All Chapters of เดินวิถีเซียน (Walking the Immortal Path): Chapter 1 - Chapter 10

...สำนักเซียนอวิ๋นเจิ้งตั้งตระหง่านบนยอดเขา สูงเสียดฟ้า หลังคาและเสาสีเงินแวววาวสะท้อนแสงแดด ลมพัดผ่านสวนหินและน้ำตกใสสะท้อนรุ้ง แผ่ความสงบและศักดิ์สิทธิ์หลินเซียนเดินขึ้นเขาสูงมาจนถึงลานทดสอบกว้างใหญ่ด้านในสำนัก ทันทีเหล่าคุณชายผู้สมัครคนอื่นเห็นหลินเซียนในชุดชาวบ้านเก่าๆขาดๆก็ถูกดูถูกทันที“ไอ้ขยะบ้านนอกมาจากไหนนี่?… ไปๆ ชิ่วๆ อย่ามาเกะกะที่นี่!”“แต่ดูใบหน้าหวานๆนั่นสิ หรือเขาจะใช่โสเภณีชายจากหอนางโลมหรือเปล่านะ … ถ้าใช่หนูจะอุดหนุนสักคืน ฮิฮิ”โดยไม่ทันระวังตัวหลินเซียนก็ถูกผู้เข้าสมัครคนหนึ่งแอบผลักเขาล้มลงฝุ่นดินฟุ้งเปื้อนเสื้อผ้าเขา แต่ก็มีเสียงหัวเราะดังไปทั่ว“ฮ่าๆๆ ล้มแล้วหรือ สกปรกแบบนี้แหละ ขยะ!”เซียนผู้คุมสอบยืนมองด้วยสายตาเย็นชา และไม่ได้สนใจจะตำหนิผู้ใด“เจ้าเด็กสกปรก… รากเซียนก็หยาบต่ำมาก ยังจะกล้ามาอีก!”คุณชายด้านหลังโยนหินเล็กๆ ใส่หลังศรีษะหลินเซียน เมื่อเขาหันไปมามอง“ไอ้ขยะ มองหน้ามีปัญหาเหรอวะ!”แล้วเสียงเยาะเย้ยและคำหยาบดังปะปนจากหลายๆคน“เจ้าขยะ อย่าคิดว่าตัวเองจะรอด!”“เจ้าจะเป็นแค่ขยะ เดี๋ยวเข้าป่าข้าจะเล่นเจ้าให้สนุกๆ!”“เก็บหน้าสวยๆของเจ้าไว้ปรนเปรอกามให้

....รุ่งอรุณแรกของการเข้าสำนักอวิ๋นเจิ้ง แสงอรุณสาดทาบยอดเขา เมฆหมอกล้อมรอบราวแดนสวรรค์เหล่าศิษย์ใหม่เบียดเสียดกันขึ้นบันไดศิลา เสียงกลองพิธีดังก้องกลางลานกว้าง สายตาศิษย์ผู้มีตระกูลเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง ต่างชี้ชวนกันเลือกเรือนพักหรูท่ามกลางความเสียงพูดคุยเหล่านั้น หลินเซียนกลับยืนนิ่งเฉย ทันทีที่เจ้าหน้าที่สำนักประกาศแบ่งห้องพักให้ศิษย์ใหม่ เสียงโห่ร้องยินดีดังขึ้นทั่วลาน“ห้องนี้มีเตียงไม้หอมจากแดนใต้!”“เรือนนี้หันออกไปเห็นทะเลเมฆโดยตรง!”และผู้ที่เสียงดังที่สุดก็คือ หลิวเซี่ยงร่างอ้วนเตี้ย ตาโบนเล็กๆ แทรกตัวขึ้นหน้า เบียดไหล่คนอื่นอย่างไม่เกรงใจ“ฮึ! ข้าคือลูกเสนาบดีตระกูลหลิว ห้องนี้ ข้าเอา!”มันหันกลับมาแสยะยิ้มใส่หลินเซียน ร่างสูงสง่าในชุดผ้าป่านเก่าๆสีจืดที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลัง“อ้าวๆ นี่หลินเซียน หรือว่าควรเรียกว่าหลิวเซี่ยงตัวปลอมดีล่ะ?”เสียงหัวเราะเยาะของมันทำให้ศิษย์ใหม่รอบข้างหัวเราะตามยิ่งเมื่อเจ้าหน้าที่ตะโกนประกาศว่า“หลินเซียน! ที่พักของเจ้าคือห้องเก็บของข้างคอกม้า!”เสียงหัวเราะดังก้องสะท้อนทั่วลาน เหมือนคำพิพากษาแห่งความอัปยศหลิวเซี่ยงหัวเราะลั่น ตาพราวด้วย

....เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนส่องลงมาที่ลานฝึกกลางสำนัก เสียงลมพัดพริ้วผ่านต้นไม้ใหญ่ ผิวใบไม้สะท้อนแสงเป็นประกายเหล่าศิษย์ถูกเรียกให้มารวมตัวโดยผู้อาวุโสของสำนัก ใบหน้าทุกคนเต็มไปด้วยความสงสัยและตื่นเต้นหลินเซียนมายืนร่วมกับศิษย์คนอื่นด้วยใบหน้าเรียบเฉย มีรอยช้ำเล็กน้อยที่ใบหน้า และแขนที่โผล่ออกมาจากเสื้อ สวมใส่ชุดสีขาวเก่าๆ แต่เขาก็ยังดูมีเสน่ห์และมีประกายเก่นกว่าคนอื่นๆอยู่ดีหลิวเซี่ยงชำเลืองมองเขาด้วยสายตาเยาะเย้ย และถ่มนำลายรดพื้น เหตุการณ์คืนที่ผ่านมา แม้นมีบางคนรู้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะพูดถึง หรือออกมาปกป้องหลินเซียนเลยแม้แต่คนเดียว ด้วยความหวั่นเกรงอิทธิพลตระกูลหลิวที่ยิ่งใหญ่นั่นเอง“วันนี้ท่านอาจารย์เฉิงเสินและจื่อหยง ได้กลับมาจากการฝึกฝนกับสำนักเซียนขั้นสูง พวกท่านบรรลุขั้นสร้างแกนปราณขั้นต้นได้แล้ว ตั้งแต่นี้ไปพวกเจ้าจะได้ร่ำเรียนวิชาชั้นสูงจากพวกท่าน”ผู้อาวุโสประกาศ เสียงดังชัดเจนทำให้ทุกคู่ตาหันมามองอาจารย์เฉิงเสินปรากฏตัวขึ้น ร่างสูงโปร่ง ผิวขาวราวกับหยก หน้าตาหล่อเหลาเรียบสง่า ดวงตาเป็นประกายสว่างและแฝงความอบอุ่น รอยยิ้มบางเบาแต่เต็มไปด้วยเสน่ห์ ทำให้หัวใจของศิษย์

.....4 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก หลินเซียนและเพื่อนร่วมรุ่นทุกคนเรียนวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว สำนักนี้มีการแจกยาสมุนไพรเซียนให้ศิษย์ทุกๆ ครั้งที่เรียนจบ ศิษย์ที่ผลการเรียนดีที่สุดในวิชานั้นจะได้รับยา 2 เม็ด ปานกลางได้ 1 เม็ด และศิษย์ที่ผลการเรียนวิชานั้นแย่มากจะไม่ได้รับยา ซึ่งยานี้มีผลต่อการช่วยเพิ่มระดับชั้นปราณเซียนได้ ดังนั้นเมื่อผ่านมา 4 ปี จึงมีศิษย์หลายๆ คนระดับพลังปราณเซียนสูงขึ้น และมีบางคนทะลุไปอีกขั้น นั่นคือขั้นที่ 2 ปราณพื้นฐานได้สำเร็จส่วนหลินเซียนนั้น เนื่องจากเขาผลการเรียนได้ระดับสูงสุดแทบทุกวิชา (ยกเว้นวิชาของอาจารย์จื่อหยง) เขาจึงมักได้รับยาโอสถเซียนถึง 2 เม็ดแทบทุกครั้ง วันนี้เขาจึงบรรลุขั้นที่ 2 ปราณพื้นฐานไปเรียบร้อยแล้ว แถมยังขึ้นไปดึงระดับกลางอีกด้วย (คนเก่งอื่นๆ ในรุ่นเดียวกันได้แค่ขั้นปราณพื้นฐานระดับต้นเท่านั้น)หลินเซียนต้องใช้ความพยายามอย่างหนักและยาปริมาณมากกว่าคนอื่นหลายเท่าเพื่อบรรลุสู่ขั้นปราณพื้นฐานเนื่องจากรากวิญญาณเซียนของเขาอ่อนด้อยกว่าคนอื่นมากๆ รากวิญญาณเซียนเริ่มต้นนั้นดีกว่าคนธรรมดาแค่นิดเดียว ซึ่งหลินเซียนตระหนักข้อนี้ดี ตลอด 4 ปีที่ผ่านมาเขาถึงได้

....ท่ามกลางความมืดชื้นและกลิ่นสนิมเลือดในคุกใต้ดิน แสงจันทร์ส่องลอดลงมา ภาพรอยยิ้มของมารดาก็ผุดขึ้นมาในใจหลินเซียนอย่างชัดเจนเขาจำได้ถึงอ้อมแขนอบอุ่นและเสียงปลอบโยนที่เคยคอยประคองเขายามบาดเจ็บและท้อแท้อีกด้านหนึ่ง ความทรงจำของย่าผู้เฒ่าที่คอยหุงหาอาหารและเล่านิทานยามค่ำคืน ทำให้หัวใจเขาอ่อนโยนแต่ก็สั่นไหวความคิดเป็นห่วงพวกท่าน กลัวว่ามารดาและย่าอาจถูกผู้คนภายนอกกดขี่หรือได้รับความอัปยศเพราะเขาทำให้ดวงตาที่เคยสิ้นหวังกลับลุกโชนขึ้นหลินเซียนกัดฟันแน่น ราวกับจะสลักคำสัตย์ลงในเลือดเนื้อของตนเอง“ต่อให้คุกนรกนี้กักขังข้าไว้ ข้าก็ต้องรอดออกไป... เพื่อปกป้องแม่และย่าของข้าให้ได้!”เขาเริ่มมองรอบๆตัวอย่าเพ่งพินิจ คุกใต้ดินหนาแน่นราวกับโคลนเหนียวกลิ่นอับชื้นผสมกับกลิ่นเลือดและสนิมเหล็กคละคลุ้งหลินเซียนนั่งพิงกำแพงหินครุ่นคิด ข้อมือและข้อเท้าถูกโซ่เหล็กหนาล่ามไว้แน่น“ในคุกนี้มีอะไร? แล้วตัวข้าตอนนี้มีอะไร? ข้าต้องเก็บข้อมูลให้ครบถ้วนเพื่อใช้สิ่งที่มีทุกอย่างพาข้าออกไปจากที่นี่!”เขาหลับตา สูดหายใจเข้า แม้เจ็บปวดก็ยังบังคับจิตใจให้นิ่งทบทวนวิชาที่เคยร่ำเรียนต่างๆกระบี่วายุปราณ = มันเปล