสบายใจ ทะเลาะกันงั้นเหรอ? ถ้าเรี่องที่พวกเขาทะเลาะกันเป็นเรี่องจริง งั้นพี่วินนี่ก็คงเล่าความจริงให้ทุกคนฟังได้ขาดตอนไปมาก แต่ความจริงนั้นจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด เขาจะทำให้รุ่นพี่เดือดร้อนไม่ได้ “เล่ามาให้ละเอียดเลยนะ” เฮคเตอร์ ชายหนุ่มรุ่นรางคราวเดียวกับวินตาเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ทว่าความโกรธเคืองเริ่มก่อตัวขึ้นภายในใจช้าๆ มันเริ่มตั้งแต่ตอนที่เขาได้เอามือไปสัมผัสผิวกายซีดขาวที่ร้อนผิดปกติของคนบนเตียงนั่นเอง จาริลกำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน เพราะนอกจากความกลัวที่มีต่อวินตาแล้ว มันยังเผื่อแผ่ไปถึงสมาชิกคนอื่นๆ ภายในบ้านหลังนี้ เขากลืนน้ำลายก่อนจะกลั้นใจพูดความจริงออกไป “