เวลาที่ผ่านไป...

....หลินเซียนขึ้นมาถึงผิวน้ำแข็ง เขาตกใจมีเซียนมากมายหลายพันคนยืนรอบทะเลสาป มองไปมุมหนึ่งเห็นชายชราสวมชุดมังกรสีทองและมีกองทหารจำนวนมากคุ้มครองเขา ไม่ผิดแน่เขาคือฮ่องเต้แคว้นจูนี่เอง

พอเขาขึ้นมาเสียงก็ดังกระหึ่ม "คาราวะท่านบรรพาจารย์!!"

หลินเซียนงง แล้วก็มีชายผู้เฒ่าคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขา เป็นชายผมขาวโพลน เคราสีขาวยาวถึงอก ใส่เสืื้อผ้าหนาหลายชั้นมาก มีศิษย์ 2 คนช่วยกันพยุงเขาเดินเข้ามาหาหลินเซียน

"แค่กๆ ท่านอาจารย์ข้าเองจางซาน"

"จางซาน! ทำไมเจ้าเปลี่ยนไปขนาดนี้!"

นี่หากใครไม่รู้มาก่อนคงนึกว่าหลินเซียนเป็นหลานเป็นเหลนของผู้เฒ่าจางซานแน่ๆ เพราะเขายังหน้าเป็นเด็กอายุ 18-19 ปีอยู่เลย แถมหล่อเหลาน่าหลงไหลอยู่เช่นเดิม

"ท่านลงไปใต้นั้น 150 ปีแล้ว แค่กๆ"

"150 ปี!!"

"ใช่ขอรับ ที่พวกเรารู้มารวมกันวันนี้เพราะทั้งเทือกเขาสั่นสะเทือนรุนแรง สัตว์น้ำและสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำทุกชนิดต่างกระโดดโลดเต้น เส้นปราณวิญญาณมากมายหลายหมื่นเส้นต่างพุ่งมาที่ทะเลสาปน้ำแข็งแห่งนี้ และเกิดเกล็ดน้ำค้างหิมะที่สวยงามมากตกทั้งเมือง"

"แค่กๆ ข้ารู้เลยว่าต้องเป็นท่านอาจารย์แน่ๆ"

จางซานค่อยๆคุกเข่าลงต่อหน้าหลินเซียน "แค่กๆ ข